wal2010, wersja konkursowa.pdf

WALENTYNKI 2010

Szkolne walentynki (12 II 2010 r.)

„[...] miłość po prostu jest. Bez definicji.

Kochaj i nie żądaj zByt wiele.

po prostu Kochaj.”

Paulo Coelho — Czarownica z Portobello

Gazeta Zespołu Szkół nr 2 w Suwałkach

początek miłości to czas udawania, że wszystko, co

ludzkie, jest nam obce.

Katarzyna Nosowska

WalentynkoWe poWitanie

Powoli przyzwyczajamy się do kolejnego święta w naszym kalendarzu. Sklepy, kwiaciarnie, re-

klamy zupełnie już oszalały na tym punkcie. Szaleństwo walentynek.

To sympatyczne święto obchodzone ku czci św. Walentego wrosło także w tradycję poszczególnych

szkół. A tzw. walentynki w tym dniu stają się powodem do wzajemnej rywalizacji. Od kilku lat także

my wydajemy numer specjalny naszego pisma poświęcony tej tematyce. A robimy to nie bez powodu.

Przecież wiadomo, że najlepszym miejscem dla zakochanych są szkolne korytarze II LO. Przecież

wiadomo, że to tutaj rodzą się najpiękniejsze miłości. Orfeusz i Eurydyką, Ligia i Winicjusz, Tristan

i Izolda, Romeo i Julia, Michał Wołodyjowski i Basia, gdyby tylko żyli w naszych czasach, z pewno-

ścią u nas znaleźliby bezpieczne schronienie.

Obecny numer zdominowany przez temat zakochania w dużej mierze został stworzony przy udziale

naszych nauczycieli, prawdziwych życiowych ekspertów. Czytając ich wypowiedzi, warto spojrzeć

na nich, jako na ludzi, którzy również kochają i zakochują się.

Czekamy na Wasz odzew i zapraszamy do współpracy.

Grzegorz Kalejta

WALENTYNKI 2010

miłość nie istnieje w sobie, ale w nas; jest naszym oso-

bistym dziełem.

Marcel Proust

opowiadanie o miłości

Siedziałam zapatrzona w okno. Jak zwy-

kle od kilku dni. Nic nie dawały uwagi

nauczycielki. Myślę, że jeszcze długo nie

będę mogła pozbierać się po tym, co się

stało. Nikt nie mówił mi tego, ale czu-

łam na plecach te palące, oskarżycielskie

spojrzenia, które zdawały się krzyczeć:

To przez nią on skoczył!

Moja historia jest banalna jak każda hi-

storia o miłości nastolatki XXI wieku.

Zaczęła się w gimnazjum. Nie wiem czy

w pierwszej klasie, czy w trzeciej... Teraz

to nieistotne.

Pamiętam, że na początku byłam trochę

wyobcowana w nowej klasie, ale było

tak, odkąd pamiętam: zawsze trochę inna,

trochę potulniejsza i nie pasująca do po-

zostałych dziewczyn. Nigdy nie mogłam

poradzić sobie z tym, że nikt nie chciał

mnie zrozumieć, ale z czasem pogodzi-

łam się z tym. Nie starałam się być taka

jak reszta dziewczyn. Byłam sobą.

Czy wtedy mnie pokochał?

Nie wiem czy uczyli mnie tego

rodzice, czy może nauczyłam się tego z

książek, ale nigdy nie starałam się oce-

niać ludzi z wyglądu. Starałam się być

uprzejmą w stosunku do każdego – nie-

ważne czy był bogaty, czy biedny, piękny,

czy nie. Może dlatego, że sama nigdy nie

uważałam się za ładną…

Może za to mnie pokochał?

W trzeciej klasie Mariusz (bo o

nim cały czas mowa) zaczął dawać mi

znaki swojej sympatii. Czułam na plecach

jego natarczywe spojrzenie, uciekałam

od bezpośrednich kontaktów. Codziennie

rano podchodził, by się ze mną przywi-

tać niby zwykłym uściskiem dłoni. Może

to głupie, ale bałam się tego. Raz nawet

schowałam się przed nim do szatni pierw-

szoklasistek. Były zdziwione, ale tylko

sparaliżowałam je wzrokiem. Czułam się

osaczona.

Myślałam, że po zakończeniu gimnazjum

wszystko się zmieni, będę miała w końcu

spokój. I miałam. Tylko do czasu, gdy do-

wiedziałam się jaką szkołę wybrał.

Pewnego letniego popołudnia

Bartek, przyjaciel Mariusza, poprosił

mnie o spotkanie. Zgodziłam się, bo cze-

mu niby nie? Umówiliśmy się w kawiarni

„Tęcza”, wtedy najpopularniejszej w na-

szej okolicy.

- Czemu taka jesteś? – zapytał, gdy tylko

zajęliśmy miejsca.

- O co ci chodzi? – spytałam rozbawiona.

- O Mariusza, bo on coś do ciebie… No

wiesz.

- Nie, nie wiem! – powiedziałam wzbu-

rzona. Miałam dość myślenia o Mariuszu,

o jego inności, o tym, że nie mógł zrozu-

mieć tego co oczywiste.

- Ja ci nie dogaduję z powodu różnych

dziewczyn! – powiedziałam świadoma,

że przeginam. Pocieszałam go, gdy ze-

rwała z nim moja koleżanka.

- Przepraszam, za bardzo mnie poniosło.

– spasowałam po chwili – Powiedz mi, o

co mu chodzi? Mógłby w końcu powie-

dzieć, nie sądzisz?

- Wiele razy rozmawiałem z nim o tobie,

a on ciągle powtarzał mi, żebym się nie

wtrącał.

Nagle wpadła mi do głowy pewna myśl.

- Dlaczego wybrał III liceum?

- Jak myślisz? Mógł wybrać Kwiatową

z kumplami albo Trójkę, z tobą. Wybrał

ciebie.

Zrobiło mi się okropnie głupio. Nigdy nie

dawałam mu żadnych sygnałów.

- Co mam teraz zrobić? Chyba wiesz, że

nic z tego nie będzie…- powiedziałam

spuszczając głowę. Było mi okropnie głu-

pio za to, że Mariusz będzie cierpiał. Za

to, że już cierpi. Taka już byłam.

-Nie wiem. – odpowiedział, także na mnie

nie patrząc.

- Do cholery, przecież jesteś jego przyja-

cielem! Wymyśl coś.

- Przykro mi…

Wstałam od stolika. Czułam się

na siebie zła. Tak bardzo zła. Niejedno-

krotnie przeklinałam los za to, że nie mia-

łam powodzenia u chłopaków, chociaż

niewątpliwie nie byłam brzydka. Teraz

czułam się paskudnie.

***

Wakacje mijały nieubłaganie – dzień za

dniem. Ja i Bartek mieliśmy ten sam palą-

cy problem. On, bo widział jak cierpi jego

przyjaciel, ja, bo cierpiał przeze mnie.

Zorganizowaliśmy nawet spotkanie – ja,

Mariusz, Bartek i moja przyjaciółka. Jed-

nak to był głupi pomysł. Nic nie zmienił,

a ja czułam się jak prześladowana – pod

czujnym okiem Mariusza.

Pewnie to wyda się cholernie

banalne, ale ta nasza wspólna troska o

Mariusza zbliżyła nas do siebie. Ja od-

krywałam wrażliwą stronę Bartka. On

pewnie poznawał mnie na nowo. Pod ko-

niec września poczułam gorącą miłość do

Bartka… To takie banalne.

We wrześniowe popołudnie po-

prosił mnie o spotkanie niedaleko starego,

nieczynnego mostu kolejowego. Stałam

niedaleko niego, a on szczerze patrzył mi

w oczy.

- Sam nie wiem, kiedy to się stało… Ale

wiesz? Zakochałem się w tobie… - po-

wiedział cicho. Przytuliłam go bez słowa.

Byliśmy świadomi naszego… grzechu.

Czuliśmy się podle jak przeklęci morder-

cy… Bo

WALENTYNKI 2010

miłość to dwie samotności, które spotykają się i wza-

jem wspierają.

Rainer Maria Rithe

chyba nimi byliśmy, bo nimi za chwilę

mieliśmy się stać.

- To będzie straszne. – wyszeptałam wtu-

lona w jego tors.

- Tak, wiem. – wymruczał mi we włosy –

Tak bardzo cię pokochałem… Ale nie tak

obsesyjnie jak Mariusz i nie wyobrażam

sobie, żebym musiał przestać się z tobą

spotykać…

- Czuję to samo, ja… - nie dokończyłam,

bo Bartek uniósł lekko mój podbródek i

czule pocałował. Banał…

- Podli zdrajcy! – usłyszeliśmy za sobą.

To był Mariusz.

Odskoczyliśmy od siebie z poczuciem

winy.

-Bartek, ty sukinsynu! – krzyknął zdener-

wowany chłopak.

Bartek nie był wstanie wydobyć słowa z

ust.

- A ty… - Mariusz zwrócił ku mnie za-

mglone spojrzenie.

- Mariusz, dobrze wiesz, że to nigdy nie

mogło się zdarzyć. – powiedziałam cicho

– To nie było nam pisane.. Rozumiesz

mnie?

W jego oczach zobaczyłam łzy.

- Ja się chyba zabiję! – krzyknął, po czym

ruszył w kierunku mostu.

- Mariusz! – krzyknął za nim Bartek, gdy

wbiegaliśmy za nim na tory.

Chłopak biegł szybko. Kiedy zatrzymał

się przy balustradzie, byliśmy od niego

nie więcej niż dziesięć metrów. Zatrzy-

maliśmy się sparaliżowani. To niemożli-

we, żeby skoczył. – pomyślałam. Spojrzał

na nas ponownie.

Skoczył.

Z moich ust wydarł się głuchy

krzyk. Bartek spojrzał na mnie przerażo-

ny, po czym zerwał się, by zbiec na dół.

- Dzwoń po pogotowie! – krzyknął w bie-

gu.

Wyciągnęłam telefon i drżącymi

dłońmi wykręciłam numer. Po złożeniu

zawiadomienia, cała we łzach zbiegłam

na dół.

Bartek reanimował Mariusza. Zszoko-

wana spojrzałam na ciało chłopaka. Miał

rozbitą głowę, z której ciągle sączyła się

krew, poranioną twarz – zapewne kamie-

niami z dna rzeki – i rękę wykręconą pod

dziwnym kątem.

Piętnaście minut.

Bartek dalej reanimował przyjaciela, lecz

ja pomyślałam już o najgorszym. Gdyby

żył…

Dwadzieścia pięć minut.

Odrętwiała stałam nad Bartkiem, który

nadal rozpaczliwie robił Mariuszowi ma-

saż serca i co chwila przykładał mu ucho

do serca. Pogotowie nie przyjeżdżało.

Zbiegli się ludzie z okolicznych domów.

Zadziwieni zakrywali usta dłońmi, od-

wracali głowy.

- Trzeba zadzwonić na pogotowie! –

krzyknął ktoś z tłumu.

- Już to zrobiłam. – odkrzyknęłam tępo w

tłum.

Trzydzieści minut.

- Stary, obudź się! – krzyczał Bartek, uci-

skając klatkę piersiowa chłopaka.

- Bartek… - powiedziałam odsuwając go

od ciała – To chyba już na nic…

Bartek opadł na ziemię i zakrył twarz

dłońmi. Przytuliłam go.

- Co myśmy zrobili...? – szepnął mi do

ucha.

Po chwili zjawiła się policja i pogotowie.

Stwierdzili zgon.

wiłam pójść na cmentarz. Nie zdziwiłam

się, gdy zastałam tam Bartka. Zapaliłam

znicz i w milczeniu ustałam obok chłopa-

ka.

Nie słyszeliśmy jak do grobu podeszli ro-

dzice Mariusza.

- To wy zabiliście mojego syna!! - krzyk-

nęła matka zmarłego i zaczęła mnątrząść.

- Matyldo, proszę zostaw tych młodych

ludzi. - powiedział jej mąż odciągając ją

ode mnie. - Lepiej będzie, jeżeli juz pój-

dziece.

Więc odeszliśmy. Tak cicho jak

duchy i wydawało mi się, że słyszę brzęk

ciągnących się za nami łańcuchów.

***

Od śmierci Mariusza minął już

rok, ale ja nadal nie mogę pozbyć się po-

czucia winy. Mimo licznych sesji u psy-

chologa nadal jestem smutna i przygnę-

biona.

- Nikogo nie można zmusić do miłości. -

mówi terapeuta - To nie twoja wina...

- A czyja? - odpowiadam bezczelnie i za-

mykam się w sobie.

W szkole jest niby normalnie,

chociaż niektórzy nadal traktują mnie jak

trędowatą, a ich gorące spojrzenia zosta-

wiają głębokie blizny na moich plecach

Naprawdę bardzo ciężko jest mi poradzić

sobie z tym przytłaczającym poczuciem

winy. Mam za sobą sztab terapeutów, a w

biurku opakowanie żyletek - jednak nigdy

nie byłam aż tak odważna... Nie tak, jak

Mariusz. Dalej jestem z Bartkiem, bo tyl-

ko on rozumie co czuję. Jest przeklęty tak

jak ja. We snach widzimy wyskakującego

przez balustradę Mariusza.

Jakim jestem człowiekiem? Są

ludzie, którzy potraią poświęcić swoje

szczęście. Zwłaszcza jeżeli na drugiej

szali leży życie drugiej osoby. Myślę, że

też bym to potraiła, jednak jestem tylko

człowiekiem... Nie potraię przewidywać

przyszłości ani cofać czasu. Tak bardzo

tego żałuję...

- Co mi jest?! Ciągle widzę ten ból w jego

oczach. Pomóż mi... Chcę się od tego

uwolnić... - jednak Bartek nie odpowiada.

Płaczemy oboje. To jest jak obsesja, jak

kara, a my zawsze staralismy się być do-

brymi ludźmi.

***

Bardzo szybko rozeszła się

wieść o śmierci Mariusza. Nie miał wielu

przyjaciół, jednak wszystkich przeraziło

jego samobójstwo. Uważano go za ge-

niusza matematycznego. To dziwne, ale

każdy wiedział o jego miłości do mnie.

Wina spadła na mnie. Nikt natomiast nie

wiedział o uczuciu łączącym mnie i Bart-

ka, ale w krótkim czasie powstała plotka,

która była faktem. Winiono nas oboje. I

słusznie, bo my czuliśmy się winni.

Długo zastanawialiśmy się czy

pójść na pogrzeb, jednak nie odważyliśmy

się tego zrobić. Każdy wiedział o naszej

winie, gdybyśmy zjawili się na ceremo-

nii, uznanoby nas za bezdusznych i pod-

łych morderców. Z resztą i tak uważano,

a my nie śmieliśmy się temu sprzeciwić.

Tak właśnie się czuliśmy.

W szkole nie pokazywaliśmy się

razem. Kiedy tylko zbliżałam się do ja-

kiejś grupy znajomych, natychmiast mil-

kli na mój widok. Byłam sama, czego od

zawsze się obawiałam – smutnej samot-

ności. Bartek przeżywał to samo, więc

postanowiliśmy trzymać się razem. Po

krótkim czasie przestaliśmy nawet ukry-

wać się z naszymi uczuciami.

Kilka dni po pogrzebie postano-

Joanna Oszczepińska IC

WALENTYNKI 2010

„jaka to oszczędność czasu zakochać się od pierwszego

wejrzenia.”

Julian Tuwim

co to znaczy być zakochanym?

Kochać kogoś, to znaleźć sens życia, odnaleźć w sobie

największe pragnienie, którego druga osoba jest spełnie-

niem.

Ostatnią moją miłością jest wnuczka Zuzanka, u której

widzę same zalety i całkowity brak wad. To chyba dość

dobrze opisuje uczucie, o którym jest mowa w pytaniu.

Romuald Borkowski

Michał Kiełbus

Człowiek zakochany zupełnie inaczej postrzega rzeczywi-

stość. Zachowuje się bardzo nieracjonalnie. Świat przestaje

istnieć, liczy się tylko ona. Jest to dość dziwne uczucie. Na

pewno jednak każdy człowiek powinien coś takiego prze-

żyć. Dobrze byłoby, gdyby uczucie było odwzajemnione.

Niestety często tak nie jest. Nieodwzajemnione uczucie

może popchnąć nas do czynów tragicznych w skutkach.

Krzyk rozpaczy, który towarzyszy osobie niekochanej jest

tak ogromny, że zagłusza wszelki rozsądek. Bez miłości

jednak ciężko byłoby żyć, więc życzę wszystkim ludziom,

aby dane im było przeżyć tę jedyną, pierwszą miłość.

Ignacy Ołów.

Na tak skomplikowane aspekty naszego bytu nie mam pro-

stej odpowiedzi. Wolę już pogadać na temat teorii względ-

ności lub teoriach czarnych dziur. Choć wiele łączy hory-

zont zdarzeń z zakochaniem się, to jedno i drugie jest mało

poznane, a funkcjonuje.

Lech Pycz

Co to znaczy być zakochanym?

Tzn. chcieć z osobą bliską sercu być zawsze i być wszę-

dzie

Ewa Krzesicka

Jeszcze pamiętam, że zakochanie jest stanem cudownego

niezrównoważenia emocjonalnego, Przychodzi zazwy-

czaj spontanicznie i z zaskoczenia. Zmienia zupełnie na-

sze postrzeganie świata, który pięknieje, a ludzie są mili

i uśmiechnięci. Zakochanie mobilizuje nas do najdziw-

niejszych działań - aby zwrócić na siebie uwagę czy też

znaleźć czas dla ukochanej osoby. To cudowna uwertura

do miłości, ale kiedy mija zakochanie (a mija) kiedy za-

uroczenie powszednieje i blednie (a blednie) trzeba trudne

uczucie miłości umieć wzbogacić przyjaźnią.

Renata Kaczmarek

Miłość jest jednym z najpiękniejszych uczuć. Nie kupi-

my jej za żadne pieniądze! Znajdziemy ją tylko w wyjąt-

kowych osobach, które to odwzajemnią. Daje nam ona

szczęście, tak jak drugiej osobie. Tego uczucia nie da się

do końca określić.

Daniel Ołowniuk

Zakochanie to stan nieważkości!

Marek Bogdan

Zakochać się- to nieustannie być radosnym. To mieć prze-

konanie, że wszystko możemy uczynić, że nie istnieją rze-

czy niemożliwe do realizacji. Zakochanie to stan, w któ-

rym nie znamy uczucia nudy.

Ewa Kuczek

Miłość do ludzi tak jak miłość do wiedzy rozkwita, jeśli

się ją pielęgnuje i wzbogaca.

Maria Pawłowska

Być zakochanym to inaczej być sparaliżowanym. Jeśli to

jest mocne uczucie, to tak jakbyś był na haju. Wszystkie

myśli krążą wciąż przy niej. Kumple idą na bok, jeść się

nie chce (więc chudniemy). Świat wokół nie istnieje.

Krzysztof Wszeborowski

WALENTYNKI 2010

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: