24 grudzień.pdf KONKURS.pdf

Nr 3 (98) grudzień 2009 r.

Życzenia dobrych ocen dla uczniów,

spełnienia marzeń wszystkim nauczycielom,

szczęścia w miłości wszystkim zakochanym...

i tym samotnym też,

zdrowia wszystkim chorym,

szczęścia zmartwionym, a dla wszystkich

przyjaźni, radości, magicznych świąt

i wszystkiego co tylko pragną ludzie.

redakcja

Gazeta zespołu szkół nr 2 w suwałkach

***

Kiedy jest nam szczególnie źle, kiedy chłód i zimno

sprawiają, że nie mamy ochoty nigdzie wychodzić, a

nuda staje szczególnie dokuczliwa, jest jeszcze jeden

ratunek. To lektura dobrego pisma.

Oddajemy w Wasze ręce nasz świąteczny numer. A

wraz z nim mnóstwo ciepła i serdeczności. Na kil-

kunastu stronach odnajdziecie nie tylko interesujące

teksty, ale przede wszystkim spotkacie się z ludźmi,

którzy pragną podzielić się swoimi przemyśleniami,

releksjami, wrażeniami. Sporo miejsca poświęci-

liśmy naszemu chórowi. Ale to zrozumiałe, dwu-

dziestolecie Cantyleny to święto całej społeczności

szkolnej. Udało się nam dotrzeć do pierwszych chó-

rzystek. Warto przeczytać ich wypowiedzi, z pewno-

ścią poczujecie nostalgię.

Czekając na Świętego Mikołaja, na wzruszające

chwile Wigilii i Bożego Narodzenia, a potem na Syl-

westra i Nowy Rok, nie zapominajcie o nas.

Zapraszamy do lektury oraz dzielenia się swoimi

przemyśleniami. Zostawiamy Wam wywiad z Panią

Anną Żuchowską oraz z Panem Andrzejem Tarasz-

kiewiczem, mnóstwo recenzji oraz innych propozy-

cji spędzenia czasu.

Zachęcamy do odwiedzania nas w Internecie oraz

do dyskusji na szkolnym forum (www.zs2.suwalki.

pl). Tam możecie nas o wszystko zapytać, zapropo-

nować ciekawe tematy lub zwyczajnie z nami poroz-

mawiać.

Grzegorz Kalejta

www.zs2.suwalki.pl

***

Moja przygoda z Cantyleną zaczęła się bardzo dawno

temu, i, szczerze mówiąc, nie do końca pamiętam, jak

to dokładnie wyglądało. Myślę, że to na lekcji muzy-

ki, po rozmowie z Panem Profesorem, zdecydowałam

się śpiewać w chórze. Z Panem Ołowiem znaliśmy się

wcześniej z Zespołu Pieśni i Tańca „Suwalszczyzna”

i nawet specjalnie mnie nie przesłuchiwał. Pamiętam

nasz pierwszy wyjazd do Bydgoszczy na przesłucha-

nia chórów a’ capella. Ogromne wrażenia, trema i.....

drugie miejsce - Srebrny kamerton. Potem to już tyl-

ko łzy szczęścia i wielka radość. To chyba były naj-

fajniejsze wspomnienia z początków Cantyleny. To

był czas, którego nie da się zapomnieć, wymazać. To

był czas, do którego zawsze będę wracać i który będę

miło wspominać. Nawetgdy teraz to piszę, mam małą

łezkę w oku, bo to moje dawne, młode i zwariowane

życie. Pan Profesor... można by długo. Ale w paru sło-

wach: kiedy pracowaliśmy, to wymagał i dyscypliny, i

powagi, ale był też czas na zabawę, śmiech i żart. Był

„super”, wspólnie osiągnęliśmy wiele (chór z Panem

Profesorem).

Życzę dalszych sukcesów całemu zespołowi Cantyle-

ny.

Serdecznie proszę o przekazanie pozdrowień Panu

Ignacemu.

chórze akademickim, ale to już nie był ten sam klimat,

co w chórze w „ogólniaku”. Serdeczne pozdrowienia

dla Pana Ignacego i życzenia powrotu do zdrowia. A

obecnym chórzystkom życzę samych wspaniałych

wspomnień ze śpiewania w Cantylenie.

Agnieszka (Bagan) Michalak - II sopran

***

Od czego się zaczęło? Hm... od „przesłuchania” na lek-

cji muzyki. Bardzo zależało mi na tym, by śpiewać w

chórze. Już wcześniej śpiewałam w chórze w szkole

podstawowej i chciałam kontynuować i rozwijać swoje

„hobby”.

Początki były trudne, nowe osoby, większe wyzwania,

pierwsze wyjazdy na regionalne konkursy. Wszystkim

nam bardzo zależało na tym, by śpiewać jak najlepiej,

by wyśpiewać zwycięstwo i chyba żadna z nas nie ża-

łuje czasu poswięconego na długie, ciężkie, czasem

monotonne próby.

Profesor Ołów jest największym „pasjonatą”, jakiego

znam. Właściwie to dzięki niemu chór istnieje, osią-

ga sukcesy. On to wszystko ciągnie i to on sprawia, że

młode adeptki z tak wielka chęcią dołączają do grona

solistek Cantyleny. Profesor to człowiek cierpliwy, wy-

rozumiały. Serdecznie go pozdrawiam.

Czy tęsknię za Cantyleną? Trudno nie tęsknić.

Magdalena Romanowicz

Marzena Stopa (Kozikowska)

***

Do chóru traiłam - w sumie - z dwóch powodów. Po

pierwsze, bo bardzo lubiłam śpiewać, a po drugie - ba-

łam się jak ognia Pana od muzyki, o którym krążyły

różne legendy, a chórzystki zawsze miały „5” z muzy-

ki. Przeszłam odpowiednie szkolenia i w końcu zosta-

łam oicjalną chórzystką, a wtedy już nie wyobrażałam

sobie życia bez chóru. To była niesamowita przygoda i

nie tylko ze względu na wyjazdy, ale również na naukę

śpiewu i samo śpiewanie. Po siedmiu latach nie pamię-

ta się już tych niemiłych zdarzeń... A może w ogóle ich

nie było? A Pan dyrygent? Zupełnie inny, niż na lekcji

muzyki w pierwszej klasie. Oczywiście nadal surowy

i wymagający, ale w zupełnie inny sposób. Pomagał

nam, bo przecież większość z nas nie czytała w ogó-

le nut! Nagrywał nam nuty każdego utworu rozbite na

głosy, a my potem uczyłyśmy się w domu. Mimo, iż

nie musiałyśmy należeć do chóru, każdą z nas aż cią-

gnęło na próby. Za naszej kadencji (1998-2002) Can-

tylena wyśpiewała 4 złote Kamertony w Bydgoszczy

- to niesamowite uczucie. Czy tęsknię za Cantyleną?

Oczywiście, że tak. Na studiach nadal śpiewałam w

***

Moja przygoda z chórem zaczęła się od lekcji wok-u w

I klasie liceum, gdy Pan Profesor zaproponował chęt-

nym osobom uczestnictwo w chórze. Pierwsze spo-

tkania chóru mnie ominęły. Po pewnym czasie jednak

odważyłam się pójść na pierwszą próbę, co było niesa-

mowicie stresujące. Początkowo było naprawdę cięż-

ko, gdyż musiałam się nauczyć na pamięć wszystkich

nut i utworów, a na każdej kolejnej próbie Pan Profe-

sor odpytywał wszystkie nowe dziewczyny z nabytej

wiedzy. Pan Profesor był doskonały w tym, co robił,

co najważniejsze, widać było, że chór jest jego wielką

pasją, którą umiał zarazić nas wszystkie. Po odejściu z

chóru, bardzo mi brakowało prób, spotkań i wspólnych

wyjazdów na konkursy. Jednak najwspanialszym wspo-

mnieniem związanym z tamtym etapem mojego życia,

było zdobywanie Złotych Kamertonów. Na 10-leciu

chóru Cantylena wróciły mi wszystkie wspomnienia,

wzruszyłam się bardzo i nie mogłam powstrzymać łez.

Szkoda mi najbardziej tego, że nie mogę już uczestni-

czyć w próbach chóru.

Paulina Krejpcio

www.zs2.suwalki.pl

***

Cieszę się, że zostałam poproszona o napisanie paru

wspomnień na temat chóru Cantylena. Mam nadzieję,

że będą chętnie czytane przez obecne chórzystki i utrzy-

mają je w przekonaniu, że chór profesora jest i będzie

czymś szczególnym w ich życiu.

Początki mojego śpiewania sięgają czasów pierwszych

klas podstawówki, gdzie uczestniczyłam w chórze dzie-

cięcym w kościele pod wezwaniem św. Aleksandra.

Ostatnie lata podstawówki spędziłam na rozwijaniu

swoich możliwości w Państwowej Szkole Muzycznej w

Suwałkach. Tam uczyłam się techniki śpiewu. Przy wy-

borze liceum nie brałam pod uwagę kontynuacji swojej

pasji. Na pierwszych zajęciach z muzyki profesor Ołów

wyraźnie dał do zrozumienia całej klasie, że jest osobą

stanowczą i trzymającą się swoich zasad. Ucieszyłam

się tym bardziej, że taka osoba zajmuje się dyrygowa-

niem chóru.

Na przesłuchanie przyszło wiele dziewczyn. Kil-

ka z nich od razu odpadło, inne wykruszyły się po paru

próbach. Dopiero po miesiącu widać było, iż zostały

najbardziej zagorzałe dziewczyny, którym nie zależy na

nagrodach, wycieczkach czy innych atrakcjach, które

daje śpiew w Cantylenie. Ale chcą tworzyć coś z pasją i

w grupie osób, którym zależy na wspólnym osiągnięciu

celu. Intensywne próby, bazujące na rozruszaniu prze-

pony czy buzi na początku były dla mnie śmieszne, np.

„zepnij pośladki, puść, zepnij pośladki, puść”. Dopiero

w późniejszym okresie zauważyłam efekty tych ćwi-

czeń, o których wcześniej nie miałam pojęcia. Te ćwi-

czenia i częste trzy razy w tygodniu próby bazowały na

sile naszego głosu i wygranych w różnych konkursach.

Warto było ciężko pracować by doczekać się wygranej i

uśmiechu na twarzy profesora.

Profesor Ignacy Ołów nauczył mnie wielu zasad,

które pomagają mi po dziś dzień. A mianowicie, że war-

to robić to, co się kocha, nie patrząc na

innych, że należy przykładać się do każ-

dego zadania, by osiągnąć cel i co naj-

ważniejsze, że trzeba wierzyć w siebie i

znać swoją wartość. Nasz dyrygent był

surowym nauczycielem, co mi impono-

wało. Nauczył mnie techniki śpiewu jak

nikt przedtem, bo dzięki niemu rozwinę-

łam swój śpiew i zamiłowanie do niego.

Dzięki niemu nauka w liceum nie kojarzy

mi się z nudnymi lekcjami, ale z nieza-

pomnianymi wspomnieniami wspólnych

wygranych konkursów i wieloma osoba-

mi, które poznałam w chórze Cantylena

na koncertach w Polsce i zagranicą.

Szkoda, że tak fajne wspomnienia trwały zaledwie

cztery lata, a pamiętać je będę do końca życia.

Prosiłabym serdecznie pozdrowić profesora Ołowia i

zaproponować coroczną tradycję obchodzenia urodzin

chóru, by stare chórzystki mogły wymienić się wspo-

mnieniami z nowymi.

Anita Jarmołowicz

***

Wszystko zaczęło się w mojej pierwszej klasie gimna-

zjum, gdy dowiedziałam się o istnieniu chóru. Postano-

wiłam więc pójść i spróbować swoich sił. Po krótkim

przesłuchaniu otrzymałam możliwość śpiewania w al-

tach. Do dziś pamiętam ten dzień, jak mi się trzęsły ręce

podczas śpiewania.

Na początku musiałam się zaaklimatyzować - było

to utrudnione, bo oprócz mnie z gimnazjum śpiewała

jeszcze tylko jedna osoba. Po jakimś czasie się udało.

Powoli uczyłam się jak śpiewać przeponą i innych tego

typu rzeczy. Około rok później przyszedł czas na pierw-

szy wyjazd - niesamowite przeżycie. Pojechaliśmy na

przesłuchanie do Białegostoku i wtedy to po przejściu

eliminacji do Bydgoszczy po raz pierwszy miałam moż-

liwość zaśpiewać „Ignaś, niech żyje Ignaś, niech żyje

nam.” Zawsze można było liczyć na jego pomoc, nie

tylko w śpiewaniu. Przed koncertami próbował nas od-

stresowywać np. opowiadając kawały. Bo zawsze po

koncertach, nawet jak nie wypadły nam najlepiej, miał

dla nas miłe słowa i wspierał nas duchowo. Zawsze po

każdym utworze się uśmiechał, dzięki czemu nabiera-

łyśmy pewności siebie. Po 6 latach w chórze jest wiele

chwil, które mi zapadły w pamięci.

Pomimo, że jestem już w trzecim chórze, nadal tęsknię

za Cantyleną. Jest to moja „pierwsza miłość”, więc sen-

tyment pozostanie na zawsze. Podczas oglądania ilmu

na XX - leciu istnienia chóru pojawiła się też łezka.....

Asia Waszkiewicz

www.zs2.suwalki.pl

***

Moja przygoda z chórem zaczęła się już w szkole

podstawowej. Kiedy rozpoczęłam naukę w „naszym”

II LO od razu podjęłam próbę dostania się do tamtej-

szego chóru i po przesłuchaniu przez Pana Ignacego

Ołowia zostałam przyjęta do sopranów. To wówczas

chór ten przyjął nazwę Cantylena. Wtedy nie były-

śmy jeszcze tak znane jest obecnie. Z każdym półro-

czem słychać było efekty naszej pracy. Nasz dyrygent

zawsze miał wiele cierpliwości i wyrozumiałości.

Pierwszym dużym sukcesem było pokonanie w Olsz-

tynie chóru, który co roku był laureatem. Radość była

ogromna i nigdy już nie będą tak smakowały lody jak

wtedy kupione nam przez naszego kochanego dyry-

genta w nagrodę. Jednak dopiero przekonanie jury

w Bydgoszczy o wysokim poziomie przygotowania

naszych Cantylenek i zdobycie pierwszego kamerto-

na- srebrnego wywołało taką radośc, dumę i wzrusze-

nie, że nie da się tego opisać słowami. Płakałyśmy

wszystkie!!! Jednak nie było by wszystkich tych suk-

cesów wtedy i dziś, gdyby nie cierpliwość, wytrwa-

łość i pełne oddanie swojej pasji naszego opiekuna

- Pana Ignacego. Jest już niewielu takich ludzi jak on,

którym spełnienie i radość przynosi śpiew - niezwy-

kły, tajemniczy i żadne, nawet najpiękniej brzmiące

instrumenty świata go nie zastąpią.

Moja przygoda z Cantyleną zakończyła się wraz z

ukończeniem liceum w 1998 roku. Do dziś wspo-

mnienia są ciepłe i czasem pełne tęsknoty za minio-

nym czasem. Naprawdę warto poświęcić czas prób

dla tych koncertów i konkursów.

Z całą pewnością mogę powiedzieć w imieniu rów-

nież moich koleżanek, że jesteśmy z Was dumne, je-

steście naszymi godnymi następczyniami! Życzymy

naszemu dyrygentowi, aby Cantylena istniała „do

końca świata i o jeden dzień dłużej” .

Aneta Jasionowska

Pan Profesor był srogi albo tylko tak wygladał, bo w

głębi duszy to naprawdę super człowiek o niesamowi-

cie ciepłym usposobieniu. W IV klasie coś we mnie

pękło i coraz rzadziej chodziłam na próby, aż w końcu

przestałam w ogóle i profesor zdecydował, że lepiej

będzie, gdy odejdę skoro nie chodzę na próby. Potem

żałowalam tego bardzo. Po skończeniu liceum bar-

dzo często wracałam myslami do chóru ... otwierałam

segregator z nutami i potraiłam sama śpiewać swo-

je partie. Miewałam nawet myśli, czy by nie przejść

się do Profesora i zapytać, czy nie mogłabym znowu

śpiewać, mimo, iż skończylam szkołę. Tęsknię nadal

za śpiewaniem, bo nie miałam już nigdy okazji za-

śpiewać.

Pozdrawiam serdecznie Pana Profesora i wszystkie

chórzystki i życzę powodzenia.

Barbara Szturglewska (Piekut)

***

Releksje? Pewnie, mam dużo sporo! Gdyby nie ko-

chana Cantylenka moje wspomnienia z liceum byłyby

o wiele uboższe! Za moich czasów miałyśmy świetną

ekipę! Super dziewczyny! Każdy wyjazd to pewnik

dobrej zabawy, mnóstwa śmiechu i profesjonalnego

wykonania repertuaru oczywiście! Jejku, jak tak so-

bie wspominam, to uśmiech sam ciśnie się na usta!

Zaczęło się od tego, że moja starsza siostra kazała mi

zapisać się do chóru, bo wtedy ma się gwarantowaną

„6” z muzyki na świadectwie (smutne, ale taka jest

prawda! Zapisałam się dla oceny, zostałam dla sa-

tysfakcji:) Po pierwszym konkursie w Bydgoszczy,

stwierdziłam, że to już nie chodzi o ocene. Początki

pracy... Szło jak krew z nosa. Nie byłam jakimś świet-

nym nabytkiem Cantyleny, kilka razy Pan Profesor

chciał mnie wyrzucić. Ale ja twardo przychodziłam

na próby, fałszowałam, nie znałam nut, więc melodii

trzeba było uczyć się na pamięć. Barwa mojego głosu

też nie była jakaś urzekająca, ale dobrze komponowa-

ła się w chórze. Jak już opanowałam technikę, to było

z górki. Doszły nowe dziewczyny i maestro miał już

inne kozły oiarne. Przestał straszyć, że wyrzuci itd.

A wspomnienia, co do Pana Ołowia! Tyran! Ale nie

wiem, czy wiesz jakie to uczucie. Powiem, że wspa-

niałe, ujrzeć swojego tyrana ze łzami w oczach po

wygranym konkursie w Bydgoszczy, ze zdławionym

głosem, dumą na twarzy i wielkim bukietem kwia-

tów w dłoni! Nie musiał już nic więcej mówić... Był

wzruszony. My zresztą też! Wszyscy płakaliśmy ze

wzruszenia i szczęścia!

***

Na pierwszą próbę chóru namowila mnie koleżan-

ka, której siostry spiewały kiedyś w chórze. Początki

byly trudne wiadomo nowa szkoła, mnóstwo nauki i

do tego doszły jeszcze próby choru dwa razy w ty-

godniu. Śpiewałam w pierwszych altach. Warto było

przejść przez te „mordercze” próby, kiedy to nasz

rocznik po raz pierwszy zajął I miejsce i zdobyli-

smy ZŁOTY KAMERTON. Radość nie miała końca.

Wszystkie miałyśmy łzy w oczach. Nasze wysiłki nie

poszły na marne. Nie sądziłam, że szkolny chór może

tak się podobać. Byłam zafascynowana śpiewaniem.

www.zs2.suwalki.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: