Scarrow Simon - Orły Imperium 01 - Orły Imperium.pdf

(1481 KB) Pobierz
SIMON
SCARRO
ORŁY
IMPERIUM
996176950.002.png
996176950.003.png
STRUKTURA RZYMSKIEGO LEGIONU
W II Legionie — podobnie jak we wszystkich innych w tym czasie
— służyło około pięciu i pół tysiąca ludzi. Centurią, podstawową
jednostką taktyczną liczącą osiemdziesięciu żołnierzy, dowodził podoficer
zwany centurionem (centurio), jego zastępcą był optio. Centuria dzieliła się
na ośmioosobowe drużyny — każda zajmowała jedno pomieszczenie w
koszarach albo jeden namiot podczas kampanii. Sześć centurii tworzyło
kohortę, a dziesięć kohort legion, z tym że stan osobowy pierwszej
kohorty był dwukrotnie większy niż pozostałych. Każdemu legionowi
towarzyszyła jazda składająca się ze stu dwudziestu ludzi podzielonych
na cztery szwadrony. Pełnili oni rolę kurierów i zwiadowców.
Hierarchia wojskowa przedstawiała się następująco:
Legionem dowodził legat (legatus legionis), zwany też czasem
generałem. Mógł nim zostać jedynie przedstawiciel arystokracji.
Zazwyczaj był to człowiek trzydziestokilkuletni. Pełnił swą funkcję nie
dłużej niż pięć lat — w tym czasie starał się odnieść znaczące sukcesy
militarne, które stanowiłyby solidne podwaliny pod przyszłą karierę
polityczną.
Prefektem obozu (praefectus castorium) zostawał zwykle jeden z
weteranów, wcześniej będący dowódcą pierwszej kohorty legionu. Awans
był ukoronowaniem kariery zwykłego zawodowego żołnie-
996176950.004.png
rza. Na barkach prefekta spoczywało dowodzenie legionem podczas
nieobecności albo niedyspozycji legata. Człowiek mianowany na to
stanowisko musiał mieć ogromne doświadczenie i cechować się
bezwzględną uczciwością.
Starszych oficerów legionu nazywano trybunami wojskowymi
{tribuni militi). Zazwyczaj byli to ludzie dwudziestokilkuletni, dopiero
rozpoczynający służbę w szeregach armii — zdobywali oni
doświadczenie potrzebne do objęcia niższych stanowisk w admi-
nistracji cywilnej. Zupełnie inaczej wyglądała sytuacja starszego
trybuna {tńbunus laticlavius) — w przyszłości miał on objąć ważny
urząd państwowy lub dowodzić własnym legionem.
Trzon legionu stanowiło sześćdziesięciu niezwykle zdyscyplino-
wanych i znakomicie wyszkolonych centurionów (setników). Do tego
stopnia awansowano wybranych żołnierzy, którzy wykazali się
talentami organizacyjnymi i wielką odwagą na polu walki. W szere-
gach dowódców tej rangi śmiertelność była najwyższa. Pierwszą
centurią pierwszej kohorty dowodził najstarszy i najbardziej do-
świadczony centurion (primus pilus). Ten najczęściej odznaczany
żołnierz cieszył się wielkim szacunkiem przełożonych i podwładnych.
Na czele szwadronu jazdy (ala) stał dekurion (decurio) — miał on
szansę na stopień dowódcy jazdy (magister eąuitum).
Optio, zastępca centuriona, odpowiadał za sprawy administracyjne
i wykonywał niektóre obowiązki dowódcy. Zwykle awansował
dopiero wtedy, gdy ginął jego przełożony.
Zwykli legioniści zaciągali się do wojska na dwadzieścia pięć lat.
Teoretycznie w armii mogli służyć jedynie obywatele Rzymu, ale
wstępowali do niej także mieszkańcy podbitych ziem — podpisując
kontrakt, otrzymywali rzymskie obywatelstwo.
Na samym dole hierarchii wojskowej znajdowali się żołnierze
kohort pomocniczych, rekrutowani zazwyczaj w najodleglejszych
prowincjach Rzymu. Walczyli w szeregach jazdy i lekkiej piechoty, a
także wykonywali wszelkiego typu prace specjalistyczne. Obywa-
telstwo rzymskie dostawali dopiero po dwudziestu pięciu latach
służby.
996176950.005.png
996176950.001.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin