rozdział 7.pdf

Sala jadalna dla wampirow nie wyglądała jak kafeteria. Usytuowana tuż nad

jadalnią do adeptów, bardziej przypominała elegancki lokal. Tak jak na niższej

kondygnacji, i tu łukowate okna ciągnęły się wzdłuż całej ściany. Na balkonie

wychodzącym na dziedziniec również ustawione były stoliki z kutego krzesła. Resztę

urządzonej gustownie salu zajmowały różnej wielkości stoliki, niektóre oddzielone

rarawanikami z drewna z ciemnej wiśni. Na blatach gustownie rozmieszczoo porcelanową

zastawę i lniane serwetki. W kryształowych świecznikach jarzyły się smukłe świeczki. Przy

kilku stolikach siedzieli już nauczyciele po dwoje lub w małych grupkch. An widok neferet

skłaniali głowy w pełnym uszanowania pozdrowieniu, a do mnie uśmiechali się krótko, po

czym wracali do przerwanego posiłku.

Próbowałam wypatrzeyć dyskretnie, co jedli, ale nie zauwazyłam niczego innego

poza tą samą sałatką wietnamską, jaką mieliśmy tam na dole, oraz sajgonkami o

wyszukanych kształtach. Nigdzie ani śladu surowego mięsa czy też czegokolwiek, co by

przypominało krew (nie licząc oczywiście wina). W tym wypadku nawet nie musiałam się

martwić, ze mogłabym gapić się niegrzecznie, przeciez natychmiast wyczułabym zapach.

- Czy chłód nocy nie będzie ci przeszkadzał, jeśli usiądziemy na balkonie? - zapytała

Neferet.

- Nie, chyba nie. Teraz już nie jestem tak wrażliwa na zimno jak przedtem. -

Uśmiechnęłam się do niej promiennie starając się nie zapominać, ze Neferet miała

niezwykłą intuicję i mogła słyszeć głupie myśli, jakie przelatywały mi przez głowę.

- To dobrze, bo ja o kazdej porze roku wolę jeść na zewnątrz. - Poprowadziła mnie na

balkon do stolika nakrytego już na dwie osoby. Nie wiadomo skąd pojawiła się natychmiast

kelnerka, z pewnością wampirzyca, choć wyglądała młodo, miała jednak na twarzy

wypełniony kolorem tatuaż, który cienką linią obramowywał jej twarz w kształcie serca.

- Ja poprosze o bun cha gio oraz dzbanek tego samego wina, które piłam wczoraj. -

Zrobiła krótką przerwę, po czym uśmiechnąwszy się porozumiewawczo do mnie, dodała –

A dla Zoey przynieś piwo, wszystko jedno jakie, byle niedietetyczne.

- Dziękuję – powiedziałam.

- Staraj się nie pić tego za dużo. To nie jest zdrowe. - Mrugnęła do mnie, obracając

przestrogę w żart.

Uśmiechnęłam się do niej szeroko, wdzięczna że pamiętała co lubię. Zaczęłam się

czuć swobodniej. Przecież Neferet,, nasza starsza kapłanka, a moja mentorka, osoba mi

przyjazna, w ciągu ostatniego miesiąca, czyli od kiefy tu jestem, zawsze była dla mnie

miła. Owszem, w rozmowie z Afrodytą wydała mi się przerażająca, ale przeciez Neferet to

potężna kapłanka, a ponieważ Afrodyta, o czym bez przerwy przypominała mi Stevie Rae,

była zapatrzoną w siebie egoistką i dręczycielką słabszych, zasłużyla na to, by mieć teraz

nieprzyjemności. Cholera, pewnie już na mnie nagadała.

- Już lepiej? - zapytała Neferet.

Napotkałam jej uważny wzrok.

- Tak, lepiej.

- Kiedy dowiedziałam się o zaginięciu ludzkiego nastolatka, zaczęłam się o ciebie martwić.

Ten Chris Ford to twój przyjaciel, prawda?

Nic nie powinno mnie zdziwić. Neferet była niesłychanie inteligentna i obdarzona

przez boginię wieloma zdolnościami. A jeśli do tego dodać jeszcze ów szósty zmysł, który

mają wszystkie wampiry, jest więcej niż pewne, że wiedziała dosłownie wszystko

(przynajmniej z rzeczy najważniejszych). Pewnie też wiedziała, że mam swoje przeczucia

dotyczące zniknięcia Chrisa.

- Właściwie nie byliśmy przyjaciółmi. Spotkaliśmy się parę razy na kilku imprezach, także

nie znałam go dobrze.

- Ale z jakiegoś powodu zmartwiłaś się jego zniknięciem.

Potaknęłam.

- To tylko takie dziwne przeczucia. Dziwne. Pewnie pokłócił się z rodzicami, może dostał

jakąś karę od ojca i chłopak uciekł. Domyślam się, że do tej pory już wrócił do domu.

- Gdybyś w to wierzyła, tobyś się tak nie martwiła. - Neferet odczekała, aż kelnerka

skończy nalewać nam napoje i podawać dania, po czym dodała jeszcze: - Ludzie

uważają , że wampiry mają nadprzyrodzone zdolności. Tymczasem chociaż wielu z nas

ma dar jasnowidzenia, zdecydowana większość nauczyła się po prostu słuchać własnej

intuicji, czego ludzie na ogół boją się stosować. - Teraz jej głos brzmiał tak, jak na lekcji, a

ja pilnie słuchałam tego wywodu.- Pomyśl o tym Zoey. Jestes dobrą uczennicą. Na pewno

pamiętasz z lekcji historii, co w przyszłości działo się z ludźmi, a zwłaszcza z kobietami,

kiedy zbytnio zawierzały swojej intuicji i zaczynały słuchać głosów rozbrzmiewających im

w głowach albo nawet przepowiadać przyszłość.

- Na ogół uważano, że pozostają w zmowie z diabłem lub innymi siłami nieczystymi,

zależy, kiedy to się działo, w kazdym razie dawano im cholerny wycisk. - Zaczerwieniłam

się, gdy to powiedziałam, bo w obecności nauczycielki użyłam słowa na „ch”, ale Neferet

zdawła się tego nie zauważać, tylko kiwała potakująco głową a znak, że się ze mną

zgadza.

- Tak, właśnie tak. Występowali nawet przecieko swoim świętym, jak Joanna d'Arc. Sama

widzisz, ze ludzie nauczyli się wyciszać własne instynkty. A wampiry przeciwnie, nauczyły

się iść za głosem instynktu. Przeszłosci, kiedy ludzie ścigali nas, starając się wytępić cały

nasz rodzaj, właśnie to ocaliło wielu naszych przodków.

Zadrżałam na myśl, jakie to musiały być okropne czasy dla wampirów.

- Och, nie martw się tym, Zoey, ptaszyno – powiedziała z uśmiechem Neferet. Kiedy

usłyszłam, że nazywaa mnie jak moja babcia, też się uśmiechnęłam. - Czasy palenia na

stosie minęły i już nie wrócą. Może nie cieszymy się powszechnym szacunkiem, jak to

kiedyś bywało, ale ludzki ród już nigdy nie będzie nas ścigał i tępił. - W jej zielonych

oczach pojawiły się groźne błyski. Pociągnęłam łyk piwa, nie chcąc mierzyć się z tym

strasznym spojrzeniem. Kiedy znów się odezwała, jej głos brzmiał jak przedtem, a

wszelkie groźne akcenty zniknęły z głosu i spojrzenia, znów była moją mentorką i

przyjazną osobą.- A mówię to po to, by cię przekonać do tego, ze powinnaś słuchać swojej

intuicji. Jeśli będziesz miała niedobre przeczucia co do jakiejś sytuacji, uważaj. A poza

tym, jeśli poczujesz potrzebę porozmawiania ze mną, nie krępuj się, mozesz przyjść w

każdej chwili.

- Dziękuję, Nferet, to dla mnie bardzo wiele znaczy.

Machęła ręką lekceważąco.

- Na tym polecga rola mentorki i kapłanki, rola, którą mam nadzieję, pewnego dnia ode

mnie przejmiesz.

Zawsze kiedy mówi o mojej i o tym, że zostanę kapłanką, mam mieszane uczucia.

Z jednej strony ta perspektywa mnie ekscytuje, z drugiej wzbudza niejasne obawy.

- Właściwie trochę mnie zdziwiło, ze nie przyszłaś do mnie po zajęciach w czytelni.

Czyżbyś jeszcze się nie zdecydowała co do nowych kierunków działania organizacji Cór

Ciemności?

- Hmm, tak, coś postanowiłam... - Zmusiłam się, by nie rozpamiętywać tego, co zaszło w

czytelni, i nie myśleć teraz o Lorenie. Neferet z tą swoją intuicją nie powinna się

dowiedzieć o mnie i o ... nim.

- Wyczuwam twoje wahanie, Zoey. Czy wolisz nie ujawniać przede mną tego, co

postanowiłaś?

- O nie. To znaczy ... tak. Prawdę mówiąc przyszłam wczoraj do ciebie, ale byłaś ... -

szukałam właściwego słowa - ... zajęta z Afrodytą. Więc odeszłam.

- A rozumiem. Teraz twoje zdenerwowanie w moim towarzystwie zaczyna być

zrozumiałe. - Afrodyta sprawia pewne problemy, wielka szkoda. Tak jak mówiłam, pdczas

obchodów Samain, kiedy zdałam sobie spraw, jak daleko zabrnęła, ja również czuję się w

jakimś stopniu odpowiedzialna za jej postępowanie i przedzierzgnięcie się w ponure

indywiduum. Wiedziałam, że to egoistka, od samego początku, gdy tylko do nas nastała.

Powinnam była wkroczyć wcześniej i twardszą ręką nią pokierować. - Napotkała moje

spojrzenie. - Co doszło do ciebie z naszej rozmowy?

Poczułam na grzbiecie ostrzegawczy dreszcz.

- Właściwie niewiele – pośpiesznie ją zapewniłam. - A Afrodyta głośno płakała.

Posłyszałam, jak mówisz, zeby wejrzała w głąb siebie. Domyśliłam się, ze wolisz, by ci nie

przeszkadzać. - Na wszelki wypadek nie powiedziałam wyraźnie, że to nie wszystko, co

usłyszałam. Wolałam otwarcie nie kłamać. Wytrzymałam jej badawcze spojrzenie.

Neferet ponownie westchnęła i pociągnęła następny łyk wina.

- Zazwyczaj nie omawiam przypadku jednej adeptki z drugą, ale ta sprawa jest wyjątkowa.

Wiesz, że Afrodyta miała dar od boginii przewidywania katastrof i nieszczęść?

Skinęłam głow, nie przeoczywszy faktu, że Neferet użyła czasu przeszłego.

- Otóż wydaje mi się, że swoim zachowaniem, doprowadziła do tego, ze Nyks cofnęła swój

dar. Coś takiego niesłychanie rzadko się zdarza. Na ogół jeśli raz obdarzy kogoś jakąs

zdolnością, to już tego nie odbiera. - Neferet mruknęła, w ten sposób wyrażając swój żal. -

Któż jednak może zgłębić zamysły Wielkiej Boginii Nocy?

- To musi być okropne dla Afrodyty – zauważyłam bezwiednie, nie zamierzając specjalnie

komentować tego, co mówiła Neferet.

- Docieniam twoje współczucie, ale nie powiedziałam ci tego po to, byś się nad nią użalała.

Raczej po to, byś się miala na baczności, ponieważ jej wizje nie są już wiarygodne.

Afrodyta może mówić coś, czy tylko wprowadzi zamęt. Natomiast twoim zadaniem jako

przewodniczącej Cór Ciemności będzie pilnowanie, by nie zakłóciła ona delikatnej

harmonii panujacej wśród adeptek. Oczywiście zawsze zachęcamy was do samodzielnego

rozwiązywania waszych problemów, skoro reprezentujecie sobą więcej niż ludzkie

nastolatki, ale też więcej od was wymagamy. Niemniej nie krępuj się i przychodź do mnie,

jeśli zachowanie Afrodyty stanie się ... - przerwała, jakby ważąc następne słowo ..-

nieobliczalne.

- Dobrze – zgodziłam się, ale żołądek znów zaczął mnie boleć.

- To świetnie. A teraz może mi coś powiesz na temat zmian, jakie planujesz wprowadzić

jako przełożona Cór Ciemności?

Oderwałam myśli od Afrodyty i opowiedziałam i swoich planach utworzenia rady

starszych jako gremium doradczego Cór Ciemności. Neferet słuchała z uwagą; moje

poszukiwania w bibliotece wyraźnie jej zaimponowały, a plany reorganizacji uznała za

logiczne.

- Rozumiem, że oczekujesz ode mnie, że przeprowadzę wybory dwóch brakujących

członków rady, bo wskazani przez ciebie przyjaciele dowiedli już, jak bardzo zasługują na

zaufanie i jak znakomicie wykonują swoje zadania.

- Tak. Rada wystąpiła z wnioskiem, żeby na jedno z wakujących miejsc zaproponować

Erika Nighta.

Neferet z uznaniem skinęła głową.

- To mądra propozycja. Erik cieszy się poparciem wśród adeptów i czeka go świetlana

przyszłość. A kogo być sugerowała na ostatnie miejsce.

- Tu ja i reszta rady nie jesteśmy zgodni. Ja uważam, że powinniśmy dokooptować kogoś

z wyższego roku, a w dodatku moim zdaniem, powinien bys to ktoś z najbliższego dotąd

otoczenia Afrodyty. - Neferet uniosła brwi, mocno zdziwiona. - Owszem, ktoś z kręgu jej

przyjaciół czy popleczników. Bo jak już mówiłam, nie objęłam przywództwa dlatego, że

jestem spragniona władzy, albo że zaczaiłam się by wykraść to, co należało do Afrodyty,

ale by postępować słusznie. Nie zamierzam wszczynać walki stronnictw ani nic z tych

rzeczy. Jeśli ktoś z jej otocznia wejdzie do naszej rady, może reszta zrozumie, że nie

chodzi mi o pokonanie Afrodyty, tylko o coś znacznie ważniejszego.

Neferet zastanawiała się w nieskończoność. W koncu zapytała:

- Czy wiesz, ze nawet jej przyjaciółki odwróciły się od niej?

- Zauważylam to dzisiaj w jadalni.

- W takim razie jaki jest sens przyjmowania kogoś z nich w skład rady?

- Nie do końca jestem pewna, że to już tylko byłe przyjaciółki. Ludzie inaczej zachowują

się w miejscach punlicznych, a inaczej w odosobnieniu.

- Znów muszę ci przyznać rację. Już zapowiedziałam gronu pedagogicznemu, ze w

niedzielę odbędzie się uroczyste zebranie Cór i Synów Ciemności podczas obchodów

Pełni Księżyca. Spodziewam się, ze przybędzie większość dotychczasowych członków,

wiedziona ciekawością i chęcią przekonania się o twoich niezwykłych zdolnościach.

Kiwnęłam głową. Wiedziałam, aż za dobrze, że będę główną atrakcją w tym cyrku.

- Niedziela to również odpowiednia pora, by poinformować Córy Ciemności o twojej nowej

wizji organizacji. Ogłoś, ze zostało jedno wolne miejsce w planowanej radzie i ze powinien

je zająć ktoś z szóstego formatowania. Przejrzymy we dwie zgłoszenia i zdecydujemy, kto

jest najbardziej odpowiedni.

Nachmurzyłam się.

- Ale ja nie chcę, byśmy to my wybrały. Chciałabym, zeby grono poedagogiczne

głosowało, ale uczniowie również.

- Będą głosować – odpowiedziała łagodnie. - A potem my wybierzemy.

Chciałam jeszcze coś dodać, ale powstrzymało mnie spojrzenie jej zielonych oczu,

które stało się tak zimne, że zaczęłam się bać. Zamiast więc wdać się z nią w sprzeczkę

(co i tak było niemożliwe), wybrałam inną ścieżkę (jak mawiała Babcia).

- Chciałabym też, aby Córy Ciemności włączyły się w działalność dobroczynną na rzecz

miejscowej społeczności.

Tym razem jej brwi sięgnęły linii włosów.

- Masz na myśli społeczność ludzi?

- Tak.

- Uważasz, że ucieszą się z twojej pomocy? Przecież brzydzą się nami. Unikają nas. Boją

się nas.

- Może dlatego, że nas nie znają – odpowiedziałam. - Może jeśli zaczniemy postępować

jak część Tulsy, zaczniemy być traktowani jak reszta Tulsy.

- Czytałaś o buncie w roku tysiąc dziewięćset dwudziestym? Afroamerykanie byli częścią

Tulsy, ale Tulsa ich zniszczyła.

- Rok tysiąc dziewięćset dwudziesty dawno minął. - Trudno mi było wytrzymać jej wzrok,

ale byłam przekonana, że mam rację. - Neferet, moja intuicja mi podpowiada, że muszę to

zrobić.

Zauważyłam, że staje się mniej nieprzejednana.

- A ja ci radziłam postępować zgodnie z podszeptami intuicji, tak?

Kiwnęłam z głową.

- Jaki rodzaj działalności byś wybrała, zakładając, że ludzie ci na to pozwolą?

- Och uważam że nam pozwolą. Postanowiłam skontaktować się z Ulicznymi Kotami,

organizacją ratującą koty.

Neferet odrzuciła głowę do tyłu i zaniosła się śmiechem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: