Cartland Barbara - Magiczna chwila.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

Cartland Barbara

Magiczna chwila

Od Autorki

Dopóki w 1990 roku nie odwiedziłam zamków nad Loarą, nie

zdawałam sobie sprawy, że Chaumont to wymarzone miejsce dla

bajkowych opowieści. Zalane słońcem wyglądało, jakby mogło

zniknąć w każdej chwili.

Zamek nie został zniszczony podczas rewolucji. Bez wątpienia

należy do najstarszych we Francji. Bez trudu można uwierzyć, że to

arcydzieło architektury, wzniesione w 1519 roku dla Franciszka I,

zostało nazwane przez rywala francuskiego monarchy, cesarza

Świętego Rzymskiego Imperium Karola V, „kwintesencją ludzkiej

pomysłowości".

Niektóre z komnat, jak na przykład sypialnia królewska, przez

wieki nie zmieniły wystroju, co czyni zwiedzanie Chaumont jeszcze

bardziej emocjonującym.

U następców Franciszka I zamek nie znalazł uznania. Woleli

przebywać w pałacu królewskim w Paryżu. Ludwik XIII odwiedził

Chaumont kilkakrotnie, zanim przekazał zarówno zamek jak i całe

hrabstwo swemu bratu, Gastonowi Orleańskiemu.

Do legendy przeszła anegdota, jak książę Orleański zabawiał swą

córkę, przyszłą Grande Mademoiselle, pierwszą damę, pokazami na

schodach o szczególnej konstrukcji, których podwójną spiralą mogło

równocześnie wchodzić i schodzić dwoje ludzi tak, by ich drogi ani

razu się nie krzyżowały.

Tyle jest nad Loarą zamków wartych zwiedzenia, że nie sposób

wspomnieć o wszystkich.

Chaumont ofiarowało mi niniejszą opowieść, a kilka lat temu inny

zamek, wzniesiony na skraju mrocznego, tajemniczego lasu Chinon w

dolinie Indry, podsunął pomysł kolejnej historii. Zainspirował mnie

bowiem do napisania „The Castle made for love", jak niegdyś

Perraulta do stworzenia opowieści o śpiącej królewnie.

Tak więc Usse i Chaumont to dwie naj cudowniej bajkowe

budowle, jakie w życiu widziałam. Jestem jednak pewna, że z

upływem lat również i inne zamki dostarczą scenerii kolejnym

romansom.

W dzisiejszych czasach, żyjąc w kulturze zdominowanej przez

temat seksu, bardziej niż ongiś tęsknimy za prawdziwymi uczuciami.

Marzymy o romantycznej miłości, za jaką przed wiekami mężczyźni

potrafili walczyć, a nawet umierać.

Rozdział 1

1895

— Och nie, tato, chyba nie mówisz poważnie! — krzyknęła lady

Lencia Leigh.

— Obiecałeś! Obiecałeś! — szlochała jej młodsza siostra, Alice.

— Jak możesz zmieniać zdanie w ostatniej chwili?

— Przykro mi, dziewczęta — odparł hrabia Armeron. — Wasza

macocha włożyła wiele serca w tę podróż do Szwecji, a książę nie co

dzień obchodzi siedemdziesiąte urodziny.

Próbował obrócić scysję w żart, ale obie córki spoglądały na

niego z wyrzutem. Myślały, jak bardzo się zmienił, odkąd ożenił się

powtórnie. Już nie był dawnym kochającym ojcem, ale kimś, kto

wydawał się niemal obcy.

Dwa lata temu po śmierci żony hrabia popadł w depresję.

Wydawało się, iż nikt nie zdoła mu pomóc. Wówczas jego przyjaciel,

markiz Salisbury, zaproponował wspólne wakacje na południu

Francji. Markiz od niedawna stał się właścicielem ogromnej,

imponującej willi w pobliżu Nicei. Skłonił hrabiego do przyjazdu pod

pretekstem, iż potrzebuje rady eksperta przy planowaniu ogrodu.

Patrząc wstecz, Lencia i Alice doszły do wniosku, że był to

pierwszy krok do tragedii. Nigdy nawet przez chwilę nie zaświtało im

w głowach, że ojciec mógłby się powtórnie ożenić. Tak jak i one

uwielbiał lady Armeron. Tworzyli bardzo kochającą się i zżytą

rodzinę. Hrabiego martwił, co prawda, brak bezpośredniego dziedzica

tytułu, czuł się jednak szczególnie dumny ze swej najstarszej córki,

Lencii.

Dziewczyna bardzo przypominała matkę, kobietę niezwykle

piękną. Podobieństwo było tak duże, że przez pewien czas po śmierci

żony widok Lencii sprawiał hrabiemu niemal fizyczny ból. Miała

takie same jasne włosy, błyszczące niebieskie oczy i delikatną

alabastrową cerę. A przy tym roztaczała wokół jakąś magiczną aurę,

wyróżniającą ją spośród rówieśnic. Ujmowała otoczenie nie tylko

urodą, ale i inteligencją, która nie mogła dziwić u córki człowieka

znanego z bystrości umysłu.

Hrabia wyjechał z domu sześć tygodni temu i wszyscy

niecierpliwie wyglądali jego powrotu. Dzień przed przyjazdem ojca

Lencia dostała list.

— To od taty! — zawołała, gdy służący wręczył jej pocztę.

— Mam nadzieję, że w ostatniej chwili nie zmienił zdania —

odezwała się Alice — i nie przedłuży pobytu we Francji.

— Z pewnością zdaje sobie sprawę, jak wiele jest tu do zrobienia

— uspokoiła ją Lencia.

Mówiąc to, otworzyła kopertę. Przeczytała kilka wersów i

wykrzyknęła:

— To niemożliwe!

— Co się stało? — przeraziła się Alice.

Lencia jeszcze raz przesunęła oczyma po kartce. Wreszcie odparła

całkowicie zmienionym głosem:

— Tata... tata się... ożenił!

Cartland Barbara - Magiczna chwila.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: