Pamela Britton

Uwiedziona

Piękna i uparta Elizabeth Montclair pragnie wielkiej miłości. Mimo iż nie wywodzi się ze starej arystokracji i nie cieszy się powodzeniem wśród dobrze urodzonych kawalerów, nie zamierza wyjść za mąż dla tytułu. Ale los płata figle. Elizabeth zostaje skompromitowana i aby ocalić reputację swoją i rodziny, musi poślubić księcia Luciena St. Aubyna, znanego w londyńskich kręgach urodziwego hulakę i awanturnika. Jeszcze przed ślubem stanowczo oznajmia narzeczonemu, że ich małżeństwo będzie istnieć tylko na papierze. Czy jednak zdoła wytrwać w postanowieniu i oprze się pokusom, jakie niesie bliskość tak uwodzicielskiego mężczyzny, jakim jest książę?

PROLOG

Było faktem dobrze znanym w towarzystwie, że przywiązanie do Luciena St. Aubyn niosło za sobą śmierć.

Och, oczywiście nie wszyscy, dla których kiedykolwiek coś znaczył, ginęli, jedynie prawie wszyscy.

Weźmy na przykład jego guwernantki. Cztery z tych jejmości zmarło, zanim Lucien osiągnął wiek męski, z tego jedna najwyraźniej na zaledwie ból głowy. Fakt, że zmarł także stajenny młodego hrabiego, wydawał się zbiegiem okoliczności. Jednak po śmierci najlepszego przyjaciela Luciena ludzie zaczęli się już na widok hrabiego żegnać. W końcu ile zgonów może wydarzyć się wśród znajomych jednego człowieka, zanim zacznie się to wydawać, no cóż, dziwne?

Śmierć najlepszego przyjaciela nie byłaby niczym nadzwyczajnym. Ostatecznie ludzie umierają. To raczej okoliczności, w jakich zginął ten młodzieniec, tak przeraziły co bardziej przesądnych.

Marcus zginął od uderzenia kamieniem. Fakt, że kamyk ten wystrzelił spod kół powozu Luciena, wydawał się szczególną ironią losu. To, że młody hrabia jechał właśnie w odwiedziny do Marcusa, a ten do niego, również zakrawało na ironię. Jednak dopiero fakt, że kamień trafił młodzieńca tak niefortunnie, że stał się przyczyną jego gwałtownego zejścia, okazał się prawdziwą ironią losu. Potem, gdy Lucien miał lat dwadzieścia, zmarł jego ojciec, co ludziom przypomniało, iż matka młodego hrabiego odeszła w połogu, a fakt, że bogate wdowy skrzętnie ukrywały swoje córki za każdym razem, gdy Lucien pojawił się w okolicy, nie wróżył dobrze jego życiu towarzyskiemu.

Taka przeszłość niepokoiła również pewną cząstkę samego Luciena. W końcu było to dość niesamowite, że miejscem pobytu tylu jego znajomych był grób. Czyżby w pogłoskach, jakoby ciążyła na nim klątwa, tkwiło ziarno prawdy?

Choć mogło wydawać się to niemądre, zmartwienia te dręczyły go do tego stopnia, że pewnego razu poruszył bolesny temat w rozmowie z bratem. Henry, który zdaniem Luciena był najrozsądniejszą osobą na tej bożej ziemi, po prostu się roześmiał.

- Lucien, mój stary - rzekł Henry - trzeba rozum postradać, żeby

wierzyć w takie brednie.

Te słowa dodały wielkiej otuchy młodzieńcowi. Mimo to jakaś część jego duszy nie chciała zostawić tej kwestii w spokoju.

- Przecież nie wszyscy zmarli nagle - zauważył jego brat. - Pomiędzy zgonami mijały lata.

- Tak, ale to i tak wiele zgonów.

- Wszyscy umarli z przyczyn naturalnych - przekonywał Henry - wliczając w to naszego ojca.

-          Kość kurczęcia to naturalna przyczyna? - spytał Lucien.

Henry wzruszył ramionami.

- W końcu do gardła nie wleciało mu całe kurczę.

Na te słowa Lucien roześmiał się. Henry celował w wygłaszaniu stwierdzeń w sposób przyziemny, a jednak dowcipny. Prawdę mówiąc, Henry nie przejmował się praktycznie niczym. Bo i czemu miałby? Był synem pierworodnym, co gwarantowało mu sześćdziesiąt tysięcy funtów rocznego dochodu, tytuł księcia, akry ziemi i możliwość przebierania w pięknościach danego sezonu. Lucien urodził się drugi w kolejności, co zapewniało mu mizerną część fortuny brata, tytuł hrabiego i zamek, którego mury sypały się do oceanu.

Wprawdzie fakt, że Henry'ego nie sposób było rozdrażnić, niezmiernie irytował Luciena, młodzieniec jednak kochał brata. Tak, trochę zazdrościł draniowi, i nieraz okazywał swą zazdrość, ale w końcu tego należało się spodziewać: wszyscy drudzy w kolejności synowie zazdrościli pierworodnym.

- Więc nie wydaje ci się to dziwne, że tylu ludzi, którzy mnie znali, umarło?

Brat posłał mu łobuzerski uśmiech.

- Ani trochę, bracie. W końcu nie zabiłeś jeszcze mnie.

Dwa miesiące później Henry już nie żył.

Wtedy to w towarzystwie zaczęto nazywać Luciena Księciem Śmierci. Młodzieniec starał się ignorować to miano, lecz w głębi duszy jego niepokój wzrósł wielokrotnie. Zmarło dziewięć osób, które go znały, a ostatnia z nich, jego brat, poniosła najokropniejszą śmierć.

Henry został zastrzelony. Najgorsze i prawie niemożliwe do uwierzenia było to, że Henry'ego trafiła kula z pistoletu, z którego

wypalił sam Lucien. Henry umarł. Wspaniały, radosny Henry, jedyny krewny, który został Lucienowi.

Po raz pierwszy Lucien poznał prawdziwe znaczenie słowa „żal". Nic dotąd, nawet śmierć ojca, nie dotknęło go tak boleśnie. Sytuację pogarszał jeszcze fakt, że w towarzystwie za wytwornymi wachlarzami szeptano, iż nowy książę być może umyślnie zabił swego brata.

W miarę rozrastania się plotek stało się jasne, że wielu ludzi uważało go za winnego tego czynu. Oczywiście nadal akceptowano go w towarzystwie, jednak tylko z konieczności. O ile przed śmiercią Henry'ego Luciena zapraszano na najbardziej prestiżowe przyjęcia, w rok po zgonie brata trudno mu było otrzymać więcej niż dwadzieścia zaproszeń na sezon.

W taki oto sposób Lucien mimo woli poróżnił się z towarzystwem. Ono go nie lubiło, a on nie lubił jego. Mimo to nadal mu się narzucał, niemal jakby chciał ukarać je za to że miało czelność okazać mu jawnie swą niechęć. W miarę upływu lat, kiedy pamięć o zgonach przygasła, stał się osobą coraz bardziej akceptowaną.

Lucien jednak nigdy nie zapomniał. Być może po to, aby ukryć ból spowodowany odpowiedzialnością za śmierć brata, a być może po to, by zagrać na nosie tym, którzy obciążali go winą za ten czyn - czy z jakiegokolwiek powodu - Lucien stał się bardzo lekkomyślny. Robił rzeczy, jakich młody mężczyzna o zdrowych zmysłach nigdy by nie zrobił: uwodził niewinne kobiety (oczywiście z dobrych domów) i gnał po krętych uliczkach Londynu na złamanie karku. Urządzał dzikie przyjęcia w swojej posiadłości. Stał się hulaką. A właściwie kimś więcej. Był królem wszystkich hulaków.

Hulaką z Ravenwood.

Co dziwne, to nowe miano tylko dodało mu wdzięku. Kobiety wzdychały, gdy wchodził do pokoju, a młodsze z nich fantazjowały, że to im właśnie uda się poskromić tego księcia łotrów. Starsze kobiety, panie w wieku odpowiednim, by pamiętać skandal towarzyszący śmierci jego brata, pociągała jego niebezpieczna przeszłość, nie wspominając już o zielonych oczach, które mówiły „grzesz ze mną", szerokich, silnych barkach i męskiej, kwadratowej szczęce. Nawet matrony wynajmowane po to, by trzymać takich mężczyzn z dala od swych podopiecznych - przyzwoitki - puszczały w ruch wachlarze, kiedy się zbliżał. Cóż z tego, że, jak wieść niosła, książę złamał życie niejednej z ich podopiecznych.

Lucien był znudzony. Trudno mu się było dziwić, skoro mógł przebierać w kobietach, zachowywać się wedle własnego widzimisię i nie ponosić tego konsekwencji. Jego zachowanie było rezultatem nadmiernego folgowania swoim zachciankom. Książę nie wierzył w miłość, uważał uczucia za oszustwo, bajkę zmyśloną przez poetów i powieściopisarzy, po to, by skłonić młode damy do czytania ich słów (i płacenia za ten przywilej).

Nie, miłość nie istniała, a jeśli nawet było inaczej - co oznajmiał głośno przy licznych okazjach - z pewnością nigdy by go nie znalazła.

Przynajmniej tak mu się zdawało.

Dla Elizabeth Montclair nie było miejsca w wyższych sferach. Ona sama o tym wiedziała. Ton wiedział o tym. I niech Bóg ją ma w swej opiece - wiedziały o tym także londyńskie gazety.

Rzecz nie w tym, że brakowało jej tytułu szlacheckiego. W końcu była córką hrabiego. Problem wynikał raczej z tego, skąd wziął się ten tytuł, niż z samego tytułu. Ostatecznie zasłużenie sobie na tytuł hrabiowski tylko tym, że się było - jak to ujął król Jerzy III - „cholernie dobrym szewcem", nie mogło się wydawać, powiedzmy, szczególnie romantyczne. Trzeba było zabić smoka albo pokonać jakiegoś księcia, aby zdobyć powszechny szacunek.

Dlatego też Elizabeth już w dzieciństwie oswoiła się ze zgorszonymi spojrzeniami, jakie jej posyłano. Sytuacji nie polepszał bynajmniej fakt, że na powozie, którym jeździła, widniał herb - trzewik. Jej dziadek, prawie tak samo szalony jak król, uważał wtedy, że to bardzo śmieszne. Towarzystwo uznało to za mniej zabawne.

Elizabeth nierzadko sądziła, że to właśnie po dziadku odziedziczyła nieco niekonwencjonalny i niezwykły umysł, który zdawały się często nękać dziwaczne myśli. Pogodziła się z faktem, że w trakcie składania ukłonu ogarniała ją nagła chęć, by zatańczyć irlandzką gigę. Albo może zjechać po poręczy do sali balowej. Były to osobliwe myśli, bez wątpienia, i zawsze je tłumiła, a jednak wciąż świtały jej w głowie. Z drugiej strony, fakt, że wydawała się zwariowana, mógł mieć coś wspólnego z małżeństwem jej ciotki z lordem Harrym Ludlowsem.

Zwykle ślub krewnej nie wywiera tak radykalnego wpływu na młodą dziewczynę, ale to małżeństwo nie było zwyczajne. Ślub zapowiedziany przez ciotkę dość mocno wstrząsnął rodziną Montclairów. Damą tą nikt się nie interesował przez prawie dwadzieścia lat (czego powodem, bez wątpienia, była mało elegancka profesja jej ojca). Jednakże po spotkaniu przyszłego pana młodego ojciec jej ciotki aż za dobrze zrozumiał jego wybór.

Lord Ludlows był okrytym niechlubną sławą dziedzicem fortuny Ludlowsów, łajdakiem o takiej reputacji, że nawet świeżo mianowany hrabia słyszał o nim. Ludlows został wygnany na kontynent za karę za jedną ze swoich bardziej skandalicznych eskapad, i to właśnie tam ciocia Lilibeth (jak ją nazywano, ponieważ również nosiła imię Elizabeth... podobnie jak każda pierworodna córka Sheffieldów, a było ich aż dwie) spotkała swojego amanta. Tam się zakochała w swoim „naprawionym" hulace. I tam wyszła za niego za mąż, ku wielkiej rozpaczy rodziny.

Elizabeth nie pojmowała gniewu dziadka z powodu tego małżeństwa. Ciotka zawsze powtarzała jej, by wyszła za mąż z miłości, i sama właśnie tak postąpiła. Czy mógł istnieć doskonalszy koniec doskonalszej bajki?

Jak już wspomniano wcześniej, Elizabeth była zbyt młoda, by zdawać sobie sprawę z tego, że pozory mylą.

Lord Ludlows przyjął swój powrót do Anglii z entuzjazmem. Cóż za wachlarz nowych zdobyczy roztaczał się przed jego rozbieganymi oczami. Co z tego, że dopiero co zawarł małżeństwo. Tuż po ślubie dał swojej nowej żonie jasno do zrozumienia, że ożenił się z nią tylko dla jej fortuny. Nic innego nie mogłoby go skłonić do poślubienia - dobry Boże - kobiety niskiego stanu. Potrzebował pieniędzy, a ślub z ciotką Lilibeth wydawał się najlepszym sposobem ich zdobycia.

Tak więc, kiedy Elizabeth zastała pewnego dnia ciotkę zapłakaną w rodzinnej samotni, w pierwszej chwili sądziła, że kobieta się zraniła.

- Cioteczko, co się stało?

Na te słowa jej ciotka rozszlochała się na dobre. Elizabeth pomyślała, że z pewnością coś ją boli, skoro tak lamentuje. Zamiast więc zrobić to, co zrobiłaby większość jej rówieśników, to znaczy pobiec po dorosłego albo samej się rozpłakać, dziewczynka podeszła do ciotki i uczyniła coś bardzo dziwnego jak na dziecko w tym wieku, mianowicie przyłożyła dłoń do jej twarzy.

- Skaleczyłaś się? - spytała, szczerze zatroskana. Ciotka pociągnęła nosem kilka razy, a potem zdołała wykrztusić:

- Tak, dziecko. Jestem zraniona.

- Gdzie? - zaciekawiła się Elizabeth.

- Tutaj - powiedziała ciotka, odsuwając się od dziewczynki i

wskazując na serce.

Elizabeth zrobiła zdziwioną minę, kiedy nie dostrzegła ani krwi, ani nawet rozcięcia na cytrynowej sukni ciotki. Spojrzała w oczy prawie tak samo szafirowoniebieskie jak jej własne i zmarszczyła czoło.

-          Nie widzę rany, cioteczko.

Kobieta otarła łzy wolną dłonią.

- To dlatego, że rana jest głęboko w środku.

- Naprawdę?

Ciotka pokiwała głową, odwróciła wzrok na chwilę i łzy znów napłynęły jej do oczu.

- Czy jeśli ją pocałuję, przestanie cię boleć? - spytała Elizabeth.

- Nie, kochanie, taki ból nigdy nie mija.

Na twarzyczce Elizabeth zagościł wyraz zdumienia, dziewczynka bowiem nic nie zrozumiała.

Ciotka musiała zauważyć jej zakłopotanie, gdyż tym razem to ona ujęła twarz dziecka w dłonie. Jej skóra - tak gładka, że malej Elizabeth przypominała jedwab - zabarwiła się rumieńcem. Oczy ciotki błyszczały od łez, kiedy kobieta patrzyła na nią z góry.

- Kochane biedactwo. Ty nie masz pojęcia, jak źle będzie cię traktować towarzystwo, prawda?

Elizabeth, która była przekonana, że ton to coś, co dużo waży,

tylko pokiwała głową.

- Pożrą cię i wyplują - zapowiedziała jej ciotka. - Zwłaszcza jeśli

wyjdziesz za mąż tak niefortunnie, jak ja to uczyniłam. - Potem zrobiła coś zaskakującego. Spuściła głowę tak nisko, że prawie zetknęły się nosami. Na jej twarzy zagościł dość wojowniczy wyraz. - Musisz mi coś obiecać, Elizabeth. Coś bardzo ważnego.

Dziewczynka, która zrobiłaby wszystko dla swojej cioci, skinęła głową.

-          Obiecaj, że nigdy nie poślubisz jednego z nich.

Elizabeth poczuła, jak jej brwi wędrują w górę ze zdziwienia.

- Jakich ich?

- Ich - niemal warknęła ciotka. - Mężczyzn. Łajdaków. To diabły

wcielone, każdy z nich. Nigdy nie wolno im ufać.

Jej słowa wstrząsnęły Elizabeth. Nic dziwnego, gdyż ciotka zawsze głosiła, że każda dziewczyna powinna wyjść za mąż, i co więcej, powinna wyjść za mąż z miłości.

- Ale... nie rozumiem.

Ciotka Lilibeth odsunęła się i twarz jej natychmiast posmutniała.

- Z czasem zrozumiesz.

Elizabeth wątpiła w to, ale że nie była całkiem typowym dzieckiem, postanowiła poważnie się zastanowić nad ciotczynym ostrzeżeniem. Na tyle poważnie, że nigdy nie zapomniała jej słów. Tak się złożyło, że wreszcie je zrozumiała dwa lata później. Wysłano ją do ciotki, co nigdy Elizabeth nie przeszkadzało, tak więc tuż po przybyciu na miejsce nie czekała, aż kamerdyner ją zapowie. Wbiegła do salonu. I zastała wuja leżącego na jednej z pokojówek.

Elizabeth była przerażona i zdumiona, a potem, w przypływie dojrzałości wyprzedzającej znacznie jej wiek, wreszcie pojęła: jej wuj nie kochał jej ciotki. Kochał pokojówkę. Jednakże, tak naprawdę dopiero po kolejnych dwóch latach zrozumiała wszystko do końca, gdyż wtedy złożyła ukłon towarzystwu.

Pierwszy bal. Któżby nie czuł się podekscytowany? Elizabeth, jak każda dziewczyna w jej wieku, była niezmiernie podniecona. Pogoda tego dnia dopisała. Piękny wieczór. Ciepły. Magiczny. Jej matka, Hartnell z Hartnellów z Cheshire, dobrze ją do tego dnia przygotowała. Elizabeth położyła się do łóżka wcześnie (żeby nie mieć podpuchniętych oczu, ale z podniecenia ledwo mogła leżeć). Kiedy nadszedł czas, nałożyła najpiękniejszą kreację (suknię z białego atłasu przetykanego srebrną nitką, tak że wydawało się, iż w fałdach stroju migoczą gwiazdy). Jej czarne włosy umyto i wyszczotkowano do takiego połysku, że trudno byłoby dostrzec w nich diadem, który dziadek odkupił od jakiegoś zubożałego wicehrabiego. Stojąc na szczycie schodów, Elizabeth czuła się jak księżniczka.

Szkoda, że nie pojawił się królewicz.

Ani książę.

Ani nawet hrabia.

Tylko najmłodszy syn zubożałego barona wraz z piętnastoma innymi gośćmi.

Było to straszliwe upokorzenie i jej matka nigdy tego nie przebolała. Tańcząc z jedynym odpowiednim młodzieńcem, który raczył się zjawić, Elizabeth wreszcie zrozumiała złowieszcze słowa ciotki. Reszta gości tylko się przyglądała. W większości byli to powinowaci ze strony brata dziadka i wszyscy zjawili się po to, by się pogapić na wyposażenie domu bogatszych krewnych. (Elizabeth spostrzegła nawet, że jeden z dalekich kuzynów wpychał do kieszeni pierścień na serwetki. Mogła się tylko domyślać, że wziął go za bransoletkę). Cóż z tego, że odebrała wykształcenie w odpowiedniej pensji dla panien. Cóż, że miała maniery i wdzięk córki księcia. Zgodnie z ostrzeżeniami ciotki towarzystwo spoglądało na nią z dezaprobatą. Była to bolesna świadomość i niektóre młode damy nie zniosłyby tego.

Elizabeth zniosła. Uświadomiła sobie, że cokolwiek powie czy zrobi, niczego to nie zmieni. Pogodziła się z faktem, że nigdy nie będzie wystarczająco dobra dla towarzystwa, w ten sam sposób, w jaki większość ludzi godzi się z kolorem swoich włosów. A jeśli czasami niektóre uwagi ją raniły, ignorowała je. Zachowywała się idealnie. Uczęszczała na bale. Tańczyła spokojnie.

Jednakże w głębi duszy, na samym dnie serca, Elizabeth zastanawiała się, czy to wszystko nie jest kpiną. Może któregoś dnia się zbuntuje. Może któregoś dnia ludzie zobaczą, kim jest naprawdę - dziewczyną z pospólstwa podającą się za córkę hrabiego. Może któregoś dnia zrobi coś, co naprawdę okryje ją hańbą. W końcu, choćby nie wiem jak doskonałe miała maniery, zawsze będzie wnuczką szewca.

A potomkowie szewców zazwyczaj nie wchodzili do rodów szlacheckich.

Przynajmniej tak się ludziom wydawało...

Wszyscy powinni cierpliwie ponosić konsekwencje swego własnego zachowania - Fedrus

1.

Londyn, 1819

Z hulaszczym trybem życia wiązała się pewna swoboda. Rodzaj wspaniałego wyzwolenia, które sprawiało, że czarny frak, jaki nosił Lucien St. Aubyn, był prawie warty wysiłku, jaki wymagało jego założenie. Prawie.

Z laseczką o kryształowej gałce w ręku książę Ravenwood wyszedł ze swego powozu. Powietrze było chłodne, gdyż ciężkie chmury, które wisiały nisko na zamglonym londyńskim niebie, spadły na ziemię w postaci deszczu. Mężczyzna odetchnął głęboko wilgotnym powietrzem, pozwalając, by go orzeźwiło, poczym poklepawszy się po piersi, aby się upewnić, że monokl jest tam, gdzie być powinien, ruszył w stronę olbrzymiej posiadłości. Należała ona do jednej z najważniejszych rodzin w towarzystwie: lorda i lady Derby.

Masywny, czarny powóz odjechał, znikając w mroku nocy, gdy mężczyzna wszedł po schodach zbudowanego z cegieł dworu, ignorując wścibskie i podekscytowane spojrzenia, jakie mu posyłano, gdy w ślad za tłumem podążał w stronę dość pretensjonalnej i ostentacyjnej sali balowej. Wrzawa licznych głosów dobiegająca z jej wnętrza omal go nie ogłuszyła. Jakiś półgłówek, bez wątpienia pani domu, wpadł na genialny pomysł, by z balkonu otaczającego salę balową sypać płatki róż. Skutkiem tego goście mieli owe płatki we włosach, na ubraniach i na podeszwach butów. Prawdę mówiąc, mężczyzna był zaskoczony, że lady Derby nie kazała wystroić dzieciaczków w przepaski biodrowe i sztuczne elfie skrzydełka i nie zawiesiła ich pod sufitem.

Z drugiej strony powinien być chyba wdzięczny, że nie przyszło jej to do głowy. Było całkiem prawdopodobne, że przybiłaby te skrzydełka dzieciom do pleców gwoździami, powodując nieziemski rwetes.

Potrząsnął głową, zatrzymując się na chwilę na progu. Patrzył przez zamieć białych i czerwonych płatków na pary tańczące pośrodku sali. Oferta tego sezonu stała pod jedną ścianą, wystawiona na pokaz niczym karpie na targu rybnym.

Co gorsza, pozłacane zwierciadła ukazywały plecy panienek. W sali nie było drzwi balkonowych, jedynie wysokie okna, pomiędzy którymi wisiały kunsztownie szlifowane lustra. Większość z tych okien była otwarta, choć prawie żaden podmuch wiatru nie poruszył piór wetkniętych w wyszukane fryzury debiutantek ani nie rozpraszał woni ciał, którym dawno już należała się kąpiel.

Lucien przyjrzał się temu wszystkiemu i westchnął. Kolejna noc.

Kolejne przyjęcie. Na miłość boską, nudziło go to do łez. Ustawił się w kolejce, by złożyć wyrazy uszanowania pani domu.

Dama ta, prawdziwa stara wiedźma według standardów socjety, niewiasta trzydziestosiedmioletnia (siedem lat starsza od niego), próbowała udawać, że nie zauważa upływu czasu, ubierając się w ciemnoniebieską suknię odpowiedniejszą dla kobiety o połowę od niej młodszej i o mniejszym przynajmniej o połowę biuście. W każdej chwili groziło jej, że ów biust wyskoczy z dekoltu, jak zauważył Lucien.

- Lady Derby - rzekł, przeciągając głoski, kiedy stanął przed kobietą, opierając się całym ciężarem ciała na lasce. Zajrzał jej w dekolt dość bezwstydnie, składając szarmancki ukłon. - Muszę przyznać, że wybija się pani dziś wieczór. Pani modystce należą się gratulacje za to, że udało jej się tak świetnie, hmm... okryć pani wdzięki.

Na policzkach gospodyni wykwitł natychmiast rumieniec, wyjątkowo niekorzystny, zważywszy na jej plamistą cerę.

- Lordzie Ravenwood, cóż za niespodzianka, że pana tu widzę - powiedziała z uprzejmym uśmiechem przyklejonym do bladej twarzy. Kobieta na swoje nieszczęście miała kędzierzawe, rude włosy, przez co przypominała pomarańczowego pudla, łącznie ze szpiczastym nosem i oczkami kąśliwego psa. - Szczególnie iż nie przypominam sobie, abym pana zapraszała - dodała.

Mężczyzna pozwolił, by na jego twarzy zagościł absolutnie fałszywy, jednak niezmiernie zarozumiały uśmiech.

- Ależ oczywiście, że mnie pani nie zapraszała. - Lady Derby

zesztywniała. - Założyłem jednakże, że brak zaproszenia był wynikiem przeoczenia. Dlatego też pozwoliłem sobie naprawić sytuację. Wiedziałem, że nie może się nadal pani na mnie gniewać za wzgardzenie pani wdziękami.

Po prawdzie, dama wyglądała na rozgniewaną. Zacisnęła dłonie.

Jej brązowe psie oczy rozbłysły.

- Gdyby był tu pański ojciec, natarłby panu uszu - powiedziała, rzuciwszy wpierw okiem na sąsiadów, aby się upewnić, że nikt ich nie podsłucha.

Lucien nie czuł takich oporów. Nachylił się ku niej na odległość zaledwie kilku cali.

- Gdyby był tu mój ojciec, nadal spałaby pani z nim, dlatego też

bez wątpienia nigdy nie przespałbym się z panią, zakładając oczywiście, że byłbym zainteresowany, a zapewniam panią, że tak nie jest.

Jej spojrzenie omal go nie spaliło. Lucien uśmiechnął się.

- Zechce mi pani wybaczyć - rzekł z fałszywą uprzejmością - czekają na mnie ważne sprawy. - Ominął ją spojrzeniem. - Chociaż wydaje mi się, że pani mąż już skończył swoje interesy. - Cmoknął z dezaprobatą. - Powinna mu pani powiedzieć, żeby schował koszulę do spodni. To niegustowne nosić się w ten sposób.

Nie dał gospodyni czasu na odpowiedź; odwrócił się i ruszył na skraj sali balowej, postukując laską i uśmiechając się zarozumiale. Jednakże nuda dopadła go niemal prawie tak samo szybko, jak go opuściła. Westchnąwszy, Lucien wyruszył na parkiet w poszukiwaniu kolejnych osób, których kosztem mógłby się zabawić, gdy dość niespodziewanie musiał się zatrzymać. Drogę zagrodził mu młodzieniec tak przejęty pokazywaniem swych nowych (rzekomo) złotych spinek od koszuli swoim kompanom, że nie zauważył zbliżającego się, od tyłu Luciena. Mężczyzna wyjął z kieszeni monokl, włożył go do prawego oka i zmierzył spojrzeniem młodzieńca od stóp do głów.

Ta dzisiejsza młodzież. Nie dość że się dziwacznie ubiera, w dodatku wcale nie szanuje starszych. Wystarczy spojrzeć na tego chłopca. Kołnierz koszuli miał tak wysoki, że groził mu wyłupieniem oczu. Młody człowiek włożył bogato haftowaną kamizelkę. Nić była złota, a sama kamizela miała kolor takiego błękitu, jaki Lucien widywał tylko na muchach plujkach i skarabeuszach. Na dodatek młodzieniec nosił włosy zaczesane na bok w taki sposób, że przywodziły na myśl źdźbła trawy zgniecione przez krowę.

Lucien czekał, by młody człowiek go zauważył, a kiedy tak się nie stało, przełożył laskę do prawej ręki, uniósł lewą dłoń i poklepał młodzieńca po ramieniu.

- Przepraszam, młody człowieku - wycedził.

Chłopak odwrócił się, zobaczył, że Lucien patrzy na niego, posłał mu spojrzenie mówiące: „nie widzisz, że rozmawiam", po czym natychmiast się odwrócił do niego plecami.

Lucienowi monokl wypadł z oka. Mężczyzna wyprostował się, bardzo poważnie zaszokowany. Czyżby ten młodzieniaszek go nie poznał? Czyżby nie wiedział, że jest Księciem Śmierci? Lucien rozejrzał się, próbując ustalić, czy ten oburzający brak szacunku został dostrzeżony.

I wtedy zobaczył ją.

Lady Elizabeth Montclair.

Wirowała na parkiecie w ramionach mężczyzny tak starego, iż jego plecy były zgarbione niczym posąg Atlasa. Lady Elizabeth wydawało się to jednak nie przeszkadzać. Najwyraźniej nie zauważała, że dzięki temu jego lordowska mość miał świetny widok na jej biust. Lawen...