Rozdział 19.pdf

Rozdział dziewiętnasty

Bębnienie do drzwi wyrwało mnie ze snu, akurat kiedy śniły mi się płatki śniegu w kształcie

kotów.

- Zoey! Stevie Rae! Spóźnicie się! – Przez zamknięte drzwi głos Shaunee dochodził lekko

przytłumiony, ale naglący. Tak jakby ktoś nakrył ręcznikiem budzik, który mimo to dzwonił.

- Dobrze, już dobrze, wstaję – zawołałam, jednocześnie mocując się z kołdrą, podczas gdy

Nala miauczała niezadowolona.

Rzuciłam okiem na budzik, którego nawet nie nakręciłam. Cóż, nadchodzący dzień nie

wydawała się normalnym dniem zajęć lekcyjnych, zresztą zazwyczaj nie spała, dłużej niż

osiem czy dziewięć godzin…

- Tam do diabła! – Przetarłam oczy. Do dziesiątej wieczorem brakował tylko minuty.

Czyżbym spała ponad dwanaście godzin? Potykając się, poszłam w stronę drzwi,

zatrzymując się po drodze, by potrząsnąć Stevie Rae za nogę. Mruknęła w odpowiedzi.

Otworzyłam drzwi. Shaunee patrzyła na mnie zdumiona.

- Ja się przepraszam! Przestałaś cały dzień! Nie powinniście tak długo wysiadywać, jeśli

potem nie możecie wstać. Za pół godziny jest występ Erika!

- Holender! – Potarłam twarz, chcąc szybciej się dobudzić. – Na śmierć o tym

zapomniałam.

Shaunee przewróciła oczami.

- Lepiej się pośpiesz z ubieraniem. I nałóż sobie solidny makijaż, bo jesteś blada jak trup,

zrób też coś z włosami. Twój chłopak cały czas rozgląda się za tobą.

- A niech to! Już idę. Mogłabyś z Erin…

Shaunee uniosła w górę rękę, nie dając mi dokończyć.

- Już cię usprawiedliwiłyśmy przed im. Erin siedzi w audytorium i trzyma dla was miejsca w

pierwszym rzędzie, tak jak było powiedziane.

- To ty, mamusiu? Nie chcę iść dziś do szkoły… - mamrotała Stevie Rae jeszcze

niedobudzona.

Shaunee parsknęła,

- Pospieszmy się. A wy trzymajcie dla nas te miejsca. – Szybko zamknęłam za nią drzwi i

pobiegłam do Stevie Rae. – Obudź się! – potrząsnęłam ją za ramię. Skrzywiła się i

popatrzyła na mnie mało przyjemnie. – Stevie Rae! Już dziesiąta! Spałyśmy jak zabite.

Jesteśmy okropnie spóźnione!

- Co?

- Nie gadaj, tylko wstawaj! – huknęłam na nią, wyładowując w ten sposób złość na siebie,

ze zaspałam.

- Co ty… - spojrzała na zegarek i w końcu dotarło do niej. – Rany koguta! Jesteśmy

spóźnione!

Wzniosłam oczy do nieba.

- Właśnie próbuję ci to powiedzieć. Ja zaraz coś na siebie wrzucę, zrobię coś z włosami i

twarzą, a ty tymczasem wskakuj pod prysznic. Wyglądasz okropnie.

- Dobra. – Poczłapała do łazienki.

Wcisnęłam się w dżinsy i czarny sweter, po czym zajęłam się uczesaniem i makijażem.

Nie mogłam uwierzyć, ze zupełnie wyparowała mi z głowy to, że Erik wrócił z konkursu

recytatorskiego poświęconego Szekspirowi. Prawdę mówiąc, nie myślałam o tym, które

zajmie miejsce, co niezbyt dobrze o mnie świadczy jako o jego sympatii. Owszem, miałam

na głowie mnóstwo innych spraw, ale mimo wszystko… wszyscy uważali mnie za

szczęściarę, bo udało mi się złapać Erika po tym, jak wyrwał się z macek Afrodyty, a

mówiąc dokładniej, z jej krocza. Ja też tak myślałam, ale chyba nie wtedy, kiedy ssałam

krew Heatha ani gdy flirtowałam z Lorenem.

- Przepraszam, że zaspałam – usprawiedliwiła się Stevie Rae, która zdążyła już wziąć

prysznic i teraz wycierała ręcznikiem swoje jasne krótkie loczki. Ubrana była podobnie jak

ja, ale musiała być jeszcze nie zanadto obudzona, ponieważ miała bladą cerę i ogólnie

zmęczony wygląd. Ziewnęła szeroko i przeciągnęła się jak kotka.

- Och, to moja wina. – Poczułam wyrzuty sumienia, że tak na nią naskoczyłam. – Wiedząc,

jakie miałam zaległości w spaniu, powinnam była nastawić budzik. – Prawdę mówiąc,

Stevie Rae też niewiele ostatnio spała. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami i ona wie,

kiedy jestem zestresowana. Obu nam potrzebny był długi, regenerujący sen.

- Za sekundę będę gotowa. Jeszcze tylko kapka tuszu i błyszczyku. Włosy same mi

wyschną w dwie minuty – powiedziała Stevie Rae.

Po pięciu minutach byłyśmy gotowe. Na śniadanie już czasu nie starczyło. Wypadłyśmy z

internatu i puściłyśmy się biegiem do audytorium. Dopadłyśmy naszych miejsc w ostatniej

chcili, gdy światła na przemian zapalały się i gasły, co oznaczało, że za dwie minuty

program się rozpoczyna. – Erik cały czas tu czekał na ciebie, wyszedł dopiero przed

minutą – poinformował mnie Damien. Z przyjemnością zauważyłam, że obok niego

siedział Jack. Ta dwójka tworzyła naprawdę dobraną parę.

- Jest na mnie zły? – zapytałam.

- Raczej speszony – sprecyzowała Shaunee.

- Albo zmartwiony. Tak, wyglądał na zmartwionego – dodała Erin.

Westchnęłam.

- Nie powiedziałyście mu, że zaspałam?

- Dlatego był zmartwiony, jak już powiedziała moja Bliźniaczka – wyjaśniła Shaunee.

- Powiedziałam mu o śmierci twoich dwóch przyjaciół. Erik rozumie, że to dla ciebie

musiało być ciężkie przeżycie, i właśnie tym się zmartwił – powiedział Damien, gromiąc

wzrokiem Shaunee i Erin.

- No właśnie mówię – nie dawała za wygraną Erin – że Erik jest zbyt seksowny na to, by

go wystawiać do wiatru.

- Jasne, Bliźniaczko – zgodziła się Shaunee.

- Przecież ja go nie… - zaczęłam, ale światła przygasły i już było za późno na jakiekolwiek

wyjaśnienia.

Profesor Nolan, nauczycielka dramatu, wyszła na scenę i zaczęła wyjaśniać, jak wielka to

rzecz uczyć sztuki aktorskiej, a zwłaszcza dramatu klasycznego, oraz jak prestiżową

imprezą jest konkurs monologów Szekspirowskich dla wszystkich wampirów na całym

świecie. Przypomniała nam, że każdy z dwudziestu pięciu Domów Nocy rozsianych na

różnych kontynentach wysłał po pięciu zawodników na ten konkurs, co oznacza, że o

palmę pierwszeństwa walczyło stu dwudziestu pięciu utalentowanych adeptów.

- O rany, nie miałam pojęcia, ze Erik rywalizował z tyloma uczestnikami – szepnęłam do

ucha Stevie Rae. – Jest niesamowity – dodała, po czym ziewnęła i zaczęła kaszleć.

Zasępiłam się. Wyglądała okropnie. Nie powinna już czuć się zmęczona.

- Przepraszam. – Uśmiechnęła się niepewnie. – Chyba mam w gardle żabę.

- Ćśś – uciszyły nas Bliźniaczki.

Znów zaczęłam słuchać z uwagą profesor Nolan.

-Wyniki konkursu trzymane były w tajemnicy aż do obecnej chwili, czyli do czasu powrotu

wszystkich uczestników do ich macierzystych szkół. Wyniki naszych uczestników podam

do publicznej wiadomości, kiedy ich będę zapowiadała. Każdy z nich zaprezentuje

monolog, który brał udział w konkursie. Na początek jednak muszę wam powiedzieć, jak

bardzo jestem dumna z naszych reprezentantów. Każdy z nich dokonał czegoś

niezwykłego. – Profesor Nolan promieniała. Następnie zapowiedziała pierwszego z

wykonawców, czyli Kaci Crump. Kaci uczęszczała za czwarte formatowanie, ale niezbyt

dobrze ją znałam, ponieważ w internacie zachowywała się spokojnie i nieśmiało, mimo że

wydawała się całkiem miła. Chyba nie należała do Cór Ciemności, zatem zakonotowałam

sobie, że zaproszę ją do naszego grona. Profesor Nolan powiedziała, ze Kaci zajęła

pięćdziesiąte drugie miejsce za monolog Beatrice z Wiele hałasu o nic.

Najpierw myślałam, że jest dobra, ale zakasowała ją następna uczestniczka, Cassie

Kramme z piątego formatowania, która zajęła dwudzieste piąte miejsce. Zaprezentowała

słynną mowę Portii z Kupca weneckiego , zaczynającą się od słów: „Dla miłosierdzia nikt

przymusu nie ma”. Rozpoznałam ten fragment od razu, ponieważ uczyliśmy się go na

pamięć w mojej starek szkole. Och, Cassie za swoją wersją zostawiła mnie daleko w tyle. I

ona chyba też nie należała do Cór Ciemności. Ha. Znaczy to, że Afrodyta w dziedzinie

przedstawień nie życzyła sobie konfrontacji ani rywalek. Nic dziwnego.

Następnego wykonawcę znałam, ponieważ przyjaźnił się z Erikiem. Cole Clinton był

wysokim, bardzo przystojnym blondynem. On uplasował się na dwudziestym drugim

miejscu ze swoją interpretacją monologu Romea: „Lecz cicho! Co za blask strzelił tam z

okna!...”. Był naprawdę dobry. Usłyszałam, jak Shaunee i Erin (zwłaszcza Shaunee)

wydawały pełne uznania okrzyki, a gdy skończył, oklaski długo nie milkły… Hm, będę

musiała porozmawiać z Erikiem na temat skojarzenia Shaunee z Cole’em. Moim zdaniem

więcej białych chłopców powinno się umawiać z kolorowymi dziewczętami. To by im

dobrze zrobiło, poszerzyło horyzonty (szczególnie chłopaków pochodzących z Oklahomy).

A skoro mowa o kolorowych dziewczynach, to następną wykonawczynią okazała się

Deino. Niesamowitej urody dziewczyna z pysznymi włosami i skórą w kolorze kawy z

mlekiem należała do bliskiego kręgu osób otaczających Afrodytę. Ten szczegół należał

raczej do przeszłości. Poznałam ją podczas prowadzonego przez Afrodytę rytuału Pełni

Księżyca. Deino była jedną z trzech najbliższych przyjaciółek Afrodyty. Wybrały sobie

imiona mitologicznych sióstr Gorgon i Scylli – Deino, Enyo, Pemphredo. W tłumaczeniu

znaczy to: Straszna, Wojownicza i Osa.

Te imiona bardzo do nich pasowały. Bo to były wstrętne babska, które zostawiły Afrodytę

podczas obchodów święta Samhain i – o ile mi wiadomo – od tej pory nie odzywały się do

niej. Owszem, Afrodyta była sekutnicą i spieprzyła dokumentnie te obchody, ale gdybym ja

okazała się sekutnicą i spieprzyła uroczystość, nie wyobrażam sobie, żeby Stevie Rae,

Bliźniaczki czy Damien odwrócili się do mnie plecami. Na pewno byliby na mnie wkurzeni,

powiedzieliby, że na głowę upadłam, ale nie odwróciliby się ode mnie, nigdy w życiu.

Profesor Nolan przedstawiła Deino jako laureatkę zaszczytnego jedenastego miejsca, a

wtedy Deino zaczęła monolog Kleopatry za sceną śmierci. Muszę przyznać, że była dobra,

naprawdę dobra. Patrzyłam na nią i zastanawiałam się, czy czasem nie stała się wiedźmą

z piekła rodem pod wpływem Afrodyty. Od chwili, w której przejęłam prowadzenie Cór

Ciemności, żadna z jej przyjaciółek nie sprawiała mi kłopotu. Prawdę mówiąc, wszystkie

trzy: Straszna, Wojownicza i Osa, od tej pory kryły się po kątach. Postanowiłam, że

wezmę którąś z dam dworu Afrodyty do nowego zarządu. Może Deino byłaby właściwą

kandydatką? Muszę poradzić się w tej kwestii Erika. Pozbawiona złego wpływu Afrodyty

Deino otrzymałaby nową szansę (wolałabym też, żeby nosiła imię nie tak jednoznacznie

wymowne).

Nadal się zastanawiałam, jak powiedzieć swoim przyjaciołom, którzy poza tym byli

członkami rady starszych, że zamierzam dokooptować Straszną do naszego grona, kiedy

profesor Nolan powróciła na scenę i czekała, aż zebrani ucichną. Jej oczy błyszczały z

dumy i podniecenia, gdy zaczęła mówić. Poczułam też dreszcz emocji, Erik musiał się

znaleźć w pierwszej dziesiątce!

- Erik Night wystąpi jako ostatni uczestnik. Kiedy został Naznaczony przed trzema laty, już

wykazywał niecodzienny talent. Jestem dumna, że przypadło mi bycie jego nauczycielką i

mentorką – mówiła rozpromieniona. – Przyjmijcie go oklaskami, jak się wita

powracającego bohatera, Erik bowiem zdobył pierwsze miejsce w Międzynarodowym

Konkursie na Monolog Szekspirowski.

Na Sali zapanował ogromny entuzjazm, gdy na scenę wszedł uśmiechnięty Erik. Zaparło

mi dech w piersi. Jak mogłam nie pamiętać jego niezwykłego uroku i urody? Wysoki –

wyższy nawet niż Cole – z czarnymi włosami, które były uroczo poskręcane jak u

Supermana, i z niebieskimi oczami w kolorze nieba. Wzorem pozostałych aktorów ubrany

był na czarno, tylko na jego lewej widniał emblemat słuchacza piątego formatowania: złoty

rydwan Nyks ciągnący kometę gwiazd. Pięknie wyglądał w czerni.

Wszedł na środek sceny i patrząc wprost na mnie, uśmiechnął się i mrugnął

porozumiewawczo. Wyglądał zabójczo. Skłonił głowę, a gdy ją podniósł, nie był już tym

samym osiemnastoletnim Erikiem Nightem, wampirem adeptem, uczestnikiem piątego

formatowania w Domu Nocy. Na naszych oczach przeistoczył się w mauretańskiego

wojownika, który próbował przekonać do siebie nieprzychylnych mu ludzi, opowiadając o

tym, jak księżniczka wenecka zakochała się w nim, a on w niej.

Jej ojciec lubił mnie; często, bywało,

W dom mnie zapraszał, badał mnie o dzieje

Mojego życia w tych a w tamtych epokach,

O bitwy, szturmy, przebyte koleje.

Nie mogłam oderwać od niego wzroku, AK jak pozostali słuchacze, widząc, jak

przedzierzga się w Otella… nie mogłam też powstrzymać się przed porównaniem go z

Heathem. Na swój sposób Heath był równie uzdolniony jak Erik. Gwiazdor w drużynie

Broken Arrow miał n swoim koncie znaczące osiągnięcia i być może przed sobą wielką

karierę piłkarską. Obaj byli najlepsi w swojej dziedzinie. Od dzieciństwa śledziłam grę

Heatha, cieszyłam się jego sukcesami, byłam niego dumna, dopingowałam go. Nigdy

jednak jego talent nie zachwycał mnie tak jak talent Erika. Ale raz zdarzyło się, ze Heath

zadziwił mnie do utraty tchu: wtedy gdy się skaleczył i zaoferował mi swoją krew.

Erik przerwał na chwilę, postąpił krok naprzód i teraz stał na skraju sceny, tak blisko mnie,

ze mogłam wyciągnąć rękę i dotknąc go. Wtedy spojrzał mi prosto w oczy i dokończył

monolog Otella, adresując go do mnie, jak gdybym to ja była tę nieobecną Desdemoną, o

której mówił.

Że lepiej było jej tego nie słyszeć:

A jednak, jednak chciałaby się była

Urodzić takim mężczyzną, i czule

Podziękowała mi, i oświadczyła,

Że jeśli kiedy kto z moich przyjaciół

Kochać ją będzie i pozyskać zechce,

Niechby się tylko ode mnie nauczył

Tego opisu, a cel go nie minie.

Taką wskazówkę mając, przemówiłem.

Ona mnie pokochała za przebyte

Niebezpieczeństwa, a jam ją pokochał

Za okazane nad nimi współczucie.

Erik prztyknął do ust palce jednej ręki, następnie drugą wskazał w moja stronę, jak gdyby

oficjalnie kierował do mnie swój pocałunek, potem przeniósł palce z ust na serce i skłonił

głowę. Rozległy się gromkie brawa, zebrani zgotowali mu owację na stojąco. Obol mnie

Stevie Rae wiwatowała na jego cześć, ocierając łzy z oczu i śmiejąc się jednocześnie.

- chyba się posiusiam, takie to romantyczne – zawołała do mnie.

- Ja też – odpowiedziałam.

Wtedy profesor Nolan ponownie weszła na scenę, zamykając występy laureatów i

zapraszając wszystkich na przyjęcie składające się z sera i wina, przygotowane w holu.

- Idziemy, Z – zarządziła Erin, łapiąc mnie za jedną rękę.

- Idziemy z tobą – dopowiedziała Shaunee, chwytając mnie za drugą rękę. – Przyjaciel

Erika, który grał rolę Romea, jest niesamowicie seksowny. – Bliźniaczki torowały mi drogę

w tłumie wysunięte do przodu niczym małe holowniki. Spojrzałam za siebie, szukając

wzrokiem Damiena i Stevie Rae. Będą musieli sami przepchać się przez tłum. Bliźniaczki

pruły do przodu niepowstrzymywane przez nikogo.

Wysunęłyśmy się przed stłoczoną gromadę uczestników, zanim zakorkowali wejście.

Nagle pojawił się Erik, wchodząc do holu wejściem dla aktorów. Nasze oczy się spotkały,

Erik urwał w pół słowa rozmowę z Cole’em i podszedł wprost do mnie.

- O rany, jak fajnie – piszczała zachwycona Shaunee.

- Jak zwykle, muszę się z tobą zgodzić, Bliźniaczko. – Erin westchnęła rozmarzona.

Stałam roześmiana, czekając, aż Erik do nas podejdzie. Z błyskiem w oku ujął mnie za

rękę i pocałował, co czym wykonał szarmancki ukłon i nadal deklamatorskim tonem

wypowiedziała głośno, tak że wszyscy zebrani go usłyszeli:

- Witaj, moja miła Desdemono.

Poczułam, ze się czerwienię, zachichotałam jak idiotka. Kiedy Erik przyciągnął mnie do

siebie, by uściskać mnie w sposób przyjęty za dopuszczalny w miejscu publicznym,

usłyszałam za sobą dobrze mi znany, nienawistny śmiech. Afrodyta, wyglądająca zabójczo

w krótkiej czarnej spódniczce, obcisłym sweterku, w butach na wysokich obcasach, mijała

nas, maszerując fertycznie i trzęsąc zadkiem, w czym była naprawdę dobra. Zza pleców

Erika spojrzałam na nią i posłyszałam, jak mówi głosem, który nawet mógłby brzmieć

przyjaźnie, gdyby nie pochodził od niej:

- Skoro on nazywa cię Desdemoną, radzę, byś się miała na baczności. Nawet jeśli tylko

wydawać się będzie, żeś nie była mu wierna, i tak cię udusi w twoim łóżku. Ale przecież

byłaś mu wierna, prawda? – roześmiała się, odrzuciła do tyłu swoje wspaniałe włosy i

odeszła, kręcąc zadkiem, jak to ona.

Przez chwilę nikt się nie odezwał, ale zaraz Bliźniaczki powiedziały jak zwykle

jednocześnie:

- Ona ma drobne kłopoty.

I wszyscy się roześmiali.

Wszyscy oprócz mnie. Nie mogłam zapomnieć, że afrodyta widziała mnie z Lorenem w

centrum informacji, co mogło wyglądać na moją niewierność. Czyżby chciała mnie ostrzec,

ze może powiedzieć o tym Erikowi? Nie bałam się, że on mnie udusi w łóżku, ale czy je

uwierzy? Poza tym idealny wygląd Afrodyty uświadomił mi, że miałam na sobie pomięte

dżinsy i pośpiesznie narzucony na grzbiet sweter. Włosy i makijaż wyglądały trochę lepiej,

ale niewykluczone, ze moje policzki nosiły jeszcze ślady odciśnięte przez poduszkę.

- Nie daj się jej – powiedział spokojnie Erik.

Spojrzałam na niego. Trzymał mnie za rękę i uśmiechał się miło. Otrząsnęłam się

wewnętrznie.

- Nie ma obawy, nie dam się – odrzekłam pogodnie. – W końcu kto na nią zwraca uwagę?

Ty wygrałeś konkurs! To niesamowite! Taka jestem z ciebie dumna!

Znów go uściskałam, z rozkoszą wdychając jego zapach, czując się przy nim krucha i

mała. Wtedy nasza krótka chwila intymności skończyła się, bo do audytorium zaczęło

napływać coraz więcej osób.

- Erik, fajnie, że wygrałeś – zawołała Erin. – Co nas zresztą wcale nie dziwi. Dałeś czadu!

- Ale ich wymiotłeś! I ten koleś też! – Shaunee ruchem głowy wskazała na Cole’a. –

Świetny z niego Romeo.

Erik uśmiechnął się szeroko.

- Powiem mu, że ty tak uważasz.

- Powiedz mi też, że jeśli chce dodać swojej Julii trochę opalenizny, to nie musi daleko

szukać. – Wskazała na siebie i wymownie zakołysała biodrami.

- Wiesz, Bliźniaczko, gdyby Julia była kolorowa z pewnością ich romans nie zakończyłby

się tak parszywie. My okazujemy więcej zdrowego rozsądku i stać nas na coś lepszego niż

wypicie trutki tylko dlatego, że nasi starzy mają jakieś problemy.

- No właśnie – zgodziła się Shaunee.

Nikt z nas nie powiedział rzeczy oczywistej, mianowicie że Erin ze swoimi jasnymi włosami

i niebieskimi oczami ponad wszelką wątpliwość nie był kolorowa. Tak bardzo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: