(„Powiedz wdzięczna kobzo moja Umie li co duma twoja Cóż może być piękniejszego nad człowieka rycerskiego? Cóż nad pograniczne kraje kędy skoro lód roztaje ujrzysz pola nieprzejrzane młodą trawą przyodziane Ujrzysz dąbrowy rozwite ujrzysz ptastwo rozmaite zwierza stada niezliczone i ryb roje nie złowione Gdzie czasem wieśniak ochoczy łowiąc sieci swoje toczy albo na straż wyprawiony strzela zwierz strzelec ćwiczony Husarz zasie w ciężkiej zbroi warownym obozem stoi gdzie po szczupłym swym obiedzie straż zarazem swą zawiedzie Pod złotymi sztandarami zbroi surmą i bębnami bierzym polem, borem, lasem dla sławy, dla zysku czasem”)
Mateuszek-Puszek