Stephen King Diament.pdf

http://www.strefasmierci.prv.pl

Tę króciutką historyjkę – w swej oryginalnej formie hinduską przypowieść – po raz pierwszy opowiedział mi pan

Surendra Patel z Nowego Jorku. Przerobiłem ją bardzo swobodnie i przepraszam za to wszystkich, którzy znają jej

formę oryginalną, gdzie głównymi bohaterami jest Bóg Sziwa i jego małŜonka, Parvati.

śebrakidiament

(The Beggar and the Diamond)

PrzełoŜył: MICHAŁ WROCZYŃSKI

Pewnego dnia pojawił się przed Bogiem archanioł Uriel z zatroskaną twarzą.

- Co cię trapi? – zapytał Bóg.

- Widziałem coś bardzo smutnego – odpowiedział Uriel i wskazał pod stopy. – Tam na dole.

- Na ziemi? – zapytał z uśmiechem Bóg. – Och! Tam smutku nie brakuje! Ale zobaczmy.

Pochylili się. Daleko w dole dostrzegli obszarpaną postać, która wlokła się powoli wiejską drogą na

przedmieściach Chandrapuru. MęŜczyzna był bardzo chudy, a nogi i ręce pokrywały mu rany. Nieustannie goniły

go z ujadaniem psy, ale człowiek ani razu się nie obrócił w ich stronę, Ŝeby odgonić je kijem; nawet wtedy, gdy

chwytały go juŜ za pięty. Po prostu wlókł się przed siebie, wspierając się głównie na prawej nodze. W pewnym

momencie z duŜego domu wybiegła gromadka ślicznych, dobrze odŜywionych dzieci. Na ich twarzach malowały

się wstrętne uśmiechy. Kiedy obdarty męŜczyzna wyciągał w ichstronę pustą, Ŝebraczą miskę, zaczęły ciskać w

niego kamieniami.

- Idź stąd, paskudniku! – zawołało jedno z dzieci. – Idź stąd na pola i tam sobie umieraj!

W tym momencie archanioł Uriel zapłakał.

- Dobrze, dobrze – powiedział Bóg i poklepał go po ramieniu. – Myślałem, Ŝe jesteś twardszy.

- Bez wątpienia – odparł Uriel, wycierając oczy. – Ale ten człowiek na dole uosabia wszystkie nieszczęścia,

jakie spadły na synów i córy ziemi.

- Oczywiście, Ŝe tak – powiedział Bóg. – To jest Ramu i na tym właśnie polega jego rola. Kiedy umrze, ktoś

inny przejmie po nim to zadanie. To bardzo zaszczytne zajęcie.

- Być moŜe – przyznał Uriel, zasłaniając ramieniem twarz. – Ale nie mogę znieść tego widoku. Jego cierpienie

wypełnia mi serce mrokiem.

- Tutaj mrok jest niedozwolony – odparł Bóg – zatem muszę przedsięwziąć stosowne środki i zmienić to, co

sprowadziło na ciebie ten mrok. Popatrz, mój miły archaniele.

Uriel popatrzył na Boga i ujrzał, Ŝe ten trzyma w dłoni diament wielkości pawiego jaja.

- Kamień tak czysty i tej wielkości zapewni mu poŜywienie do końca Ŝycia; jemu i jeszcze siedmiu pokoleniom

jego potomków – zauwaŜył Bóg. – Tak naprawdę, będzie to najpiękniejszy klejnot na ziemi. A teraz...

popatrzmy

Odpadł na czworaka, wyciągnął rękę z diamentem, wsunął dłoń między dwie niewielkie chmurki i rzucił klejnot

na dół. Razem z Urielem bacznie obserwowali lot kamienia, patrzyli, jak spada na środek drogi, którą szedł Ramu.

Diament był tak duŜy i cięŜki, Ŝe Ramu, gdyby tylko był młodszym człowiekiem, niewątpliwie usłyszałby, Ŝe

klejnot uderza w ziemię. Ale w ostatnich latach słuch bardzo mu stępiał, podobnie jak odmawiać mu zaczynały

posłuszeństwa płuca, krzyŜ i nerki. Tylko wzrok miał ciągle bystry jak w czasach młodości, gdy liczył sobie

dwadzieścia jeden lat.

Wlókł się drogą, pokonując niewielkie wzniesienie, nieświadom tego, Ŝe po drugiej stronie pagórka leŜy

połyskliwy, lśniący w promieniach słońca diament. Ramu cięŜko westchnął... po czym przystanął, pochylił się

wsparty na kiju, a jego westchnienie przeszło w kaszel. Stał opierając się obiema rękami na kosturze i czekał, aŜ

atak minie. Kiedy kaszel prawie się uspokajał, kij – stary, suchy i prawie tak samo zuŜyty jak Ramu – pękł z

głośnym trzaskiem, a Ramu upadł na pokrytą kurzem drogę.

LeŜał, spoglądając w niebo i zastanawiał się, dlaczego Bóg jest tak okrutny. „PrzeŜyłem wszystkich, których

kochałem – myślał – ale nie tych, których nienawidzę. Stałem się tak stary i brzydki, Ŝe obszczekują mnie psy, a

dzieci rzucają we mnie kamieniami. Od trzech miesięcy Ŝywię się najnędzniejszymi ochłapami, a od dziewięciu lat,

albo i więcej nie jadłem przyzwoitego posiłku w otoczeniu rodziny i przyjaciół. Jestem włóczęgą depczącym

oblicze ziemi, bez domu, który mógłbym nazwać swoim. Tej nocy będę spał pod drzewem albo pod Ŝywopłotem,

bez dachu nad głową, który zapewniłby mi ochronę przed deszczem. Ciało mam pokryte ranami, bolą mnie plecy, a

kiedy przekraczam wodę, widzę krew tam, gdzie nie powinno jej być. Moje serce jest puste jak ta Ŝebracza miska”.

Ramu powoli dźwignął się z ziemi i znów popatrzył w niebo, nieświadom tego, Ŝe niecałe dwadzieścia metrów

przed nim, po drugiej stronie suchego pagórka leŜy skryty jeszcze przed jego bystrym wzrokiem największy

diament na świecie.

- BoŜe, jestem nieszczęśliwy – powiedział. – Nie nienawidzę Cię, ale się obawiam, Ŝe nie jesteś przyjacielem ani

moim ani Ŝadnego człowieka.

Powiedziawszy to, poczuł się trochę lepiej i podjął wędrówkę. Na chwilę tylko pochylił się i podniósł z ziemi duŜy

kawałek złamanego kija. Idąc wymawiał sobie owo rozŜalenie się nad sobą i niewdzięczną modlitwę.

„Bo przecieŜ istnieje kilka rzeczy, za które powinienem być wdzięczny – rozumował. – Dzień jest wyjątkowo

piękny, to raz, i jakkolwiek ciało pod wieloma względami mnie zawodzi, to przynajmniej zachowałem ostry

wzrok. Pomyśl, jakie by to było okropne, gdybyś oślepł”.

śeby udowodnić samemu sobie, jak okropna byłaby ślepota, Ramu zacisnął powieki i szedł, macając przed sobą

drogę ułomkiem kija; jak robią to ślepcy za pomocą laski. Ciemność okazała się straszliwa, zapierająca w piersiach

dech, zupełnie odbierała poczucie kierunku. Wkrótce Ramu nie wiedział czy posuwa się jeszcze środkiem drogi,

czy teŜ znalazł się juŜ na jednym z jej skrajów i lada chwila wpadnie do przydroŜnego rowu. Sama myśl o tym, co

taki upadek znaczyłby dla jego starych, kruchych kości, budziła w nim dreszcz przeraŜenia. Mimo to nie otwierał

oczu i szedł dalej na ślepo.

- To cię oduczy niewdzięczności, staruszku – mruknął do siebie. – Do końca swych dni zapamiętasz, Ŝe moŜe i

jesteś Ŝebrakiem, ale przynajmniej nie ślepym Ŝebrakiem, i będziesz z tego czerpał radość.

Ramu nie wpadł do przydroŜnego rowu ani po lewej, ani po prawej stronie traktu. Zboczył jedynie trochę na

prawo, dotarł na szczyt wzniesienia i zaczął schodzić łagodnym stokiem, mijając olbrzymi diament, który lśniąc

spoczywał w pyle drogi. Lewa stopa Ramu była juŜ o niecałe pięć centymetrów od klejnotu.

Przeszedłszy jeszcze trzydzieści metrów, Rame rozchylił powieki. Oczy zalało mu jaskrawe, słoneczne światło;

zdawało się, Ŝe światłość zalewa równieŜ jego umysł. Popatrzył z zadowoleniem po przymglonym leciutko,

niebieskim niebie, po zakurzonych Ŝółtych polach, po srebrzystej wstędze ubitej drogi. Na widok przelatującego z

drzewa na drzewo ptaka roześmiał się i jakkolwiek nie obejrzał się za siebie, i nie zobaczył wielkiego diamentu

leŜącego nieopodal za jego plecami, zapomniał o ranach i bolących plecach.

- Dzięki ci, BoŜe, za wzrok! – wykrzyknął. – Dziękuję ci przynajmniej za to! MoŜe zobaczę na drodze coś

wartościowego: starą butelkę, którą sprzedam na bazarze, a moŜe jakiś pieniąŜek. Ale jeśli nawet niczego nie

znajdę, pozostanie mi wzrok. Dziękuję ci BoŜe za oczy! Na Boga, dzięki ci BoŜe!

I zadowolony ruszył przed siebie, zostawiając za plecami diament. Wtedy Bóg wyciągnął rękę po klejnot i z

powrotem umieścił go w zboczu góry w Afryce, skąd był go uprzednio zabrał. I prawie natychmiast, tknięty nową

myślą (jeśli moŜna o Bogu powiedzieć, Ŝe tknęła go nowa myśl), ułamał z rosnącego na veldzie drzewa solidny kij i

zrzucił go na drogę Chandrapur, podobnie jak poprzednio zrzucił diament.

- RóŜnica polega na tym – powiedział Bóg do Uriela – Ŝe nasz przyjaciel Ramu znajdzie ten kij, który do końca

Ŝycia słuŜyć mu będzie za laskę.

Uriel popatrzył niepewnie na Boga (choć był archaniołem, popatrzył tak samo niepewnie jak kaŜdy, kto

popatrzyłby w to płomienne oblicze).

- Czy dałeś mi lekcję, Panie?

- Nie wiem – odparł dobrotliwie Bóg. – MoŜe?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: