ROZDZIAŁ PIERWSZY.pdf

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy myślałam, Ŝe tego dnia juŜ nic gorszego nie moŜe mnie spotkać, zobaczyłam stojącego

przy mojej szafce chłopaka nie z tego świata. Kayla jak zwykle trajkotała bez sensu i nawet

go nie zauwaŜyła. Na początku. Właściwie nikt go nie zauwaŜył do momentu, w którym

przemówił, co niestety świadczy teŜ o tym, jak bardzo jestem nieprzystosowana.

— Zoey, jak Boga kocham, Heath wcale się tak znowu nie uchlał po meczu. Nie bądź dla

niego taka okrutna.

— Aha, no pewnie — odpowiedziałam na odczepnego.

I zaczęłam kaszleć. Czułam się okropnie. Chyba dosięgła mnie przypadłość, którą pan Wise,

nasz biolog, nieźle porąbany, określa mianem „dŜumy nastolatków”. Gdybym umarła,

przynajmniej ominąłby mnie sprawdzian z geometrii. Nic innego nie moŜe mnie ocalić.

— Zoey, daj spokój, ty mnie nawet nie słuchasz. Myślę, Ŝe on obalił najwyŜej cztery, no

powiedzmy: sześć piwek, a do tego, ja wiem?… ze trzy lufki. Nie więcej. PrzecieŜ nie o to

chodzi. Pewnie by nie wypił ani jednego, gdyby twoi beznadziejni starzy nie kazali ci wracać

do domu zaraz po meczu.

Wymieniłyśmy porozumiewawcze spojrzenia, tym razem absolutnie zgodne co do tego, Ŝe

spotkała mnie wielka niesprawiedliwość ze strony mojej mamy i ojciacha, za którego wyszła

trzy lata temu, co wydaje się wiecznością. Tymczasem Kay dalej trajkotała.

— A do tego była okazja, by coś przecieŜ uczcić. Wiesz, Ŝe pokonaliśmy Unię? — Kay

potrząsnęła mnie za ramię i popatrzyła mi z bliska w oczy. — Słuchaj, twój chłopak…

— Mój prawie chłopak — poprawiłam ją, z trudem powstrzymując się, by nie zakaszleć

jej prosto w twarz.

— Wszystko jedno. Heath jest rozgrywającym, więc jasne, Ŝe ma co uczcić. Chyba od stu

lat Broken Arrow nie wygrało z Unią.

— Od szesnastu. — Z matmy jestem noga, ale w porównaniu z matematyczną tępotą

Kayli wychodzę na geniusza.

— Wszystko jedno. WaŜne, Ŝe czuł się szczęśliwy. Mogłaś mu odpuścić.

— WaŜne, Ŝe chyba juŜ po raz piąty w tym tygodniu daje plamę. Bardzo mi przykro, ale

nie mam zamiaru spotykać się z chłopakiem, którego dwa główne cele Ŝyciowe to grać w

piłkę w szkolnej druŜynie i wypić duszkiem sześciopak, po czym się nie wyrzygać. Nie

mówiąc juŜ o tym, Ŝe od takich ilości piwska stanie się grubasem. — Przerwałam, Ŝeby się

wykaszleć. Trochę mi się kręciło w głowie, z trudem łapałam powietrze po ataku kaszlu. Ale

Traj-Kayla nawet tego nie zauwaŜyła.

— Coś ty! Heath gruby! Jakoś tego nie widzę.

Udało mi się uniknąć następnego ataku kaszlu.

— Całowanie się z nim przypomina ssanie przesączonej alkoholem skarpety.

Kay skrzywiła się.

— Fuj, obrzydliwe. Szkoda, bo taki z niego przystojniak.

Wzniosłam oczy do nieba, nawet nie starając się ukryć, jak bardzo mnie draŜni, Ŝe taka jest

powierzchowna.

— Robisz się straszna zrzęda, kiedy tylko coś ci dolega. W kaŜdym razie nie masz

pojęcia, jaki się wydawał nie szczęśliwy, gdy potraktowałaś go jak powietrze podczas lunchu.

Nie mógł nawet…

Wtedy go zobaczyłam. Faceta nie z tego świata. Dokładniej mówiąc: „nie z tego świata” dla

mnie znaczy, Ŝe on nie naleŜy do świata Ŝywych ludzi, jest raczej kimś odrodzonym,

przywróconym Ŝyciu. Coś w tym rodzaju. Uczeni co innego mówią, ludzie co innego, a w

końcu chodzi o to samo. Nie miałam wątpliwości, kim jest, a nawet gdybym nie czuła bijącej

od niego potęgi i mroku, nie mogłam nie dostrzec jego Znaku — wyrytego na czole cienkiego

jak rogalik półksięŜyca w szafirowym kolorze, a do tego punkcikowy tatuaŜ wokół

niebieskich oczu. To był wampir. Gorzej: to był Tracker. Cholera, stał przy mojej szafce.

— Zoey! Ty mnie w ogóle nie słuchasz!

Wtedy Tracker wypowiedział sakramentalną formułę, a jego słowa miały uwodzicielską moc,

obiecując niebiańskie rozkosze, wabiąc smakiem owocu zakazanego, jak czekolada

zmieszana z krwią.

— Zoey Montgomery! Królestwo Nocy cię wzywa, śmierć będzie twoimi narodzinami.

Noc zwraca się ku tobie. Usłysz jej wołanie. W Domu Nocy odnajdziesz swoje

przeznaczenie!

Podniósł rękę i wyciągnął w moją stronę długi palec. Ból przeszył mi czaszkę, Kayla

wrzasnęła.

Kiedy oślepiające płatki przestały wirować mi przed oczyma, zobaczyłam bladą jak śmierć

Kaylę, która — skamieniała — wpatrywała się we mnie tępo.

Jak zwykle wypowiedziałam pierwszą lepszą myśl, jaka mi przyszła do głowy:

— Kay, za chwilę oczy wyskoczą ci z orbit.

— On cię Naznaczył! Zoey! Masz na czole Znak! — Przytknęła do ust trzęsącą się rękę,

próbując bezskutecznie powstrzymać szloch.

Wyprostowałam się i znów zaczęłam kaszleć. Głowa mi pękała z bólu, potarłam miejsce na

czole między brwiami. Szczypało mnie jak po uŜądleniu osy, a pieczenie rozchodziło się

wokół oczu, na policzki, twarz całą. Chciało mi się wymiotować.

— Zoey! — Kayla rozpłakała się na dobre. — O BoŜe, przecieŜ ten facet to był Tracker,

wampir! — mówiła, pochlipując.

Mrugnęłam parę razy z wysiłkiem, usiłując pozbyć się upiornego bólu głowy.

— Kay — powiedziałam łagodnie — przestań płakać. Wiesz, Ŝe nie cierpię, jak płaczesz.

— Wyciągnęłam ku niej ręce, by objąć ją pocieszającym gestem. Bezwiednie odskoczyła ode

mnie.

Nie mogłam w to uwierzyć. Po prostu odskoczyła, jakby się mnie bała. Musiała zauwaŜyć, Ŝe

sprawiła mi przykrość, bo natychmiast uruchomiła ciąg swojego trajkotania.

— O BoŜe, Zoey, co ty teraz zrobisz? PrzecieŜ nie moŜesz tam iść. Nie moŜe stać się

jedną z nich. To niemoŜliwe! Z kim ja bym chodziła na mecze?

Ale przez cały czas swojej tyrady nie przysunęła się do mnie ani na centymetr. Zdusiłam

jednak w sobie dławiące uczucie przykrości, które groziło wybuchem płaczu. Oczy

natychmiast mi obeschły, miałam niezłą zaprawę w tłumieniu łez. Szczególnie ostatnie trzy

lata stanowiły dobrą okazję do doskonalenia się w tej sztuce.

— Nie martw się. Jeszcze się nad tym zastanowię. MoŜe zaszła tu… jakaś straszna

pomyłka — skłamałam.

Nie mówiłam normalnie, słowa po prostu same wychodziły z moich ust. Wyprostowałam się,

nadal skrzywiona z bólu. Rozejrzałam się wokoło i stwierdziłam z ulgą, Ŝe oprócz mnie i Kay

w holu matematycznym nie ma nikogo.

Stłumiłam ogarniający mnie histeryczny śmiech. Gdybym tak nie wariowała na punkcie tego

sprawdzianu z geometrii, który miał się odbyć nazajutrz, nie zeszłabym tutaj, by ze swojej

szafki wyciągnąć podręcznik, mając płonną nadzieję, Ŝe wieczorem zdołam się jeszcze czegoś

douczyć. W takim razie stałabym teraz przed szkołą wraz z innymi uczniami, którzy

uczęszczali do miejscowego gimnazjum — a było ich tysiąc trzysta sztuk — w oczekiwaniu

na szkolny autobus, wdzięcznie określany przez moją starszą siostrę jako „duŜa Ŝółta

limuzyna”. Ja wprawdzie mam samochód, ale do dobrego tonu naleŜy, by dołączyć do tych,

którzy muszą korzystać z autobusu, nie mówiąc juŜ o tym, Ŝe ma się wtedy świetną okazję do

zaobserwowania, kto kogo podrywa.

W szatni przed pracowniami matematycznymi stał jeszcze jeden dzieciak, wysoki i chudy

głupek z krzywymi zębami, co mogłam sobie dokładnie obejrzeć, bo stał z rozdziawioną

paszczęką i gapił się na mnie, jakbym przed chwilą wydała na świat stadko latających

prosiaczków. Zakaszlałam po raz kolejny, tym razem był to mokry, paskudny kaszel. Głupek

pisnął wystraszony i uciekł w kierunku pokoju pani Day, przyciskając do kościstej klatki

piersiowej planszę do gry w szachy. Widocznie termin zajęć kółka szachowego zmienił się na

poniedziałkowe popołudnia po lekcjach.

Ciekawe, czy wampiry grają w szachy? Czy wśród nich znajdują się teŜ takie głupki? Albo

cheerleaderki w typie lalek Barbie? Czy tworzą kapele muzyczne? Czy wśród nich są

zwolennicy ruchu Emo, dziwolągi płci męskiej, które noszą spodnie o damskim kroju i

fryzury zakrywające pół twarzy? A moŜe wszyscy przypominają raczej gotów, którzy

niechętnie korzystają z mydła i wody? Kim się stanę? Gotką? A moŜe, co gorsza, Emo?

Niespecjalnie lubię ubierać się na czarno, w kaŜdym razie niewyłącznie, nie nabrałam teŜ

szczególnej awersji do wody i mydła ani nie myślałam o zmianie uczesania czy o nakładaniu

na powieki grubej warstwy tuszu.

Takie myśli wirowały mi w głowie, gdy po raz kolejny poczułam przemoŜną chęć

wybuchnięcia histerycznym śmiechem, który przeszedł jednak w następny atak kaszlu, co

przyjęłam niemal z ulgą.

— Zoey? Dobrze się czujesz? — zapytała Kayla nienaturalnie wysokim głosem, jakby

ktoś ją szczypał. Odsunęła się ode mnie jeszcze dalej.

Westchnęłam, czując, Ŝe zaczyna we mnie wzbierać gniew. PrzecieŜ to nie moja wina. Kayla

była moją najlepszą koleŜanką od trzeciej klasy, ale teraz patrzyła na mnie, jakbym zmieniła

się w potwora.

— Kayla, to ja. Ta sama, którą byłam dwie minuty temu, dwie godziny temu czy dwa dni

temu. — Zniecierpliwionym gestem wskazałam swoje czoło. — A to nie znaczy, Ŝe

przestałam być sobą!

Oczy Kay znów zaszły łzami, ale na szczęście odezwała się melodyjka z jej komórki i

Madonna zaczęła śpiewać „Material Girl”. Bezwiednie rzuciła okiem na wyświetlacz, by

sprawdzić, kto dzwoni. Po jej minie, kojarzącej mi się ze

znieruchomiałym na drodze królikiem oślepionym blaskiem reflektorów, rozpoznałam, Ŝe to

Jared, jej chłopak.

— Nie krępuj się, jedź z nim — powiedziałam zmęczonym głosem.

Ulga, z jaką przyjęła moje słowa, była dla mnie jak policzek.

— Zadzwonisz później? — rzuciła przez ramię, wychodząc pospiesznie bocznymi

drzwiami.

Patrzyłam za nią, gdy biegła przez trawnik w stronę parkingu. Z komórką przyciśniętą do

ucha podniecona mówiła coś do Jareda. Na pewno juŜ mu opowiadała, jak to ja zmieniam się

w potwora.

Problem polegał na tym, Ŝe przemiana w potwora była jaśniejszą stroną tego medalu.

Pierwsza moŜliwość to przeistoczenie się w wampira, co dla przeciętnego człowieka jest

równoznaczne z potworem. Druga — Ŝe mój organizm odrzuci Zmianę, co równoznaczne

będzie z moją śmiercią. Nieodwracalną.

Zatem dobrą nowiną było dla mnie to, Ŝe nie muszę pisać jutro sprawdzianu z geometrii. Złą

natomiast, Ŝe muszę przenieść się do Domu Nocy, czyli prywatnej szkoły z internatem, która

znajdowała się w śródmieściu Tulsy, nazywanej przez moich kolegów Szkołą Dyplomową

Wampirów, gdzie przez kolejne cztery lata będę przechodzić róŜne dziwaczne zmiany

fizyczne, a całe moje Ŝycie zostanie wywrócone do góry nogami. I to wyłącznie pod

warunkiem, Ŝe uda mi się przeŜyć cały ten proces przemian.

Świetnie, nie ma co. Tego przecieŜ teŜ nie chciałam dla siebie. Wystarczyłoby mi do

szczęścia, gdybym została normalną dziewczyną, co i tak byłoby zadaniem dostatecznie

trudnym ze względu na moich zacofanych rodziców, młodszego brata, który przypominał

trolla, i idealną starszą siostrunię. Chciałabym zdać geometrię. Chciałabym dostać wysokie

oceny, bym mogła iść na weterynarię do Oklahoma State University i wyjechać z Broken

Arrow w Oklahomie. Ale najbardziej zaleŜało mi, by znaleźć swoje miejsce, przynajmniej w

szkolnym środowisku. W domu zrobiło się beznadziejnie, pozostawali więc mi juŜ tylko

przyjaciele i miejsca, gdzie mogłam ich znaleźć.

Teraz i tego mam być pozbawiona. Potarłam czoło i zmierzwiłam włosy, tak aby spadały mi

na oczy, przykrywając przynajmniej częściowo Znak. Ze spuszczoną głową, jakbym nie

mogła oderwać wzroku od swojej torby, gdzie w nadprzyrodzony sposób pojawił się środek

znieczulający, rzuciłam się do wyjścia, które prowadziło na uczniowski parking.

A jednak zatrzymałam się tuŜ za progiem. Przez oszklone drzwi zobaczyłam Heatha, a wokół

niego wianuszek dziewczyn, które zalotnie odrzucały włosy, ustawiały się w wystudiowanych

pozach, podczas gdy chłopaki z hałasem dodawali gazu, uruchamiając wielkie pikapy i

cięŜarówki, starając się przez cały czas (przewaŜnie z miernym powodzeniem) wyglądać

bajerancko. Czy ta scena mnie pociągała? Czy mogłabym dokonać t a k i e g o wyboru? OtóŜ

szczerze mówiąc, pamiętam wiele takich chwil, kiedy Heath był naprawdę miły, szczególnie

kiedy starał się być trzeźwy. Piskliwe chichoty dziewczyn wwiercały mi się w uszy jeszcze na

parkingu. No proszę, Kathy Richter, największa kurewka w całej szkole, udawała, Ŝe chce

pobić Heatha. Nawet z duŜej odległości widać było, Ŝe te zapasy to część jej końskich

zalotów. A Heath, naiwniaczek, jak zwykle niczego się nie domyślał, tylko stał tam

zadowolony i szczerzył do niej zęby. Do diabła, dziś juŜ nic milszego nie moŜe się zdarzyć.

Tymczasem mój niebieski volkswagonik garbus rocznik 66 zaparkowany był akurat tam,

gdzie oni stali. No nie, nie mogłam do nich dołączyć. Nie mogłam się im pokazać z t y m na

czole. JuŜ nie będę naleŜała do tego grona. Nigdy.

Wiem aŜ nadto dobrze, jak by się zachowali. Pamiętam ostatniego chłopaczka, którego

wybrał Tracker.

To się stało na początku zeszłego roku szkolnego. Tracker pojawił się przed lekcjami i wybrał

sobie chłopaczka, który szedł na pierwszą lekcję. Samego Trackera wtedy nie widziałam, ale

widziałam tego chłopca chwilę później, dosłownie kilka sekund po tym, jak to się stało, kiedy

rzucił ksiąŜki na ziemię i wybiegł z budynku ze Znakiem palącym mu czoło, zalany łzami,

blady jak kreda. Nigdy nie zapomnę, jak bardzo zatłoczone tego dnia były szkolne korytarze,

jednak wszyscy się od niego natychmiast odsunęli, jakby był zadŜumiony, gdy z płaczem

wybiegał ze szkoły. Ja teŜ byłam wśród tych, którzy cofnęli się, schodząc mu z drogi, mimo

Ŝe Ŝal mi się zrobiło tego chłopca. Ale nie chciałam zyskać etykietki osoby, która sprzyja

„tym dziwolągom”. Ironia losu, prawda?

Zamiast więc pójść do samochodu, skręciłam do najbliŜszej łazienki, która na szczęście była

otwarta. Znajdowały się w niej trzy kabiny — kaŜdą dokładnie sprawdziłam, czy ktoś tam nie

stoi — na jednej ścianie zainstalowane były dwie umywalki, a nad kaŜdą wisiało średniej

wielkości lustro. Naprzeciwko umywalek, na równoległej ścianie, wisiało wielkie lustro, pod

którym umieszczona była rynienka na szczotki, przybory do makijaŜu i tego typu drobiazgi.

PołoŜyłam na rynience torebkę i podręcznik do geometrii, nabrałam powietrza do płuc i

zdecydowanym ruchem odgarnęłam z czoła

włosy.

Zobaczyłam odbicie kogoś znajomego, a jednocześnie nieznajomego. To tak jak czasem

zobaczy się w tłumie na ulicy kogoś, kogo na pewno się zna, moŜna by przysiąc, Ŝe tak jest,

ale nie sposób sobie przypomnieć, kto to jest. Teraz ja stałam się tym kimś — wyglądającą

znajomo nieznajomą. Miała moje oczy. W tym samym niezdecydowanym kolorze, trochę

zielonkawym, a trochę brązowym, choć nie pamiętam, by kiedykolwiek były takie duŜe i

okrągłe. Włosy teŜ miała takie jak moje — długie i proste, i niemal równie czarne jak włosy

Babci, zanim zaczęła siwieć. Nieznajoma miała podobnie jak ja wystające kości policzkowe,

długi zdecydowany nos i szerokie usta — cechy odziedziczone po przodkach Babci z

plemienia Czirokezów. Nigdy jednak nie byłam taka blada. Miałam zawsze oliwkową cerę,

najbardziej smagłą ze wszystkich pozostałych członków rodziny. Choć moŜe nie nagła

bladość podkreślała tę róŜnicę, tylko tak się wydawało w zestawieniu z granatowym konturem

księŜyca zajmującego dokładnie środek mego czoła. A moŜe sprawiło to okropne neonowe

światło. Miałam nadzieję, Ŝe przyczyna tkwi w świetle.

Wpatrywałam się uwaŜnie w egzotyczny tatuaŜ. W zestawieniu z moimi rysami typowymi dla

Czirokezów nadawał całemu wizerunkowi wyraz dziki i wojowniczy, jakby właściwą dla

mnie epoką była staroŜytność, gdy świat był rozleglejszy i… bardziej barbarzyński.

Nigdy juŜ nic nie będzie takie samo. Na krótką chwilę zapomniałam o koszmarze gnębiącej

mnie obcości, bo ogarnęła mnie nagle wielka radość, z czego na pewno ucieszyli się

przodkowie mojej babci, których miałam we krwi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: