Praca pochodzi z serwisu www.e-sciagi.pl
1. Zasada resortowości w administracji.
Jedną z najważniejszych zasad, na których poczęto opierać działania administracji publicznej, była wykształcona we Francji zasada resortowości. Polegała on na tym ,że wykonywanie administracji podzielono pomiędzy niezależne od siebie struktury organizacyjne zwane resortami. Początkowo na ich czele stawały organy kolegialne, od XIX w. jednoosobowo działający ministrowie. Do najważniejszych, a jednocześnie najwcześniej wyodrębnionych resortów należały: sprawy zagraniczne, skarbowości, wojskowości, sprawy wewnętrzne i wymiar sprawiedliwości. W każdym z resortów dochodziło do wykształcenie się swoistych metod i form wykonywania administracji. Nowy resortowy system organizacyjny administracji państwowej przyjął się w większości państw europejskich już w XVIII w.
2. Zasada centralizacji i decentralizacji w administracji.
Zasada centralizacji oznacza podporządkowanie się organów niższego rzędu organom wyższego rzędu oraz skupianiu decyzji w organach centralnych i naczelnych. Centralizacja zakłada brak samodzielności organów niższego szczebla i ścisłe ich uzależnienie od struktur nadrzędnych, które kierują ich pracą. Na pojęcie centralizacji składają się zależności: osobowa i służbowa. Zasada centralizacji stosowana była w absolutnych państwach policyjnych. Zasada decentralizacji oznacza brak podległości organów niższego rzędu organom wyższego rzędu i rozkład uprawnień decyzyjnych pomiędzy władze centralne i lokalne (terytorialne).Przyjmuje się tu domniemanie samodzielności i niezależności podmiotów. W XIX w podstawową formę decentralizacji stanowił samorząd – powierzenie zarządu zrzeszeniu obywateli.
3. Zasada koncentracji i dekoncentracji w administracji.
Zasady koncentracji i dekoncentracji zostały wykształcone na gruncie głównie niemieckiej nauki prawa w XIX w. Koncentracja – kompetencje przyznane administracji państwowej maja być spełniane przez szczeble wyższe, zwłaszcza przez szczebel centralny – skupienie decyzji z reguły w jednych rękach ( np.: ministra, wojewody itp.). Dekoncentracja – powierzenie kompetencji także organom terenowym, zwłaszcza szczebla podstawowego – rozłożenie decyzji i odpowiedzialności pomiędzy różne czynniki. Najczęściej obie te zasady wzajemnie się przenikają i w praktyce o koncentracji i dekoncentracji w organizacji administracji mówimy wówczas, gdy mamy do czynienia z przewagą jednego z tych elementów. Zdecentralizowany układ organizacyjny administracji państwowej związany jest ściśle z dekoncentracją. Koncentracja natomiast występuje wyłącznie w powiązaniu z zasadą centralizacji.
4. Zasada hierarchicznego podporządkowania w administracji.
Najwcześniej wykształconą zasadą organizacyjną była zasada hierarchicznego podporządkowania. Początków jej stosowania dopatrywać się można w starożytności, zwłaszcza w despotiach wschodnich gdzie panujący posiadał pełnie władzy nad podległym sobie aparatem terenowym. Hierarchiczność przejawiała się także w zależności urzędników niższego rzędu od swych bezpośrednich przełożonych reprezentujących wobec nich osobę władcy. W czasach nowożytnych stosowano tę zasadę najpełniej w monarchiach absolutnych. Cechą charakterystyczną był także brak prawnej niezawisłości organów podległych w stosunku do nadrzędnych. System administracji oparty na zasadzie hierarchicznej zależności był zarazem systemem centralistycznym. Wiązał się także ściśle z zasadą koncentracji. System ten był charakterystyczny szczególnie dla Francji napoleońskiej oraz krajów czerpiących z niej wzory ustrojowe, zwłaszcza Księstwa Warszawskiego.
5. Zasada kolegialności i jednoosobowego kierownictwa w administracji.
Kolegialność i jednoosobowość rozpatrywać należy w dwu aspektach: strukturalnym i funkcjonalnym. Pierwszy ma charakter ilościowy i różnicuje pojęcia w zależności od liczby osób tworzących dany organ: gdy na czele stoi grupa osób, mówimy o strukturze kolegialnej, gdy jednostka – o organie jednoosobowym. Drugi odnosi się do uzależnienia podejmowania decyzji od aktywności grupy lub jednostki. Zasada kolegialności – stanowiła charakterystyczną cechę administracji XVII i XVIII w. Decyzje podejmowane były wówczas większością głosów członków obecnych na posiedzeniu organu administracyjnego. System taki zapewnia samokontrolę osób wchodzących w skład kolegium, utrudnia działania sprzeczne z prawem. Zgodnie z tą zasadą kształtowana była administracja w monarchiach absolutnych a także w XVIII- wiecznych republikach. Zasada jednoosobowości – wprowadzona została na szeroką skalę w początkach XIX w. Polegała na ześrodkowaniu całego zakresu przekazanej władzy oraz powierzeniu wyłącznego prawa podejmowania decyzji jednej osobie. Zaletą tej zasady była niewątpliwie szybkość i sprawność działania, jak również wyraźnie określenie osoby odpowiedzialnej za wydaną decyzję. Zasadę jednoosobowości za napoleońską Francją przyjęły: Rosja w latach 1802-1811, Prusy w 1808 roku, Bawaria w latach 1799-1808, Wirtembergia w 1805 roku, natomiast Austria i Dania dopiero w roku 1848.
6. Zasada biurokratyzmu w administracji.
Zasada biurokratyzmu pojawiła się w okresie monarchii absolutnej w związku z potrzebą specjalizacji i fachowości aparatu urzędniczego, na którym opierał się zarząd państwem. Stanowiła ona hierarchiczną organizację, opartą na zależności służbowej między zwierzchnikiem a podwładnym. Cechę charakterystyczną stanowiło pobieranie przez urzędników ( personel ) stałego wynagrodzenia pieniężnego. Samo pojęcie biurokratyzmu sformułowane zostało we Francji w 1747 roku. Wiązał się ono początkowo z systemem biuralizmu, czyli oparcia administracji na biurach złożonych z urzędników. Biurokracja w znaczeniu funkcjonalnym oznaczała zatem rządy urzędników .W znaczeniu podmiotowym biurokracja wiązała się ściśle z pojawieniem się warstwy zawodowych funkcjonariuszy- tzw. Korpusu urzędniczego .Biurokratyzm łączył się ściśle z centralizmem i hierarchiczną strukturą władz. Jego pojawienie się uznawane było za charakterystyczną cechę nowoczesnej organizacji. Dziś kojarzone jest w języku potocznym z wadami administracji. Niemiecki uczony Max Weber sformułował neutralne rozumienie biurokracji. Przypisywał on idealnemu systemowi biurokratycznemu następujące cechy: a)zawodowy charakter administracji, b)specjalizację w załatwianiu określonych kategorii spraw, c)hierarchiczność struktury władzy ,d) tworzenie norm generalnych . Przyjęcie tego systemu pociągało za sobą konieczność zatrudnienia przez aparat administracyjny coraz większej liczby zawodowych urzędników , co prowadziło do powstania korpusu państwowej służby cywilnej.
7.Administracja centralna i terytorialna w Austrii, za rządów Marii Teresy i Józefa II.
Wprowadzenie jednolitej organizacji władz państwowych – kolegialnych i opartych na podziale resortowym miało miejsce za panowania cesarzowej Marii Teresy oraz jej syna Józefa II w latach 1740-1790. Przeprowadzone reformy określa się w związku tym mianem reform terezjańsko- józefińskich .Administracja oparta została na zasadach centralizmu i biurokratyzmu. Wprowadzono także wyraźny rozdział pomiędzy administracją a sądownictwem. A) Administracja centralna –zarząd centralny powierzono pięciu kolegialnie zorganizowanym instytucją resortowym .Były to: Nadworna Rada Wojenna- zajmowała się sprawami zarządu wojskiem .W połowie XVIII wieku podzielona została na trzy wydziały : Do spraw rekrutacji, kwaterunku i zaopatrzenia w żywność, Do spraw sądowniczych, Ekonomiczny. Nadworna Izba Skarbowa – zajmowała się sprawami finansów państwa czyli tzw. zarządem skarbu jednocześnie dla kontroli nad rachunkowością utworzono w 1762 roku Nadworną Izbę Rachunkową. Kancelaria Stanu – sprawowała zarząd dworu monarszego oraz spraw zagranicznych . Najwyższa Izba Sprawiedliwości – pełniła funkcję naczelnego zarządu wymiaru sprawiedliwości , a zarazem sądu najwyższego . Zjednoczona Kancelaria Nadworna Czesko – Austriacka. Był to organ zajmujący się sprawami zarządu wewnętrznego , podzielone na 13 departamentów odpowiadających resortom administracji państwowej .Ponadto w 1761 roku powołano do życia Radę Stanu jako organ doradczy monarchy , a także kontrolujący wszystkie władze w państwie. Instytucja ta opiniując działalność organów centralnych na potrzeby panującego, zapewniała jednolity , oparty na wspólnych zasadach kierunek zarządu spraw publicznych . B) Administracja lokalna – reformy terezjańsko – józefińskie wprowadziły także w 1763 roku jednolity zarząd na szczeblu lokalnym . Kraj podzielony został na :-Gubernie w liczbie 6 na czele których stali mianowani przez władcę gubernatorzy(lub w przypadku mniejszych jednostek zwanych starostwami – starostowie krajowi ) , mający do pomocy radców gubernialnych .Gubernatorów wyposażono w szerokie uprawnienia , z wyłączeniem spraw skarbowych. Gubernie dzieliły się na :Cyrkuły na czele których stali starostowie obwodowi podlegli bezpośrednio gubernatorom .Do kompetencji starostów należały sprawy zarządu oraz policja bezpieczeństwa , ogniowa , targowa , handlowa , przemysłowa ,szkolna, sprawy komunikacji , z czasem także zaciąg do wojska . Miasta – otrzymały w 1782 roku stosunkowo szeroki samorząd sprawowany przez wydział miejski i magistrat z burmistrzem. Dominia - utworzone w 1784 roku przez cesarza Józefa II – stanowiące zwierzchności gruntowe podlegające władzy pana. Posiadały one pewien zakres samorządu z mianowanym przez pana wójtem oraz przysiężnikami . Do wykonywania zleconych przez cyrkuł funkcji administracyjnych ustanowiono urząd mandatariusza - mianowanego i opłacanego przez właściciela wsi. Przeprowadzone reformy zarządu służyły przede wszystkim interesom państwa absolutnego. Pod koniec rządów cesarzowej Marii Teresy wprowadzono stałe wynagrodzenie dla urzędników płatne z budżetu państwa .System opłacania urzędników ze skarbu publicznego utrzymał się odtąd na stałe.
8.Administracja centralna i terytorialna w XVIII wiecznych Prusach.
Głównymi autorami reformy administracyjnej państwa byli kolejni władcy Prus :Fryderyk Wilhelm I (1713-1740)oraz jego syn Fryderyk II wielki (1740-1780). Administracja oparta na nowej zawodowej kaście urzędników , rekrutowanych także z poza stanu szlacheckiego , zorganizowana została zgodnie z założeniami epoki ; sprawna , szybka w działaniu i fachowa. Stała się ona wzorem dla wielu państw niemieckich, a zarazem wzorem państwa policyjnego . administracja centralna- król w Prusach sprawował rządy osobiste .Koordynował całą działalność podległych mu ministrów .Przyjmował ich raporty , decyzje podejmował sam w formie tzw. Nakazów gabinetowych , bądź marginaliów , będących odręcznymi decyzjami władcy. Przez pewien czas funkcjonowała w Prusach u boku króla Tajna Rada Stanu – została zniesiona przez Fryderyka II .Centralne, kolegialnie zorganizowane instytucje resortowe oparte zostały także i tu na zasadach centralizmu i biurokratyzmu . Nie utworzono jednego organu rządowego , lecz na początku XVIII wieku powołano trzy ministerstwa : Generalny Dyrektoriat – powstał z połączenia istniejącego od 1660 roku Generalnego Komisariatu Wojny z Generalną Dyrekcją Finansów .Obradujący pod przewodnictwem króla , zajmował się sprawami policji , wojska oraz finansów. Wewnętrznie dzielił się na pięć realnych departamentów , na których czele stali ministrowie .Ministerstwo Gabinetowe – zajmowało się sprawami zagranicznymi . Ministerstwo Sprawiedliwości – zajmowało się wymiarem sprawiedliwości oraz sprawami wyznaniowymi, działało pod przewodnictwem kanclerza i kilku ministrów. Ministrowie zachowywali tylko uprawnienia wykonawcze o ściśle określonych granicach. administracja lokalna – scentralizowana i ujednolicona była również od XVIII wieku administracja szczebla lokalnego, której struktura podporządkowana została potrzebom armii. W latach 1713-1723 terytorium państwa podzielono na : Departamenty Kamer na których czele stały organy kolegialne – Kamery Wojny i Domen, ściśle podporządkowane Generalnemu Dyrektorium. Do ich kompetencji należały sprawy administracji, wojska, policji bezpieczeństwa, podatkowe, leśne, zarządu dóbr państwowych oraz sądownictwo w sprawach skarbowych, budowlanych, policyjnych i innych. Przewodniczący – prezydenci. Powiaty – na czele z landratami ( starostami), mianowanymi przez króla spośród kandydatów przedstawionych przez szlachtę. Organem nadzorującym miasta byli mianowani przez króla radcy skarbowi – kontrolowali całość administracji i gospodarki miejskiej.
9. Reformy administracji centralnej i terytorialnej w latach 1764-1766 w Polsce.
( Wielkie komisje i komisje dobrego porządku )
Administracja Rzeczypospolitej ukształtowana jeszcze w dobie monarchii stanowej przetrwała bez większych zmian do połowy XVIII w. Była ona z jednej strony silne zdecentralizowana, ze znaczącą pozycją organów samorządu szlacheckiego – sejmików ziemskich, z drugiej zaś wyraźnie anachroniczna i odbiegająca od rozwiązań stosowanych w tym czasie w innych państwach europejskich. W 1764 roku powołano do życia dwie centralne, resortowe instytucje administracyjne: Komisję Skarbową i Komisję Wojskową. Ich organizacja opierała się na zasadzie kolegialności stosowanej wówczas powszechnie w Europie, jak również odpowiedzialności przed sejmem. Przewodniczyli komisjom z urzędu: Skarbowym - podskarbiowie, wojskowym – hetmani. Do zadań Komisji Skarbowej – obok funkcji fiskalnych i gospodarki budżetowej – należały: prace nad rozbudową komunikacji i transportu, popieranie inicjatyw dotyczących rozwoju przemysłu i handlu. W zakres uprawnień tej komisji wchodziło także sądownictwo w sprawach skarbowych i handlowych. Do zadań Komisji Wojskowej należała: organizacja , zaopatrzenie i szkolenie sił zbrojnych, sądownictwo w sprawach osób wojskowych i cywilnych przeciwko wojskowym. W latach 1765-1768 powołano – w celu podniesienia z upadku miast królewskich i uzdrowienia ich gospodarki- Komisje Dobrego Porządku ( boni ordinis ).Zajęły się one: uporządkowaniem miast, ich oczyszczenia, odbudową ulic i domów, wybrukowaniem ulic, bezpieczeństwem przeciwpożarowym itp.
10. Rada Nieustająca
Centralna instytucja administracyjna- Rada Nieustająca – miała pełnić funkcją rządu centralnego , ograniczając jednocześnie maksymalnie władzę królewską. Liczyła ona- oprócz króla-36 członków, tzw. Konsyliarzy , powoływanych co dwa lata przez sejm (w połowie przez senat, w połowie przez izbę poselską ). Spośród posłów powoływany był marszałek Rady . oprócz zebrań plenarnych , Rada Nieustająca prowadziła prace w pięciu departamentach :a)Interesów Cudzoziemskich – z królem jako przewodniczącym, w składzie 4 członków b)Policji, czyli Dobrego Porządku –nadzór administracyjny nad miastami królewskimi c)Wojskowym-przejął on także funkcję zlikwidowanych w 1776 roku komisji wojskowych - koronnej i litewskiej d)Sprawiedliwości e)SkarbowymZ wyjątkiem pierwszego , pozostałe departamenty liczyły po ośmiu członków. Na ich czele stali odpowiedni ministrowie , jedynie Departament Sprawiedliwości – z braku ministra- kierował jeden z konsyliarzy.Do Rady należało: kierownictwo i nadzór nad administracją w państwie, inicjatywy ustawodawcze, kontrola urzędów centralnych, a od 1776 roku także interpretacja obowiązującego prawa. Wprowadzono stałe pensje dla członków Rady Nieustającej ”. Bezpośrednio związany z działalnością administracyjną był Departament Policji Rady Nieustającej , którego zakres kompetencji został jednak określony bardzo wąsko i ograniczał się do kontroli Komisji Marszałków Obojga Narodów , wprowadzonej w 1776 roku w miejsce dawnej jurysdykcji marszałkowskiej . Dopiero uchwalona w tym samym roku ustawa rozszerza znacznie władzę tego departamentu. Z uwagi na rosnącą niepopularność Rady Nieustającej doszło do jej obalenia na początku Sejmu Czteroletniego w 1789 roku.
11. Komisja Edukacji Narodowej
Sejm rozbiorowy z lat 1773-1775 przyczynił się do powołania nowych instytucji administracyjnych. Utworzona w 1773 roku Komisja Edukacji Narodowej skupiła w swym ręku funkcje administracyjnej władzy oświatowej, podporządkują sobie prawie wszystkie szkoły i wprowadzając jedność ich zarządu w całym kraju. KEN składała się z 6 członków powołanych na 8 lat przez króla i bezpośrednio podporządkowana królowi. Przejęła ona kontrolę nad całym szkolnictwem w Polsce oprócz szkół wojskowych i zakonnych , które kształciły zakonników. KEN zajęła się rozbudową szkolnictwa. Powołała szkoły elementarne – w parafiach szkoły te miały nauczyć dzieci czytać i pisać. Na wyższym szczeblu powołano szkoły podwydziałowe ( dziś gimnazjum ), w których pracowało co najmniej 2 nauczycieli ,Na jeszcze wyższym szczeblu – szkoły wydziałowe – 6 nauczycieli ,Szkoły wyższe – Akademia Krakowska, Wileńska. KEN powołała 6 seminariów nauczycielskich do przygotowania nauczycieli do systemu szkolnego, opracowała systemy nauczania z zakresu biologii , fizyki , szkoła czytania i pisania dla kobiet ( W-f to był spacer 1 h ). KEN w 1775 powołała Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych. Staszic, Kołłątaj, Naruszewicz mięli opracowywać podręczniki zgodnie z nowym programem. Do 1795 r wydano 39 podręczników, w tym 1 elementarz ks. Grzegorza Piramowicza.
12. Straż Praw i Komisje Wielkie w Konstytucji 3- Maja 1791 r.
Uchwalona 3 maja 1791 roku Konstytucja, realizując postulaty rzeczników reformy państwowej , stworzyła nowoczesną strukturę administracji państwowej szczebla centralnego, kształtując zarazem podstawy odpowiedzialności konstytucyjnej i parlamentarnej ministrów . Także administracja lokalna , pozostając dotychczas w rękach organów samorządowych, została wówczas w znacznym stopniu przekazania władzy rządowej. Na czele władzy wykonawczej postawiono Straż Praw , będącą zatem w zasadzie odpowiednikiem rządu, choć pozbawionym charakteru gabinetu ministrów , bowiem ministrów Straży nie powołano na szefów organów resortowych. Była to instytucja zdecydowanie mniej liczna od Rady Nieustającej. W skład jej wchodzili : król jako przewodniczący i szef rządu , prymas jako głowa duchowieństwa polskiego , a zarazem przewodniczący Komisji Edukacji Narodowej , 5 ministrów (jeden z marszałków jako minister policji , jeden z kanclerzy jako minister pieczęci do spraw wewnętrznych , drugi jako minister wojny , jeden z podskarbich jako minister skarbu). Ponadto , bez prawa głosu : następca tronu, marszałek sejmu . Ministrów do Straży powoływał król spośród wszystkich ministrów z korony i Litwy. Straż miała obradować raz w tygodniu , choć w praktyce zbierała się częściej. Straż Prawa stała na czele całej administracji publicznej . Podlegały jej formalnie Komisje Rządowe ”Obojga Narodów” ( zatem wspólnie dla Korony i Litwy):Wojska, Policji, Skarbu i Edukacji Narodowej. Były to kolegialne zorganizowane ministerstwa , złożone z członków wybieranych przez sejm .Kierowali nimi ministrowie nie należący do Straży , co niewątpliwie osłabiło zasadę centralizmu w administracji. Dalszym osłabieniem centralizacji było bezpośrednie podporządkowanie komisji sejmowi , zezwalające im odwoływać się do decyzji Straży do władzy prawodawczej Do zadań utworzonej w czerwcu 1791 roku Komisji Policji –której podlegały główne miasta królewskie –należały nie tylko sprawy bezpieczeństwa i spokoju mieszkańców lecz także sprawy tzw.” Wygody publicznej „. Kraj podzielono na 8 – podległych Komisji –wydziałów politycznych, zwanych „intendencjami”, na których czele stali intendenci policji, mając do pomocy strażników.
13. Wojewódzkie komisje porządkowe cywilno-wojskowe w latach 1789-1795
W zakresie administracji lokalnej powołano do życia już w 1789 roku Komisję Porządkowo Cywilno – Wojskowe, działające w danej ziemi, województwie lub powiecie. Nowy podział administracyjny wprowadziła ustawa z 2 listopada 1791 roku .Kraj został wówczas podzielony zasadniczo na województwa i powiaty, wyodrębniono jednak z tego podziału pewne ziemie,. Nie wprowadzono również władz administracyjnych I i II instancji , komisjom wojewódzkim nie podlegały bowiem odpowiednie komisje powiatowe. Do kompetencji komisji porządkowych należały niektóre sprawy wojskowe, kontrola ruch ludności, jak również prowadzenie wykazów statystycznych , udzielanie porad z zakresu rolnictwa , popieranie inicjatyw w rzemiośle i handlu, polepszenie komunikacji, sprawy podatkowe, organizacja służb pożarniczych , nadzór nad szkolnictwem parafialnym oraz sprawy opieki społecznej.
14. Reformy administracji centralnej i terytorialnej Wielkiej Rewolucji Francuskiej.
Administracja centralna we Francji kształtowana była różnie w poszczególnych konstytucjach czasu rewolucji. Pierwsza, z 1791roku, powierzała władzę wykonawczą w ręce króla. Mianował on ministrów. Monarcha pozostał nietykalny i nieodpowiedzialny, wszystkie jego akty wymagały dla swej ważności kontrasygnaty ministerialnej. Konstytucja z 1793 roku stawiała na czele władzy wykonawczej 24-osobową Radę Wykonawczą. Ponieważ konstytucja ta nie weszła ostatecznie w życie, rzeczywistą władzę sprawował Komitet Ocalenia Publicznego. Za rządów wielkiej burżuazji, która przejęła władzę w wyniku zamachu w 1794 roku, uchwalona rok później konstytucja powierzała władzę wykonawczą Dyrektoriatowi – kolegialnej instytucji złożonej z 5 dyrektorów. Powołana do życia 9 lipca 1789 roku Konstytuanta, podjęła prace nad reformą administracji terytorialnej. Istotną cechą nowej administracji było dostosowanie jej do założeń myśli oświeceniowej, w szczególności idei suwerenności ludu i demokracji bezpośredniej. W konsekwencji nacechowana była niesłychanie mocno elementami decentralizacji i samorządności. Reforma administracji terytorialnej, wprowadzona dekretem z 22 grudnia 1789 roku tworzy nowy 4- stopniowy podział administracyjny państwa na: departamenty ( rada departamentalna – generalna ),dystrykty ( rada dystryktu ), kantony, gminy ( zniesiono ich podział na miejskie i wiejskie; rada municypalna ). Władze administracyjne działały zgodnie z zasadą kolegialności .Na czele poszczególnych szczebli podziału administracyjnego stały wieloosobowe rady jako organy uchwałodawcze. W gminach istniały ponadto rady generalne gminne. W adm. gminnej doszło po raz pierwszy do podziału kompetencji na : własne – zarządzanie dobrami, dochodami publicznymi, adm. zakładami należącymi do gminy, zapewnienie obywatelom porządku i bezpieczeństwa, poruczone- niektóre sprawy podatkowe, organizowanie robót publicznych, konserwacji budynków publicznych itp.
15. Administracja publiczne we Francji napoleońskiej.
Okres rządów Napoleona I charakteryzował się licznie przeprowadzonymi reformami wewnętrznymi. Do najważniejszych należały: reforma administracji lokalnej, sądownictwa i kodyfikacja prawa. Nową administrację wprowadzała ustawa z 17 lutego 1800 roku. Cała administracja oparta została na zasadach: centralizmu, biurokratyzmu, podziału resortowego, hierarchiczności struktur, i zasadzie jednoosobowości. Wprowadzono podział kraju na: departamenty – na czele stał prefekt, mianowany na czas nieoznaczony, któremu podlegała niemal cała administracja. Przy prefekcie utworzono radę prefekturalną do której należało sądownictwo administracyjne I instancji. Ponadto działała w departamencie rada departamentalna jako organ doradczy i uchwalający. okręgi – na czele stał podprefekt, podległy służbowo prefektowi. U jego boku działała rada okręgowa. kantony oraz gminy- na czele stał mer. Do pomocy miał radę gminną ( municypalną) . Zlikwidowany został wówczas trwale podział kompetencji na poruczone i własne.
16. Samorząd terytorialny we Francji w XIX wieku.
Rewolucja lipcowa 1830 roku zapoczątkowała we Francji przywracanie instytucji samorządu terytorialnego, zlikwidowanego w czasach napoleońsk...
stary_hipis