Nora Roberts

NIEBO MONTANY

Ten świat, który widać z tej i z tamtej strony, Zawsze łatwo można w głębi serca schronić; Do błękitu, który rozciąga się w górze, Często się wyrywa rozmarzona dusza. Serce, jeśli zechce, bez trudu odtrąci Poza zasięg ręki i morza, i lądy; Dusza zdoła niebo na dwoje rozdzielić, By Bóg mógł przez szparę przyglądnąć się Ziemi. Ale Wschód i Zachód w głębi twego serca stworzą całość, której nie zdołasz rozerwać; A gdy ktoś ma duszę nieczułą na piękno, Niebawem na głowę zwali mu się niebo.

Edna St. Vincent Millay

CZĘŚĆ PIERWSZA
JESIEŃ

Ten piękny i przerażający rok...

A.E. Housman

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Śmierć Jacka Mercy'ego wcale nie zmieniła faktu, że był on sukinsynem. Zmarł zaledwie siedem dni temu. Był to czas zbyt krótki, by odsunąć w niepamięć krzywdy, które wyrządził w ciągu sześćdziesięciu ośmiu lat życia. Opinię tę podzielała zresztą większość zgromadzonych nad jego grobem osób.

Taką samą uwagę Bethanne Mosebly wyszeptała mężowi na ucho, gdy stali w wysokiej, zarastającej cały cmentarz trawie. Prawdę mówiąc, uroczystość pogrzebowa wcale jej nie interesowała. Przyszła na nią jedynie ze względu na ogromną sympatię, którą darzyła Willę. Powtarzała to mężowi przez całą drogę z Ennis, nie przestawała mówić o tym także i teraz.

Bob Mosebly, jak przystało na człowieka, który już przez czterdzieści sześć lat wysłuchiwał nieustannej paplaniny swej żony, jedynie chrząknął i puścił jej słowa mimo uszu. Tak samo zresztą potraktował monotonną mowę wygłaszaną przez kaznodzieję.

I to wcale nie dlatego, by choć trochę lubił Jacka. Nienawidził starego durnia w takim samym stopniu, jak wszyscy mieszkańcy Montany.

Ale co komu przyjdzie z obgadywania nieboszczyka, pomyślał Bob. Był zresztą święcie przekonany, że moce piekielne zrobią wszystko, by upomnieć się o duszę tego drania.

Ranczerzy, kowboje, kupcy i politycy tłoczyli się na niewielkim skrawku ziemi położonym niedaleko brzegów Missouri, w spokojnym, ocienionym przez wysokie pasmo Gór Skalistych zakątku rancza Mercy. To tutaj, w miejscu, gdzie zazwyczaj wśród wzgórz pasie się bydło, a konie tańczą na zalanych słońcem pastwiskach, od pokoleń pod gęstą, falującą trawą grzebani są zmarli członkowie rodziny Mercych.

Teraz przyszła kolej na Jacka. Już wcześniej zamówił dla siebie trumnę z drzewa kasztanowego. Jej wnętrze wyłożone było białym atłasem, na zewnątrz znajdowały się złocone napisy, a w godło rancza wpleciono ozdobną literę „M". Spoczywający w trumnie Jack miał na nogach buty z wężowej skóry, na głowie najstarszy i najbardziej ulubiony filcowy kapelusz z szerokim rondem, natomiast w ręce trzymał bat.

Jack postanowił, że nawet śmierć nie zdoła powstrzymać go od drwin z wszystkich i z wszystkiego.

Chodziły słuchy, że Willa, postępując zgodnie z instrukcjami ojca, zamówiła już nagrobek. Będzie wykonany z białego marmuru, a nie ze zwyczajnego granitu jak ten, który stał na grobie Jacksona Mercy'ego. Ma się na nim znaleźć tekst ułożony przez samego Jacka:

Tutaj spoczywa Jack Mercy.

Żył tak, jak chciał i umarł tak, jak tego pragnął.

Niech piekło pochłonie tych, którym się to nie podobało.

Gdy tylko ziemia nieco osiądzie, pomnik ten stanie wśród wielu innych nagrobków przechylających się na kamienistym terenie. Jest ich już w tym miejscu sporo. Najstarszy należy do pradziadka Jacka Mercy'ego - Jebidiaha, który przywędrował tu zza gór i przywłaszczył sobie tę ziemię, najnowszy - do ostatniej z trzech żon Jacka, jedynej, która zmarła, zanim zdołał się z nią rozwieść.

Czy to nie ciekawe, zastanawiał się Bob, że wszystkie żony Mercy'ego obdarowały go córkami? Jakby na przekór temu, że tak bardzo pragnął mieć syna. Zdaniem Boba, w taki właśnie sposób Pan Bóg zadrwił sobie z człowieka, który szedł po trupach, aby osiągnąć to, czego chciał, i któremu udawało się to w każdej dziedzinie, poza tą jedną.

Bob całkiem nieźle pamiętał wszystkie żony Jacka, chociaż żadna z nich nie mieszkała na ranczu zbyt długo. Wszystkie miały klasę, to samo zresztą można powiedzieć o ich córkach. Bethanne, gdy tylko dowiedziała się, że dwie starsze siostry Willi zjawią się na pogrzebie, długie godziny spędziła przy telefonie. Żadna z nich, od chwili kiedy nauczyła się chodzić, nigdy nie stanęła na ziemi należącej do rancza Mercy.

Jack w ogóle nie chciał ich znać.

Tylko Willi nie zdołał się pozbyć. Została tutaj, ponieważ jej matka zmarła, zanim jeszcze dziewczynka wyrosła z pieluch. Nie miała żadnych krewnych, którzy mogliby się nią zaopiekować, w związku z tym Mercy przekazał Willę w ręce gospodyni, a Bess wychowała ją najlepiej, jak umiała.

Bob, przyglądając się bacznie spod szerokiego ronda swego kapelusza, zauważył, że wszystkie córki Jacka są do siebie trochę podobne. Mają ciemne włosy i taki sam kształt podbródka. Bez trudu można stwierdzić, że to siostry, chociaż w rzeczywistości w ogóle się nie znają i nigdy wcześniej się nie spotkały. Nie wiadomo, czy będą w stanie się dogadać. Przyszłość pokaże również, czy Willa odziedziczyła wystarczająco dużo cech Jacka Mercy'ego i czy w związku z tym zdoła pokierować ranczem o powierzchni dwudziestu pięciu tysięcy akrów.

Willa przez cały czas myślała o ranczu i o tym, co trzeba jeszcze zrobić. Ranek był jasny, a powietrze niezwykle przejrzyste. Wzgórza mieniły się niezwykłymi, śmiałymi i niemal kłującymi w oczy barwami. Góry i doliny pokrywał kobierzec o bajecznych, jesiennych kolorach, a od zachodnich stoków Gór Skalistych wiał ciepły, suchy wiatr. Chociaż był to dopiero początek października, a temperatura pozwalała na noszenie odzieży z krótkimi rękawami, nikt nie próbował nawet przewidywać, jaką pogodę przyniesie następny dzień. Wysoko w górach spadł już śnieg. Wyraźnie widać było jego płaty leżące na szczytach, biel nieśmiało zaczęła również obejmować lasy. Trzeba spędzić bydło, sprawdzić ogrodzenie, usunąć wszelkie uszkodzenia, a potem ponownie wszystko skontrolować. Pora również zasiać ozimą pszenicę.

Teraz to wszystko jest na jej głowie. Willa w tym momencie zdała sobie sprawę, że ranczo Mercy nie należy już do Jacka. Należy do niej.

Kaznodzieja mówił o życiu pozagrobowym i o szczęściu czekającym wszystkich w niebie. Willi przyszło na myśl, że Jack Mercy plunąłby na szczęście, które by się nie wiązało z jego światem. A jego światem była Montana, dzika kraina gór i łąk, ojczyzna orłów i wilków.

Tak, ojciec z pewnością nie czułby się dobrze ani w niebie, ani w piekle.

Spokojnie obserwowała, jak czwórka mężczyzn spuszcza pretensjonalną trumnę w głąb ziemi. Willa swą złocistą cerę zawdzięczała słońcu, a także indiańskiej krwi płynącej w żyłach jej matki. Ciemne, niemal czarne włosy tuż przed pogrzebem pospiesznie zaplotła w warkocz. Równie ciemne oczy spoglądały w tej chwili nieruchomo na skrzynię, w której spoczywało ciało jej ojca. Willa nie włożyła na głowę kapelusza, a słońce dodawało jej oczom niezwykłego blasku. Dotychczas nie pojawiła się w nich ani jedna łza.

Miała pełną godności twarz, wystające kości policzkowe i szerokie, dumne usta. Ciemne, egzotyczne oczy, spoglądające spod ciężkich powiek, otoczone były gęstymi rzęsami. Mając osiem lat spadła z rozjuszonego, dzikiego mustanga i złamała przegrodę nosową. Uważała jednak, że lekkie przekrzywienie nosa w lewą stronę dodaje jej twarzy charakteru.

Charakter miał dla Willi dużo większe znaczenie niż uroda. Doskonale wiedziała, że mężczyźni nie szanują pięknych kobiet. Oni je po prostu wykorzystują.

Stała prawie nieruchomo, a wiatr igrał w jej włosach. Oddzielał od warkocza pojedyncze pasemka i podrzucał je w niespokojnym tańcu. Willa była dwudziestoczteroletnią kobietą średniego wzrostu, o smukłej, ale silnej budowie ciała. Miała na sobie źle dopasowaną czarną sukienkę i eleganckie czarne buty na wysokich obcasach, które najwyraźniej dzisiaj po raz pierwszy wyjęte zostały z pudełka. Jej serce wypełniał bezbrzeżny, niewymowny smutek.

Na przekór całemu światu kochała Jacka Mercy'ego. Dotychczas nie zamieniła nawet słowa z dwiema obcymi jej kobietami - siostrami, które przyjechały na pogrzeb swego ojca.

Na moment, na jedną krótką chwilę, przeniosła wzrok na grób Mary Wolfchild Mercy. Willa w ogóle nie pamiętała matki spoczywającej pod niewielkim kopczykiem, na którym rosły polne kwiaty, kwitnące i mieniące się w jesiennym słońcu jak drogocenne kamienie. To dzieło Adama, pomyślała, i skierowała wzrok na przyrodniego brata. On jeden wiedział, że jej serce jest pełne łez, których nie widać na twarzy.

Kiedy Adam dotknął jej ręki, zacisnęła mocno palce na jego dłoni. Tylko on został jej na świecie. Oprócz niego nie miała żadnej rodziny.

- Żył tak, jak chciał - powiedział Adam półgłosem. Mówił spokojnie i łagodnie. Gdyby byli sami, Willa mogłaby odwrócić się, oprzeć głowę na jego ramieniu, a on pocieszyłby ją i ukoił jej smutek.

Tak, wiem. Ale już od nas odszedł. Ten rozdział dobiegł końca.

Adam spojrzał na dwie pozostałe córki Jacka Mercy'ego i przyszło mu na myśl, że jednak zaczyna się coś nowego. - Musisz z nimi porozmawiać, Willo.

- Zapewniłam im dach nad głową i jedzenie. - Celowo spojrzała na grób ojca. - Uważam, że to wystarczy.

- Przecież to twoja rodzina.

- Nie, Adamie. Ty jesteś moją rodziną. Z nimi nic mnie nie łączy. Odwróciła się od niego i zaczęła przyjmować kondolencje.

Sąsiedzi zeszli się w domu zmarłego. Nikt nie był w stanie zmienić głęboko zakorzenionej tradycji, tak samo jak nikt i nic nie mogło powstrzymać Bess, która trzy dni spędziła w kuchni, by przygotować odpowiednią ilość jedzenia na stypę. Willa uważała, że jest to cholerne zawracanie głowy. Jej zdaniem nikogo nie sprowadzał tutaj żal po zmarłym, większość gości przyszła wiedziona zwykłą, ludzką ciekawością. Część osób przepełniających teraz dom bywała w nim wcześniej, większość jednak nigdy nie miała możliwości zobaczenia jego wnętrza. Śmierć Jacka umożliwiała im dostanie się tutaj i byli z tego niezmiernie zadowoleni.

Główny budynek mieszkalny był atrakcją turystyczną w stylu Jacka Mercy'ego. Niegdyś, mniej więcej sto lat temu, stała tu chata z drewna i gliny. Obecnie w tym miejscu znajdowała się obszerna, wzniesiona bez jednolitego planu budowla z kamienia, drewna i szkła. Na błyszczących sosnowych parkietach i lśniących kafelkach położone były dywany i dywaniki pochodzące z najróżniejszych zakątków świata. Jack Mercy uwielbiał kolekcjonować przedmioty. Kiedy stał się właścicielem rancza Mercy, przez pięć lat robił wszystko, by zamienić piękny niegdyś dom w miejsce odpowiadające jego własnym wyobrażeniom.

Mawiał, że bogacze powinni otaczać się bogactwem.

Tą właśnie zasadą kierował się w swym życiu. Zbierał obrazy i rzeźby, dobudowy wał pokoje, w których można było wystawiać zgromadzone dzieła sztuki. Hol był przestronnym pomieszczeniem o bardzo wysokim sklepieniu. Na posadzce kafelki w kolorach drogich kamieni - szafirów i rubinów - tworzyły powtarzający się wielokrotnie znak rancza Mercy. Schody prowadzące na pierwsze piętro wykonane były z lśniącego, dębowego drewna, a rzeźbiony słup, podtrzymujący poręcz, miał kształt wyjącego wilka.

W holu zebrało się bardzo dużo ludzi. Wielu z nich ze zdumieniem rozglądało się dookoła, starając się równocześnie nie wypuścić z rąk talerzy. Inni tłoczyli się w salonie o powierzchni jednego akra. Stąpali ostrożnie po wypolerowanej podłodze i podziwiali wspaniałą sofę, obitą jasną, niemal kremową skórą. Nad wyłożonym rzecznymi kamieniami kominkiem wisiał olbrzymi obraz, przedstawiający Jacka Mercy'ego naturalnej wielkości, siedzącego na czarnym ogierze. Jack miał uniesioną głowę, zsunięty do tyłu kapelusz, a w ręce trzymał zwinięty bat. Wielu z obecnych miało wrażenie, że spoglądające z portretu surowe, niebieskie oczy miotają na nich przekleństwa, zupełnie jakby Jack denerwował się, że sączą jego whisky i wznoszą toasty, by uczcić jego śmierć.

Dla Lily Mercy wszystko wydawało się tu przerażające. Dom, ludzie, gwar. Ojciec pozbył się jej, gdy tylko przyszła na świat, nie znała więc ani tego domu, ani kręcących się po nim ludzi. Natomiast pokój, który poprzedniego dnia zaraz po przyjeździe przydzieliła jej gospodyni, był naprawdę uroczy. W dodatku taki cichy, pomyślała, zbliżając się równocześnie do poręczy werandy. Najbardziej podobało jej się łóżko z pięknego, złocistego drewna, wyraźnie odcinające się na tle atłasowej tapety.

Samotność.

Kiedy spoglądała na góry, marzyła o samotności. Cóż to za góry, pomyślała, takie wyniosłe i surowe, w niczym nie przypominające niewysokich, łagodnych wzgórz w jej rodzinnej Wirginii. No i to niebo - wywołujący dreszcz, bezkresny błękit pochylony nad ciągnącą się bez końca krainą.

Nieustannie falujące równiny i wiatr, który pędzi donikąd. Wzgórza i równiny eksplodujące fantastycznym, jesiennym bogactwem barw.

Dolina, w której położone jest ranczo, to miejsce o jakiejś tajemnej mocy i urodzie. Tego ranka Lily widziała przez okno jelenia, który pił wodę ze srebrzystego strumyka. Słyszała rżenie koni, głosy ludzi, pianie koguta i, tak przynajmniej jej się wydawało, krzyk orła.

Była ciekawa, czy gdyby miała odwagę zagłębić się w rosnące na wzgórzach lasy, udałoby się jej zobaczyć łosia, wapiti albo lisa. Lecąc tu samolotem, z ogromnym zainteresowaniem przeczytała książkę o tych zwierzętach.

Zastanawiała się, czy będzie mogła zostać tu o dzień dłużej; rozważała również, dokąd pójdzie i co zrobi, jeżeli każą jej wyjechać.

Nie mogła wrócić na Wschód, jeszcze nie teraz. Z uczuciem zażenowania dotknęła palcami żółtawego sińca, który szpecił jej twarz. Bardzo się starała ukryć go pod grubą warstwą makijażu, osłonić okularami słonecznymi. Jesse znowu ją znalazł. Była bardzo ostrożna, a on i tak zdołał ją odszukać. Decyzje, które zapadły w sądzie, nie powstrzymały jego pięści. Nie pierwszy zresztą raz. Nie powstrzymał go rozwód, nie powstrzymały go przeprowadzki ani ucieczki.

Pomyślała jednak, że może właśnie tutaj, oddalona od niego o tysiące kilometrów, zagubiona na tych rozległych terenach, mogłaby wreszcie rozpocząć nowe życie. Życie bez strachu.

Wiadomość od adwokata, który poinformował ją o śmierci Jacka Mercy'ego i prosił o przyjazd do Montany, była prawdziwym darem opatrzności. Koszty podróży miała z góry opłacone, wymieniła jednak bilet lotniczy pierwszej klasy na gotówkę i okrężną trasą przeleciała kraj, korzystając przy tej okazji z trzech różnych nazwisk. Bardzo chciała wierzyć, że Jesse Cooke tym razem nie będzie w stanie jej odnaleźć.

Miała już dość ciągłych ucieczek i życia w panicznym strachu.

Zastanawiała się, czy uda jej się przeprowadzić do Billings albo do Heleny i podjąć tam pracę. Jakąkolwiek pracę. Przecież potrafi robić parę rzeczy. Może pracować jako nauczycielka, umie również posługiwać się klawiaturą. Być może, nim ponownie stanie na nogi, zdoła wynająć jakieś niewielkie mieszkanko albo przynajmniej osobny pokój.

Patrząc na rozległą, wspaniałą, a zarazem przerażającą przestrzeń, pomyślała, że chętnie zostałaby tutaj na stałe.

Wydawało jej się nawet, że w jakiś sposób należy do tego świata. Kiedy czyjaś dłoń dotknęła jej ramienia, odskoczyła przerażona. Jesse był blondynem, natomiast stojący obok niej mężczyzna miał ciemne, opadające na ramiona włosy i opaloną na brąz skórę. Do tego niezwykle życzliwe, ciemne oczy i piękną twarz.

Ale Jesse również był bardzo atrakcyjny. Dlatego wiedziała, jak okrutni potrafią być ludzie obdarzeni niezwykłą urodą.

- Przepraszam. - Adam mówił bardzo łagodnie i najwyraźniej starał się ją uspokoić, tak jak uspokaja się przestraszonego szczeniaka lub chore źrebię. - Nie miałem zamiaru pani zaskoczyć. Przyniosłem mrożoną herbatę. - Uniósł jej drżącą dłoń i włożył w nią szklankę. - Powietrze jest dzisiaj bardzo suche.

- Dziękuję. Nie słyszałam, że pan się do mnie zbliża. - Zgodnie ze swym zwyczajem, z którego nawet nie zdawała sobie sprawy, Lily cofnęła się o krok i zwiększyła dzielący ich dystans. Bezpieczna odległość. - Właśnie się... rozglądałam.

Tu jest tak pięknie.

- Tak, rzeczywiście.

Wypiła parę łyków, a równocześnie z całych sił starała się zachować spokój i okazać uprzejmość. Ludzie zadają mniej pytań, kiedy rozmawiają z osobą opanowaną. - Czy pan tu gdzieś mieszka?

- Tak, nawet bardzo blisko stąd. - Uśmiechnął się, podszedł do poręczy i pokazał ręką na wschód. Podobał mu się jej głos, ciepły, z lekkim południowym akcentem. - W małym białym domku, po drugiej stronie stajni.

- Widziałam go. Miał niebieskie okiennice i niewielki ogródek. Na podwórku spał mały czarny piesek. - Lily przypomniała sobie, że ten domek wydał jej się taki swojski. Dużo milszy niż główny budynek mieszkalny.

- To Groszek. - Adam uśmiechnął się ponownie. - Oczywiście mówię o psie. Uwielbia odgrzewany groch. A ja jestem bratem Willi. Nazywam się Adam Wolfchild.

- Aha! - Przez moment z wahaniem spoglądała na jego wyciągniętą dłoń, a potem zmusiła się do podania swojej. W tej chwili rzeczywiście dostrzegła pewne podobieństwo między nimi. Oboje mieli wystające kości policzkowe i ciemne oczy. - Nie wiedziałam, że Wilia ma... To znaczy, że jesteśmy...

- Nie. - Jej dłoń wydawała mu się tak krucha, że puścił ją bardzo delikatnie. - Wy miałyście wspólnego ojca. Willa i ja mieliśmy wspólną matkę.

- Rozumiem. - W tym momencie uświadomiła sobie, że prawie w ogóle nie myślała o człowieku, którego właśnie pochowano. Zrobiło jej się wstyd. - Czy byliście sobie bliscy, pan i pański ojczym?

- Był człowiekiem, któremu obca była jakakolwiek zażyłość. - Słowa te wypowiedział zwyczajnie, bez cienia goryczy. - Widzę, że źle się pani u nas czuje. - Zauważył, że trzyma się z daleka od ludzi i unika kontaktu z kimkolwiek, jakby przypadkowe dotknięcie mogło ją zranić. Dostrzegł również widoczne na jej twarzy ślady przemocy, które tak bardzo starała się ukryć. - Nikogo tu nie znam.

Ktoś wyrządził jej ogromną krzywdę, pomyślał Adam. Ludzie skrzywdzeni zawsze przyciągali jego uwagę. Była śliczna i serdecznie jej współczuł. Miała na sobie schludny, czarny kostium i buty na wysokich obcasach. Była zaledwie dwa, może trzy centymetry niższa od niego i zdecydowanie za szczupła jak na swoje sto siedemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. Ciemne włosy o kasztanowym połysku opadały jej na plecy delikatnymi falami i w jakiś sposób przypominały mu skrzydła anioła. Nie widział jej oczu, które ukryła za okularami słonecznymi, był jednak niezmiernie ciekaw, jakiego są koloru i co jeszcze byłby w stanie z nich wyczytać.

Zauważył, że ma taki sam podbródek jak Jack, ale jej usta są niewielkie i delikatne, jak u dziecka. Kiedy próbowała się do niego uśmiechać, na policzkach pojawiały się nawet nieśmiałe dołeczki. Kremowa, niezwykle delikatna cera bardzo wyraźnie kontrastowała z widocznymi siniakami.

Adam doszedł do wniosku, że jest samotna i przerażona. To może jakiś czas potrwać, ale mimo to musi dołożyć wszelkich starań, by Willa polubiła tę siostrę.

- Muszę zajrzeć do koni - zaczął.

- Rozumiem. - Poczuła się zawiedziona, i to ją bardzo zaskoczyło. Przecież chciała być sama. Zawsze lepiej się czuła w samotności. - Nie zatrzymuję pana.

- A może chciałaby się pani przejść ze mną i zobaczyć zwierzęta?

- Konie? Ja... - Nie bądź tchórzem, powiedziała sobie. Ten człowiek cię nie skrzywdzi. - Tak, chciałabym. Jeżeli tylko nie będę panu przeszkadzać.

- Oczywiście że nie będzie mi pani przeszkadzać. - Nie chciał, żeby się znowu odsunęła, dlatego nie zaproponował jej ramienia. Szli więc obok siebie schodami w dół, a potem wyboistą, tonącą w kurzu drogą.

Kilka osób zauważyło, że wyszli razem, nie obeszło się więc bez komentarzy. W końcu Lily Mercy była jedną z córek Jacka. Zwrócono jednak uwagę, że prawie w ogóle się nie odzywa. Pod tym względem różniła się od Willi, i to bardzo. Willa nie tylko była wygadana, lecz również bez ogródek mówiła to, co myślała.

Jeśli chodzi o najstarszą córkę Jacka, no cóż, ta dziewczyna diametralnie różniła się od Lily. Robiła wrażenie przemądrzałej. Paradowała w ekstrawaganckim kostiumie i na cały świat spoglądała z góry. Wszyscy zauważyli, że stojąc nad grobem swego ojca, wyglądała jak bryła lodu. Prawdę mówiąc, było na co popatrzyć. Jack miał śliczne córki, a najstarsza z nich odziedziczyła jego oczy. Twarde, przenikliwe, niebieskie.

Rzucało się w oczy, że uważa się za lepszą od pozostałych. Ubrana była zgodnie z najnowszą kalifornijską modą, a na nogach miała bardzo drogie buty. Wiele osób pamiętało jednak, że jej matka była hałaśliwą i wulgarną tancerką z Las Vegas. Mimo to ci, którzy ją znali, twierdzili, że była zdecydowanie sympatyczniejsza niż córka.

Tess Mercy nic sobie z tego nie robiła. Wiedziała, że zostanie w tej zapadłej dziurze tylko do momentu, w którym adwokat odczyta ostatnią wolę jej ojca. Weźmie, co do niej należy, choć i tak, z całą pewnością, nie będzie to tyle, ile powinna dostać. Potem szybko otrząśnie z butów kurz.

- Będę najpóźniej w poniedziałek.

Rozmawiając, nosiła ze sobą telefon. Niespokojnie chodziła tam i z powrotem, wytwarzając wokół siebie nerwową atmosferę. Zamknęła drzwi pomieszczenia, które uznała za kryjówkę. Miała nadzieję, że w ten sposób znajdzie choć odrobinę spokoju. Bardzo się starała nie patrzeć na ogromną liczbę zwierzęcych głów wiszących na ścianach.

- Rękopis jest już gotowy. - Uśmiechnęła się lekko, przeczesując palcami równo przycięty kosmyk ciemnych włosów, które podwijały się poniżej ucha. - Jest cholernie dobry i w poniedziałek znajdzie się w twoich narwanych łapskach. Nie drażnij się ze mną, Ira - ostrzegła swego agenta. - Ja dostarczę ci scenariusz, a ty mi za to odpowiednio zapłacisz. Jestem kompletnie spłukana.

Przełożyła telefon do drugiej ręki i zacisnęła usta, nalewając sobie do kieliszka odrobinę brandy. Wciąż jeszcze słuchała obietnic i wymówek płynących ze słuchawki, gdy nagle przez okno dostrzegła Lily i Adama.

To ciekawe, pomyślała i łyknęła brandy. Szara Myszka i Szlachetny Dzikus.

Tess, zanim wybrała się w podróż do Montany, pozbierała trochę informacji. Wiedziała, że Adam Wolfchild był synem trzeciej i ostatniej żony Jacka Mercy'ego. Miał osiem lat, gdy jego matka wyszła za mąż za Mercy'ego. Wolfchild był w znacznej mierze, a właściwie przede wszystkim, Czarną Stopą. W żyłach jego matki płynęła indiańska krew. Na ranczu Mercy spędził dwadzieścia pięć lat. Przez cały czas pracował przy koniach i nie miał właściwie nic oprócz niewielkiego domku.

Tess chciała mieć znacznie więcej.

Dowiedziała się również, że Lily jest bezdzietną rozwódką i wciąż zmienia miejsce zamieszkania. Mąż wykorzystywał ją jako worek bokserski, przypomniała sobie Tess i z całych sił starała się obronić przed ogarniającą ją falą współczucia. Nie może sobie pozwolić na żadną więź emocjonalną. Przyjechała tu tylko i wyłącznie w interesach.

Zajmując się zawodowo fotografią, matka Lily przyjechała do Montany, żeby utrwalić na kliszy współczesny Dziki Zachód. Zrobiła zdjęcie Jacka Mercy'ego i została tu na dobre, pomyślała Tess.

Oczywiście była jeszcze Willa. Na samą myśl o niej Tess mocno zacisnęła wargi. Willa była jedyną córką, którą ten stary dureń zatrzymał przy sobie.

No cóż, najprawdopodobniej to ona jest teraz właścicielką rancza, pomyślała Tess i wzruszyła ramionami. No i bardzo dobrze. Niewątpliwie sobie na to zasłużyła. Ale Tess Mercy nie wyjedzie stąd bez swej doli.

Spoglądając przez okno, widziała ciągnące się w oddali falujące, kołyszące się bez końca, puste jak powierzchnia Księżyca równiny. Zadrżała i odwróciła się plecami do okna. Jezu Chryste, jak ona tęskni za Hollywood.

- Do poniedziałku, Ira - warknęła, gdy zaczął ją denerwować głos dochodzący ze słuchawki. - Zobaczymy się w twoim biurze, dokładnie o dwunastej. Potem będziesz mógł wziąć mnie na lunch. - Traktując to jako pożegnanie, odłożyła słuchawkę.

Trzy dni, góra, przyrzekła sobie i uniosła kieliszek brandy w stronę wiszącej na ścianie głowy wapiti. Potem zostawi za sobą przeklęte Dodge i wróci do cywilizowanego świata.

- Chyba nie muszę ci przypominać, Will, że na dole są goście. - Bess Pringle stała, trzymając się pod boki, i mówiła takim samym tonem, jakim zwracała się do Willi wówczas, gdy miała ona zaledwie dziesięć lat.

Willa wciągnęła na siebie dżinsy. Bess nigdy nie uznawała takich bzdur jak prawo do prywatności i przed wtargnięciem do sypialni ledwo zapukała do drzwi. Willa odpowiedziała dokładnie tak samo, jak zrobiłaby to, mając dziesięć lat.

- To nie przypominaj. - Usiadła i włożyła buty.

- „Prostactwo" jest słowem składającym się z dziesięciu liter.

- Tak samo jak „masa roboty", ale to wcale nie zmienia faktu, że trzeba ją wykonać.

- Nie brak tu ludzi, którzy przez jeden jedyny boży dzień mogą wszystkiego dopilnować. Dlatego dzisiaj nie będziesz nic robić. Nie wypada.

Cały kodeks moralny Bess opierał się na zasadzie „wypada - nie wypada". Gospodyni Jacka była dziwną, chudą jak patyk kobietą. Chociaż z zapałem wiecznego głodomora potrafiła zjeść całą górę ciast, a słodycze uwielbiała jak ośmioletnie dziecko, nigdy nie zdołała się nawet zaokrąglić. Twierdziła, że ma pięćdziesiąt osiem lat i, aby to udowodnić, zmieniła nawet datę figurującą w jej akcie urodzenia. Ogniście rude, potajemnie farbowane włosy zaczesywała do tyłu w staromodny kok.

Miała szorstki jak kora sosny głos, dziewczęco gładką twarz i zaskakująco ładne zielone oczy w kolorze leśnego mchu. Płaski irlandzki nos sprawiał, że jej twarz miała coś z mopsa. Niewielkie dłonie szybko i wprawnie wykonywały każdą robotę. Równie szybko wpadała w złość.

W dalszym ciągu trzymając się pod boki, podeszła do Willi i spojrzała na nią z irytacją.

- Podnieś ten swój szacowny tyłeczek i zejdź na dół do gości.

- Muszę się zająć ranczem. - Willa wstała. To, że w butach przewyższała Bess o piętnaście centymetrów, nie miało żadnego znaczenia. Stosunek sił między nimi bardzo często się zmieniał w zależności od sytuacji. — Poza tym oni wcale nie są moimi gośćmi. Wcale ich tu nie zapraszałam.

- Przyszli, żeby wyrazić swój szacunek. Tak wypada.

- Przyszli, żeby pograsować po domu i móc się nieco porozglądać. Już najwyższy czas, żeby sobie poszli.

- Być może część z nich rzeczywiście przyszła powęszyć. - Bess skinęła głową. - Ale wielu z nich przybyło ze względu na ciebie.

- Nie chcę ich tutaj widzieć. - Willa odwróciła się, wzięła do ręki kapelusz, a potem, gniotąc w rękach jego rondo, stanęła i popatrzyła przez okno, z którego widać było góry, ciemne pasmo drzew i ostre szczyty Gór Skalistych, zawierające w sobie ca...