Cartland Barbara - Dumna księżniczka.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

CARTLAND BARBARA

Dumna księżniczka

ROZDZIAŁ 1

Rok 1872

Jadąca galopem Ilona zerknęła przez ramię. Drzewa rosły coraz

rzadziej, aż krajobraz zmienił się w otwarty szeroki step z

jaskrawozieloną trawą usianą obficie kwiatami. Niezwykle piękny

widok rozciągał się po niezmierzony horyzont, gdzie zalesione zbocza

wznosiły się coraz wyżej, by spotkać się z ośnieżonymi szczytami gór.

Uświadomiła sobie, że teraz, na otwartej przestrzeni, znalazła się

w polu widzenia tych, którzy za nią podążają. Okropne było to

przymusowe towarzystwo dwóch starszych wojskowych i dwóch

stajennych, którzy nie odstępowali jej od stopni pałacu. Z niechęcią

patrzyła na swoją eskortę jadącą w ponurym milczeniu. Wiedziała, że

długo nie wytrzyma towarzystwa tego pompatycznego orszaku.

Wolałaby odbyć tę przejażdżkę sama.

Miała zaledwie dziesięć lat, gdy opuściła Dabrozkę, ale nigdy nie

zapomniała podniecających galopad przez trawiaste stepy ani

nieporównywalnej z niczym wspaniałości ognistych rumaków jej

kraju. Hodowane na terenach podobnych do wielkiej puszty

Hortobagy, najbardziej znanej i największej na Węgrzech, konie

dabrozkańskie wychowywane były w warunkach niczym nie

skrępowanej wolności i dorównywały światowej sławy źrebakom

węgierskim. Miały też więcej węgierskiej krwi niż wszystkie konie z

krajów bałkańskich.

Podobnie było z ludźmi. Mieszkańcy Dabrozki byli

spadkobiercami tradycji madziarskich, rzymskich, węgierskich i

greckich, z którymi łączyły ich więzy krwi oraz wielowiekowa

historia. Ilona najchętniej wspominała swe greckie i węgierskie

dziedzictwo. Ono najbardziej odpowiadało jej poglądom,

charakterowi i osobowości.

Właśnie ta węgierska część duszy kazała jej teraz uciec, by mogła

cieszyć się wiatrem smagającym policzki oraz czarownym pięknem

otoczenia. Prowadziła konia między drzewami, mając po lewej rzekę,

która niczym srebrna wstążka przecinała dolinę. Wiedziona impulsem

ściągnęła wodze i ruszyła spadzistym brzegiem w dół. Jechała zbyt

szybko. Zdawała sobie sprawę, że to niebezpieczne, miała jednak

zaufanie do umiejętności szlachetnego zwierzęcia i wiedziała, że jej

nie zrzuci.

Dojechała do brzegu i obejrzała się. Nie dostrzegła

towarzyszących jej opiekunów. O tej porze roku poziom wody był

niski i wkrótce rzeka miała się zmienić w wąski strumień. Przejrzysta

woda toczyła się migotliwym srebrem przez kamieniste koryto.

Ilona lekko dotknęła konia biczem, wprowadzając go w nurt

rzeki. Stwierdziła, że właściwie oceniła głębokość, gdyż woda nie

sięgała nawet strzemion. Wyjechała na drugi brzeg i zagłębiła się w

sosnowy las pewna, że nikt jej nie widzi. Pochyliła się i poklepała

koński kark.

— Udało się — powiedziała miękkim głosem. — Teraz możemy

cieszyć się swobodą.

Po raz pierwszy nie czuła strachu, choć nie mogła pozbyć się

myśli, że ojciec nie byłby z niej zadowolony. Zrugałby ją, gdyby

dowiedział się, że pilnujący jej mężczyźni nie dopełnili swoich

obowiązków. Wiedziała jednak, że jeśli tylko uda się im doprowadzić

ją z powrotem do pałacu, nie będą stwarzali dodatkowych kłopotów.

W ciepłym słońcu sosny wydzielały cudowny aromat. Ilona

jechała niespiesznie, rozglądając się w poszukiwaniu dzikich zwierząt,

które tak ją fascynowały w dzieciństwie. Mieli przecież na swoich

terenach kozice, niedźwiedzie, wilki, rysie, jelenie i dziki. Na zawsze

zapadły jej w pamięć maleńkie niedźwiadki, które dostała pod opiekę

jako mała dziewczynka.

Potem oswoili je Cyganie i zabrali ze sobą w objazdy jarmarków.

Dowiedziała się wtedy, że nie można oswoić ani wytresować starego

niedźwiedzia, ale jeśli odpowiednio wcześnie zabierze się od matki

małe, są one posłuszne i rzadko bywają agresywne.

Nie dostrzegła żadnego śladu niedźwiedzia, jedynie ptaki

pierzchały z krzykiem, protestując przeciwko wtargnięciu na ich teren.

Zdawało się, że prześwitujące przez gałęzie promienie słońca torują

drogę niezapomnianej dla dziewczyny magii. Wszystko, co ją tu

otaczało, było częścią legend i cudownych opowieści z dzieciństwa.

Wspominała wierzenia w żyjące w głębiach sosnowego boru

smoki, w chochliki kryjące się pod wzgórzami oraz w tajemnicze

zwiewne istoty przypominające greckie bożki, mieszkające na

pokrytych śniegiem szczytach.

Jechała nucąc cicho motyw z wiejskiej piosnki, gdy

nieoczekiwanie dobiegły ją ludzkie glosy. Nasłuchując, instynktownie

ściągnęła cugle. Wydało jej się dziwne, że o tej porze dnia w pustym

zazwyczaj lesie słychać tylu ludzi. Zapewne to drwale. Usiłowała

przypomnieć sobie, czy o tej porze roku ścina się drzewa i spławia

rzeką wielkie bale, lecz po chwili zrozumiała, że rzeka jest zbyt

płytka, a głosów w lesie zbyt dużo.

Zaciekawiona ruszyła w ich stronę. Na miękkim mchu i piasku

między drzewami koń poruszał się prawie bezgłośnie. Po chwili

wyłoniła się przed nią duża przecinka i zobaczyła grupę

kilkudziesięciu mężczyzn.

Przyglądała im się z zainteresowaniem. Ubrani byli w białe luźne

spodnie, a przez ramiona mieli przewieszone wyszywane opończe.

Głowy osłaniali czarnymi pilśniowymi kapeluszami, z których każdy

zwieńczony był wielkim piórem, nadającym im tak charakterystyczny

dla Dabrozkan dziarski wygląd. Rozejrzała się szukając kobiet, lecz

byli tam tylko mężczyźni. Nie wyglądali na zabiedzonych

wieśniaków, których mogła się spodziewać w lesie.

Ten zaskakujący widok zajął ją tak bardzo, że nie zauważyła,

kiedy koń ruszył, stawiając ją niespodziewanie przed zgromadzonymi

mężczyznami. Pochłonięci rozmową, gestykulowali wzburzeni. Z tego

co mogła pojąć, wywnioskowała, że zdecydowanie wypowiadali się

przeciw czemuś lub komuś.

Słuchała uświadamiając sobie, jak bardzo lata oddalenia

utrudniają jej zrozumienie języka wieśniaków, który przed

Cartland Barbara - Dumna księżniczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: