"Psychologia ma długš przeszłość, jednak jej prawdziwa historia jest krótka" - napisał jeden z pierwszych psychologów eksperymentalnych, hermann Ebbinghaus (1908). Zauważył dalej, że długa przeszłość psychologii sięga tysięcy lat wstecz, lecz charakteryzował ja niewielki postęp i brak systematycznego rozwoju. Uczeni od najdawniejszych czasów zadawali ważne pytania dotyczące natury człowieka: jak ludzie spostrzegaja rzeczywistość, czym jest właściwie świadomość, jaka jest przyczyna obłędu; lecz do niedawna nie było środków umożliwiających uzyskanie zadowalających odpowiedzi na te pytania.Mimo, że pewne formy psychologii istniały już w starożytnej hinduskiej tradycji jogi, to jednak źródeł nowoczesnej psychologii należy szukać w starożytnej Grecji. W IV i V stuleciu przed narodzeniem Chrystusa klasycy filozofii: Sokrates, Platon i Arystoteles prowadzili dialogi o funkcjonowaniu umysłu, o naturze wolnej woli itp. Filozofowie i ich zwolennicy stawiali pytania dotyczące tego, co znaczy być racjonalnš, wrażliwš i odpowiedzialną istotą ludzką. Później, kiedy doktryny Kościoła rzymsko - katolickiego rozprzestrzeniły się na całą Europę, teologowie nauczali, że umysł i dusza mają wolną wolę (dar Boga dla ludzi), człowiek jest czymś wyjątkowym i nie podlega prawom natury. Nie mogło być naukowej psychologii, dopóki założenie to nie zostało zakwestionowane.Za formalny początek współczesnej psychologii można uznać fakt, który miał miejsce niewiele ponad 100 lat temu. W 1879 roku w Niemczech Wilhelm Wundt, który prawdopodobnie jako pierwszy nazwał siebie psychologiem, założył w Lipsku pierwsze laboratorium poświęcone psychologii eksperymentalnej. Wkrótce potem laboratoria pojawiły się na uniwersytetach całej Ameryki Północnej.Kontynuując jakby, tradycję buntu protestantów przeciwko Kościołowi rzymsko - katolickiemu, w końcu lat 80. XIX wieku niemieccy lekarze, fizjologowie i filozofowie zaczęli kwestionować pogląd, że w wielkim łańcuchu istot żywych człowiek zajmuje jakieś szczególne miejsce, wykazując, że działania ludzi są zdeterminowane przez prawa natury. Hermann von Helmoholtz, z wykształcenia lekarz, przeprowadzał proste, lecz odkrywcze eksperymenty nad percepcją i układem nerwowym. Jako pierwszy zmierzył on szybkość impulsu nerwowego. W tym samym mniej więcej czasie, inny Niemiec - Gustaw Fechner, zaczął badać, jak bodźce fizyczne są przekształcane we wrażenia. Podobnie jak Wundt, von Helmoholtz i Fechner opierali się na założeniu, że procesy psychiczne można badać w obiektywny sposób, posługując się metodami eksperymentalnymi. Wierzyli oni w determinizm, doktrynę, według której zjawiska fizyczne, behiawioralne i psychiczne są zdeterminowane przez specyficzne czynniki przyczynowe.
hazelleyes86