Cartland Barbara - Klarysa (Miłość silniejsza niż szatan).pdf - Cartland Barbara @ - grelma

Cartland Barbara

KLARYSA

Od Autorki

W drugiej połowie dziewiętnastego stulecia we Francji

odnotowano nie spotykany dotąd wzrost zainteresowania publikacjami

o zjawiskach paranormalnych. Paryż w wyniku okultystycznej

gorączki, jaka opanowała całe miasto, zyskał sobie wówczas złowrogą

reputację centrum czarnej magii.

Władze kościelne były wielce zaniepokojone powszechną modą

na kontakty z ciemnymi mocami, która pojawiła się przecież w czasie,

gdy antyklerykalizm zataczał coraz szersze kręgi. W takiej atmosferze

rozkwitł przerażający ruch zwany satanizmem.

Wielu młodych pisarzy spekulowało na temat zjawisk

nadprzyrodzonych. Jedną z najbardziej znanych w świecie literackim

osobowości był markiz Stanislas de Guaita, poeta, który po lekturze

dzieł Eliphasa Leviego popadł w obsesję na punkcie czarnej magii,

reaktywował nawet kabalistyczne Bractwo Różokrzyżowców.

Człowiek ten całe noce spędzał na studiowaniu tajemniczych

manuskryptów oraz starych ksiąg pełnych magicznych zaklęć.

Doprowadziło go to do utraty zdrowia i rozumu. Markiz de Guaita

zażywał narkotyki. Podobnie czynił poeta Dubus, który doznawał

halucynacji, i w końcu, na wpół szalony, zmarł po przedawkowaniu

morfiny w paryskim pisuarze.

Wrogie nastawienie Kościoła katolickiego do ruchu

satanistycznego szło w parze z potępieniem masonerii. Papież Pius IX

w encyklice z roku 1873 zarzucił wolnomularstwu szeroko zakrojoną

działalność na rzecz szatana. Bez wątpienia la belle epoque, jak

nazwano ten okres dziejów ludzkości, znajdowała się pod silnym

wpływem złowieszczej czarnej magii.

Gdy w 1898 roku wybuchły spory wokół osoby Alfreda Dreyfusa,

powszechne były obawy, że jego złowrogie knowania miały na celu

obalenie porządku publicznego, a być może nawet zniszczenie całej

cywilizacji.

ROZDZIAŁ 1

Rok 1893

Kapitan Waldemar Mawde uznał, że znalazł wreszcie

odpowiednie miejsce na nocleg. Westchnął z ulgą, zsunął się z siodła i

poprowadził konia pod drzewa. Gniadosz był tak wycieńczony, że nie

uszedłby już ani kroku. Mimo to Waldemar spętał mu kopyta, by się

nie mógł oddalić, gdy nabierze sił przed świtem.

Wędrowiec rozejrzał się dokoła, szukając kawałka nagiej ziemi

lub piasku. Nie miał ochoty spać na kamieniach, jak poprzedniej nocy,

bo cienki pled stanowił mizerną izolację. Oprócz pledu miał też

namiot — jeśli można było tak nazwać ten maluteńki płócienny

domek. A jednak tkanina pełniła rolę moskitiery i chroniła przed

robactwem, od którego roiło się w tej części Indii.

Waldemar był tak zmęczony, że najchętniej od razu poszedłby

spać, ale musiał jeszcze coś zjeść. Przygotował skromny posiłek z

żołnierskiej racji i napił się piwa. Pozostałe dwie butelki zaniósł do

płynącego między drzewami strumyka i wstawił je w wodę, by się

chłodziły do rana.

Zanim wrócił, słońce znikało już za horyzontem. Na ziemię

spływała noc niosąca ze sobą białe światło księżyca i migotanie

gwiazd. Rozbił namiot i rozpostarł w środku cienki pled, na którym

zamierzał się położyć. W tym klimacie nie potrzebował żadnego

przykrycia. Zdjął z siebie luźne jasne ubranie, jakie zazwyczaj

zakładali na drogę Hindusi z niższej kasty. Kapitan Mawde

niezmiernie rzadko podróżował bez przebrania.

Nareszcie wracał do cywilizacji. Z boską pomocą wypełnił swoją

misję i uszedł z życiem.

Właśnie miał wpełznąć do namiotu, gdy jego uszu dobiegł tętent

kopyt. Ktoś się zbliżał. To mógł być nieprzyjaciel. Waldemar

natychmiast zapomniał o zmęczeniu i przygotował się do odparcia

ataku. Pełniąc swą służbę już nieraz toczył samotne potyczki z

wrogiem.

Po kilku chwilach jeździec na tyle się zbliżył, że Waldemar mógł

dojrzeć na nim mundurową kurtkę, taką samą jak ta, którą sam zwykle

nosił. Głośno krzyknął z radości. Z podniesioną w geście powitania

dłonią stał i czekał, aż młody oficer zbliży się do niego i zsiądzie z

konia.

— Waldemar! — krzyknął przybysz. — Nie wierzę własnym

oczom! Straciłem już nadzieję, że cię kiedyś znajdę.

— Prędzej bym się tu diabła spodziewał niż ciebie, Mikołaju! —

odparł kapitan Mawde prawdziwie uradowany.

— Czemu mnie szukałeś? Co się stało?

— Mam dla ciebie ważne wieści — oznajmił Mikołaj Giles — ale

najpierw powiedz, gdzie mogę zostawić konia.

— Zaprowadź go pod drzewa, tam stoi mój gniadosz.

Mikołaj poprowadził wierzchowca w stronę kępy drzew.

Waldemar patrzył za nim z zaintrygowanym wyrazem twarzy.

Przecież za niecały tydzień miał się zjawić w koszarach i Mikołaj

mógł go wtedy o wszystkim powiadomić. Co się przydarzyło, że

przyjaciel z oficerskiej kompanii przybył za nim aż tutaj, na sam

koniec świata?

Bardzo to było dziwne, ale kapitan Mawde podróżował samotnie

już tak długo, że bez względu na przyczynę, jaka sprowadziła

Mikołaja, cieszył się niezmiernie widząc znajomą twarz.

Namiot stał rozbity pod osłoną kamiennych ruin, które niegdyś

były ścianami świątyni. Teraz mogły podróżnika za dnia chronić

przed palącymi promieniami słońca, a nocą zabezpieczały przed

zdradzieckim atakiem.

Waldemar siedział oparty o nie plecami. Miał ogorzałą od wiatru

twarz i skórę tak mocno spaloną przez słońce, że nawet najbliższym

krewnym trudno by było rozpoznać w nim Anglika o jasnej karnacji.

Nie minęło nawet pięć minut, a Mikołaj wyłonił się spomiędzy drzew.

Szedł energicznie, wojskowym krokiem. Po drodze ściągnął

mundurową kurtkę. Rzucił ją na ziemię obok przyjaciela i usiadł.

— Nie wyobrażasz sobie, jak się cieszę, że cię wreszcie

znalazłem. Dla mnie ten kraj jest stanowczo zbyt duży i o wiele za

gorący.

— Trudno z tobą polemizować — roześmiał się Waldemar — ale

ja nie chciałbym się znaleźć w żadnym innym zakątku świata.

— Obawiam się jednak, że będziesz musiał opuścić Indie.

Waldemar spojrzał na przyjaciela ze szczerym zdumieniem.

— Co chcesz przez to powiedzieć?

— Sam wicekról mnie do ciebie posłał.

Cartland Barbara - Klarysa (Miłość silniejsza niż szatan).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: