Heggan Christiane - Namiętność.pdf - Heggan Christiane - ssaaggaa

Christiane Heggan

Namiętność

Istambuł, 27 lipca 1991

Szczupły, wyższy od otaczających go ludzi Matt McKenzie przeciął tłum

powolnym, lecz pewnym krokiem łowcy. Jego bystre szare oczy przeszukiwały długi

szereg sklepików. Dobrze znał Wielki Bazar w starej dzielnicy Istambułu. Miasto

w mieście, samowystarczalne, przykryte kopułą i otoczone murem, za którego

bramami krył się labirynt krętych, tajemniczych uliczek, czasem tak wąskich, że tylko

ktoś bardzo szczupły mógł się tędy przecisnąć.

Ponad cztery tysiące sklepów i setki straganów oferowało towary na każdy gust

i kieszeń – wyroby z mosiądzu i alabastru, biżuterię, tkaniny, współczesne imitacje

antyków i oczywiście największy na świecie wybór tureckich dywanów.

Jak zawsze późnym popołudniem panował tu nieznośny upał i zaduch.

W powietrzu, zanieczyszczonym przemysłowymi wyziewami i spalinami kursujących

po Bosforze barek, unosił się lekki zapach przypraw, docierający z położonego

nieopodal Targu Egipskiego i fetor zalegających ulice, gnijących odpadków. Piękny

tajemniczy Istambuł to jedno z najbrudniejszych miast świata.

Matt miał prawo być zmęczony. W ciągu ostatniej doby przebył ponad sześć

tysięcy kilometrów, a spał zaledwie dwie czy trzy godziny. Ale poza krótkim

zarostem, którego nie chciało mu się zgolić, był jak zawsze czujny i robił wrażenie

twardego, co zazwyczaj budziło respekt i sprawiało, że inni mężczyźni woleli nie

wchodzić mu w drogę.

Przyzwyczaił się do długich podróży... i do tropienia. Dzięki temu był tak dobry

w swej pracy – w odnajdywaniu zaginionych dzieł sztuki.

Miał ponad metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, muskularne ramiona i szeroką klatkę

piersiową, a po swoich szkockich przodkach odziedziczył płowe włosy, pociągłą

twarz i czujne szare oczy. W zwykłych okolicznościach jego twarz nie zdradzałaby

niepokoju, w tym zawodzie bowiem liczyły się: zimna krew i opanowanie. Ale to nie

były zwykłe okoliczności. Matt nie przyjechał do Istambułu w poszukiwaniu

skradzionego obrazu ani rzadkiego dzieła sztuki do kolekcji któregoś z klientów. Był

tu, dlatego że Paige, jedyna kobieta, jaką kiedykolwiek naprawdę kochał, miała

kłopoty.

Kiedy trzy dni wcześniej jego przyjaciel i wspólnik, Tom DiMaggio, wszedł do

biura ich prywatnej agencji detektywistycznej w Nowym Jorku i powiedział, że

podejrzewa byłą żonę Matta o przemyt przedmiotów pochodzących z nielegalnych

wykopalisk w Turcji, Matt w pierwszej chwili uznał to za niedorzeczność. Paige

przemytniczką? Śmieszne. Ta dziewczyna była równie uczciwa, jak piękna.

Studiowała na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Barbara, gdzie uzyskała stopień

magistra historii sztuki, a swoją reputację pośrednika w handlu dziełami sztuki

zbudowała na wiedzy, dobrym smaku i nieposzlakowanej zawodowej uczciwości.

Ale to była Paige, jaką znał kiedyś. Teraz, kiedy zaręczyła się z Jeremym

Newmanem, magnatem prasowym i zapalonym kolekcjonerem dzieł sztuki, mogła się

przecież zmienić? I co nią kierowało?

Na pewno nie chciwość. Paige pochodziła z zamożnej rodziny i za bardzo

kochała sztukę, by czerpać z niej zyski w nieuczciwy sposób. Z drugiej strony, jej

klienci, łącznie z Newmanem, mieli często inne zapatrywania na to, czym jest sztuka.

Dla jednych był to tylko niezwykle dochodowy interes, drugim pasja kolekcjonerska

pozwalała zaspokoić pragnienie posiadania wszystkiego, co najrzadsze

i najcenniejsze – bez względu na koszty i ryzyko.

A ryzyko było duże. W ciągu ostatnich dziesięciu lat międzynarodowy handel

antykami, kontrolowany głównie przez monachijską mafię, zaczął przynosić dochody

sięgające miliarda dolarów rocznie. Turcja, jako największa na świecie skarbnica

starożytności, stała się centrum nielegalnego obrotu antycznymi dziełami sztuki,

miejscem spotkań handlarzy i kolekcjonerów z całego świata.

Jakiś czas temu Tom zajmował się śledztwem w sprawie zniknięcia posągu

z Muzeum Antalyi w południowo-zachodniej Turcji. Przeglądając listę pośredników

w handlu dziełami sztuki, mających powiązania z monachijską mafią, natknął się na

nazwisko Paige McKenzie. Zaintrygowany szedł tym śladem i dzięki swym licznym

kontaktom w Monachium odkrył, że dwa tygodnie wcześniej ładunek opisany jako

„odlewy gipsowe”, ale prawdopodobnie zawierający coś innego, został wysłany

z Istambułu do stolicy Bawarii. Kilka dni później, w Monachium pojawiła się Paige

i załatwiała formalności związane z wysłaniem przesyłki do Stanów.

Tom szybko zorientował się, że „odlewy” to tylko przykrywka. Częsty chwyt

w transporcie przedmiotów znacznie cenniejszych niż zadeklarowane.

Rozdarty między pragnieniem przyjścia Paige z pomocą a chęcią dotrzymania

złożonego sobie przyrzeczenia, że będzie trzymał się od niej z daleka, Matt przez

kilka dni bił się z myślami. Był na siebie zły, że ciągle jeszcze troszczy się o byłą

żonę, że chce ją chronić.

Cały czas powtarzał sobie, że Paige jest już przecież dużą dziewczynką. Równie

dobrze jak on wie, jakie ryzyko niesie ze sobą ten biznes. Jeśli rzeczywiście ma

kłopoty, niech zatroszczy się o nią ten nadęty palant, za którego ma zamiar wkrótce

wyjść, zwłaszcza że to pewnie właśnie on jest za te kłopoty odpowiedzialny.

Tym bardziej że, jak zauważył Tom, było bardzo możliwe, iż, jak to się obecnie

często zdarza, władze niczego nie odkryją. Matt jednak nie podzielał optymizmu

przyjaciela. Jedenaście lat w FBI nauczyło go, że nawet jeśli przemytnicy byli bardzo

przebiegli, Interpol, podobnie jak jego koledzy z biura, zawsze deptał im po piętach.

Gdyby Paige przyłapano i oskarżono o nielegalny handel sztuką, nie tylko straciłaby

galerię, lecz nawet mogłaby zostać skazana na dwa do pięciu lat więzienia.

Matt postanowił więc udać się do Istambułu, by osobiście zbadać sprawę.

Najpierw zatrzymał się w Monachium. Dość liberalne prawo dotyczące kradzieży

dzieł sztuki stanowiło przyczynę, dla której stolica Bawarii od lat była centrum

przemytu. Matt miał tu wielu przyjaciół, którzy niejednokrotnie pomagali mu

w przeszłości. Ale tylko jeden z nich miał kontakty, które mogły okazać się użyteczne

w tej szczególnej sprawie.

Nie rozczarował się – Kaleb Arzan, obywatel turecki kurdyjskiego pochodzenia,

jeden z najpoważniejszych monachijskich pośredników w handlu dziełami sztuki,

podał mu nazwisko człowieka z Istambułu, który mógłby pomóc.

– Nazywa się Tarik Mazur – powiedział Kaleb. – Prowadzi sklep z wyrobami

mosiężnymi na Wielkim Bazarze. Ma nieprawdopodobną pamięć, wprost

przerażającą. Prawie żadna transakcja, legalna czy nie, nie dojdzie do skutku bez jego

wiedzy. Zna najdrobniejsze, najbardziej odrażające szczegóły. Jest chciwy, a zarabia

na życie, sprzedając informacje ludziom takim jak ty. Nie spodziewaj się, że

cokolwiek z tego, co ci powie, potwierdzi w sądzie albo przy świadkach. I nie chowaj

w kieszeni magnetofonu. To byłby duży błąd, bo nie lubi, gdy ktoś stara się go

przechytrzyć. Tylko spróbuj, a wyrwie ci serce z piersi i zje na śniadanie. I już.

– Żadnych słabości?

– Tylko jedna – młode dziewczyny. Jeśli o to chodzi, mogę ci pomóc.

– Ile będzie chciał pieniędzy?

– Dwadzieścia pięć tysięcy. Może więcej. Na wszelki wypadek weź pięćdziesiąt.

Matt skrzywił się. Miał przy sobie tylko dwadzieścia tysięcy, a zawartość konta,

które agencja założyła w monachijskim banku na wypadek nieprzewidzianych

sytuacji, takich jak ta, została mocno uszczuplona w czasie pobytu Toma. Na

szczęście, kiedy zadzwonił, banki w Nowym Jorku były jeszcze otwarte i cztery

godziny później trzydzieści tysięcy dolarów, czyli wszystkie jego własne pieniądze,

przelano na konto agencji.

– Hej, panie – zawołał po angielsku jakiś kupiec, kiedy Matt mijał stragan pełen

ręcznie tkanych dywanów. – Nie chcecie pięknego dywanu? Wolny od cła. Tutaj.

Patrzcie – rozwinął gruby kobierzec w żywych odcieniach czerwieni i oranżu. –

Z wełny sześciomiesięczny eh jagniąt. Miękki jak skóra kobiety. Dotknijcie. To

bardzo dobry towar. I bardzo tani.

Matt nie zwracał uwagi na zaczepki kupców i szedł, nie zatrzymując się,

w kierunku wskazanym mu wcześniej przez jakiegoś sklepikarza. Dotarł w końcu do

handlarzy wyrobami z mosiądzu znajdującymi się na południowym krańcu bazaru

i znalazł sklep Tarika Mazura wciśnięty między dwa inne. Gdy wszedł do środka,

chłopak o czarnych kręconych włosach i ciemnych oczach spojrzał na niego

przenikliwie.

– Chciałbym się widzieć z Tankiem Mazurem – oznajmił Matt.

Powiedział to po turecku, ale chłopak, trzynasto-, czternastoletni, upuścił czytany

komiks, i obrzucił Matta szybkim, taksującym wzrokiem i spytał go po angielsku:

– Czego pan chce od Tarika?

– To sprawa osobista. Powiedz mu, że prezydent Grover Cleveland i jego czterej

bracia przybyli tu, żeby się z nim zobaczyć.

Kaleb poradził mu, żeby zaczął od pięciu tysięcy i poczekał na reakcję Tarika.

– Pan zaczeka tutaj – powiedział chłopak.

Wrócił po niespełna minucie. Przytrzymując dłonią zasłonę z koralików, gestem

wskazał Mattowi, by szedł za nim. W pomieszczeniu, do którego go wprowadził,

unosił się dym i mdlący zapach jaśminowej wody używanej przez Turków do fajek

wodnych. Chłopiec zniknął, a Matt czekał. Po chwili jego oczy przyzwyczaiły się do

półmroku.

Na poduszce, paląc fajkę, siedział groteskowo otyły mężczyzna o okrągłej łysej

głowie i wielkim, trzęsącym się brzuchu. Na każdym z dziesięciu tłustych palców

miał masywne złote pierścienie.

Ssąc swoją wodną fajkę, patrzył na Matta spod półprzymkniętych powiek, potem

wyciągnął długi ustnik spomiędzy warg, oparł go o pierś i dwukrotnie zaklaskał

w dłonie. Niemal natychmiast w pokoju zmaterializował się potężny mężczyzna,

zbudowany jak zapaśnik sumo, błyskawicznie przeszukał Matta, skinął głową

Mazurowi i zniknął.

Turek uśmiechnął się, ukazując dwa złote zęby po jednej stronie ust i wskazał

leżącą naprzeciw niego poduszkę.

– Zechce pan usiąść, panie Cleveland – powiedział z akcentem, ale piękną

angielszczyzną. Gdy wypowiadał nazwisko byłego prezydenta Stanów

Zjednoczonych jego oczy zalśniły chciwością. – A może woli pan używać innego

nazwiska?

– Zazwyczaj używam nazwiska McKenzie – odparł Matt. – Matt McKenzie –

wyciągnął rękę, ale Turek albo nie zauważył gestu, albo postanowił go zignorować.

Matt cofnął dłoń, przypominając sobie radę Kaleba, aby być cierpliwym i przyjąć

zasady gry tego człowieka. – Jestem wdzięczny, że zechciał się pan ze mną zobaczyć

– powiedział, starając się, by w jego głosie zabrzmiała nuta szacunku. – Wiem, jak

cenny jest pana czas.

Turek znowu sięgnął po fajkę.

– Najpierw proszę okazać listy uwierzytelniające, a dopiero potem zdecyduję, czy

chcę z panem robić interesy.

Heggan Christiane - Namiętność.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: