Medeiros_Teresa_-_Grota.pdf

TERESA MEDEIROS

Prolog

Kevin Ó hArtagain wszedł do jaskini, trzymając w drżącej

dłoni obnażony miecz. Wstyd i strach go ogarniały na myśl

o ślubach złożonych królowi. Wobec różnych stawał niebez

pieczeństw, a przecież oręż nigdy nie zadrżał mu w dłoni. Jeśli

jego towarzysze byliby z nim teraz, dopiero by szydzili, a na

trząsali się z jego strachów. Wszak nieraz widzieli, jak podczas

bitwy rzucał się w wir najbardziej zaciętych walk z pałającym

wzrokiem i dzikim krzykiem na ustach. Potężny, wielki, budził

przemożny strach we wrogach i mało znalazłoby się takich, co

chcieliby stawać przeciw niemu.

A teraz drży z lęku w mrocznym korytarzu groty, przy

świecając sobie pochodnią: tajemnicze cienie tańczą na ścianach,

a jemu dzwoni w uszach, lodowaty pot cienkimi stróżkami

spływa po plecach, przerażenie omal nie przyprawia go o oczo

pląs.

Ruszył powoli przed siebie, ostrożnie, bokiem, chyłkiem niby

krab, starając się mieć ścianę za plecami. W głębi jaskini

łuczywo strzeliło snopem iskier. Czym prędzej odrzucił to, które

trzymał w dłoni, uskoczył i przycupnął za wielkim, sięgającym

skalnego sklepienia stalagmitem. W gwałtownym rozbłysku

światła dojrzał scenę przed sobą. Dłoń mimo woli zsunęła się

po wilgotnej powierzchni nacieku, uczuł wstrętny ucisk w żołąd-

ku, niby zapowiedź unicestwienia; za chwilę serce bić przestanie

ze zgrozy.

Zjawa straszna sunęła ku niemu z wolna, z upiorną gracją,

rzucając widmowe cienie na ściany jaskini. Nie widział skrytej

pod kapturem twarzy wroga, tylko zielone oczy łyskały w ot

worach. Przez chwilę miał wrażenie, że mu się zwiduje i że

mara zaraz zniknie. Nie. Postać z piekła rodem skinęła mieczem,

który dzierżyła w obciągniętej rękawicą dłoni, w kierunku

przycupniętego za stalagmitem Kevina. Przywoływała go gestem

śmiertelnej powagi.

Zamknął oczy i pomyślał o czterech ludziach, którzy byli tu

przed nim. Cztery gnijące trupy wojów, niczym padłe zwierzęta

na leśnej ściółce.

Z wolna nad paraliżującym strachem począł brać górę

gniew. Najpierw przecknął się mały palec u nogi, po czym

życiodajny impuls począł piąć się w górę, ożywiając stop

niowo wszystkie członki. Już mógł się poruszyć. Wyszedł

powoli ze swojego ukrycia na spotkanie demona. Na ustach

zaigrał mu wyzywający uśmiech, dłonie zacisnął na rękojeści

miecza, wzniósł broń i odparował pierwszy cios zadany ręką

przeciwnika.

Obszerna czarna opończa spowijająca potwora zdawała się

tańczyć przy każdym ruchu, jakby obdarzona była własnym

życiem; los Kevina był przesądzony. Okazywane przezeń mę

stwo, co je miał zawsze za punkt honoru, tylko przedłużało

straszliwą agonię. Zjawa nacierała bezlitośnie, a każdy kolejny

cios wrażał się głębiej: rozcinana skóra, rozpłatywane mięśnie.

I krew, coraz więcej tryskającej z ran krwi.

Kiedy Kevin Ó hArtagain, rycerz króla, uczuł palący ból

w piersi i osunął się na ziemię przeszyty mieczem, pochodnia

w głębi jaskini zamigotała mocniejszym światłem. Konający

zdążył jeszcze zacisnąć dłoń na śmiercionośnym ostrzu z taką

siłą, że przecięło mu dłoń, i przeczytać inskrypcję na szczerozłotej

rękojeści - Pomsta.

Mocne szarpnięcie, słabnąca dłoń się rozluźniła i już nie

dzierżył miecza. Mara odwróciła się i odeszła, a kroczyła z jakąś

przedziwną gracją, po czym rozwiała się - to był ostatni obraz,

który wrył się w gasnącą świadomość Kevina. I jeszcze tylko

towarzyszący agonii dźwięk - słodki, perlisty śmiech młodego

dziewczęcia.

Część pierwsza

Pieśń miłości

Serce moje,

Chłopiec z dąbrowy.

On młody.

Pocałunek mu!

Autor nieznany

VII albo VIII wiek

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: