Flawiusz_Józef - Autobiografia.pdf - Józef Flawiusz - WTLibrary

JÓZEF FLAWIUSZ

AUTOBIOGRAFIA

Rodowód Józefa

Nie wywodzę się z jakiegoś rodu 1 , lecz przodkowie moi byli z dziada

pradziada kapłanami. Jak bowiem u różnych narodów w różny sposób uza-

sadnia się znakomitość pochodzenia, tak u nas przynależność do stanu ka-

płańskiego jest dowodem świetności rodu. W moim jednak wypadku

przodkowie byli nie tylko kapłanami, ale jeszcze należeli do pierwszej

z dwudziestu czterech klas 2 — co samo w sobie już jest niemałym wyróż-

nieniem — i do najznakomitszego z tworzących ją rodów. Ze strony matki

łączą mnie nawet więzy krwi z domem królewskim, gdyż potomkowie Asa-

monajosa 3 , z którymi jest ona spokrewniona, byli przez bardzo długi czas

arcykapłanami i królami naszego narodu. A oto mój rodowód. Moim pra-

przodkiem 4 był Szymon o przydomku Jąkała 5 . Urodził się w czasie, kiedy

godność arcykapłańską piastował syn arcykapłana Szymona, Hirkan, który

pierwszy spośród mężów sprawujących ten urząd nosił takie imię. Szymon

Jąkała miał dziewięcioro dzieci, a jednym z nich był Mattias, zwany synem

Efajosa. Ten zaś poślubił córkę arcykapłana Jonatesa, który pierwszy z po-

tomków Asamonajosa dostąpił godności arcykapłańskiej 6 , i był bratem

Szymona, który również piastował to stanowisko. Owemu Mattiasowi uro-

dził się w pierwszym roku rządów Hirkana 7 syn Mattias, przezwany Garbu-

sem, temu znów w dziewiątym roku władztwa Aleksandry 8 — Józef,

a Józefowi w dziesiątym roku sprawowania władzy przez Archelaosa 9 Mat-

tias, który został moim ojcem w pierwszym roku panowania cezara Gaju-

sza 10 . Ja natomiast mam trzech synów: najstarszy Hirkan przyszedł na świat

w czwartym, Justus w siódmym i Agryppa w dziewiątym roku rządów ce-

zara Wespazjana 11 . Mając tedy taki rodowód, który przedstawiłem tak, jak

znalazłem go zapisanym w dokumentach urzędowych, mogę nic sobie nie

robić z tych, którzy starają się nas oczernić 12 .

Wychowanie Józefa

Ojciec mój Mattias nie tylko wyróżniał się swoim znakomitym pocho-

dzeniem, ale jeszcze większy szacunek zjednał sobie swoją prawością i nale-

żał do najprzedniejszych mężów w naszym największym mieście Jerozoli-

mie. Wychowywałem się razem z bratem Mattiasem, zrodzonym z tych

samych co ja obojga rodziców. W nauce czyniłem ogromne postępy i miałem

opinię odznaczającego się szczególną pamięcią i pojętnością. Będąc jeszcze

chłopcem w wieku koło czternastu lat 13 , zyskałem sobie umiłowaniem nauki

powszechne uznanie, gdyż nawet arcykapłani i przedniejsi obywatele miasta

stale mnie nawiedzali, ilekroć chcieli otrzymać bliższe wyjaśnienie w jakiejś

sprawie z zakresu naszych praw. A gdy już miałem około szesnastu lat 14 , po-

stanowiłem bezpośrednio zapoznać się z istniejącymi u nas sektami. Są zaś

trzy: pierwszą stanowią faryzeusze, drugą — saduceusze, a trzecią — esseń-

czycy, jak o tym nieraz już mówiłem 15 . Sądziłem bowiem, że jeśli gruntow-

nie poznam wszystkie, będę mógł tym sposobem wybrać spośród nich najle-

pszą. Doświadczyłem więc wszystkich trzech, przechodząc przez twardą

szkołę i odbywając trudne ćwiczenia. Uznałem jednak, że nie wystarczy mi

nawet tak zdobyte doświadczenie i kiedy posłyszałem, że na pustyni przeby-

wa pewien mąż, imieniem Bannus 16 , nosząc takie odzienie, jakiego dostar-

czały drzewa 17 , żywiąc się tym, co samorzutnie dawała natura, i obmywając

się wielokrotnie dla czystości zimną wodą w ciągu dni i nocy, poszedłem

w jego ślady. Po spędzeniu z nim trzech lat i osiągnięciu tego, czego pra-

gnąłem, powróciłem do miasta 18 . Mając już wówczas dziewiętnaście lat, za-

cząłem w swoim życiu kierować się zasadami sekty faryzeuszów, która ma

pewne cechy podobne do szkoły zwanej u Greków stoicką.

Podróż Józefa do Rzymu (ok. 64 r. po Chr.)

Kiedy ukończyłem dwadzieścia sześć lat, los chciał, że musiałem udać się

do Rzymu z przyczyny, o której zaraz powiem. Otóż Feliks, który w owym

czasie był prokuratorem Judei, kazał dla jakiegoś drobnego i błahego po-

wodu związać i odesłać do Rzymu pewnych bardzo mi bliskich kapłanów

i przezacnych mężów, aby zdali sprawę przed Cezarem 19 . Pragnąc znaleźć ja-

kiś sposób wybawienia ich z tego, zwłaszcza gdy dowiedziałem się, że nawet

w tym trudnym położeniu nie zaniedbali swych nabożnych powinności wzglę-

dem Boga i żywili się figami i orzechami 20 , przybyłem do Rzymu 21 , przeży-

wszy bardzo groźne chwile na morzu. Gdy bowiem okręt nasz zatonął na peł-

nym Adriatyku, musieliśmy — a było nas około sześciuset — przez całą noc

pływać i dopiero z nastaniem dnia oczom naszym ukazał się, za zrządzeniem

opatrzności Bożej, statek cyrenejski. Wtedy ja oraz niektórzy towarzysze —

razem było nas około osiemdziesięciu — wyprzedziwszy innych dostali-

śmy się na jego pokład. Dobiwszy szczęśliwie do Dicearchii, którą Italowie

zwą Puteoli 22 , zaprzyjaźniłem się z Aliturusem (był to aktor mimiczny szcze-

gólnie ulubiony przez Nerona i Żyd z pochodzenia). Przedstawiony za jego

pośrednictwem żonie Cezara, Poppei 23 , postanowiłem jak najrychlej zwrócić

się do niej z prośbą o uwolnienie owych kapłanów. Oprócz wyświadczenia mi

tej przysługi Poppea jeszcze mnie szczodrze obdarowała, po czym powróci-

łem do kraju.

W przededniu wojny

Zastałem tutaj powstającą falę buntowniczego wrzenia i atmosferę ogólne-

go podniecenia perspektywą oderwania się od Rzymu. Toteż starałem się po-

wściągnąć buntowników i nakłaniałem ich do opamiętania się, stawiając im

przed oczy, z kim będą wojnę prowadzić: nie mogą przecież (mówiłem) równać

się z Rzymianami nie tylko pod względem doświadczenia wojennego, ale także

szczęścia; nie powinni przeto działać na oślep i w iście szaleńczy sposób wysta-

wiać swoich miast ojczystych, rodzin i samych siebie na niebezpieczeństwo

ostatecznej zagłady. W tym duchu do nich przemawiałem i usilnie starałem się

dobrym słowem odwieść ich od tego zamiaru, przewidując, że wynik tej wojny

będzie jak najbardziej zgubny. Jednakże nie udało mi się ich przekonać, gdyż

szaleństwo zupełnie już owładnęło umysłami tych zdesperowanych ludzi.

Józef chroni się do świątyni i przyłącza do faryzeuszów

Przeto obawiając się, żeby tym ustawicznym udzielaniem przestróg nie

ściągnąć na siebie nienawiści i podejrzenia, że trzymam stronę nieprzyjaciół,

i nie narazić się na niebezpieczeństwo, że zostanę przez nich pochwycony i zgła-

dzony, schroniłem się do wewnętrznego dziedzińca świątyni, ponieważ Anto-

nia 24 (która była twierdzą) znajdowała się już w ich rękach 25 . A gdy zabito Ma-

naemosa i hersztów bandy rozbójniczej 26 , wymknąłem się ze świątyni i znów po-

łączyłem się z arcykapłanami i przywódcami faryzeuszów. Odczuwaliśmy nie-

małą trwogę, widząc, z jednej strony, lud stojący pod bronią i z drugiej, nie wie-

dząc, co począć, gdyż nie byliśmy w stanie pohamować buntowników. Stojąc

w obliczu oczywistego i bezpośrednio grożącego nam niebezpieczeństwa za-

pewnialiśmy, że podzielamy ich poglądy, lecz radzimy im zachować się spokoj-

nie i czekać, aż napadną 28 nieprzyjaciele, aby w ten sposób dać dowód, że mają

pełne prawo chwycić za broń we własnej obronie. Tak postępując mieliśmy na-

dzieję, że rychło nadciągnie Cestiusz 29 z mnogim wojskiem i bunt stłumi.

Klęska Cestiusza i rzeź Żydów zamieszkałych w Syrii

Ów rzeczywiście podjął wyprawę zbrojną, lecz stoczywszy bitwę poniósł

klęskę, pozostawiając moc swoich żołnierzy na placu boju 30 . Wszelako ten po-

grom Cestiusza stał się przyczyną tragedii całego naszego narodu. Ci bowiem,

którzy parli do wojny, wskutek tego sukcesu jeszcze bardziej podnieśli głowy

i spodziewali się, że skoro raz pokonali Rzymian, będą zwyciężać do końca.

A jeszcze doszła do tego wszystkiego taka oto przyczyna. Otóż mieszkańcy

okolicznych miast syryjskich pochwycili zamieszkałych wśród nich Żydów

i wyrżnęli ich wraz z kobietami i dziećmi, chociaż nie mieli żadnego powodu,

by się mogli na nich skarżyć, gdyż oni ani nie zamierzali podjąć jakiejś dzia-

łalności buntowniczej w celu oderwania się od Rzymu, ani względem nich sa-

mych nie przejawiali wrogich uczuć czy zdradzieckich zamysłów.

Najbardziej bezbożnymi i zbrodniczymi czynami zapisali się Scytopolita-

nie 31 . Gdy bowiem zastępy żydowskie dokonały na nich napaści jako wrogo-

wie przybyli z zewnątrz, zmusili współzamieszkałych z nimi Żydów do chwy-

cenia za oręż przeciwko swoim rodakom, co jest u nas zakazane, i ruszywszy

do walki razem z nimi pobili napastników. Lecz po odniesionym zwycięstwie

już nie myśleli o dochowaniu wierności swoim współobywatelom i sprzymie-

rzeńcom i wszystkich w liczbie wielu dziesiątek 32 tysięcy wymordowali. Taki

sam los spotkał Żydów osiadłych w Damaszku 33 . Jeśli zaś tutaj o tych wypad-

kach wspomniałem, to dlatego, że pragnę wykazać czytelnikom, iż do wojny

z Rzymianami doszło nie tyle z woli Żydów, ile raczej z konieczności.

Misja Józefa w Galilei

Zatem po klęsce Cestiusza, o której mówiłem, przywódcy jerozolimscy,

widząc, że rozbójnicy wraz z buntownikami są dobrze w broń zaopatrzeni,

obawiali się, żeby, sami jej nie mając, nie byli zdani na łaskę i niełaskę wro-

gów, co zresztą później rzeczywiście nastąpiło. Toteż skoro dowiedzieli się,

że jeszcze nie cała Galilea powstała przeciwko Rzymianom, lecz część jej

nadal zachowuje się spokojnie, wysłali mnie 35 wraz z dwoma innymi kapła-

nami, znakomitymi mężami Joazarem 36 i Juda, z zadaniem nakłonienia tych

niegodziwców do złożenia broni i wytłumaczenia im, że lepiej będzie zacho-

wać ją dla najdzielniejszych mężów w narodzie. W myśl podjętej decyzji ci

ostatni mieli stale mieć, na wszelką ewentualność, broń w pogotowiu, a tym-

czasem czekać i dowiadywać się, co będą czynić Rzymianie.

Sytuacja w Sefforis

Otrzymawszy więc takie polecenia, przybyłem do Galilei. Tu zastałem

obywateli Sefforis 37 wielce zatroskanych o los swego ojczystego miasta, po-

nieważ Galilejczycy postanowili je złupić z powodu prorzymskich sympatii

Flawiusz_Józef - Autobiografia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: