Cartland Barbara - Córka pirata.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

BARBARA CARTLAND

CÓRKA PIRATA

Tytuł oryginału

PARADISE IN PENANG

OD AUTORKI

Pinang jest niewielką wysepką położoną na północnym krańcu

Cieśniny Malakka, stanowiącą chyba najpiękniejsze miejsce na ziemi.

Omywają ją ciepłe przejrzyste wody Oceanu Indyjskiego. Wyspa

posiada złociste plaże, za którymi chwieją się pióropusze palm

kokosowych.

To właśnie Pinang zasiedlali awanturniczy i dzielni ludzie po jej

odkryciu w 1784 roku przez angielskiego kapitana Francisa Lighta.

Zdobyli oni ogromne fortuny, zbudowali wspaniałe rezydencje w

stylu angielskim i zamieszkiwali w zgodzie i harmonii z Malajami i

Chińczykami.

W czasie, w którym rozgrywa się akcja tej książki, dwa groźne

gangi zostały wykryte przez władze. Dokonywały licznych morderstw

i staczały pojedynki o nowo zdobyte bogactwa.

Kapitan Light otrzymał Pulau Pinang od sułtana Abdullaha w

zamian za pomoc w zwalczaniu jego syjamskich nieprzyjaciół. Pinang

miał duże znaczenie dla Kompanii Wschodnioindyjskiej i stał się

ważnym punktem handlowym dla całego Imperium.

Obecnie jest to miejsce odwiedzane przez turystów. Zachowało

się tam wiele pamiątek, zabytkowych domów i pomników

świadczących o jego fascynującej historii i mam nadzieję równie

fascynującej przyszłości.

ROZDZIAŁ 1

1869

Pociąg stanął na Victoria Station, lord Selwyn wysiadł i odetchnął

z ulgą.

Nareszcie w domu!

Nikt nie czekał na niego, lecz tak się szczęśliwie złożyło, że

podróżował w towarzystwie francuskiego dyplomaty, po którego

ambasada przysłała powóz.

- Czy mogę pana podwieźć, milordzie? - zapytał Francuz.

- Byłbym panu bardzo zobowiązany - odrzekł lord Selwyn. -

Przyjechałem przed czasem i nie zleciłem mojemu sekretarzowi, żeby

poczynił odpowiednie przygotowania.

Dyplomata uśmiechnął się.

- Wspominałem już panu, milordzie, że niespodziany powrót to

rzecz bardzo niebezpieczna.

Teraz lord Selwyn uśmiechnął się.

- To mnie nie dotyczy - rzekł - ale w zasadzie ma pan rację.

Wsiedli obaj do powozu, który jak zauważył lord Selwyn, był

niezwykle elegancki, zaprzężony w parę doskonałych koni. Nie

dorównywał wprawdzie jego własnemu zaprzęgowi, lecz nie przynosił

wstydu swemu właścicielowi.

Opierając się o miękkie oparcie lord Selwyn pomyślał, że jeszcze

dzisiejszego wieczora zobaczy się z Maisie Brambury. Od chwili

opuszczenia Anglii ciągle o niej myślał. W czasie pobytu w Paryżu

podjął jedną z najważniejszych decyzji w swoim życiu. Postanowił się

ożenić!

Przez pięć lat odpierał naciski krewnych namawiających go do

małżeństwa. Wydawało mu się, że nie ma powodu do pośpiechu.

Chyba tylko ten, że jako człowiek niezwykle bogaty, właściciel

najwspanialszej wiejskiej siedziby w stylu georgiańskim, powinien

prędzej czy później spłodzić potomka. Jednak na myśl o wiązaniu się

odczuwał wyraźną niechęć.

Pragnął być wolny, swobodny, nie skrępowany kaprysami żony.

Wyjechał do Paryża w poufnej misji dyplomatycznej zleconej mu

przez ministra spraw zagranicznych lorda Clarendona. Pragnął

wykorzystać ten wyjazd, żeby zapomnieć o lady Brambury. Wiedział,

że w Paryżu znajdzie kobiety chętne, żeby go zabawiać za jego własne

pieniądze, a jednocześnie umiejące utrzymać go w przekonaniu, że nie

wydaje ich na darmo.

Choć zgodnie ze swoim zwyczajem pilnie oddawał się zleconym

mu zadaniom, jednak wieczory należały do niego. Odszukał znajome

kurtyzany, z którymi nawiązał znajomość podczas poprzedniej wizyty

w Paryżu, a one powitały go z otwartymi ramionami. Odwiedzał więc

urządzane przez nie przyjęcia, jak również ich sypialnie.

Dopiero wczorajszego ranka doszedł do wniosku, że ma już tego

wszystkiego dość.

Magia Paryża gdzieś się ulotniła, musiał to szczerze przed sobą

przyznać. To, co dawniej sprawiało mu taką radość, już go obecnie nie

bawiło. Nie był już tak zafascynowany tym, co Francuzi nazywają

urokami życia.

Początkowo nie rozumiał, jaka może być tego przyczyna, potem

dopiero uświadomił sobie, że gdy spoglądały na niego namiętne

czarne oczy, widział przed sobą za każdym razem błękitne oczęta lady

Brambury. Wciąż słyszał jej miły dziecięcy głosik, kiedy mówiła do

niego podczas ich spotkań w Londynie.

- Jakiż ze mnie głupiec! - powiedział do siebie sącząc szampana.

Nic, co Francuzi mogli mu zaoferować, tym razem go nie bawiło.

Nawet doskonałe jedzenie, jakim podejmowano go na

przyjęciach. Nawet kuchnia wspaniałych lokali, takich jak „Maxim”

czy „Le Grand Vefour”, do których zapraszał na kolację francuskie

pięknotki. Wprawdzie nadal uważał, że nikt nie posiada takiej sztuki

uwodzenia jak paryskie damy z półświatka - były szykowne,

dowcipne, fascynujące i przy nich każdy mężczyzna czuł się jak król -

lecz wciąż w jego uszach brzmiał cichy głosik: „Czuję się tak bardzo

samotna... wielki świat przeraża mnie!”

I dwoje niebieskich ocząt patrzyło na niego bezradnie. Nagle

zapragnął opiekować się Maisie, a mógł to uczynić tylko w jeden

sposób.

- Ale małżeństwo to nie dla mnie! - mówił do siebie.

Przypomniał sobie, ile razy wypowiadał to zdanie do krewnych,

do przyjaciół, wreszcie do kobiet, które wiązały z nim nadzieje. Miał

wszystko, czego można sobie życzyć. Nigdy nie czuł się samotny w

wielkiej wiejskiej rezydencji ani też w londyńskim domu przy Park

Lane.

Cartland Barbara - Córka pirata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: