W malinowym afekcie.pdf

W malinowym afekcie

Betowała: mTwil

Deszcz siąpił, dzwonił kroplami po szybach, a ona stała nieruchomo, patrząc w dal przez okno.

Skupiła się na konkretnym punkcie w przestrzeni, choć tak naprawdę nie potrafiłaby powiedzieć, co

widzi przed sobą. Wszystko w jednej chwili straciło sens, rozmazało się, rozmyło. Była jak ta

pogoda – szara, nijaka, ani zimna, ani ciepła, przygnębiająca. Dlaczego wcześniej nic nie

zauważyła? Czy mogła nie spostrzec, że nie jest tak cudnie i słodko?

Matka próbowała nawiązać z nią kontakt, ale zamknięte drzwi do pokoju i brak odpowiedzi na

monologi przez ścianę nie pomagały rozwiązać problemu. Martwiła się, bo dziewczyna nie jadła.

Talerze z posiłkami, które zostawiała przy drzwiach, pozostawały nietknięte. Znikało tylko picie. O

tyle dobrze, że dziecko się nie odwodni.

Beatrice nie wiedziała, co było przyczyną stanu córki. Mogła się jedynie domyślać, że to

nieszczęśliwe zakochanie lub złamane serce. Jane jeszcze niespełna tydzień temu była taka

szczęśliwa. Promieniała i zarażała wszystkich swoim optymizmem.

Betty chciała dla niej wszystkiego, co najlepsze. Pracowała na dwóch etatach, by zapewnić

bliźniakom dobry start w życie. Taki, jakiego ona sama nie miała. Do czternastej ślęczała nad

fakturami w biurze rachunkowym, potem zajmowała się domem i jako przykładna matka gotowała

obiady oraz woziła dzieci na dodatkowe zajęcia. Jane miała lekcje baletu, nauki gry na fortepianie i

treningi z cheerleaderkami, natomiast Alec opanowywał tajniki gitary basowej, wraz ze szkolną

drużyną trenował koszykówkę, a wieczorami odbywał garażowe próby ze swoim zespołem

rockowym. Mimo że kobieta starała się wygospodarować jak najwięcej czasu dla dzieci, gdzieś

umykały jej ich problemy. Nie byli już skłonni do zwierzeń. Ciągle zabiegani woleli spotykać się z

przyjaciółmi, niż oglądać z matką filmy na wysłużonej kanapie w małym saloniku czy tak po prostu

od serca pogadać. O dwudziestej drugiej nastawała godzina policyjna. Szesnastolatki buntowali się

przeciw sztywnym zasadom, które obowiązywały w domu, ale Betty chciała mieć pewność, że będą

bezpieczni, kiedy wyjdzie do pracy w lokalnym kasynie. Krupierstwo przynosiło więcej pieniędzy

niż praca biurowa, ale kobieta wiedziała, że to zawód na kilka lat. Musi być młoda i piękna, a

tempo, w jakim żyła, nie ułatwiało dbania o własną powierzchowność.

***

- Jane, za szybko. Po co ten pośpiech, skarbie? Wczuj się w muzykę. - Była zdenerwowana, nie

potrafiła skupić się na grze, ponieważ chciała zrobić jak najlepsze wrażenie na nauczycielu.

- Źle, jeszcze raz źle. Posuń się. - Mężczyzna usiadł obok dziewczyny i położył swoje zgrabne,

zimne ręce na jej dłoniach, tak że idealnie pokrywały one smukłe, lecz o wiele krótsze palce

uczennicy. Przyciskał nimi białe klawisze instrumentu. - Widzisz, musisz płynąć z muzyką. Tu nuty

są bardziej dynamiczne, natomiast w tym momencie odrywasz dłonie na krótką chwilę, by potem

lekko musnęły klawisze – a dalej mocno i zdecydowanie. - Zaczerwieniła się, czując dotyk jego

skóry. Musiał to spostrzec, bo natychmiast wstał i podszedł do okna. - Ćwicz tak, jak ci pokazałem

– mruknął tylko i do końca lekcji nie poczynił żadnej uwagi.

Profesor Aro Volturi robił wrażenie na każdej uczennicy. Kruczoczarne włosy, gładko zaczesane do

tyłu i związane w niewielki kucyk, jednodniowy zarost, ciemnoniebieskie oczy i jasna, niemal biała

karnacja. Do tego cudowne palce, które znały każdy sekret fortepianu. Gdy grał, wszystko wokół

nikło. Dźwięki, jakie wydobywał z instrumentu, były najlepszą karmą dla duszy. Obojętnie czy

interpretował dynamiczną etiudę Chopina, czy liryczny menuet Beethovena, wyczuwało się

ekstatyczną atmosferę wśród wszystkich słuchaczy w przyszkolnym audytorium. Jako nauczyciel

był surowy, ale ceniono go za celne uwagi i dar przekazywania wiedzy. Renoma Aro Volturi

sprawiała, że drzwi do szkoły się nie zamykały, a zajęcia u niego cieszyły się ogromnym

powodzeniem.

Egzamin kończący rok w szkole muzycznej zbliżał się wielkimi krokami. Jane radziła sobie coraz

lepiej, ale najbardziej kłopotliwa okazała się dla niej właśnie etiuda. Mama zgodziła się wykupić

prywatne lekcje w czasie wiosennej przerwy, aby kontynuować naukę. Korepetycje odbywały się u

profesora w mieszkaniu. Mężczyzna wykazywał się wielką cierpliwością dla uroczej,

utalentowanej, ale zbyt porywczej blondynki. Często ćwiczyli razem ponad wykupiony czas,

niekiedy nawet do późnego wieczoru. Choć próbował zachować dystans, zdawał sobie sprawę, że

szesnastolatka się w nim podkochuje. Ze stoicką pozą ignorował wdzięki małej kobietki, która

subtelnie potrafiła eksponować i podkreślać swoją urodę, ale tego dnia... tego feralnego dnia nie

mógł się jej oprzeć.

Musnęła jego palce, gdy grali utwór na cztery ręce.

Nie cofnął dłoni, choć już w tym momencie zrozumiał, że popełnił największy błąd.

Patrzyła na niego odważnie, pożądliwe, a jednocześnie niewinnie.

Wiedział, jak cienka jest granica przyzwoitości. Powinien ją skarcić, ale nie umiał wydobyć z siebie

dźwięku.

Powoli oblizała dolną wargę malinowych ust.

Kuszenie niewiniątka przyniosło pożądany efekt. Przegrał.

Bez zastanowienia wpił się w słodkie, zwilżone usteczka, po czym, oprzytomniawszy, od razu

odsunął głowę, pragnąc jak najszybciej wyjść z pomieszczenia. Jednak ona chwyciła go za ramię,

niwecząc próbę zaprzestania niewłaściwego postępowania i odwzajemniła pieszczotę.

Nie potrafił dłużej walczyć, kiedy przed oczami miał jej młode, pragnące dotyku ciało. Zdjął

bladoróżowy, rozpinany kardigan, a następnie zsunął powoli ramiączko bawełnianej, lekko

przezroczystej bluzki, która uwydatniała krągłość piersi i musnął nagą szyję. Składał drobne

pocałunki na obojczyku, ramieniu, dotknął ustami dłoni i zachęcił dziewczynę do powstania, a

potem pokierował w stronę sypialni.

- Kocham cię, wiesz? – powiedziała radośnie, gdy obudzili się wcześnie rano. - Jesteś cudownym

mężczyzną. Moim pierwszym i jedynym.

- Jane, proszę cię. Chyba za wcześnie, żeby składać takie deklaracje. Pamiętaj, że jesteś moją

uczennicą, niepełnoletnią uczennicą – odpowiedział zamroczony moralnym kacem. Jeszcze wczoraj

był przykładnym mężem i szanowanym nauczycielem. A teraz? Zrujnował sobie karierę, a

dziewczynie odebrał pierwszy raz. Przez te wszystkie lata w zawodzie nie pozwolił sobie nawet na

niewinne, nieprzyzwoite myśli o swoich podopiecznych, a w tym jednym momencie zniszczył to,

co osiągnął. - Jane, proszę, ubierz się i pójdź do domu. To był błąd. Wszystko, co miało tu miejsce

wczorajszego wieczoru, było jedną wielką pomyłką. - Usiadł na łóżku, zwiesił głowę i wplótł

dłonie we włosy. Nie chciał na nią patrzeć. Teraz była tylko dzieckiem, a on zwyrodnialcem.

Nie mogła w to uwierzyć. Sądziła, że odwzajemniał jej uczucie, że przez następne dwa lata będą

ukrywać swój romans lub wyjadą gdzieś na południe Italii i zaszyją się w małej wiosce na stromych

wzgórzach usłanych w oliwne gaje. Zamieszkają w niewielkiej chatce, a on będzie grał jej na

fortepianie.

Ubrała się w pośpiechu – łzy cały czas ściekały po jej policzkach. Już miała wychodzić, ale,

zawahawszy się, podbiegła do łóżka. Uklęknęła przed mężczyzną i chwyciła za obie ręce.

- Proszę, daj nam szansę. Poczekam na ciebie, to tylko dwa lata.

- Panno Johns, ja mam żonę i kocham ją. Nie wiedziała panna? - odparł sztucznym, beznamiętnym

głosem. - Wezmę odpowiedzialność za swoje czyny, zniknę, a panna niech lepiej natychmiast stąd

pójdzie. - Odskoczyła od niego jak poparzona. Kłujący ból przeszywał jej klatkę piersiową tak, że

nie potrafiła złapać oddechu. Czuła się zdradzona i oszukana, choć w rzeczywistości nigdy nie

zapytała, czy ma rodzinę. Była przekonana, że odnalazła pokrewną duszę. Nie zaprzątała sobie

głowy przyziemnymi sprawami. Umarła, choć oddychała. Czuła się pusta i niepotrzebna.

***

Betty nie mogła tego dłużej znieść. Nie widziała się z córką od tygodnia. O tym, że żyła,

świadczyły tylko znikające rano croissanty, co i tak było poprawą w stosunku do pierwszych dni,

oraz napoje, które przynosiła do każdego posiłku pod drzwi zamkniętego pokoju. Alec wyjechał z

drużyną na rozgrywki stanowe do stolicy. Miała nadzieję, że ten czas uda się wykorzystać na

odnowienie relacji z Jane.

- Córeczko, proszę cię, wyjdź. Nie możesz się bezustannie ukrywać. Cokolwiek się stało,

poradzimy sobie – wyszeptała spokojnie i zachęcająco jak co dzień.

Już miała odejść, nie wierząc w skuteczność próby, ale drzwi otworzyły się szeroko. Zapłakana

Jane rzuciła się jej na szyję. Szlochała w rękaw koszulki.

- Co ci jest, maleńka? - zapytała z troską.

- Mamo, ja go zabiłam. Zabiłam! On nie żyje! - Zanosiła się płaczem.

- Jane, uspokój się. Kto nie żyje?

- On. Profesor.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: