McClure Ken - Trauma.pdf - McClure Ken medyczny - Arekszefunio

KEN McCLURE

Trauma

„KB”

PROLOG

John Main wdrapał się na szczyt wzgórza i spojrzał na

rozciągające się pod nim miasto, aż do zatoki Firth of Forth i dalej

na wzgórza Fife. Podczas wspinaczki zadyszał się tak, że stracił

oddech, a ręce miał zabłocone od czepiania się błotnistej ziemi.

Znów zaczęło padać, ale nie miało to znaczenia. Nic nie miało

znaczenia. Nie był pewny, czego szukał tu w górze, ale było to

chyba związane z perspektywą. Wiedział tylko, że jej nie znalazł.

W głębi duszy czuł, że tak będzie, ale musiał zawierzyć

instynktom, które go tu sprowadziły. Znalazł głaz i usiadł na nim.

Był mokry i pokryty mchem, ale to również nie miało znaczenia.

Zatoka Forth i wzgórza znikały powoli z pola widzenia,

kiedy deszczowe chmury napłynęły z zachodu, zakrywając

horyzont i ograniczając widok. Kolory roztapiały się we

wszechogarniającej szarości, która spowijała miasto. Ze swego

miejsca mógł widzieć szpital, który odegrał tak wielką rolę w jego

tragedii. Tragedii? Czy to było odpowiednie słowo? Czy w ogóle

można było opisać słowami to, co czuł? Jeżeli tak, to on tego nie

potrafił. Słowa opisują wydarzenia poprzez porównanie z innymi

wydarzeniami. Ale jak opisać zupełną destrukcję jego życia,

rodziny i wszystkiego, co było dlań najdroższe na świecie? Ze

swego punktu obserwacyjnego nie mógł dojrzeć oddziału

intensywnej terapii - był zbyt daleko, po przeciwnej stronie

budynku - ale wiedział, że się tam znajduje i że jak zwykle panuje

w nim wielki ruch. Ambulanse wjeżdżająi wyjeżdżają, na

wózkach wwożą ludzi z połamanymi kończynami. Zszywanych i

opatrywanych pacjentów przed wścibskimi krewnymi zasłaniają

parawany. Dlaczego to wszystko nie zamarło w bezruchu po tej

okropnej nocy, gdy ambulans przywiózł ich troje z zimnej ’,

śliskiej autostrady? Piękne ciało Mary, tak strasznie połamane;

Simon w stanie głębokiej śpiączki, a on... tylko lekko poraniony i

potłuczony. Był kierowcą, a wyszedł prawie bez szwanku.

Podniósł twarz do nieba, kiedy przemknęła mu przez głowę

trudna do wytrzymania myśl: a jeśli to był złośliwy dowcip

jakiegoś niewidzialnego bóstwa? Wciąż widział twarz lekarza,

który oficjalnym tonem oświadczył mu, że Mary nie żyje. Ten

człowiek, nie wiedząc o tym, wydał również wyrok śmierci na

Johna. Skazał go na egzystencję żywego trupa w bezsensownym

piekle samotności, które rozciągało się przed nim jak

niezmierzona pustynia.

- A Simon? - zapytał wtedy.

- Jest w bardzo złym stanie. Minie kilka tygodni, zanim

będziemy mogli coś powiedzieć.

Minęło kilka tygodni i los zadrwił z niego ostatecznie,

prowadząc go nieuchronnie w kierunku własnej zagłady.

Mężczyzna w białym kitlu, inny tym razem, zawiadomił go

ponuro, że u Simona nie zaobserwowano żadnych funkcji mózgu.

Jego trzyletnie ciałko utrzymują w pozornym życiu

skomplikowane aparaty, ale faktycznie Simon jest martwy. Czy

mają odłączyć maszyny?

„Tak. To słowo brzmiało w głowie Maina jak oskarżenie.

Takie krótkie słówko. Usłyszał je od Mary, gdy zapytał czy za

niego wyjdzie. Było źródłem takiej radości dla obojga, gdy Mary

odpowiedziała na pytanie, czy jest w ciąży. Wypowiedział je

dyrektor banku, gdy chcieli się przenieść do większego domu; a

także siostra Johna, kiedy zgodziła się zająć przez kilka dni

Simonem, żeby John mógł zabrać Mary do Paryża w rocznicę ich

ślubu. Teraz to słowo zmieniało znaczenie; zabił nim własnego

syna.

Uwagę Johna przykuły dwa kruki, które sfrunęły na

ziemię jakieś trzydzieści stóp od niego. Zauważył, że siedzą nad

ciałem martwego królika. Main przypomniał sobie te kruki,

unosiły się nad wzgórzem, kiedy on wspinał się na szczyt.

Czekały pewnie, by dokończyć ucztę; widocznie zdecydowały, że

nawet w pobliżu siedzącego mężczyzny są bezpieczne. Dziobały

teraz zdobycz, rozpościerając skrzydła dla utrzymania

równowagi. Były pewne siebie, skoncentrowane na patroszeniu

królika. Dwa kolejne ptaki spadły na ziemię jak zepsute parasolki

i między ucztującymi wybuchła sprzeczka. Jakże różny był ten

obraz od scen z Disneya na tapecie w pokoju Simona.

Antropomorficzna tandeta, która tak podobała się im wszystkim,

nieświadomym tego, co miało się wydarzyć. Pewnie właśnie

dlatego życie tam, w dole, toczy się normalnie, pomyślał Main.

Oni nie wiedzą, jak naprawdę wygląda rzeczywistość. Jego wzrok

ponownie powędrował w stronę miasta, gdzie znajdował się

szpital. Wiedział, że sprawny personel zrobił wszystko, co było

możliwe. To absolutnie nie była ich wina. Nie rozumiał więc,

dlaczego nienawidził wszystkich i wszystkiego.

Edynburg, 14 lutego 1993

McKirrop czuł w żołądku gorącą zupę, niby wysepkę

ciepła wśród otaczającej go zimnej pustki. Zwlekał z ostatnim

kęsem chleba tak długo jak tylko mógł, aż wreszcie wstał, powoli i

sztywno. Niespiesznie zapiął płaszcz i skierował się w stronę

drzwi. Nadszedł czas, by ponownie zmierzyć się z zimnem. Znał

zasady: wychodziłeś, jak tylko skończyłeś jeść. Pomieszczenie

było zbyt małe, by prowadzić w nim życie towarzyskie, a kolejka

wydłużała się z każdym tygodniem. Miejsce nie było specjalnie

ciepłe i przytulne, ale dawało przynajmniej jakie takie schronienie

przed lodowatym wschodnim wiatrem, który smagał Edynburg.

McKirrop wymruczał słowa podziękowania do stojącej w

drzwiach dziewczyny z Armii Zbawienia.

- Uważaj na siebie - powiedziała, gdy ją mijał. - Do

zobaczenia w środę. McKirrop spojrzał na nią, a potem szybko

wbił wzrok w ziemię. Jak to się

dzieje, że one wszystkie noszą okulary o grubych szkłach?

- zastanawiał się.

Kiedy wyszedł na chodnik, wiatr uderzył go w lewy

policzek, więc odwrócił się prawą stroną. I tak nie miał dokąd

pójść. Usłyszał, że ktoś wykrzykuje jego imię, ale ignorował ten

fakt, dopóki okrzyk się nie powtórzył. Teraz usłyszał za sobą

kroki. To był Flynn. McKirrop zauważył go w stołówce, z tyłu

kolejki, ale udawał, że nic nie widzi.

- Gdzie do diabła byłeś? - zapytał Flynn. - Wszyscy o

ciebie pytają. Bella za tobą tęskni.

Flynn przerwał swą wypowiedź wybuchem chrypliwego

śmiechu. Był o całą głowę niższy od McKirropa. Rozczochrana

grzywa siwiejących włosów nadawała mu cygański wygląd.

Obydwaj mężczyźni mieli brody. Obydwaj też byli od dawna

zrujnowani.

- Po prostu wyjechałem - mruknął McKirrop.

- Ściągnąłeś jakąś kasę, co? - zapytał Flynn.

- Jasne. A do tej stołówki przychodzę tylko z

przyzwyczajenia - odrzekł kwaśno McKirrop.

McClure Ken - Trauma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: