Cartland Barbara - Na całą wieczność.pdf - Cartland Barbara @ - grelma

BARBARA CARTLAND

NA CAŁĄ WIECZNOŚĆ

OD AUTORKI

W czasach, gdy rozgrywa się ta historia, rozwód w Anglii,

podobnie jak w innych krajach protestanckich, mógł być

przeprowadzony jedynie za zgodą Parlamentu.

Rozwodów udzielano rzadko, koszty zaś były tak wysokie, że

tylko najbogatsi mogli ważyć się na taki krok. Przez prawie 260 lat,

pomiędzy 1602 i 1859 rokiem, Parlament rozwiązał zaledwie 317

małżeństw.

Kobietę rozwiedzioną czekał całkowity bojkot towarzyski.

Rozwódki natychmiast wyjeżdżały za granicę i nie mogły nigdy

powrócić do kraju. Natomiast mężczyznom prędko wybaczano, choć

nie zawsze przyjmowano ich na dworze.

Określenie „niebieska pończocha”, oznaczające kobietę

oczytaną, mającą pretensje literackie, wywodzi się od niebieskich

wełnianych pończoch, noszonych przez Edwarda Stillingfleeta, wnuka

słynnego biskupa z Worcester. Był tak biedny, że nie stać go było na

zakup czarnych jedwabnych pończoch, które były uzupełnieniem

eleganckiego stroju bywalców wieczorków literackich wydawanych

przez Elizabeth Montague (1720 - 1800) w domu przy Portman

Square.

ROZDZIAŁ 1

1818

- Tak mi... przykro - powiedziała lady Burnham.

Markiz Stowe nie odezwał się. Patrzył przed siebie, nie

zwracając uwagi na wysokie witrażowe okna nad ołtarzem ani pięknie

malowane rzeźby.

Przed oczami miał wizję skandalu i poniżenia, przed którą cofał

się z przerażeniem. Pytał sam siebie, jak mógł być tak głupi lub tak

ślepy, by nie przewidzieć, że lord Burnham, który zawsze go

nienawidził, wykorzysta każdą okazję, by zemścić się na nim.

Markiz i lord, będąc członkami tego samego klubu,

wykorzystywali każdą sposobność do subtelnych i wymyślnych

afrontów, nawet ich konie rywalizowały ze sobą na wszystkich

wyścigach. Wprawdzie tajemny romans z żoną zaciekłego wroga

bawił markiza, ale jednocześnie dał Burnhamowi broń, której ten nie

zawaha się użyć.

- Nie wiem... jak to się... mogło stać, jak mogli nas... śledzić, że

tego nie... zauważyliśmy - powiedziała Leone Burnham ze łzami w

oczach.

Była bardzo piękna, a jej rozpacz i cichy, urywany szloch

powinny wzbudzać w każdym mężczyźnie chęć pocieszenia jej. Usta

markiza były jednak mocno zaciśnięte, podbródek wojowniczo

wysunięty, patrzył nadal przed siebie nie widzącym wzrokiem i nie

odzywał się.

- Całą noc leżałam bezsennie... zastanawiając się, kto może być

szpiegiem George'a - ciągnęła lady Burnham. - Zawsze sądziłam, że

służba jest bardziej lojalna wobec mnie niż wobec niego, bo on

traktuje ją bardzo surowo.

Markiz nadal milczał, mówiła więc dalej, jakby do siebie.

- Przypuszczam, że musiał wynająć kogoś, by... nas szpiegował,

ale przecież powinniśmy go... zauważyć. Może to ktoś... z twojej

służby.

Markiz pomyślał, że jest to prawdopodobne wyjaśnienie. Mimo

że ufał swym służącym, zawsze zdarzali się ludzie, którzy dawali się

przekupić, jeśli proponowano im wystarczająco dużo pieniędzy.

- Czy twój mąż powiedział, co ma zamiar zrobić? - spytał. Miał

wrażenie, że te słowa wydostają się z wysiłkiem z jego ust.

Oboje rozmawiali po cichu, ze względu na miejsce, w którym się

znajdowali.

Markiz nie mógł prawie uwierzyć własnym oczom, gdy

wczesnym rankiem otrzymał liścik z wiadomością:

Stało się coś strasznego. Muszę natychmiast Cię zobaczyć!

Spotkaj się ze mną w Grosvenor Chapel za godzinę.

W pierwszej chwili pomyślał, że to musi być żart, potem jednak

rozpoznał charakter pisma Leone, w dodatku lokaj powiedział mu, że

list przyniosła kobieta w średnim wieku, która już wcześniej tu

bywała.

Markiz wiedział, że była to pokojówka lady Burnham, której

pani powierzała z pełnym zaufaniem wszystkie listy, jakie między

sobą wymieniali, i która jako jedyna wiedziała o ich umówionych

spotkaniach i o tym, jak często się widywali.

Markiz, pomimo że musiał zrezygnować z codziennej

przejażdżki w parku, posłuchał wezwania lady Burnham i z pewnym

niepokojem wszedł do kaplicy. Znajdowała się ona na South Audley

Street, na tyłach eleganckiego domu przy Park Street, zajmowanego

przez Burnhamów. Lady Burnham mogła zatem powiedzieć w domu,

że wybiera się do kościoła, i pójść tam pieszo, bez eskorty lokaja.

Rozejrzał się dookoła, myśląc, że może to być po prostu żart,

potem zauważył siedzącą w ciemnym kącie Leone, ubraną w bardzo -

jak na nią - skromne szaty, sprawiające, iż wyglądała szaro i

niepozornie.

Zbliżył się do niej i zanim odezwała się, zrozumiał, widząc

wyraz jej oczu, że istotnie stało się coś strasznego. Odgadł, o co może

chodzić, zanim jeszcze ujęła to w słowa, a teraz, jak gdyby czepiając

się każdego skrawka nadziei, który mógłby ocalić ich przed klęską,

czekał, by usłyszeć wreszcie, co się stało.

- Jak tylko zobaczyłam George'a, zrozumiałam... że jest...

rozgniewany - mówiła lady Burnham - ale to... nic nowego... a gdy

mnie nie ucałował, wiedziałam, widząc jego spojrzenie... że stało się

coś bardzo złego.

Zaszlochała cicho i otarła łzę, potem ciągnęła dalej.

- Stanął plecami do kominka i powiedział: „No cóż, przyłapałem

cię i możesz powiedzieć temu zadzierającemu nosa draniowi, że tą

sprawą zajmie się Parlament!”

Cartland Barbara - Na całą wieczność.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: