McClure Ken - Życie przed życiem.pdf - McClure Ken medyczny - Arekszefunio

KEN McCLURE

Życie przed życiem

Przekład

TOMASZ WILUSZ

„KB”

Lepiej zapomnieć i radosnym być, Niż pamiętać i się smucić. Pamiętaj

Christina Rossetti (1830 1894)

Prolog

Jerozolima Izrael Wrzesień 2000

Ignatius stał bez ruchu i czekał, aż Stroud zrobi zastrzyk. Pacjent był już I pod

wpływem silnych środków uspokajających i nie mógł unieść powiek na dłużej niż kilka

sekund. W gabinecie panowała cisza, tylko z głębi budynku dochodziła stłumiona pieśń

religijna, kontrastująca z odległym nawoływaniem muezina wzywającego muzułmanów do

modlitwy na koniec kolejnego długiego, upalnego dnia - odgłosy codziennego życia

Jerozolimy.

- Możesz zaczynać - oznajmił Stroud.

- Powiedz, jak się nazywasz. - Głos Ignatiusa był spokojny, hipnotyzujmy.

- Saul... Saul Abe.

- Czym się zajmujesz, Saulu?

- Jestem... kamieniarzem.

- Gdzie?

- W Jerozolimie.

- Co budujesz?

Mężczyzna zaczął rozpaczliwie łapać powietrze.

- Co się stało?

- Głaz!

- Jaki głaz?

- Spada mi na nogi! - Abe krzyknął z bólu.

- Co się stało? - powtórzył spokojny głos.

- Głaz stoczył się z wozu... nie zdążyłem się odsunąć... zmiażdżył mi nogi. - Pod

wpływem strasznego wspomnienia Abe na chwilą jakby zapadł się w miłosierną nicość, po

czym nagle drgnął.

- Co dzieje się teraz? - głos spytał cicho, ale stanowczo.

- Dwaj mężczyźni... próbują zdjąć głaz z moich... - Abe znów krzyknął. Nie poczuł,

jak druga igła wbija się w jego ramię. Zastrzyk uspokoił go na chwilę. - Mam połamane nogi,

zakrwawione... mówią, że trzeba je będzie uciąć!

Saul Abe wstrzymał oddech na całe pół minuty i wybałuszył z przerażenia oczy,

przeżywając koszmar na nowo.

- Nie możemy utrzymywać go w tym stanie - powiedział Stroud. - To niebezpieczne.

- Dobrze, zejdźmy głębiej - polecił Ignatius.

Po kolejnym zastrzyku Abe uspokoił się, jakby zapadał w spokojny sen, ale zaraz

znów się ożywił.

- Lea! Lea!

- Kto to jest Lea?

- Moja żona.

- Jak się nazywasz?

- Izaak... nie mogę znaleźć Lei! Gdzie ona jest?

- Kim jesteś, Izaaku? Co robisz?

- Jestem żołnierzem. Wróciłem do domu i nie wiem, gdzie jest Lea!

- Gdzie byłeś, Izaaku?

- Walczyłem z Rzymianami. Przygotowaliśmy zasadzkę pod Bet Hakem, ale ktoś

zdradził. Tylko ja i mój brat uszliśmy z życiem... Och, mój brat...

- Co z twoim bratem, Izaaku?

- Jest w rękach Rzymian.

- Opowiedz wszystko po kolei.

- Słyszę, jak krzyczy... Rzymianie go torturują. Wzywa mnie, a ja nic nie robię! Leżę

w rowie i udaję martwego. Ze strachu nie mogę się ruszyć. Słońce przypieka mi kark. Mój

brat mnie potrzebuje, a ja mu nie pomagam!

- Bo nie możesz mu pomóc, Izaaku. Wrogów jest zbyt wielu. To nie twoja wina.

Dlaczego go torturują? Czego od niego chcą?

- Pytają, gdzie jest Nazareńczyk.

- Nazareńczyk? - spytał Ignatius lekko ochrypłym głosem. Z podniecenia zaschło mu

w gardle.

- Gdzie Lea? Czemu nie ma jej w domu?...

- Izaaku! - Co?

- Opowiedz mi o Nazareńczyku!

- Muszę znaleźć Leę.

- Posłuchaj mnie! Znasz go, prawda? Spotkałeś Nazareńczyka.

- Czemu wszyscy tak się nim interesują? Nic, tylko gada, i to samymi zagadkami. W

świątyni pełno jest mówców. Nam potrzeba wojowników.

- Znasz go czy nie?

- Lea, gdzie jesteś? Czemu nie przychodzisz?

- Spróbuj się odprężyć - powiedział głos.

- Lea! Lea!

- Za bardzo się denerwuje - stwierdził Stroud.

- Musimy wiedzieć więcej! - nalegał Ignatius.

- Zabijesz go!

- Opowiedz mi o Nazareńczyku, Izaaku.

- Lea... och, Lea, zabili cię. - Saul Abe zaczął dygotać na całym ciele, jakby nagle

zrobiło mu się zimno. Dreszcze, najpierw lekkie, po chwili stały się tak gwałtowne, że nogi

łóżka zaklekotały o posadzkę.

- Dostał ataku! - zdenerwował się Stroud. - Ostrzegałem cię! Ignatius spojrzał na

drżące ciało; z jego twarzy nie dało się wyczytać nic oprócz rozczarowania i irytacji.

Abe zesztywniał. Wszystkie mięśnie się naprężyły. Wybałuszone, przerażone oczy

stanęły w słup i znieruchomiał.

- Ostrzegałem - powtórzył Stroud.

- Ale to działa - odparł Ignatius.

Kansas City USA

Październik 2000

John Macandrew wstał z łóżka i podszedł boso do okna. Uchylił żaluzje i zamrugał,

oślepiony blaskiem porannego słońca. Niebo było niebieskie, a liście na drzewach po drugiej

stronie ulicy wreszcie zmieniły barwę z zielonej na złocistą; ta transformacja trwała trzy

tygodnie i Macandrew śledził ją z narastającym zadowoleniem. Latem w Kansas City bywało

goręcej niż w piekle, w zimie marzło się na kość, za to jesień była przyjemna.

Zwłaszcza w takie dni jak ten, kiedy słońce świeciło na bezchmurnym niebie, a wiatr

wstrzymał oddech. Miasto, siedząc okrakiem na granicy Kansas i Missouri, może i nie

należało do najpiękniejszych, ale kiedy drzewa oblekały się barwami, a chodniki przykrywał

kobierzec liści, marzyciel mógł zmrużyć oczy i wyobrazić sobie, że jest w Nowej Anglii, a

nie na monotonnych równinach Środkowego Zachodu.

Macandrew postanowił, że dziś zostawi samochód w garażu i pójdzie do kliniki

pieszo. Odwrócił się od okna, włączył radio i poczłapał do kuchni zemleć kawę. Uśmiechnął

się, kiedy spiker poinformował, że Chiefs wygrali przedsezonowy mecz towarzyski, i to

ponad trzydziestoma punktami.

Przed przyjazdem do Kansas City Macandrew niezbyt interesował się futbolem, ale

teraz nie opuszczał żadnego meczu Chiefsów na stadionie Arrowhead. W ten sposób

odpoczywał. Obserwacja dwóch drużyn toczących zaciekły bój, w którym wygrywali szybsi i

silniejsi, miała dla niego wartość terapeutyczną. Mógł na jakiś czas zapomnieć o pracy,

nieustannie wymagającej nadzwyczajnej precyzji. Był neurochirurgiem, trudno o bardziej

stresujące zajęcie. Każdego dnia milimetry dzieliły go od klęski. W jego fachu nie wolno było

popełniać błędów. Panowało powszechne przekonanie, że słabszy dzień może przytrafić się

każdemu, tylko nie chirurgom i może jeszcze pilotom. Tak, pilotom też.

Kiedy nalewał kawę, w radiu podali, że jest piętnaście po siódmej. Zerknął na zegarek.

Miał mnóstwo czasu; operacja była zaplanowana na dziesiątą, a do kliniki szło się pół

godziny. W odróżnieniu od większości kolegów, którzy zadomowili się na schludnych

przedmieściach, świadomie zdecydował, że zostaje w mieście. Może to i niemodne, ale uznał,

że bez żony i dwójki dzieci nie spełnia wymogów, by żyć zgodnie z marzeniami przeciętnego

Amerykanina. Inna sprawa, że nie przepadał za przedmieściami: mieszkać tam to tak, jakby

być podłączonym do aparatury podtrzymującej życie - niby wygodnie, ale życie ledwo się tli.

Wynajął więc piętro starego domu w stylu kolonialnym na Cherry. Dom pamiętał lepsze

czasy i powoli zaczynał się rozsypywać, ale stał niecałe trzy kilometry od kliniki, a

właściciele - państwo Jackson - nie byli uciążliwi. Większość czasu spędzali na odwiedzaniu

rozsianych po całym kraju wnucząt. Teraz byli w Michigan u najmłodszej córki, mieli wrócić

w środę.

Otworzył aktówkę i wyjął przezroczystą plastikową teczkę z notatkami o pacjentce,

którą miał operować tego ranka. Usiadł przy oknie i przejrzał je, sącząc kawę. Jane Francini

miała trzydzieści cztery lata - była dwa lata młodsza od niego - i skarżyła się na silny ból za

oczami. Jej lekarz podejrzewał migrenę, ale kiedy kilkutygodniowa kuracja nie przyniosła

efektu, skierował ją do szpitala. Przeprowadzone badania wykazały guz w szyszynce.

Macandrew miał go dziś usunąć.

W normalnych okolicznościach byłby to dość prosty zabieg, ale Jane Francini niecałe

trzy lata wcześniej przeszła operację serca. Pojawiły się w związku z tym pewne wątpliwości,

czyjej stan zdrowia pozwala na przeprowadzenie poważnego zabiegu, ale miały czysto

teoretyczny charakter. Operacja była konieczna. Guz musiał zostać usunięty.

Mąż Jane, Tony Francini, bogaty biznesmen, który sprzedawał maszyny rolnicze na

całym Środkowym Zachodzie, nalegał, by zabieg przeprowadzono w jednej z renomowanych

klinik na Zachodnim Wybrzeżu, ale Saul Klinsman, ordynator oddziału neurochirurgii,

przekonał go, że tu, w Kansas City, też sobie poradzą. Francini w końcu uległ, wcześniej

jednak, gdy dowiedział się, że to Macandrew ma przeprowadzić operację, poddał go

drobiazgowemu przesłuchaniu.

Na wieść o tym, że Macandrew studiował medycynę na Uniwersytecie Columbia, a

później pracował w kilku cenionych szpitalach i klinikach, Francini uspokoił się i z właściwą

sobie bezpośredniością spytał: „To co pan tu, do cholery, robi?”

Mimo że Macandrew nie podzielał irracjonalnych uprzedzeń swoich starszych

kolegów po fachu, Francini działał mu na nerwy. Mąż Jane był typowym przykładem

człowieka, który uważa sukces finansowy za wystarczającą rekompensatę kompletnego braku

manier i uroku osobistego. Macandrew doskonale wiedział, że Środkowy Zachód nie cieszy

się poważaniem reszty Ameryki; panowało przekonanie, że skoro miejscowi słyną z

wierności staroświeckim zasadom, to ich nauka i sztuka muszą być równie zacofane. I nie do

końca się mylono, choć akurat klinika w Kansas City była jedną z lepszych w kraju.

Pierwotny plan Macandrew był taki: przepracować trzy lata na Wschodnim Wybrzeżu,

a potem wyruszyć do Kalifornii w poszukiwaniu dużych pieniędzy i słodkiego, miłego życia.

Bez żadnych sentymentów. Zadziwił samego siebie, gdy odpowiedział na ofertę pracy z

Kansas City, tłumacząc Kelly, swojej ówczesnej dziewczynie, że pozwoli mu to lepiej poznać

stan amerykańskiej medycyny.

Prawdziwy powód był jednak nieco inny i ściśle wiązał się z pochodzeniem

Macandrew. Jego prapradziadek, szkocki emigrant, osiedlił się na Środkowym Zachodzie w

miejscowości o nazwie Weston, w stanie Missouri. Macandrew nie wiedział dlaczego, ale

czuł, że musi podążyć jego śladem i zacieśnić więź z tym regionem. Kelly jasno dała mu do

zrozumienia, że Kansas to nie miejsce dla niej, a wyjazd zaszkodziłby jej planowanej karierze

McClure Ken - Życie przed życiem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: