06 zestawy ziol(1).pdf
(
150 KB
)
Pobierz
736511764 UNPDF
Zestawy ziół z XVIII i XIX wieku
Jacek Drobnik
1
, Elżbieta Drobnik
2
1
Katedra i Zakład Botaniki Farmaceutycznej i Zielarstwa Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach
2
Apteka Słowiańska, ul. Zawiszy Czarnego 7a, 40–872 Katowice
Adres do korespondencji: Jacek Drobnik, ul. Stalmacha 7/11, 41-406 Mysłowice, e-mail: drobnik@onet.eu
Sets of herbs from 18th and 19th centuries
· Old dispensatories
and pharmacopoeias use some herbs arranged as four- or ive-
element sets. They were grouped according to their assumed
pharmacological efect: carminative (or heating), cardiac, sudoriic,
opening, resolvent and emollient (mucilaginous), and cooling. One of
them are also capillaries, i.e. ‘herbs for hairs’ or ‘hairy herbs’. Some
simple preparations are arranged in groups of three: stomachic salts
and oils, pleuritic and postnatal medicinal waters. Pepper fruits
and myrobalans were also used in sets. Propably all discussed sets
were composed of equal parts and treated as a single constituent
of further composed preparations. All they were forgotten about the
irst quarter of 19th century.
Keywords:
medicinal plants, 18th century, 19th century, history of
herbal medicines
Podobnie jak zioła, pogrupowano w XVIII w. nie-
które preparaty galenowe, np. maści o określonym
działaniu leczniczym (
quatuor unguenta calida
– czte-
ry maści ciepłe i
quatuor unguenta frigida
– cztery
maści zimne [1]), a także kamienie i minerały leczni-
cze (np.
quinque lapides pretiosi
– pięć drogich ka-
mieni [1]).
Kwiaty i nasiona wiatropędne
Wyróżniano trzy grupy surowców roślinnych, któ-
rym przypisywano działanie wiatropędne. Były to:
1.
Flores quatuor carminativi
–
łac. cztery kwiaty
wiatropędne. Zaliczano do nich 1)
los
Chamomil-
lae
– koszyczek rumianku
Matricaria chamomil-
la
L. [2]; 2)
los
Anethi
–
kwiat kopru ogrodowego
(koperku)
Anethum graveolens
L. [2, 3]; 3)
los Par-
thenii
–
koszyczek wrotyczu maruny
Tanacetum
parthenium
(L.) Sch. Bip. [2, 3] oraz 4)
los
Millefo-
lii
– kwiatostan krwawnika pospolitego
Achillea
millefolium
L. [2]. Zamiast krwawnika Hahnemann
wymienia jednak
inlorescentia
Meliloti
—
kwia-
tostan nostrzyka żółtego
Melilotus oicinalis
(L.)
Lam. [3], być może myląc podobne epitety
Mille-
folii/Meliloti.
2.
Semina carminativa majora
– większe nasiona
wiatropędne [3], zwane też
semina quatuor calida
majora
– cztery większe ciepłe nasiona, a u Czer-
wiakowskiego tłumaczone jako
rozgrzewające
[4]. Należały do nich: 1)
fructus
Anisi
– owoc any-
żu
Pimpinella anisum
L.; 2)
fructus
Carvi
– owoc
kminku
Carum carvi
L.; 3)
fructus
Cumini
– owoc
kminu rzymskiego
Cuminum cyminum
L. oraz
4)
fructus
Foeniculi
– owoc fenkułu włoskiego
Fo-
eniculum vulgare
Mill. (kopru włoskiego) [1–3, 22].
Wszystkie surowce z tej grupy to w sensie morfo-
logicznym drobne suche owoce niepękające, jed-
nak tradycyjnie nazywano je nasionami (
semina
)
.
Jedynie farmakopea holenderska zamiast
fructus
Cumini
mylnie podaje
semen
Lupini
— nasienie
© Farm Pol, 2009, 65(5): 348-355
ćwierci XIX stulecia wymieniają nazwy pewnych
grup ziół lub pewnych preparatów prostych, o jed-
nakowym działaniu leczniczym. Tworzą one zesta-
wy liczące po 3, 4 lub 5 gatunków lub preparatów.
Skąpe informacje na temat ich stosowania zawarte
w farmakopeach i dyspensatoriach oraz analiza ich
nazewnictwa pozwalają zakładać, że nie tylko przy-
pisano im określone wspólne działanie farmakolo-
giczne, ale także że zioła te stosowano w pewnych
recepturach łącznie.
Niniejsza praca zawiera identyikację gatun-
ków macierzystych w poszczególnych zestawach
ziół oraz sporządzanych z nich wód i soli leczni-
czych. Podając nazwy zestawów ziół nie chcemy
oceniać ich faktycznego działania leczniczego, na-
zwy świadczą jedynie o właściwościach przypisy-
wanych tym ziołom ówcześnie. W świetle aktualnej
wiedzy dawne przyporządkowanie do konkretnych
grup terapeutycznych zazwyczaj okazuje się zupeł-
nie chybione.
348
Tom 65 · nr 5 · 2009
N
iektóre dzieła farmaceutyczne z XVIII i pierwszej
H i s tor i a farmac j i
łubinu białego (
Lupinus albus
L.) [5]. Pomyłka wy-
nikła zapewne z podobnego brzmienia słów
cumi-
ni
i
lupini
.
3.
Semina carminativa minora
– mniejsze nasiona
wiatropędne, zwane też
semina quatuor calida
minora
– cztery mniejsze ciepłe nasiona. Były to:
1)
fructus
Ammeos majoris
–
owoc aminku więk-
szego
Ammi majus
L.; 2)
fructus
Amomi veri
–
owoc
Sison amomum
L.; 3)
fructus
Apii
–
owoc
selerów zwyczajnych
Apium graveolens
L. oraz
4)
fructus
Pastinacae sylvestris latifoliae
–
owoc
pasternaku zwyczajnego
Pastinaca sativa
L., ale
tylko roślin dziko rosnących, nie ogrodowych. Za-
miast pasternaku niektórzy autorzy wymieniają
jednak inne podobne surowce:
fructus Dauci sy-
lvestris
–
owoc marchwi zwyczajnej
Daucus ca-
rota
L. [1, 3, 5] (u [22] surowiec pod nazwą
fructus
Dauci
) lub nawet (mylnie?)
fructus
Podagrariae
–
owoc podagrycznika pospolitego
Aegopodium
podagraria
L. Podobnie jak w poprzedniej grupie,
wszystkie te owoce nazywano tradycyjnie nasio-
nami –
semen
. Czerwiakowski [4] mylnie wymienił
aminek wśród ziół z poprzedniej grupy.
sancti Gregorii
) – drewno wiśni antypki
Prunus maha-
leb
L.; 3)
lignum
Sarsaparillae
–
drewno kolcorośli (nie-
ustalonych gatunków z rodzaju
Smilax
L.) pochodzące
z korzeni tych roślin; 4)
lignum
Sassafras
–
drewno sa-
safrasu
Sassafras albidum
(Nutt.) Nees [2].
Korzenie otwierające
Działanie otwierające deiniowano dawniej nie-
zwykle szeroko, m.in. jako rozszerzające gruczoły,
a więc zwiększające wydzielanie. Podobnie zresz-
tą rozlegle rozumiano i inne działania lecznicze, np.
rozmiękczające i rozluźniające, o których niżej. Wy-
obrażenie o ówczesnym rozumieniu oddziaływania
leczniczego takich ziół daje fragment
Zielnika
Syre-
niusza (1613) na temat zastosowania kosaćca (jego
kłącze nazywa się
korzeniem iołkowym
):
Żyły legmą
gęstą a lepką ogarnione i zatkane otwiera korzeń ioł-
kowy,
(…)
lusy gęste rozrzedza, rozprawia i rozpędza;
(…)
pęcherzowi, śledzionie i wątrobie zamulonym, ko-
rzeń
(…)
jest bardzo użyteczny dając go pić. Albowiem
wietrzności w nich zimne rozpędza, zamulenia otwie-
ra, wilgotności w nich
(…)
rozrzedza i rozprawuje.
(…)
Śledzionie, zamulonym, zatwardziałym
[narządom]
jest bardzo użyteczny, albowiem otwiera, rozprawu-
je, wychędaża
(…)
. Olej kwiatu kosaćcowego wyciera,
ścieńcza, zwarza, trawi, potężnie rozpędza, rozprawu-
je, rozrzedza, odmiękcza
(…)
(
Dioskorides, Mesua
) [7].
Powyższe wywody są pokłosiem nauk Galena, a zgod-
nie z jego nauką za gruczoł uważano prawie każdy
narząd, także śledzionę i mózg (który miał wydzielać
lusy
legmy przez nos).
Do korzeni otwierających zaliczano dwie grupy
ziół po pięć korzeni.
1.
Radices quinque aperientes majores
– pięć więk-
szych korzeni otwierających o składzie: 1)
radix
Apii
–
korzeń selerów zwyczajnych
Apium graveolens
L.;
2)
radix
Petroselini
– korzeń pietruszki zwyczajnej
Petroselinum crispum
(Mill.) Fuss; 3)
radix
Foenicu-
li
– korzeń fenkułu włoskiego
Foeniculum vulgare
Mill. (kopru włoskiego); 4)
radix
Ru-
sci
– korzeń ruszczyku kolczastego
Ruscus aculeatus
L. (krzewu) oraz
5)
radix
Asparagi
–
korzeń szpara-
gu lekarskiego
Asparagus oici-
nalis
L. [1, 3, 5]. Stosowano je jako
ziółka (
species
) zmieszane w rów-
nych częściach [5] do leczenia bli-
żej nieokreślonych dolegliwości
narządów jamy brzusznej. Wcho-
dziły też w skład syropu złożone-
go o nazwach:
syrupus de quinque
radicibus aperientibus
[23],
syru-
pus radicum quinque aperientium
[22], był to osłodzony odwar z tych
ziół. Jako zestaw surowców wyszły
z użycia w połowie XIX w. [8].
Kwiaty nasercowe
Wyróżniano
lores quatuor cordiales
– cztery
kwiaty nasercowe, przez Czerwiakowskiego nazwa-
ne
serdecznymi
[4]. Zaliczano do nich: 1)
los
Boragi-
nis
–
kwiat ogórecznika lekarskiego
Borago oicinalis
L.; 2)
los
Buglossi
–
kwiat farbownika lekarskiego
An-
chusa oicinalis
L.; 3)
los
Rosae
(=
lores Rosarum
)
–
kwiat róż
Rosa
spp. (różnych gatunków, z których
najczęściej stosowano w recepturze różę dziką
Rosa
canina
L. i różę francuską
R. gallica
L.) oraz 4)
lores
Violarum
–
kwiaty iołka wonnego
Viola odorata
L.
[1–3, 5]. Grupa tych ziół nosi niemiecką nazwę
die vier
herzstärkenden Blumen
– cztery kwiaty wzmacniają-
ce serce [6] i ang.
four cordial lowers
– cztery kwiaty
(na-)sercowe, od przypisywanego im (mylnie!) dzia-
łania leczniczego. W związku z takim zastosowaniem
leczniczym ogórecznik już w dziełach Hahnemanna
nosi nazwę
Herzfreudboretsch
– dosłownie
ogórecz-
nik przyjazny sercu
. Ani jedno z wymienionych ziół
według dzisiejszej wiedzy nie ma jednak działania
kardiotonicznego.
Działanie otwierające
deiniowano dawniej
niezwykle szeroko, m.in.
jako rozszerzające gruczoły,
a więc zwiększające
wydzielanie. Podobnie
zresztą rozlegle rozumiano
i inne działania lecznicze.
Wyobrażenie o ówczesnym
rozumieniu oddziaływania
leczniczego takich ziół daje
fragment
Zielnika
Syreniusza
(1613) na temat zastosowania
kosaćca.
Drewna napotne
Znano
ligna quatuor sudoriica
– cztery drewna
napotne, które prawdopodobnie służyły do przyrzą-
dzania naparów. Mieszanki drewien stosowane tak
jak ziółka, nosiły dawniej ogólną nazwę
species ligno-
rum
i miały postać drobnych wiórków bądź drzazg.
Grupę drewien napotnych tworzyły: 1)
lignum Guaja-
ci
– drewno gwajakowca lekarskiego
Guaiacum oi-
cinale
L.; 2)
lignum sanctae Luciae
(zwane też
lignum
Tom 65 · nr 5 · 2009
349
2.
Radices quinque aperientes minores
– pięć mniej-
szych korzeni otwierających. Należały do nich 1)
radix
Rubiae
– korzeń marzany barwierskiej
Rubia
tinctorum
L.; 2)
rhizoma
Agropyri
(=
radix Grami-
nis
) –
kłącze perzu właściwego
Elymus repens
(L.)
Gould [3, 5, 22], jednak zamiast niego Gray [2] po-
daje
radix Taraxaci
– korzeń mniszku
Taraxacum
spp.; 3)
radix
Ononidis
– korzeń wilżyny ciernistej
Ononis spinosa
L.; 4)
radix
Eryngii
– korzeń miko-
łajka polnego
Eryngium campestre
L. oraz 5)
radix
Capparis
–
korzeń kaparów ciernistych
Capparis
spinosa
L. [1, 3]. Podobnie jak poprzednie, stoso-
wano je w postaci ziółek (
species
) zmieszanych
w równych częściach [5]. Być może jako właściwo-
ści „otwierające” interpretowano działanie moczo-
pędne tych ziół, pochodzące szczególnie od perzu
i wilżyny. Niektóre źródła zamiast wilżyny cierni-
stej podają w tym zestawie wilżynę bezbronną
O.
arvensis
L. [22].
1.
Herbae quatuor emollientes
– cztery zioła zmięk-
czające to grupa, do której zaliczano: 1)
folium
Ciclae
–
liść boćwiny
Beta vulgaris
L. subsp.
vul-
garis
, przy czym można go było zastąpić surow-
cem
herba
Parietariae
–
zielem parietarii lekarskiej
Parietaria oicinalis
L.; 2)
herba
Althaeae
–
ziele
prawoślazu lekarskiego
Althaea oicinalis
L. (za-
pewne jednak same liście tej okazałej, gruboło-
dygowej rośliny); 3)
herba
Malvae
–
ziele ślazu
dzikiego
Malva sylvestris
L.; 4)
herba
Violariae
–
ziele iołka wonnego
Viola odorata
L. [5]. Być może
we wszystkich wypadkach zamiast ziela stosowa-
no same liście, oderwane od silnych, twardych ło-
dyg.
2.
Herbae quinque emollientes
– pięć ziół zmięk-
czających. Należą do nich, podobnie jak wyżej:
1)
herba
Althaeae
–
ziele prawoślazu lekarskiego;
2)
herba
Malvae
–
ziele ślazu dzikiego; 3)
herba
Violariae
–
ziele iołka wonnego [1]; 4)
herba
Mer-
curialis
– ziele szczyru rocznego
Mercurialis annua
L. (lecz nie szczyr trwały
M. perennis
L. [1, 10]) oraz
5)
herba
Parietariae
– ziele parietarii [22]. Zmiesza-
ne w równych częściach traktowano jako jeden
składnik preparatów złożonych [1]. Według ostat-
niego z cytowanych źródeł, owe pięć ziół wchodzi-
ło np. w skład maści zmiękczających stosowanych
zewnętrznie.
3.
Herbae quatuor emollientes primariae
– czte-
ry pierwsze zioła zmiękczające, były to: 1)
folium
Malvae minoris
–
liść ślazu drobnego
Malva pu-
silla
Sm.; 2)
folium
Althaeae
–
liść prawoślazu le-
karskiego
Althaea oicinalis
L.; 3)
folium
Violariae
–
liść iołka wonnego
Viola odorata
L. oraz 4)
fo-
lium
Acanthi
–
liść akantu miękkiego
Acanthus
mollis
L. [3]. Już Hahnemann uważa je za środek
przestarzały w terapii.
4.
Herbae quatuor emollientes secundariae
– cztery
drugie zioła zmiękczające. Składały się na nie: 1)
fo-
lium
Ciclae
– liść buraka liściowego, czyli boćwiny
Beta vulgaris
L. subsp.
vulgaris
; 2)
folium
Mercu-
rialis
–
liść szczyru rocznego
Mercurialis annua
L.;
3)
folium
Parietariae
–
liść parietarii lekarskiej
Pa-
rietaria oicinalis
L. oraz 4)
folium
Atriplicis sativae
–
liść łobody ogrodowej
Atriplex hortensis
L. [3]. Po-
dobnie jak poprzednie, zostały w leksykonie Hah-
nemanna uznane za specyik przestarzały.
Śladów dawnego składu tego zestawu można do-
patrzeć się w ziółkach zmiękczających (
species ad
cataplasma
=
species emollientes
) podanych przez Po-
snera i Simona (1855) [11]:
Rp.:
folium Malvae,
folium Althaeae
,
herba Meliloti citrini
— ziele nostrzyka żółtego
Melilotus oicinalis
(L.) Pall.
semen Lini
— siemię lniane,
aa
,
M. f. spec.
mąki rozluźniające
Przez działanie rozluźniające rozumiano działanie
typowe dla surowców śluzowych, czyli powlekające
i rozwalniające. Wyróżniano grupę o nazwie
farinae
quatuor resolventes
– cztery mąki rozrzedzające, roz-
twarzające. Zaliczano do niej następujące surowce:
1)
farina
Hordei
–
mąka jęczmienna, która pochodzi-
ła głównie ze zmielonego ziarna jęczmienia zwyczaj-
nego
Hordeum vulgare
L. [2, 3]; 2)
farina
Fabae
–
mąka
bobu
Vicia faba
L. [2, 3, 9] ze zmielonych nasion; 3)
fa-
rina
Lini
–
mąka z siemienia lnianego, czyli nasion lnu
zwyczajnego
Linum usitatissimum
L. [2]; w jej miej-
sce Hahnemann [3] podaje jednak
farina
Ervi
–
mąkę
z nasion wyki soczewicowatej
Vicia ervilia
(L.) Willd.
(=
Ervum ervilia
L.). 4) Czwartym surowcem była
fa-
rina
Oryzae
–
mąka ryżowa z ryżu siewnego
Oryza
sativa
L. [2]. Zamiast niej Hahnemann [3] podaje
fa-
rina
Lupini albi
– mąkę z nasion łubinu białego
Lupi-
nus albus
L.
Jeżeli przetwarzano te surowce na gorąco (od-
war, napar), to dochodziło do klajstrowania skrobi,
skutkiem czego otrzymywano kleik (
mucilago
). Na-
tomiast podczas wytrawiania na zimno (maceracja)
śluzy z łupin nasion i owoców (najwięcej ich zawie-
ra siemię lniane) przechodziły do roztworu. W obu
wypadkach obecność wody powoduje też pęcznie-
nie błonnika.
Zioła zmiękczające
Podobne działanie lecznicze (
protectivum, emol-
liens
) przypisywano ziołom z czterech kolejnych
grup, zwanych ogólnie ziołami zmiękczającymi
her-
bae emollientes
. Różni autorzy podają dość mocno
rozbieżny skład gatunkowy ziół z tych grup, toteż ze-
stawiono je przejrzyście w
tabeli 1
.
350
Tom 65 · nr 5 · 2009
H i s tor i a farmac j i
Tabela 1.
Różnice składu ziół zmiękczających –
herbae emollientes
u różnych autorów. Gwiazdka oznacza surowce wymienne
Herbae quinque
emollientes
Herbae quatuor emollientes
Herbae quatuor
emollientes
Roślina macierzysta
Spec. ad cataplasma
primariae
secundariae
źródło i rok
[1]
(1729)
[3] (1793–1799)
[5]
(1824)
[11]
(1855)
prawoślaz
+
+
+
+
iołek wonny
+
+
+
ślaz drobny
+
+
akant
+
boćwina
+
+*
parietaria
+
+
+*
szczyr
+
+
łoboda
+
ślaz dziki
+
+
nostrzyk
+
len
+
Stosowane do sporządzenia ciepłego okładu (
ca-
taplasma
) na mleku lub wodzie.
benedictus
L.) oraz 3)
sal Centaurii minoris
– sól z zie-
la centurii pospolitej
Centaurium erythraea
Rafn [1].
Niektóre z tych soli poszczególni autorzy wymieniają
osobno, np.
sal Absinthii
i
sal Cardui benedicti
znaj-
dziemy w leksykonie Hahnemanna, a tę pierwszą po-
daje też rosyjska farmakopea okrętowa z 1806 r. [16]
i jeszcze pięćdziesiąt lat później Pereira [8]. W mia-
rę poznawania składu chemicznego tych soli, ich
tradycyjne nazwy zastępowano łacińskimi nazwa-
mi związków chemicznych, które stwierdzono w nich
w przewadze, np. u Graya [2]
sal Absinthii
ma syno-
nim
carbonas potassae
– węglan potasu, choć nie jest
czystym związkiem.
oleje i sole żołądkowe
Olea tria stomachica
– trzy oleje żołądkowe. Za-
liczano do nich: 1)
oleum
Cydoniorum
–
olej z pigwy
pospolitej
Cydonia oblonga
Mill. – to olej tłusty wy-
tłoczony z nasion (zawarty w liścieniach) [15]; 2)
oleum
Absinthii
–
olej z piołunu, przy czym niejasne jest,
czy stosowano olejek lotny destylowany z parą wod-
ną z ziela (
aetheroleum Absinthii
), czy też macerat
olejowy z ziela (
oleum infusum Absinthii
=
ol. coc-
tum Absinthii
). Dawne lecznictwo znało oba te pre-
paraty z piołunu; w
Dyspensatorium wiedeńskim
[1]
znajdujemy pierwszy z nich, lecz np. w przeglądzie
Posnera z 1855 r. – oba [11]. 3)
Oleum masticinum
–
olejek mastyksowy, jest to olejek lotny oddestylo-
wany z mastyksu (
mastix
), czyli z wydzieliny zebranej
z uszkodzonych pędów pistacji kleistej
Pistacia lenti-
scus
L. (lentyszku) [1, 3].
Solami (łac.
sales
, błędnie
salia
) były nazywane
w dawnej farmacji m.in. mieszaniny związków mi-
neralnych wypłukane z popiołu spalonych roślin, ale
inne niż soda, która w recepturze ma zawsze odręb-
ną nazwę łac.
soda
(lub rzadziej
natron
). Popiół z ziół
zalewano wrzątkiem, a roztwór sączono i odparowy-
wano [2]. Otrzymywano tak mieszaninę wykrystalizo-
wanych soli nieorganicznych, tlenków (krzemionka
rozpuszczalna) i wodorotlenków. Soli z ziół używa-
no głównie do celów laboratoryjnych. Niektóre z nich
nazywano czasami od gatunku rośliny, z której je
otrzymano, różniły się bowiem składem. Trzy z nich
tworzyły
tria salia stomachica
– trzy sole żołądkowe:
1)
sal Absinthii
– sól z ziela piołunu
Artemisia absin-
thium
L.; 2)
sal Cardui benedicti
– sól z ziela drapa-
czu lekarskiego
Centaurea benedicta
(L.) L. (=
Cnicus
Nasiona chłodzące
Tym dawnym terminem określano nasiona lub
owoce podzielone na dwie grupy po cztery surowce,
prawdopodobnie stosowane zewnętrznie jako skład-
nik chłodzących okładów:
1.
Semina quatuor frigida majora
– cztery większe
nasiona chłodzące. Zaliczano do nich: 1)
semen
Ci-
trulli
– nasienie arbuza
Citrullus lanatus
(Thunb.)
Matsum. et Nakai [=
Cucurbita citrullus
L.]; 2)
se-
men
Cucurbitae
–
nasienie tykwy
Lagenaria sice-
raria
(Molina) Standl. [=
C. lagenaria
L.;
L. vulgaris
Ser.] (lecz nie innych dyń!); 3)
semen Cucumeris
–
nasienie ogórka siewnego
Cucumis sativus
L. oraz
4)
semen
Melonum
–
nasienie melona
Cucumis
melo
L. [1, 3, 5, 10, 22]. Czerwiakowski jednak za-
miast arbuza podaje (być może omyłkowo) dynię
zwyczajną
Cucurbita pepo
L. [4]. Mieszanka rów-
nych części tych ziół była na przykład jednym ze
składników złożonego proszku o nazwie
pulvis
Haly
(=
pulvis contra phthisin Haly
[23]), mającego
leczyć
wrzody płucne i nieżyt
[1] albo też suchoty
(łac.
phthisis
).
Tom 65 · nr 5 · 2009
351
Tabela 2.
Skład ziół włosowych
herbae capillares
u różnych autorów i gatunki macierzyste. Na przecięciach wierszy i kolumn tabeli wpisano
nazwę surowca zielarskiego w oryginalnym brzmieniu (u Graya [2] nazwa ang., pozostałe łac.). Połączone komórki reprezentują zakres nazw
w
ieloznacznych
Źródło i rok
Gatunek macierzysty
[1] (1729)
[3] (1793 –1799)
[2] (1821)
[5] (1824)
płonnik pospolity
Polytrichum commune
Hedw. i inne gatunki
polytrichon aureum herba polytrichi aurei
golden maidenhair
polytrichum seu trichomanes
skrętek wilgociomierczy
Funaria hygrometrica
Hedw.
–
–
zanokcica skalna
Asplenium trichomanes
L.
trichomanes
herba asplenii rubri
–
zanokcica murowa
Asplenium ruta-muraria
L.
adiantum album seu ruta
muraria
herba rutae murariae white maidenhair
–
języcznik zwyczajny
Phyllitis scolopendrium
(L.) Newman
–
–
hart’s tongue
scolopendrium
seu ceterach
phyllitis seu
lingua cervina
śledzionka skalna
Asplenium ceterach
L.
asplenium seu ceterach
herba ceterach
spleen wort
–
zanokcica ciemna
Asplenium adiantum-nigrum
L.
adiantum nigrum seu
capillus veneris
–
black maidenhair
–
Adiantum capillus-veneris
L.
herba capillorum veneris
–
capillus veneris
2.
Semina quatuor frigida minora
– cztery mniej-
sze nasiona chłodzące (u Czerwiakowskiego [4]
pod nazwą
semina quatuor refrigerantia mino-
ra
– schładzające), do których zaliczono: 1)
semen
Portulacae
–
nasienie portulaki pospolitej
Portu-
laca oleracea
L.; 2)
fructus
Endiviae
–
owoc cykorii
endywii
Cichorium endivia
L.; 3)
fructus
Cichorii
–
owoc cykorii podróżnika
C. intybus
L. oraz 4)
fruc-
tus
Lactucae
– owoc sałaty siewnej
Lactuca sativa
L. [22]. Jednak w starszym dyspensatorium au-
striackim [1] zamiast cykorii podróżnika widniało
semen Scariolae
– owoc sałaty jadowitej
L. serriola
L. Są to dwa podobne gatunki sałat. Z wyjątkiem
portulaki surowce te były owocami typu niełupki,
a nie nasionami.
paproci z gatunku
Adiantum capillus-veneris
L. Nale-
ży pamiętać, że surowce z europejskich kłączowych
paproci, choć w farmacji zwane są
herba
,
w istocie
stanowią same liście (
folium
) wyrastające wprost
z kłącza. Stosowane mchy mogły natomiast nale-
żeć do jeszcze innych nierozpoznawanych gatunków
o stosunkowo okazałych pędach [por. 18]. Nazwy su-
rowców u Graya [2] mają tylko brzmienie angielskie,
ale łatwo dają się dopasować do odpowiedników ła-
cińskich wymienianych we wcześniejszych źródłach
(patrz
tabela 2
).
Farmakopea holenderska przedrukowana w 1824 r.
[5] prezentuje już bardzo wieloznaczne nazwy skład-
ników ziół włosowych, których zakres ilustruje tabela.
Wśród nich zioła nazwane błędnie
scolopendrium seu
ceterach
to dwa gatunki – języcznik lub śledzionka.
Ten pierwszy występuje dalej, ponownie pod nazwą
phyllitis seu lingua cervina
. Z innych źródeł wiadomo
że w I połowie XIX wieku wycofano stosowanie msza-
ków w lecznictwie europejskim [18]. Zgodnie z jeszcze
renesansową teorią sygnatur Paracelsusa zioła wło-
sowe stosowano naskórnie na porost włosów. Były
one oczywiście bezużyteczne, a ich nieskuteczność
na włosy wskazał już Hahnemann. W jego czasach nie
dostrzeżono jeszcze działania moczopędnego tego
złożonego specyiku, która to właściwość pochodzi
głównie od płonnika [por. 18].
Prawdopodobnie właśnie tę grupę ziół wymienia
Kluk [14] pod zniekształconą nazwą
herba capillares
,
nie podaje jednak jej składu ani zastosowania.
Zioła włosowe
Zioła „włosowe” bądź „włosowate” były to surow-
ce zielarskie, którym wygląd nadawały cienkie łodyżki
mchów i drobne, pozwijane liście paproci, stąd na-
zwa. Termin łac.
capillaris
pojawił się w odniesieniu
do mchów i drobnych paproci pod koniec XV w. [17].
Zestawy nazywały się
herbae quattuor capillares
–
cztery zioła włosowe lub
herbae quinque capillares
–
pięć ziół włosowych i mogły zawierać mchy i paprocie
dobierane w najróżniejszych kombinacjach. Możliwe
surowce to: 1) z mchów – ziele płonnika pospolite-
go
Polytrichum commune
Hedw., lecz zamiast niego
niektórzy stosowali ziele skrętka wilgociomierczego
Funaria hygrometrica
Hedw. [por. 18], a z paproci –
2) liście zanokcicy murowej
Asplenium ruta-muraria
L.; 3) liście zanokcicy skalnej
Asplenium trichomanes
L. [3]; 4) liście zanokcicy ciemnej
Asplenium adian-
tum-nigrum
L. [1, 2]; 5) liście języcznika zwyczajnego
Phyllitis scolopendrium
(L.) Newman [2, 5]; 6) liście śle-
dzionki skalnej
Asplenium ceterach
L. [3] oraz 7) liście
myrobalany
Myrobalany (łac.
myrobalani
) to owoce indyjskich
drzew z rodzajów
Terminala
L. i
Phyllanthus
L. Nazwa
myrobalanus
to złożenie greckich słów
myron
– balsam
352
Tom 65 · nr 5 · 2009
Plik z chomika:
mrkgrj
Inne pliki z tego folderu:
Brud.W. - PachnÄ…ca apteka - tajemnice aromaterapii.doc
(394 KB)
Syropy na przeziębienie.docx
(13 KB)
„Chiny,kuchnia...., tajemnice medycyny”(1).doc
(496 KB)
„Dolina Ekologicznej Żywności” na Lubelszczyźnie(1).doc
(167 KB)
06 zestawy ziol(1).pdf
(150 KB)
Inne foldery tego chomika:
Pliki dostępne do 19.01.2025
▣ Doktryna szoku lektor chomikuj
► ═══ MODLITWA ═══
01 - Lata 930 - 1030
01 Młody Józef
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin