Cartland Barbara - Dar niebios.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

Cartland Barbara

Dar niebios

Siostry Gunning, Maria i Elizabeth, przybyły z Irlandii do

Londynu w roku 1751. Natychmiast uznano je za „najpiękniejsze

spośród wszystkich współczesnych im kobiet", ale były tak biedne, że

przez pewien czas miały we dwie tylko jedną suknię.

W 1752 roku Elizabeth, młodsza z sióstr, wyszła za mąż za

szóstego księcia Hamiltona. Ślub odbył się o wpół do pierwszej w

nocy w kaplicy Mayfair, a zamiast dzwonów młodej parze

akompaniował „szelest zasłony przy łożu".

Elizabeth urodziła dwóch synów i obaj zostali księciami

Hamilton, a gdy jej mąż zmarł w 1758 roku, poślubiła markiza Lorne,

który został księciem Argyll.

Starsza, Maria, wyszła za mąż za szóstego hrabiego Coventry.

Była tak piękna, że tłum pospólstwa oblegał ją, ilekroć przechodziła

przez Hyde Park, wobec czego król zażądał, aby miała eskortę

złożoną z czternastu żołnierzy.

Maria miała pięcioro dzieci. Zmarła w wieku dwudziestu siedmiu

lat, wskutek zatrucia kosmetykami, zawierającymi biel ołowianą.

Fascynująca mała madame Vestris, ulubienica śmietanki

towarzyskiej w okresie Regencji, słynęła zarówno ze swych licznych

romansów jak i z osiągnięć zawodowych. Była prekursorką nowego

stylu gry w teatrze, a jej wspaniałe nogi i dźwięczny śmiech

porównywano do blasku słońca.

ROZDZIAŁ 1

Rok 1821

Kiedy sir Hadrian Wynton odjechał eleganckim powozem,

zdecydowanie kontrastującym z zaniedbanym podjazdem, córki

odetchnęły z ulgą. Przez ostatnie kilka dni krzątały się nieustannie, od

rana do wieczora, pakując i szykując ojca do wyjazdu.

Sir Hadrian był z zamiłowania geologiem i pisał uczone, lecz dość

nudne książki na temat skał i kamieni występujących w Wielkiej

Brytanii. Z tego też względu poczuł się uszczęśliwiony i

podekscytowany jak uczniak, gdy otrzymał od starego przyjaciela

zaproszenie do odwiedzenia go w Szkocji, wraz z obietnicą, że będzie

mógł nie tylko zbadać góry w hrabstwie Perth, ale także udać się na

Wyspy Szetlandzkie.

— Zawsze pragnąłem przyjrzeć się dokładnie fortom Piktów —

stwierdził — i budulcowi, z jakiego są wykonane. Wcale bym się nie

zdziwił, gdyby okazało się, że wikingowie przywieźli z drugiego

brzegu Morza Północnego własne głazy, które dotychczas nie zostały

rozpoznane.

Penelopa, młodsza córka, nawet nie udawała, że słucha wywodów

sir Hadriana na temat, który jej zupełnie nie interesował.

Za to Alisa, bardzo kochająca ojca, usiłowała zrozumieć, o czym

mówił. Wiedziała, że po śmierci żony całe swoje zainteresowanie

skupił na tym, co nazywał „pracą". Zaproponowała, że będzie

przepisywać swoim eleganckim pismem jego rękopisy przed

przekazaniem ich wydawcy. Czasem też ojciec czytywał jej długie

rozdziały swoich dzieł, gdy Penelopa już spała lub przerabiała coś ze

swojej bardzo skromnej garderoby.

Teraz siostry odeszły już od drzwi frontowych, przy których stały

machając ojcu na pożegnanie, póki nie zniknął im z oczu.

— Mam pewien pomysł, o którym muszę ci powiedzieć —

odezwała się Penelopa.

Alisa nie zareagowała.

— Słyszałaś? — spytała Penelopa nalegającym tonem.

— Zastanawiałam się właśnie, czy tatuś zabrał ze sobą

wystarczająco dużo ciepłej odzieży — odparła Alisa. — Jestem

pewna, że na północy jest o wiele chłodniej niż tu, a on jest coraz

starszy i podatniejszy na kaszel i zaziębienia.

— Przestań się troszczyć o tatę, jakbyś była kwoką, która ma

tylko jedno pisklę! — wykrzyknęła Penelopa. — I chodź do saloniku.

Muszę z tobą porozmawiać o czymś naprawdę bardzo ważnym.

Zdołała wreszcie zwrócić na siebie uwagę siostry i Alisa,

wpatrując się w nią zdziwionym spojrzeniem, szła posłusznie

korytarzem w stronę wygodnego, choć nieco zaniedbanego saloniku,

który za życia matki nazywano pokojem porannym.

Obecnie Alisa i Penelopa zajmowały się tu swoimi ulubionymi

czynnościami, wskutek czego na krześle, tuz przy otwartym

przyborniku do szycia, leżała na wpół ukończona suknia, a na małej

sztaludze przy oknie widniał malowany przez Alisę obraz

pierwiosnków w porcelanowym wazonie.

Było tu też mnóstwo książek, znacznie więcej niż mogła

pomieścić, i tak przepełniona, chippendalowska biblioteczka. Dlatego

wiele tomów leżało na stercie w kącie, a po dwa lub trzy porozkładane

były na stolikach.

Alisa zaliczała się do „czytelników", a Penelopa — do

„wykonawców" i w ogóle siostry miały zupełnie odmienne

charaktery, choć z wyglądu nie różniły się bardzo.

A jednak istniała między nimi pewna różnica. Obie były

wyjątkowo piękne, ale Penelopa niewątpliwie robiła wrażenie

efektowniejszej. Wydawało się niemożliwe, aby jakakolwiek inna

dziewczyna mogła być równie bliska ideałowi piękna. Jej włosy miały

złoty, odcień, jak kłosy dojrzewającego zboża, oczy swoim błękitem

przypominały letnie niebo, a różowobiała karnacja skóry kojarzyła się

raczej z poezją niż rzeczywistością.

Ludzie, zobaczywszy Penelopę, uważali ją za zjawisko nierealne;

potem spoglądali na Alisę i ponownie na Penelopę i przekonywali się,

że Alisa była równie cudna, jak jej siostra, choć na pierwszy rzut oka

nie wydawało się to tak oczywiste.

Ich ojciec, przejawiając pewnego dnia rzadkie u mego

zainteresowanie otoczeniem, ochrzcił córki „różą i fiołkiem" i było to

naprawdę doskonałe porównanie. Zapomniał jednak o nim

natychmiast, ponieważ nieczęsto miał czas myśleć o swoich

dziewczynkach.

Tak dalece absorbowały go własne sprawy, że dopiero na dwa dni

przed wyjazdem do Szkocji powiedział do swojej starszej córki:

Cartland Barbara - Dar niebios.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: