Mossad wszechmogący.pdf

Mossad wszechmogący,

choć omylny

Marek Rybaczyk

Film Stevena Spielberga „Monachium” ukazał agentów Mossadu jako zbieraninę

oryginałów nękaną wyrzutami sumienia. Naprawdę to najsprawniejszy i najbardziej

brutalny wywiad świata, który działa szybko i bezwględnie. Pomagają mu tysiące

izraelskich ochotników.

Nad ranem 4 września 1972 roku przebrana w dresy grupa palestyńskich terrorystów z

organizacji Czarny Wrzesień przeskoczyła przez płot, udając sportowców, a potem wdarła

się z automatami kałasznikow do hotelu w wiosce olimpijskiej w Monachium. 11 członków

izraelskiej ekipy olimpijskiej wzięto za zakładników. Dwóch zginęło w hotelu, a dziewięciu

na lotnisku podczas nieudanej próby odbicia ich

przez niemiecką policję. Policja zastrzeliła pięciu

palestyńskich terrorystów, trzech przeżyło i zostało

aresztowanych.

Po dniu przerwy igrzyska olimpijskie mimo tragedii

dokończono. Pod koniec października trzech

zamachowców z Czarnego Września RFN wymieniła

na pasażerów porwanego samolotu Lufthansy.

Terroryści odzyskali wolność i powrócili triumfalnie na

Bliski Wschód. Wówczas oburzona premier Golda

Meir nakazała Mossadowi likwidację uczestników i

organizatorów winnych masakry w Monachium.

Mossad zlikwidował dwóch spośród trzech terrorystów oraz ośmiu domniemanych

organizatorów zamachu. Akcji odwetowych dokonano między innymi w Rzymie, w Paryżu,

na Cyprze i w Atenach. Żaden z dokonujących egzekucji agentów nie miał jednak, inaczej

niż w filmie, wyrzutów sumienia. Potwierdzają to agenci Mossadu – oficerowie K. i G. –

oraz dwaj byli dyrektorzy agencji w filmach dokumentalnych o tej operacji emitowanych

pod koniec stycznia w brytyjskich stacjach telewizyjnych Channel 4 i BBC2.

– Film Spielberga jest bardzo oderwany od rzeczywistości – mówi „Przekrojowi” Uri

Huppert, autor książki „Izrael na rozdrożu”. W kraju, który na co dzień przeżywa wojnę z

terrorem, mało kto filozofuje na temat eliminacji wroga. – I nikt nie ma wyrzutów sumienia.

Nie mieli ich także prawdziwi agenci w latach 70. – mówi Huppert. Jego zdaniem Mossad

nie narodził się ani nie działa z potrzeby zemsty, lecz w samoobronie narodu otoczonego

przez morze wrogich państw arabskich i organizacji terrorystycznych.

Fot. Getty Images/East News

Szczątki szejka Jassina zmasakrowanego w marcu

2004 roku przez izraelską rakietę. Lidera Hamasu

namierzyli agenci Mossadu

W ślady Gideona

Jako jedyna na świecie służba wywiadowcza Mossad od lat 60. oficjalnie dokonuje

zabójstw wrogów państwa Izrael. Autorem tej doktryny był Meir Amit (dyrektor Mossadu w

latach 1963–1968). Wyspecjalizowany oddział zabójców, czyli „kidon”, szkoli się w

miasteczkach treningowych na pustyni Negeb.

W innym ośrodku szkoleniowym Mossadu w Glilot na północ od Tel Awiwu stoi mauzoleum

zbudowane z białego piaskowca. Na jego ścianach widnieją nazwiska i daty śmierci ponad

550 poległych w różnych zakątkach świata agentów Mossadu i innych izraelskich agencji.

Pusta ściana czeka na kolejne nazwiska.

O potędze izraelskiego wywiadu decyduje nie tylko ofiarność agentów, lecz przede

wszystkim surowy system szkolenia. Agent wywiadu, czyli „katsa”, staje się częścią

„rodziny”, ale jednocześnie trybikiem w bezwzględnej machinie. – Agent nie jest

człowiekiem. Jest bronią – mawiał jeden z wyższych oficerów Mossadu. – Szkolenie

rozwija w agencie bezwarunkowy odruch zabijania. Ja albo on. Strzelasz tyle razy, ile

zdołasz. Kiedy upadnie, podchodzisz, by dla pewności dobić go kulą w skroń – wspomina

były agent Mossadu Victor Ostrovsky, autor demaskatorskiej książki „By the Way of

Deception” („Za pomocą podstępu”) do dziś zakazanej w Izraelu.

W poszukiwaniu prehistorii Mossadu trzeba cofnąć się do września 1929 roku, kiedy na

apel rabinów pod Ścianą Płaczu w Jerozolimie zebrał się tłum Żydów. W zarządzanej przez

Brytyjczyków Palestynie Żydzi zademonstrowali w ten sposób Arabom determinację w

dążeniu do własnego państwa. Na modlących się posypał się grad kamieni i puszek

wypełnionych żwirem. Ze wzgórza padły także pojedyncze strzały arabskich snajperów.

Jeszcze tego samego wieczoru na zebraniu starszyzny żydowskiej przypomniano, że od

epoki króla Dawida los Żydów był zależny od wywiadu. Nie na darmo jeden ze

starożytnych sędziów izraelskich Gideon podkradł się do namiotów wrogów, by

podsłuchiwać ich rozmowy.

Pomysł stworzenia silnej organizacji wywiadowczej czekał na realizację niemal ćwierć

wieku. W 1948 roku po walkach z Brytyjczykami i Palestyńczykami powstał Izrael. W

grudniu 1949 powołano Instytut do spraw Koordynacji, czyli Mossad. Miał on koordynować

pracę różnych, często skłóconych, służb specjalnych nowego państwa, a formalnie

podlegał ministerstwu spraw zagranicznych. Dwa lata później doszło do poważnej

reorganizacji i od marca 1951 roku do dziś Mossad podlega bezpośrednio premierowi.

Organizacja odpowiada za całą działalność szpiegowską za granicą. Ponadto w kraju

działa izraelski kontrwywiad Szin Bet oraz wywiad wojskowy Aman.

W 1954 roku dyrektor Mossadu Irel Harel przyjechał do Waszyngtonu, by spotkać się z

szefem Centralnej Agencji Wywiadowczej Allenem Dullesem. Podarował mu sztylet z

inskrypcją: „Strażnik Izraela nie drzemie ani nie śpi”. Dulles zapewnił go, że będzie czuwał

razem z nim. Sojusz Mossadu z CIA zaowocował pomocą techniczną. Izraelczycy uzyskali

dostęp do najnowocześniejszych amerykańskich urządzeń i szpiegowskich gadżetów.

Jednym z najsłynniejszych izraelskich szpiegów był urodzony w Egipcie ortodoksyjny Żyd

Eli Cohen. W 1959 roku rozpoczął półroczny kurs szpiegowski – uczył się walczyć wręcz,

strzelać, włamywać, obsługiwać radiostację i układać szyfry. Po szkoleniu potrafił wykonać

bombę z powszechnie dostępnych materiałów.

Przerzucony do wrogiej Syrii Cohen udawał przedsiębiorcę i próbował pozyskać

wpływowych przyjaciół. Dzięki jednemu z nich, siostrzeńcowi syryjskiego prezydenta,

Cohen mógł odwiedzić rejon wzgórz Golan. Zdjęcia z wycieczki przesyłał do Izraela. – Jest

wart tyle, ile cała dywizja wojska – mówił o Cohenie Meir Amit.

Armia sajanim

W 1965 roku Cohen wpadł w ręce syryjskiego kontrwywiadu. 18 maja został powieszony

na centralnym placu Damaszku. Meir Amit zrozumiał, że agenci Mossadu muszą mieć

szersze zaplecze. Stworzył wyjątkowy system „sajanim”, czyli ochotniczych pomocników

żydowskich w kluczowych krajach świata. Agenci (katsa) pozyskują sajanim, apelując do

ich patriotyzmu i odpowiedzialności za państwo żydowskie.

„Sajanim prowadzący wypożyczalnię samochodów dostarczają agentowi Mossadu

środków transportu bez wymaganych dokumentów. Właściciele agencji nieruchomości

zapewniają zakwaterowanie, a lekarze opatrują rany postrzałowe bez powiadamiania

władz. Sajanim otrzymują jedynie zwrot poniesionych kosztów” – pisze Gordon Thomas,

autor książki o Mossadzie.

Pomocnicy muszą być w stu procentach pochodzenia żydowskiego. Oficer wywiadu katsa

odwiedza sajanim co trzy miesiące. Liczba ochotniczych współpracowników Mossadu w

poszczególnych krajach świata idzie w tysiące. Wspomagają oni także izraelski wywiad

gospodarczy.

Żydowska diaspora to skarb dla Mossadu – wielomilionowa baza, z której rekrutują się

agenci i agentki. Jedną z nich była Cheryl Hanin z Florydy. W 1986 roku Cheryl, udająca

zagubioną amerykańską turystkę Cindy, poderwała na londyńskim Leicester Square

Izraelczyka Mordechaia Vanunu, który ukrywał się w Londynie dzięki pomocy „Sunday

Timesa”. Vanunu dysponował zdjęciami z tajnego ośrodka nuklearnego w Dimona, gdzie

Izraelczycy produkowali głowice jądrowe, choć zapewniali Amerykanów, że nic takiego nie

ma miejsca.

Vanunu wyśledzili w jednym z londyńskich hoteli brytyjscy sajanim. Podobno wcześniej,

gdy usiłował sprzedać swoją opowieść gazecie „Sunday Mirror”, do Mossadu

zatelefonował właściciel gazety, rzekomy współpracownik tej agencji, magnat medialny

Robert Maxwell.

Do akcji wkroczyła piękna Cindy. Zabrała Vanunu na kawę i do kina, a potem do siostry do

Rzymu. W jej mieszkaniu czekała grupa agentów Mossadu ze strzykawką wypełnioną

środkiem obezwładniającym. 30 września 1986 roku Vanunu został potajemnie wywieziony

do Izraela, gdzie sąd skazał go na 18 lat więzienia. Większość wyroku spędził w całkowitej

izolacji.

Vanunu jest dziś wolny. Mieszka w betonowym osiedlu w arabskiej, wschodniej części

Jerozolimy. Zrelaksowany, opalony mężczyzna lubi przesiadywać w ogrodach przy

katedrze w Jerozolimie. Nie wolno mu opuszczać kraju ani rozmawiać z dziennikarzami.

Ale Vanunu lubi łamać ten ostatni zakaz. Chętnie opowiada o swoim spotkaniu z

Mossadem sprzed 20 lat i wraca do chwili, gdy spostrzegł Cindy i – jak twierdzi – sam do

niej podszedł na londyńskim placu.

Egzekucja i dezinformacja

Władze Izraela nie wahają się przed eliminacją ludzi, których uznają za zagrożenie dla

państwa. W 1988 roku na osobisty rozkaz premiera Icchaka Rabina z rąk komando

Mossadu zginął w Tunezji zastępca Jasera Arafata Abu Dżihad. Dwa miesiące później w

RPA znaleziono pozbawione rąk i nóg ciało biznesmena Alana Kidgera dostarczającego do

Iraku sprzęt, który mógł posłużyć do produkcji broni chemicznej.

Z drugiej strony wielokrotnie potwierdzona skuteczność izraelskiego wywiadu sprawia, że

przypisuje mu się udział w najbardziej fantastycznych operacjach. Świat wciąż huczy od

plotek o tajnych akcjach Mossadu. Podobno to Mossad po awanturze i groźbie zdrady ze

strony multimilionera zamordował Roberta Maxwella na jego własnym jachcie. Podobno

Mossad pośrednio odpowiada za śmierć księżnej Diany, gdyż jej kierowca Paul Henri był

szantażowany przez Izraelczyków, którzy domagali się od niego współpracy. Podobno

Mossad podsłuchiwał inne wywiady świata (w tym polski), którym sprzedał skażony

wirusem program komputerowy Promis. Podobno na długo przed wybuchem skandalu

wiedział o związku Clintona z Moniką Lewinski, bo założył pluskwę na jej aparacie

telefonicznym. To Mossad wreszcie przekazał Janowi Pawłowi II informacje o prawdziwym

mocodawcy zamachu na placu Świętego Piotra (miał nim być Iran). Te sensacje pojawiają

się w nielicznych publikacjach o Mossadzie – książkach Gordona Thomasa i Victora

Ostrovsky’ego. Oczywiście źródła autorów są anonimowe, obaj twierdzą jednak, że

rozmawiali z wieloma byłymi agentami, a nawet szefami agencji. Część plotek o potędze

Mossadu z pewnością rozpowszechnia jego specjalna komórka wojny psychologicznej.

Dezinformacja to ważna część pracy Mossadu. Dobrym jej przykładem jest sprawa

Geralda Bulla, kanadyjskiego eksperta do spraw balistyki, który współpracował z Irakiem

przy produkcji tak zwanego superdziała, śmiertelnego zagrożenia dla Izraela. W 1990 roku

w Brukseli zginął on na progu swego mieszkania. Zamach zlecił premier Icchak Szamir. Po

egzekucji wydział wojny psychologicznej Mossadu zaczął podsuwać prasie własną wersję

wydarzeń. Wedle niej Bull miał zginąć z rąk ludzi Saddama Husajna podejrzewających

zdradę.

Fałszywa Al-Kaida

Ibrahim, Palestyńczyk ze Strefy Gazy, wysłał pod koniec 2001 roku list do rubryki

kulturalnej w gazecie „East Jerusalem Post”. Nieopatrznie podał swoje dane personalne.

Trzy miesiące później odezwał się do niego tajemniczy rodak. Ahmed przedstawiał się jako

biznesmen, któremu Ibrahim miał niby przypominać syna. Przypadli sobie do gustu, ich

kontakty były coraz bardziej przyjacielskie. Ahmed dzwonił, wypytywał Ibrahima o jego

poglądy i religijność, chciał rzekomo zainwestować pieniądze w Strefie Gazy, potrzebował

wspólnika. Gdy zdobył zaufanie Ibrahima, wyłożył kawę na ławę. – Jestem człowiekiem

ben Ladena – powiedział. Cel był prosty – stworzenie komórki Al-Kaidy w palestyńskiej

Strefie Gazy. Ibrahim miałby się zająć jej organizacją.

Mężczyzna nabrał jednak podejrzeń, a być może po prostu się wystraszył. Nie wiedział, co

robić, więc powiedział o wszystkim palestyńskiej policji. Ta przekazała sprawę wywiadowi

Autonomii, a ten wreszcie namierzył Ahmeda i ogłosił, że tajemniczy biznesmen to agent

Mossadu. Potem gdy Ariel Szaron powie w 2002 roku o tworzących się w Palestynie

strukturach Al-Kaidy, służby rządzącego wówczas Autonomią Jasera Arafata wyciągną mu

sprawę Ahmeda i kilka podobnych przypadków. Wszystkie telefony i e-maile, za pomocą

których kontaktowali się domniemani wysłannicy ben Ladena, miały prowadzić do Izraela.

Jeżeli przyjąć wersję Palestyńczyków, to operacja wiązania Palestyńczyków z ben

Ladenem zaczęła się tuż po zamachach 11 września, gdy świat wstrząśnięty tragedią

szukał winnych po całym globie. Premier Izraela Ariel Szaron zabiegał o poparcie dla

twardej polityki wobec Palestyny. Początkowo Ariel Szaron bronił tezy o powstaniu

palestyńskiej Al-Kaidy, ale później rzecznik jego MSZ zaczął prostować słowa premiera. –

Po co mielibyśmy wymyślać podobne historie? Przecież Hamas, Islamski Dżihad i

Hezbollah są tym samym co Al-Kaida – mówił Gilad Milo. Zdaniem innych ekspertów w

Jerozolimie od kilku lat gra się kartą Al-Kaidy. – Im większa Al-Kaida, tym bardziej potrzeba

Mossadu – mówi nasz rozmówca.

Obalenie Saddama Husajna pozwoliło Mossadowi na o wiele lepsze usadowienie się w

Iraku, skąd izraelski wywiad obserwuje sąsiedni Iran – dziś zagrożenie numer jeden dla

bezpieczeństwa Izraela. Według niepotwierdzonych doniesień wpływowego dziennika

arabskiego „Al-Hajat” w pobliżu irackiej Basry na wyspie Um al-Rassas pojawiły się

izraelskie punkty obserwacyjne – 50-metrowe kolumny, z których Mossad może śledzić

rozwój irańskich instalacji nuklearnych. Przeciwdziałanie irańskiemu programowi

nuklearnemu uważane jest za zadanie numer jeden izraelskiego wywiadu. Izrael na pewno

ma plan ataku na irańskie instalacje jądrowe – twierdzi amerykański ekspert od Bliskiego

Wschodu Micah Halpern.

Według niemieckiego tygodnika „Der Spiegel” plan ataku opracowano już w 2003 roku i –

jak twierdził w rozmowie z gazetą jeden z przedstawicieli izraelskiego lotnictwa – „jest on

trudny, ale nie niewykonalny”. Izrael zamierza też wspomagać ewentualną akcję zbrojną

Stanów Zjednoczonych. Halpern twierdzi, że Ariel Szaron miał w czasie jednego ze

spotkań z George’em W. Bushem pokazać mu mapę ze zdjęciami namierzonych przez

izraelski wywiad irańskich obiektów. Mossad odgrywa też kluczową rolę przy uczulaniu na

irańskie zagrożenie zachodnich mediów. „Agenci Mossadu dostarczają zagranicznym

dziennikarzom informacji na temat polityki nuklearnej Iranu” – twierdzi dziennik „Haaretz”.

– Przez kilka dziesięcioleci Mossad, poza zamachami i szpiegostwem, zajmował się cichą

dyplomacją z Palestyńczykami i operacjami ratowania Żydów poza granicami Izraela –

mówi „Przekrojowi” Yossi Melman, dziennikarz „Haaretz” zajmujący się Mossadem. Jego

zdaniem ten okres dobiegł końca. Obecnie Mossad bierze udział w wojnie z terrorem i

powstrzymywaniu krajów takich jak Iran.

Próbować do skutku

Nie zawsze Mossad był tak skuteczny jak podczas porwania Vanunu z Włoch czy pojmania

i potajemnego wywiezienia z Argentyny do Izraela hitlerowskiego zbrodniarza Adolfa

Eichmanna w 1960 roku.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: