Kingsley Maggie - W gorączce uczuć.pdf - K - ann-diam

Maggie Kingsley

W gorączce uczuć

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Annie była spóźniona.

– Niech pani pojedzie windą na piąte piętro – powiedział

portier. – Potem trzeba skręcić w prawo, następnie w lewo i znów

w prawo. Oddział położniczo-ginekologiczny znajduje się na

końcu korytarza, za podwójnymi drzwiami.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby przyciski w starej windzie w

szpitalu Belfield sprawnie działały. Choć Annie nacisnęła guzik

piątego piętra, kabina zatrzymała się na trzecim i odmówiła

dalszej współpracy. Nie będę ronić łez, pomyślała, idąc krętymi

korytarzami budynku z epoki wiktoriańskiej w poszukiwaniu

klatki schodowej. Dorosła kobieta nie płacze. Nawet Jamie, który

ma dopiero cztery lata, nie płakał, kiedy zostawiałam go w

przedszkolu.

– Mamusiu, czy będziesz pamiętała, żeby po mnie przyjść? –

spytał na pożegnanie. – Nie zapomnisz?

A teraz ona była bliska łez, bo spóźniała się do pierwszej pracy,

jaką miała podjąć od narodzin Jamiego, dobrze wiedząc, że jeśli

zaprzepaści tę szansę, nie dostanie już żadnej innej.

– To jest praca na pełnym etacie, doktor Hart – oświadczył

kierownik administracji, spoglądając na nią bez przekonania. – A

dyżury nie zawsze są od ósmej do czwartej. Niekiedy trzeba

pracować w nocy lub po południu... Po prostu próbuję to pani

uświadomić, bo wiem, że ma pani małe dziecko. Czy jest pani

pewna, że podoła tym obowiązkom?

Annie odpowiedziała twierdząco, a teraz, zanim jeszcze podjęła

pracę, wszystko źle się układało.

– Hej, czyżby gdzieś się paliło? – zawołał jakiś mężczyzna, na

którego wpadła, wbiegając na klatkę schodową.

– Och, przepraszam... bardzo przepraszam – wysapała, z

trudem łapiąc oddech. – Ale już dziesięć minut temu powinnam

być na oddziale położniczym i...

– Proszę się uspokoić – przerwał jej nieznajomy z

rozbawieniem. – Zatem spóźniła się pani. Ale przecież to chyba

nie jest jeszcze przestępstwem, prawda? – Łatwo mu to mówić,

pomyślała, spoglądając na wysokiego, dobrze zbudowanego

mężczyznę. Tego człowieka nic i nikt nie byłby w stanie

przestraszyć. Choć sama nie była niska, bo miała niemal metr

siedemdziesiąt wzrostu, on musiał mierzyć co najmniej metr

dziewięćdziesiąt pięć.

– Proszę mi wybaczyć, ale to mój pierwszy dzień w szpitalu –

wyjaśniła, bezskutecznie próbując go ominąć. – Powinnam

zameldować się u doktor Dunwoody i...

– Pani ma pracować na położniczo-ginekologicznym? – spytał,

marszcząc czoło.

– Waśnie od dziś.

– Och, rozumiem. Na pani miejscu nie bałbym się zbytnio

Woody. Na pierwszy rzut oka może sprawiać wrażenie nieco

szorstkiej, ale w głębi duszy jest łagodna jak baranek. Widzę, że

trochę się pani denerwuje, więc wskażę pani drogę.

– Nie, naprawdę, nie trzeba. Skoro znalazłam już schody...

– Ależ to żaden kłopot. Idę w tym samym kierunku.

Pewnie z wizytą do żony, pomyślała, widząc na jego palcu

obrączkę. Wygląda na sympatycznego i dobrego człowieka,

któremu można ufać. Na litość boską, Annie, od kiedy to stałaś się

znawczynią mężczyzn? Jeszcze cztery lata temu nie potrafiłaś

odróżnić łajdaka od rycerza, więc na jakiej podstawie sądzisz, że

coś się zmieniło?

Ponieważ łajdak nigdy nie włożyłby na siebie takiej

staromodnej tweedowej marynarki ani koszuli, w której brakuje

guzika. On ubrałby się tak, żeby wywrzeć wrażenie.

– To bardzo miło, że chce mi pan pomóc – oznajmiła.

– Bez przesady – odrzekł z uśmiechem. – Ten szpital to istny

labirynt, a ja nie chciałbym, żeby pani krążyła po nim przez resztę

życia. Gdzie odbywała pani praktykę?

– W Manchesterze, ale to jest moja pierwsza posada, odkąd

cztery lata temu wróciłam do Glasgow. I dlatego jestem trochę

zdenerwowana. Przez ten czas nie miałam nic wspólnego z

medycyną. Cztery lata to bardzo długo, ale sądzę, że dam sobie

radę i...

Urwała, zastanawiając się, dlaczego mu to mówi. Przecież

postanowiła, że z nikim nie nawiąże bliższych kontaktów, a teraz

wystarczyło, by ten mężczyzna obdarzył ją uśmiechem, a ona

natychmiast mu o sobie opowiada.

– Czy już jesteśmy na miejscu? – zapytała.

– Oto oddział, którego pani szuka – oznajmił, otwierając przed

nią drzwi.

– Dziękuję za pomoc. Jestem panu bardzo wdzięczna.

– Ratowanie kobiet z opresji to moja specjalność – oświadczył

z szerokim uśmiechem, który ona odwzajemniła. – Teraz już

lepiej, bo przestała pani przypominać przerażonego królika w

świetle reflektorów samochodu.

– Może mi pan wierzyć, że tak się właśnie czułam.

– Jeśli będzie pani miała jakieś kłopoty i zechce o nich z kimś

porozmawiać, to znajdzie pani we mnie słuchacza.

– Dziękuję za tę miłą propozycję, ale jestem pewna, że

wszystko dobrze się ułoży.

– Mówię poważnie. Początki w nowej pracy często bywają

okropnie stresujące, a jeśli z jakichś powodów nie chciałaby pani,

żeby przypadkiem ktoś nas usłyszał, to w pobliżu szpitala jest

pełno restauracji i pubów, więc moglibyśmy tam porozmawiać w

bardziej prywatnej atmosferze.

W prywatnej atmosferze, powtórzyła w myślach, spoglądając

na niego z lekkim rozczarowaniem. Nick również znał wiele

prywatnych miejsc, do których mnie zabierał, zanim w końcu

wyznał, że jest żonaty, ale wkrótce się rozwiedzie. A ja wierzyłam

w każde jego słowo. No cóż, cztery lata temu byłam naiwna i

głupia, ale to należy już do przeszłości.

– Nie sądzę, bym skorzystała z pańskiej propozycji – odparła

oschle.

– To dla mnie żaden kłopot. Prawdę powiedziawszy, chętnie

pani pomogę.

Nick mówił to samo. Na to wspomnienie poczuła złość. Tacy

już są dzisiejsi żonaci mężczyźni. Wystarczy wyrazić im za coś

wdzięczność, a oni od razu uznają to za zaproszenie. Lunch we

dwoje w jakiejś ustronnej restauracji, a potem... on bez wątpienia

spodziewa się niedwuznacznego zakończenia.

– A nie będzie pan zbyt zajęty opieką nad żoną? – warknęła

opryskliwie.

Jej słowa wyraźnie nim wstrząsnęły.

– Żoną?

– Owszem, żoną! Tą nieszczęsną kobietą, której przyrzekał pan

miłość, szacunek i wierność. Czyżby pan już o tym zapomniał?

Radzę, żeby wykorzystał pan swoje zdolności jako słuchacza

podczas rozmów z nią, bo ja nie dam się na to nabrać! –

wybuchnęła i nie czekając na jego odpowiedź, weszła na oddział

położniczo-ginekologiczny.

Cóż za bezczelny człowiek! Nick przynajmniej był na tyle

przebiegły, że na spotkania ze mną zdejmował obrączkę, więc nie

wiedziałam o istnieniu jego żony, dopóki się w nim nie

zakochałam, ale ten...

– Czy mogę pani w czymś pomóc? – spytała pulchna,

rudowłosa pielęgniarka, ciekawie jej się przyglądając.

– Nazywam się Annie Hart...

– Och, chwała Bogu! – zawołała dziewczyna. – Woody zaczęła

już obgryzać paznokcie, myśląc, że pani w ogóle się nie pojawi.

– Wszystko przez tę windę. Zamiast zawieźć mnie na piąte

piętro, zatrzymała się na...

– Niech pani teraz o tym nie myśli – przerwała jej pielęgniarka.

– Proszę zostawić swoje rzeczy w pokoju dla personelu, a potem

przygotować się do pracy. Tom i Helen będą tu lada chwila, a jeśli

przyjdzie również Gideon, to rozpęta się prawdziwe piekło. Nie

znaczy to wcale, że jest on jakimś potworem, ale pedantycznie

przestrzega godzin obchodów, a i tak mamy już spore opóźnienie.

– Ale...

– Nawiasem mówiąc, nazywam się Liz Baker i witam na

pokładzie – oznajmiła, a potem odeszła do swoich zajęć.

Tom, Helen, Gideon? Kim są ci ludzie, a przede wszystkim

Kingsley Maggie - W gorączce uczuć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: