Kroniki Amberu [10] Książę Chaosu.pdf

Roger Zelazny

Książę Chaosu

Kronik Merlina tom V

Rozdział 1

Kto widział jedną koronację, tak jakby widział je wszystkie. Brzmi to cynicznie i

prawdopodobnie jest cyniczne, zwłaszcza gdy główną rolę odgrywa najlepszy przyjaciel, a

jego królową zostaje mimowolna kochanka. Zawsze jednak w programie występuje procesja,

dużo powolnej muzyki, niewygodne, kolorowe stroje, kadzidła, przemowy i bicie w dzwony.

Koronacje są meczące, zwykle duszne i wymagają od gości nieszczerego skupienia, podobnie

jak śluby, wręczanie dyplomów i tajemne inicjacje.

I tak Luke i Coral zostali suwerennymi władcami Kashfy, w tym samym kościele, w

którym ledwie kilka godzin wcześniej walczyliśmy prawie - niestety, nie całkiem - na śmierć

z moim bratem Jurtem. Jako jedyny przedstawiciel Amberu - chociaż technicznie nieoficjalny

- otrzymałem miejsce w pierwszym rzędzie i obecni często zerkali w moją stronę. Dlatego

musiałem zachowywać czujność i mamrotać właściwe odpowiedzi. Random nie chciał, by

moją obecność traktowano jako formalną wizytę, jednak z pewnością by się zdenerwował,

gdyby usłyszał, że nie zachowałem się dyplomatycznie.

W rezultacie miałem obolałe stopy, zesztywniały kark i kolorowy strój przesiąknięty

potem. Tego wymaga show business. Zresztą, nie chciałbym inaczej. Luke i ja przeżyliśmy

paskudnie ciężkie chwile i teraz nie mogłem ich nie wspominać - od ostrzy mieczy do

pojedynków na bieżni, od galerii sztuki do Cienia - kiedy tak stałem mokry i myślałem, kim

się stanie teraz, gdy włożył koronę. Takie zdarzenie przemieniło wujka Randoma z

wędrownego muzyka, włóczęgi i degenerata w mądrego i odpowiedzialnego monarchę... choć

wiedzę o tym pierwszym czerpałem tylko z rodzinnych opowieści. Miałem nadzieję, że Luke

nie dojrzeje tak bardzo. Chociaż... Luke był człowiekiem zupełnie innym niż Random, nie

mówiąc już o tym, że o całe wieki młodszym. To jednak zadziwiające, czego mogą dokonać

lata... a może po prostu natura wydarzeń? Uświadomiłem sobie, że różnię się od tego Merlina,

jakim byłem nie tak dawno temu. Kiedy się nad tym zastanowić, to różnię się od siebie z dnia

wczorajszego.

Podczas przerwy Coral przekazała mi kartkę. Pisała, że musi się ze mną zobaczyć.

Podała miejsce i czas, a nawet dołączyła mapkę. Okazało się, że zaznaczona droga prowadzi

do apartamentu na tyłach pałacu. Spotkaliśmy się tam wieczorem i w rezultacie spędziliśmy

noc. Dowiedziałem się wtedy, że ślub z Lukiem wzięli jeszcze w dzieciństwie. Per procura.

Było to elementem dyplomatycznych układów między Jasrą a Begmanami. Nic z nich nie

wyszło - to znaczy z części dyplomatycznej, a reszta jakoś się rozleciała. Królewska para też

jakby zapomniała o tym małżeństwie, póki nie przypomniały o nim niedawne wydarzenia.

Nie widzieli się od lat, jednak dokumenty stwierdzały wyraźnie, że książę wstąpił w związek

małżeński. Można było wszystko unieważnić, ale też Coral mogła koronować się razem z

nim. Gdyby Kashfa miała w tym jakiś interes.

I miała: Eregnor. Begmańska królowa na tronie Kashfy mogła załagodzić spory o tę

nieruchomość. Tak przynajmniej, wyjaśniła mi Coral, sądziła Jasra. I Luke'a to przekonało,

zwłaszcza wobec braku gwarancji Amberu i nieaktualnego w tej chwili Traktatu Złotego

Kręgu.

Objąłem ją. Nie czuła się dobrze, mimo zdumiewająco szybkiej rekonwalescencji

pooperacyjnej. Na prawym oku nosiła czarną przepaskę i reagowała dość wyraźnie, gdy tylko

zbyt blisko przysunąłem rękę czy nawet przyglądałem się dłużej. Nie miałem pojęcia, co

skłoniło Dworkina, by Klejnotem Wszechmocy zastąpić uszkodzone oko. Chyba że uznał ją

za jakoś uodpornioną na moce Wzorca i Logrusu, które będą próbowały go odzyskać. Nie

miałem żadnego doświadczenia w tej mierze. Kiedy spotkałem w końcu karłowatego maga,

przekonałem się, że jest w pełni władz umysłowych. Ta świadomość nie pomogła mi jednak

zrozumieć tajemniczych cech, jakie zwykle charakteryzują mądrych starców.

- Jakie to uczucie? - zapytałem.

- Bardzo dziwne - odparła. - To nie jest właściwie ból. Raczej coś podobnego do

atutowego kontaktu. Tyle że towarzyszy mi przez cały czas, a przecież nigdzie nie przechodzę

ani z nikim nie rozmawiam. To tak, jakbym stała w bramie. Moce płyną wokół mnie, przeze

mnie...

W tej samej chwili znalazłem się pośrodku szarego pierścienia z piastą o wielu

szprychach z czerwonego metalu. Od wewnątrz przypominał ogromną pajęczynę. Jaskrawe

pasmo pulsowało, by zwrócić moją uwagę. Tak, ta linia prowadziła do bardzo potężnego

źródła mocy w dalekim cieniu - energii, którą mogłem wykorzystać do sondowania. Ostrożnie

sięgnąłem ku zakrytemu Klejnotowi w oczodole Coral.

Z początku nie wyczułem żadnego oporu. Właściwie nic nie wyczułem, rozciągając tę

linię siły. Pojawił się za to obraz zasłony płomieni. Przebijając ją wiedziałem, że zwalniam,

zwalniam, zatrzymuję się... Wreszcie zawisłem, jak się okazało, na skraju otchłani. Nie była

to droga zestrojenia. Nie chciałem przyzywać Wzorca, będącego fragmentem Klejnotu, gdy

wykorzystuję inne moce. Pchnąłem do przodu. Ogarnął mnie straszliwy, wysysający energię

chłód.

Jednak to nie moja energia spadała, jedynie tego źródła, jakim władałem. Pchnąłem

głębiej i dostrzegłem mglistą plamkę światła, jakby blask odległej mgławicy. Lśniła na tle

głębokiej czerwieni szlachetnego wina. Jeszcze bliżej, i rozrosła się w kształt... w złożoną, na

wpół znajomą trójwymiarową konstrukcję. Sądząc z opowieści ojca, to zapewne ścieżka,

którą należy wyruszyć, aby dostroić się do Klejnotu. Zgadza się, trafiłem do jego wnętrza.

Czy powinienem rozpocząć inicjację?

- Ani kroku dalej - rozległ się głos... obcy, choć uświadomiłem sobie, że pochodzi od

Coral. Przeszła w trans. - Odmówiono ci wyższej inicjacji.

Cofnąłem sondę. Wolałem uniknąć demonstracji siły, jaka mogłaby wzdłuż niej do

mnie dotrzeć. Logrusowy wzrok, od czasu ostatnich wydarzeń w Amberze towarzyszący mi

bezustannie, ukazał Coral osłoniętą i oplataną przez wyższą kategorię Wzorca.

- Dlaczego? - spytałem.

Nie zaszczycono mnie odpowiedzią. Coral drgnęła, poruszyła się i spojrzała na mnie.

- Co się stało? - zapytała.

- Zasnęłaś - wyjaśniłem. - Nic dziwnego. Po tym, co zrobił Dworkin i po męczącym

dniu...

Ziewnęła i opadła na łóżko.

- Tak... - westchnęła i usnęła naprawdę.

Zdjąłem buty i zrzuciłem grubą wierzchnią odzież. Wyciągnąłem się obok niej i

narzuciłem kołdrę na nas oboje. Też byłem zmęczony i chciałem się do kogoś przytulić.

Nie wiem, jak długo spałem. Dręczyły mnie mroczne, zmienne sny. Twarze: ludzkie,

zwierzęce, demoniczne, wirowały dookoła, a żadna z nich nie miała szczególnie miłego

wyrazu. Lasy padały i wybuchały płomieniem, ziemia drżała i pękała, wody mórz wznosiły

się gigantycznymi falami i atakowały ląd, księżyc ociekał krwią i rozlegało się potężne wycie.

Coś wykrzykiwało moje imię...

Gwałtowny wicher szarpnął okiennicami, aż otworzyły się do wnętrza, stukając o

ściany. W moim śnie jakiś stwór wszedł do komnaty i przykucnął u stóp łoża. Wołał mnie

cicho, raz za razem. Pokój dygotał i powróciłem pamięcią do Kalifornii. Zdawało się, że trwa

trzęsienie ziemi. Wiatr przeszedł od wycia do ryku, a z zewnątrz dobiegły odgłosy jakby

padających drzew, walących się wież...

- Powstań, Merlinie, książę rodu Sawall, książę Chaosu! - powtarzał stwór. Potem

zgrzytał zębami i zaczynał od nowa.

Po czwartym czy piątym powtórzeniu przyszło mi do głowy, że to może nie sen. Z

zewnątrz dobiegały krzyki, a błyskawice rytmicznie rozjaśniały niebo do wtóru muzycznego

niemal huku gromów.

Nim się poruszyłem, nim otworzyłem oczy, wzniosłem zaporę ochronną. Dźwięki były

rzeczywiste, podobnie jak wyłamane okiennice. I stwór przy łóżku.

- Merlinie, Merlinie, powstań! - zwrócił się do mnie.

Miał długi pysk, szpiczaste uszy, solidne kły i pazury, zielonkawosrebrzystą skórę,

wielkie i błyszczące oczy, a także wilgotne, skórzaste skrzydła złożone przy smukłym

tułowiu. Po wyrazie pyska nie mogłem poznać, czy się uśmiecha czy cierpi.

- Zbudź się, Lordzie Chaosu.

- Gryll - powiedziałem. Poznałem dawnego sługę rodziny z Dworców.

- Tak, panie - potwierdził. - Ten sam, który uczył cię gry w taniec kości.

- Niech mnie piekło pochłonie...

- Najpierw obowiązek, potem przyjemność, panie. Długą i straszną drogą podążałem za

czarną linią, by cię przywołać.

- Linie nie sięgały tak daleko - stwierdziłem. - Bez bardzo silnego pchnięcia. A wtedy

może też nie. Czy teraz jest inaczej?

- Jest łatwiej - odparł.

- Dlaczego?

- Jego Wysokość Swayvill, król Chaosu, tej nocy śpi ze swymi przodkami z ciemności.

Wysłano mnie, bym cię sprowadził na ceremonię.

- Natychmiast?

- Natychmiast.

- Tak... Dobrze, oczywiście. Tylko zbiorę swoje rzeczy. A jak to się stało? Wciągnąłem

buty, ubrałem się, przypasałem miecz.

- Nie zdradzono mi szczegółów. Oczywiście, powszechnie wiadomo, że był słabego

zdrowia.

- Muszę zostawić list - mruknąłem.

Skinął głową.

- Krótki, mam nadzieję.

- Tak.

Szybko nakreśliłem na kawałku pergaminu z biurka: Coral, wezwano mnie w sprawach

rodzinnych. Będę w kontakcie. Położyłem liścik przy jej dłoni.

- Gotowe - rzekłem. - Jak to zrobimy?

- Poniosę cię na grzbiecie, książę, jak to czyniłem przed laty.

Kiwnąłem głową. Wspomnienia z dzieciństwa powróciły niczym fala przypływu. Jak

większość demonów, Gryll był straszliwie silny. Pamiętałem jednak nasze zabawy na

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: