Jan Paweł II, Wstańcie, chodźmy.pdf

Książka jest refleksją o posłudze biskupiej opartej na

wydarzeniach, jakie miały miejsce w życiu biskupa Karola

Wojtyły, począwszy od 1958 r. Nie brak w niej także odniesień do

czasów po 1978 roku, w których Ojciec Święty nawiązuje do swojej

posługi apostolskiej. Niepowtarzalna atmosfera papieskich

opowiadań sprawia, że książka staje się bliska dla wszystkich.

POKÓJ JEGO DUSZY.

wydawnictwo: św. STANISŁAWA BM, Maj 2004

Wstęp

Kiedy ukazała się książka Dar i Tajemnica, zawierająca wspomnienia i refleksje

związane z początkami mojego kapłaństwa, dotarło do mnie wiele głosów,

szczególnie od ludzi młodych, o jej serdecznym odbiorze. Jak słyszę, dla wielu z

nich to bardziej osobiste dopowiedzenie do Adhortacji Pastores dabo vobis stało

się cenną pomocą we właściwym rozeznaniu własnego powołania. Cieszę się z

tego bardzo. Oby Chrystus nadal posługiwał się tamtymi rozważaniami, by wielu

młodych usłyszało Jego zaproszenie: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się

staniecie rybakami ludzi" (Mk 1, 17).

Proszono mnie, bym także z okazji czterdziestej piątej rocznicy mojej sakry

biskupiej i srebrnego jubileuszu posługi na Stolicy Piotrowej napisał ciąg dalszy

tamtych wspomnień, rozpoczynając od 1958 roku, w którym zostałem biskupem.

Uznałem, że trzeba przyjąć to zaproszenie, podobnie jak myśl o tamtej pierwszej

książce. Dodatkowym motywem do zebrania i uporządkowania tych wspomnień i

refleksji był proces powstawania dokumentu poświęconego posłudze biskupiej:

Adhortacji Pastores gregis, w której przedstawiłem syntezę myśli, jakie zrodziły

się podczas X Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, które

miało miejsce podczas Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Gdy przysłuchiwałem

się ich wypowiedziom w auli, a potem sięgałem do tekstu propozycji, które mi

przedstawili, budziło się we mnie wiele wspomnień związanych zarówno z

latami, w których dane mi było służyć Kościołowi w Krakowie, jak i z nowymi

doświadczeniami, jakie przeżywałem w Rzymie jako następca Piotra. Podjąłem

próbę zapisania tych myśli, pragnąc podzielić się z innymi świadectwem o

miłości Chrystusa, który przez wieki powołuje kolejnych następców Apostołów i

za pomocą kruchych naczyń wlewa łaskę w serca braci. Temu wspominaniu

nieustannie towarzyszyły słowa św. Pawła skierowane do młodego biskupa

Tymoteusza: „On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie

naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam

dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami" (2 Tm 1,9). Zapis

ten ofiarowuję Braciom w biskupstwie i całemu Ludowi Bożemu. Niech posłuży

wszystkim, którzy pragną poznać wielkość posługi biskupiej, trud z nią

związany, ale także radość, jaka codziennie towarzyszy jej wypełnianiu.

Zapraszam wszystkich do wznoszenia ze mną Te Deum uwielbienia i

dziękczynienia. Ze spojrzeniem utkwionym w Chrystusie, umocnieni nadzieją,

która zawieść nie może, kroczmy razem drogami nowego tysiąclecia: „Wstańcie,

chodźmy!" (por. Mk 14, 42).

Część I

Powołanie

„Nie wyście Mnie wybrali, ale ja was wybrałem" (J 15, 16)

Źródło powołania

Szukam źródła mego powołania. Ono pulsuje tam... w jerozolimskim

Wieczerniku. Dzięki składam Panu, że podczas Wielkiego Jubileuszu Roku 2000

dane mi było modlić się właśnie tam, w górnej izbie (por. Mk 14, 15), w której

odbyła się Ostatnia Wieczerza. Myślą przenoszę się do owego pamiętnego

Czwartku, gdy Chrystus, umiłowawszy swoich aż do końca (por. J 13, 1),

ustanowił Apostołów kapłanami Nowego Przymierza. Widzę Go schylającego się

przed każdym z nas, następców Apostołów, by obmywać nam nogi. Słyszę, jakby

mówił do mnie, do nas te słowa: „Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie

nazywacie «Nauczyciełem» i «Panem» i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli

więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie

nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili,

jak Ja wam uczyniłem" (J 13, 12-15).

Razem z Piotrem, Andrzejem, Jakubem, Janem... słuchamy dalej: „Jak Mnie

umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! Jeśli

będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak

jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam

powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. To

jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was

umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za

przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam

przykazuję" (J 15, 9-14).

Czyż w tych słowach nie jest zawarte mysteńum caritatis naszego powołania? Te

Chrystusowe słowa, wypowiedziane w godzinie, na którą przyszedł (por. J 12,

27), są korzeniem każdego powołania w Kościele. Z tych słów wypływają

ożywcze soki, które dają początek każdemu powołaniu: Apostołów i ich

następców, podobnie jak powołaniu każdego człowieka, bo Syn pragnie być

„przyjacielem" każdego: za wszystkich bowiem oddał swoje życie. To, co

najważniejsze, najcenniejsze i najświętsze, spotyka się w tych słowach: miłość

Ojca i miłość Chrystusa do nas, Jego i nasza radość, jak też nasza przyjaźń i

wierność, która wyraża się w wypełnieniu przykazań. W tych słowach zawiera

się także cel i sens naszego powołania: abyśmy szli i owoc przynosili, i aby owoc

nasz trwał... (por. J 15, 16).

Ostatecznie miłość jest spoiwem wszystkiego: w sposób substancjalny jednoczy

Osoby Boskie i jednoczy także, choć na inny sposób, ludzkie osoby i ich

różnorodne powołania. Powierzyliśmy nasze życie Chrystusowi, który pierwszy

nas umiłował i jako dobry Pasterz poświęcił swoje życie dla nas. Apostołowie

Chrystusa usłyszeli te słowa i odnieśli je do siebie jako osobiste wezwanie.

Podobnie i my, ich następcy, pasterze Kościoła Chrystusowego, nie możemy nie

odczuwać potrzeby zaangażowania, byśmy jako pierwsi odpowiadali na tę

miłość, w wierności, w wypełnianiu przykazań i w codziennym oddawaniu życia

dla przyjaciół naszego Pana.

„Dobry pasterz daje życie swoje za owce" (J 10, 11). W homilii, którą

wygłosiłem na Placu św. Piotra 16 października 2003 roku z okazji 25-lecia

pontyfikatu, powiedziałem: „Apostołowie, słysząc te słowa Chrystusa, nie

wiedzieli, że mówił o sobie. Nie wiedział nawet Jan, Jego umiłowany uczeń.

Zrozumiał to dopiero na Kalwarii, u stóp krzyża, widząc, jak w milczeniu oddaje

życie «za swoje owce». A gdy nadszedł dla niego oraz dla innych Apostołów

czas, by podjęli tę misję, przypomnieli sobie Jego słowa. Zdawali sobie sprawę,

że zadanie, które im powierzył, będą mogli wypełnić tylko dlatego, że On sam -

jak zapewnił - będzie w nich działał".

„Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to,

abyście szli i owoc przynosili, i by wasz owoc trwał" (J 15, 16). Nie wy, lecz Ja!

- mówi Chrystus. Oto fundament skuteczności pasterskiej misji biskupa.

Wezwanie

Jest rok 1958. Jestem w pociągu jadącym w stronę Olsztyna z grupą kajakową.

Zaczynamy program wakacyjny, który się przyjął od 1953 roku: część wakacji

spędzaliśmy w górach, najczęściej w Bieszczadach, a część na jeziorach

mazurskich. Naszym celem była rzeka Łyna. Dlatego właśnie - było to w lipcu

-jesteśmy w pociągu jadącym do Olsztyna. Mówię do tak zwanego „admirała" - o

ile pamiętam, był nim wówczas Zdzisław Hey-del: „Zdzisiu, będę musiał

wyłączyć się z kajaków, bo otrzymałem wezwanie od Księdza Prymasa (od

śmierci kardynała Augusta Hlonda w roku 1948 był nim kardynał Stefan

Wyszyński) i muszę się do niego zgłosić".

Na to „admirał": „Zrobi się".

Tak też, kiedy nadszedł wyznaczony dzień, odbiliśmy od grupy, aby dotrzeć do

najbliższej stacji kolejowej — do Olsztynka.

Wiedząc o konieczności stawienia się u Księdza Prymasa w czasie spływu na

Łynie, przezornie zostawiłem w Warszawie u znajomych odświętną sutannę.

Trudno było iść do Prymasa w tej, której używałem w czasie wypraw

kajakowych (na wycieczki zawsze woziłem ze sobą sutannę i komplet ornatów,

by odprawiać Mszę św).

Tak więc naprzód ruszyliśmy kajakiem po falach rzeki, a potem ciężarówką,

która wiozła wory z mąką, i tak dotarłem do Olsztynka. Pociąg do Warszawy

odchodził późno w nocy. Zabrałem więc ze sobą śpiwór, myśląc, że w

oczekiwaniu na pociąg trochę się zdrzemnę i poproszę kogoś, żeby mnie obudził.

Nie było jednak takiej potrzeby, bo wcale nie zasnąłem.

W Warszawie zgłosiłem się na ulicę Miodową na oznaczoną godzinę. Na miejscu

stwierdziłem, że razem ze mną byli wezwani trzej inni księża: Ślązak, ks.

Wilhelm Pluta, proboszcz z Bochni w diecezji tarnowskiej ks. Michał

Blecharczyk i ks. Józef Drzazga z Lublina. Z początku nie zwróciłem uwagi na

ten zbieg okoliczności. Później zrozumiałem, że oni zostali wezwani w tym

samym celu, co ja.

Kiedy wszedłem do gabinetu Ks. Prymasa, usłyszałem od niego, że Ojciec

Święty mianował mnie biskupem pomocniczym arcybiskupa Krakowa. W lutym

w tym samym roku (1958) zmarł ks. biskup Stanisław Rospond, który przez

wiele lat był biskupem pomocniczym w Krakowie w czasie ordynariatu księcia

metropolity kardynała Adama Stefana Sapiehy.

Słysząc słowa Ks. Prymasa zwiastujące mi decyzję Stolicy Apostolskiej,

powiedziałem: „Eminencjo, ja jestem za młody, mam dopiero 38 lat".

Ale Prymas na to: „To jest taka słabość, z której się szybko leczymy. Proszę się

nie sprzeciwiać woli Ojca Świętego".

Więc powiedziałem jedno słowo: „Przyjmuję". „No, to pójdziemy na obiad",

zakończył Prymas.

Zaprosił nas wszystkich czterech na obiad. Wówczas dowiedziałem się, że ks.

Wilhelm Pluta był mianowany biskupem z przeznaczeniem do Gorzowa

Wielkopolskiego. Była to wówczas największa w Polsce administracja

apostolska. Obejmowała Szczecin i Kołobrzeg, czyli jedną z najstarszych

polskich diecezji, gdyż Kołobrzeg był erygowany w roku 1000, równocześnie z

ustanowieniem metropolii gnieźnieńskiej, w skład której wchodziły biskupstwa:

Kołobrzeg, Kraków i Wrocław. Ksiądz Józef Drzazga został mianowany

biskupem pomocniczym w Lublinie (w późniejszych latach przeszedł do

Olsztyna), a ksiądz Michał Blecharczyk biskupem pomocniczym w Tarnowie.

Po zakończeniu tej tak ważnej w moim życiu audiencji zrozumiałem, że nie

mogę w tej chwili wracać do przyjaciół na kajaki; musiałem naprzód pojechać do

Krakowa i zawiadomić ks. arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, mojego

ordynariusza. Oczekując na nocny pociąg do Krakowa, wiele godzin modliłem

się w kaplicy sióstr urszulanek w Warszawie przy ulicy Wiślanej.

Ks. arcybiskup Baziak, metropolita lwowski obrządku łacińskiego, podzielił los

wszystkich tzw. przesiedleńców: musiał opuścić Lwów. Zamieszkał w

Lubaczowie, w tym skrawku archidiecezji lwowskiej, który został w granicach

PRL po ustaleniach w Jałcie. Książę Sapieha, arcybiskup krakowski, w ostatnim

roku przed śmiercią prosił, żeby ks. arcybiskup Baziak, zmuszony przemocą

opuścić swoją diecezję, był jego koadiutorem. Tak więc chronologicznie moje

biskupstwo jest związane z tym tak doświadczanym hierarchą.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: