Makaron nie tylko dla Włocha

Kiedy nie masz pomysłu, co ugotować na obiad, sięgnij po makaron. Tani, szybki i łatwy do przyrządzenia dobrze komponuje się niemal ze wszystkim: warzywami, mięsem, serem żółtym, a także rybami. Można go podać zarówno na przyjęciu, jak i zwykłym obiedzie.

Wydaje się, że włoska pasta, czyli maka­ron podawany z sosem lub farszem, na stałe zagościła na naszych stołach. Danie to wywodzi się z tradycji ludowej. We Włoszech podawano je w ubogich domach paste­rzy i rolników, którzy starali się przygotowywać posiłki niedrogie, lecz jednocześnie pożywne. Historia makaronu, czyli wyrobu z mąki pszennej, jaj i soli, sięga starożytności. Już w Rzymie odkryto, że roz­wałkowane ciasto, wysuszone na słońcu i odpowiednio za­pakowane, nie psuje się i jest łatwe do przechowywania. Tak powstał suszony makaron.

Jaki makaron wybrać?

W naszych sklepach można kupić makarony produkowane z wielu rodzajów mąki, o różnych kształtach i kolorach. Mamy już makarony żytnie, gryczane, sojowe, ryżowe. Aby uzyskać intensywną żółtą, czerwoną lub zieloną barwę, producenci dodają do ciasta szafran, szpinak i koncentrat pomidorowy. Jak spośród tak bogatej oferty wybrać produkt, który spełni nasze oczekiwania?

Eksperci twierdzą, że najlepszy jest makaron wytwarzany z semoliny, czyli twardej pszenicy. Dzięki niej po ugotowaniu staje się jędrny i elastyczny. Dobrej jakości pasta ma jednolitą białą lub kremową barwę oraz gład­ką powierzchnię. Szary kolor oznacza, że wyprodukowano ją z gorszej mąki. Po przełamaniu makaron powinien być szklisty, a po ugotowaniu nie kleić się i nie ciemnieć.

Wybie­rając pro­dukty, należy przede wszyst­kim zwracać uwagę na termin przydatności do spożycia.

Makaron nie tuczy

Przekonanie, że częste spoży­wanie makaronu źle wpływa na sylwetkę, nie ma uzasad­nienia w praktyce. 50 g suche­go produktu dostarcza około 180 kcal. Makaron odznacza się więc niewielką kalorycznością i zawiera mało tłuszczu. Sam w sobie nie tuczy, robią to za niego dodatki, z który­mi się go podaje: mięso, ser oraz gęste sosy. Pasta jest doskonałym źródłem skrobi, błonnika, witamin z grupy B, żelaza i magnezu. Dodatkowo, dzięki węglowodanom, działa antydepresyjnie, podnosząc poziom serotoniny w mózgu. Poprawia samopoczucie oraz pomaga zredukować stres. Może, dlatego cieszy się taką popularnością wśród zapraco­wanych, samotnych singli.

Pasta jest lekkostrawna, dla­tego poleca się ją na kolację.

Dietetycy uwzględnili makaron na szczycie piramidy żywie­niowej, zalecając, aby 60 proc. energii dostarczonej organi­zmowi w ciągu dnia pochodzi­ło właśnie z węglowodanów.

Sztuka gotowania

Najważniejsze, aby makaronu nie rozgotować. Kiedy woda zacznie wrzeć, dodaje się do niej łyżeczkę soli. Dzięki temu makaron nabierze lepszego smaku. Jeśli pastę podajemy z ostrym sosem, do gotowania możemy dodać mniej soli. Makaron wrzucamy do osolonego wrzątku porcjami, tak aby woda nie przestała się go­tować, mieszamy i przykrywa­my pokrywką. Po zagotowaniu dobrze jest zdjąć przykrywkę i zmniejszyć płomień. Pastę przygotowujemy w dużym garnku, zgodnie z zasadą 1 na 10, czyli 1 l wody na 10 dag makaronu. Nie zapominajmy, że w czasie gotowania maka­ron zwiększa swoją objętość prawie trzykrotnie.

Jeśli gotuje się długie makaro­ny, np. spaghetti czy tagliatelle, to nie wolno ich łamać. Po­woli zanurza się je we wrzątku, aż zmiękną i w całości zostaną zakryte przez wodę. Do pasty można też dodać 1 łyżeczkę oleju lub oliwy, co sprawi, że makaron nie będzie się kleił.

Czas gotowania zależy od rodzaju i przeznaczenia pro­duktu. Najlepszy jest makaron al dente, czyli ugotowany na półtwardo. Dobrze przygo­towana pasta jest elastyczna i stawia lekki opór zębom. Należy przestrzegać informacji o czasie gotowania umiesz­czonej na opakowaniu, jednak przed zdjęciem z ognia warto sprawdzić, czy makaron jest już gotowy.

Po odcedzeniu makaron trzeba przelać odrobiną zimnej wody. Wypłucze ona skrobię, dzięki której ciasto się klei. Następnie, ugotowany produkt osaczamy i odstawiamy na kilkanaście sekund. Makaron najlepiej jest od razu przełożyć do naczynia z sosem i zamie­szać, tak, aby każda kluska była pokryta sosem.

Jeśli pastę chcemy przy­gotować wcześniej, trzeba ugotować ją na półtwardo, przelać zimną wodą, odcedzić i rozłożyć w płaskim naczyniu, a następnie skropić oliwą. Przed samym podaniem wrzuca się ją na moment do wrzącej i osolonej wody, aby się zagrzała. Makaron ugo­towany al dente z łyżką oleju można przechowywać do 2 dni w lodówce, w przykrytym pojemniku.

Z czym podawać

W krajach śródziemnomor­skich pasty raczej nie podaje się do mięs. W polskiej tradycji nie przestrzega się tej zasady i dodatki do potraw dobiera się z większą swobodą. Należy pamiętać, że sosy o płynnej konsystencji lepiej pasują do krótkiego, a gęste do długiego i gładkiego makaronu, l jesz­cze jedna rada - to makaron powinien być daniem głów­nym, a sos jedynie dodatkiem do niego.

Do sosów najlepsze są duże rurki, spaghetti, muszelki, kolanka i wstążki. Ich kształt sprawia, że we wnętrzu maka­ronu gromadzi się sos. Dzięki temu nabiera on smaku. Dania te można podawać na głę­bokich, ogrzanych wcześniej talerzach, np. do zupy. Ważne, aby produkty użyte do sosu miały pełny, głęboki smak. Niezastąpione są słodkie po­midory i aromatyczne zioła.

Do zup najlepiej dodawać nitki, kokardki i krótkie wstążki, które nie zmieniają smaku przygotowywanej potrawy.

Do sałatek używa się świ­derków, muszelek, motylków i wstążek, a do nadziewania i zapiekanek - cannelloni, dużych muszelek i lasagne. Sałatki z dodatkiem makaronu są zdrowe i syte. Nie dość, że nie tuczą, to mogą jeszcze pomóc w odchudzaniu. Obecnie bardzo popularna jest dieta makaronowa oraz śródziemnomorska, których podstawą są produkty bogate w węglowodany.

Przyprawy do makaronu

Makaron powinno się przy­prawiać świeżymi ziołami, ponieważ są one najbardziej aromatyczne. Ważne, aby nie przytłumiły smaku potrawy, dlatego należy stosować je z dużym umiarem. Czosnek dodawany do makaronu można wcześniej posiekać lub zmiażdżyć i podgrzać na oliwie, co pozwoli na wydo­bycie jego ostrego, charak­terystycznego smaku. Pieprz powinien być świeżo mielony. Delikatniejszy w smaku jest biały pieprz, dlatego często używa się go do lżejszych, np. śmietanowych sosów.

Przyprawą powszechnie stosowaną w kuchni włoskiej jest bazylia. Liści świeżej bazylii nie wolno kroić, ponieważ ciemnieją podczas gotowania. Pamiętajmy też, że suszone zioła tracą swoją pikantność.

Popularne w kuchni wło­skiej i francuskiej oregano charakteryzuje się ostrym smakiem. Dobrze komponuje się z czosnkiem, cebulą i po­midorami. Ponieważ poprawia trawienie, często dodawane jest do sałatek oraz tłustych i mięsnych sosów. Aromatycz­nym rozmarynem przyprawia się sosy mięsne, najlepiej pod koniec gotowania, ponieważ szybko traci swoje olejki eteryczne.