Raport Burdenki.pdf

Rewolucyjna Lewica Komunistyczna im. Kazimierza Mijala

Raport Burdenki

Autor: Nikołaj Burdenko

08.04.2010.

Raport Burdenki Komunikat Komisji Specjalnej do ustalenia i zbadania okoliczno¶ci rozstrzelania przez

niemieckich naje¼d¼ców faszystowskich w lesie Katyñskim jeñców wojennych – oficerów

polskich. Polacy po raz kolejny daj± upust swojej nienawi¶ci wobec marksizmu-leninizmu i Towarzysza

Stalina. Tym razem pretekstem s± tzw. "uroczysto¶ci katyñskie" polegaj±ce na obwinianiu bohaterskich

funkcjonariuszy NKWD o hitlerowskie zbrodnie popełnione na polskich sanacyjnych oficerach w lasku

katyñskim. Sprawa stała siê gło¶na, gdy 13 kwietnia 1943 Goebbels postanowił wykorzystaæ nazistowskie

zbrodnie do skłócenia aliantów z ZSRR. Magicznie "odkryto" groby polskich oficerów i z miejsca oskar¿ono

o nie komunistów. Pomimo braku dowodów, znaj±cy realia hitlerowskiej propagandy generał Sikorski

uwierzył kłamliwym doniesieniom geobbelsowskiej propagandy. Tym samym stan±ł w jednolitym froncie z

nazistami przeciwko ZSRR.

Jedyna niezale¿na komisja kierowana przez wybitnego chirurga Nikołaja Burdenkê, w której skład

wchodziły tak wybitne i wiarygodne osoby jak metropolita kijowski Mikołaj, czy pisarz Aleksiej Tołstoj

orzekła, ¿e zbrodnia bez ¿adnych w±tpliwo¶ci została dokonana ju¿ po ataku Niemiec na ZSRR, za

pomoc± niemieckiej broni. Nikt nigdy nie obalił jej wyników.

Zamiast obwiniaæ nazistów tzw. ¶rodowiska londyñskie przez cały okres zimnej wojny obwiniały o to

komunistów i personalnie Stalina. Dowodów jednak brakowało. Pojawiły siê one dopiero po upadku ZSRR,

kiedy to antykomuni¶ci Gorbaczow i Jelcyn postanowili wykorzystaæ sprawê Katynia do

skompromitowania przeciwników politycznych. W magiczny sposób "odnaleziono" kserówkê rozkazu z

podpisami członków politbiura. Dla ka¿dego szanuj±cego siê historyka miałaby ona warto¶æ podobn± do

papieru toaletowego. Jednak nie dla w¶ciekłych antykomunistów. Jak za dawnych czasów ramiê w ramiê

z Goebbelsem oskar¿aj± o to Stalina. My, polscy komuni¶ci odbieramy to jak osobist± obrazê. Nigdy nie

bêdziemy wysługiwaæ siê nazistowskiej propagandzie.

Niestety nie mo¿na tego powiedzieæ o trockistach. Portal "Władza Rad" w swoim newsie wpisuje siê w

antykomunistyczn± propagandê. Widaæ dobrze z kim po drodze maj± trocki¶ci - nie z marksistami-

leninistami - oni maj± po drodze z Goebbelsem i Hitlerem, z nazistami i bur¿ujami.

Poni¿szy tekst podajemy za stron± Komunistycznej Partii Polski

http://kompol.org/historia/raport_Burdenki.html.

RC RLK

Na mocy postanowienia Nadzwyczajnej Komisji Pañstwowej do ustalenia i zbadania zbrodni niemieckich

naje¼d¼ców i ich wspólników została powołana Komisja Specjalna do ustalenia i zbadania okoliczno¶ci

rozstrzelania przez niemieckich naje¼d¼ców faszystowskich w lesie Katyñskim (w pobli¿u Smoleñska)

jeñców wojennych – polskich oficerów.

W skład komisji weszli: członek Nadzwyczajnej Komisji Pañstwowej, członek Akademii Nauk N. Burdenko

(przewodnicz±cy); członek Nadzwyczajnej Komisji Pañstwowej, członek Akademii Nauk Aleksy Tołstoj;

członek Nadzwyczajnej Komisji Pañstwowej Metropolita Mikołaj; przewodnicz±cy Komitetu

Wszechsłowiañskiego generał-lejtnant A. Gundorow; przewodnicz±cy Komitetu Wykonawczego Zwi±zku

Towarzystw Czerwonego Krzy¿a i Czerwonego Półksiê¿yca S. Kolesnikow; Ludowy Komisarz O¶wiaty

RFSRR, członek Akademii Nauk W. Potiomkin; szef Słu¿by Sanitarnej Armii Czerwonej generał-pułkownik

E. Smirnow; przewodnicz±cy Smoleñskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego R. Mielnikow.

Celem wykonania zleconego jej zadania Komisja powołała do udziału w swej pracy nastêpuj±cych

biegłych s±dowo-lekarskich: głównego rzeczoznawcê s±dowo-lekarskiego Ludowego Komisariatu Zdrowia

ZSRR, dyrektora Pañstwowego Instytutu Naukowo-Badawczego Medycyny S±dowej W. Prozorowskiego,

profesora medycyny s±dowej 2. Moskiewskiego Uniwersytetu Medycznego, dra medycyny W.

Smolianinowa, starszego pracownika naukowego Pañstwowego Instytutu Naukowo-Badawczego

Medycyny S±dowej Ludowego Komisariatu Zdrowia ZSRR P. Siemienowskiego, starszego pracownika

naukowego Pañstwowego Instytutu Naukowo-Badawczego Medycyny S±dowej Ludowego Komisariatu

Zdrowia ZSRR docenta M. Szwajkow±, naczelnego lekarza-patologa frontu majora słu¿by sanitarnej,

http://www.1917.vizz.pl

Kreator PDF

Utworzono 10 April, 2010, 12:05

Rewolucyjna Lewica Komunistyczna im. Kazimierza Mijala

profesora D. Wyropajewa.

Komisja Specjalna dysponowała obszernym materiałem, przedło¿onym przez członka Nadzwyczajnej

Komisji Pañstwowej, członka Akademii Nauk N. Burdenkê, jego współpracowników i biegłych s±dowo-

lekarskich, którzy przybyli do Smoleñska 26 wrze¶nia 1943 r. natychmiast po wyzwoleniu tego miasta i

przeprowadzili wstêpne ¶ledztwo oraz zbadali okoliczno¶ci wszystkich dokonanych przez Niemców zbrodni.

Komisja Specjalna sprawdziła i ustaliła na miejscu, ¿e na szosie Witebskiej, w pobli¿u lasu Katyñskiego,

15 km od Smoleñska, w miejscowo¶ci zwanej &bdquo;Kozie Góry”, w odległo¶ci 200 m od szosy,

na południowy zachód w kierunku Dniepru, znajduj± siê groby, w których zakopani s± jeñcy wojenni

– Polacy, rozstrzelani przez okupantów niemieckich.

Z polecenia Komisji Specjalnej i w obecno¶ci wszystkich członków Komisji Specjalnej oraz biegłych

s±dowo-lekarskich groby zostały rozkopane. W grobach wykryto wielk± ilo¶æ zwłok w polskich mundurach

wojskowych. Ogólna liczba zwłok według obliczeñ biegłych s±dowo-lekarskich siêga 11 tys.

Biegli s±dowo-lekarscy dokonali szczegółowego zbadania wydobytych zwłok oraz dokumentów i dowodów

rzeczowych, które znaleziono przy trupach i w grobach.

Jednocze¶nie z rozkopaniem grobów i zbadaniem zwłok Komisja Specjalna przesłuchała wielu ¶wiadków

spo¶ród ludno¶ci miejscowej, których zeznania ustalaj± ¶ci¶le czas i okoliczno¶ci zbrodni, dokonanych

przez okupantów niemieckich.

Z zeznañ ¶wiadków wynika co nastêpuje:

Las Katyñski

Z dawien dawna las Katyñski był ulubionym miejscem, w którym ludno¶æ Smoleñska zwykła była szukaæ

odpoczynku w dni ¶wi±teczne. Ludno¶æ okoliczna pasała w lesie Katyñskim bydło i zbierała tam opał.

¯adnych zakazów ani ograniczeñ wstêpu do lasu Katyñskiego nie było.

Taki stan rzeczy w lesie Katyñskim trwał a¿ do wojny. Jeszcze latem 1941 r. w lesie tym znajdował siê

obóz pionierski Przemysłowej Kasy Ubezpieczeñ Społecznych, który został zlikwidowany dopiero w lipcu

1941 r.

Po zajêciu Smoleñska przez okupantów niemieckich, w lesie Katyñskim wprowadzono zupełnie inne

porz±dki. Lasu pilnowały wzmocnione posterunki, w wielu miejscach pojawiły siê napisy uprzedzaj±ce, ¿e

osoby wchodz±ce do lasu bez specjalnej przepustki zostan± rozstrzelane na miejscu.

Szczególnie surowo pilnowano tej czê¶ci lasu Katyñskiego, któr± nazywano &bdquo;Kozie Góry”,

oraz terytorium nad brzegiem Dniepru, gdzie w odległo¶ci 700 m od wykrytych mogił jeñców wojennych

– Polaków, znajdowała siê willa – dom wypoczynkowy Smoleñskiego Urzêdu Ludowego

Komisariatu Spraw Wewnêtrznych. Po przyj¶ciu Niemców w willi tej rozmie¶cił siê urz±d niemiecki, który

nazywał siê: &bdquo;Sztab 537 batalionu roboczego”.

Jeñcy wojenni – Polacy w okolicach Smoleñska

Komisja Specjalna stwierdziła, ¿e przed zajêciem Smoleñska przez okupantów niemieckich, jeñcy wojenni

– polscy oficerowie i ¿ołnierze pracowali w zachodnich rejonach obwodu przy budowie i naprawie

szos. Jeñcy wojenni – Polacy byli rozmieszczeni w trzech obozach specjalnych, zwanych: obóz nr

1-ON, nr 2-ON, nr 3-ON, w odległo¶ci od 25 do 45 km na zachód od Smoleñska.

Zeznania ¶wiadków i dokumenty stwierdzaj±, ¿e po rozpoczêciu działañ wojennych wskutek wytworzonej

sytuacji nie mo¿na było we wła¶ciwym czasie ewakuowaæ obozów i wszyscy jeñcy wojenni –

Polacy, jak równie¿ czê¶æ stra¿y i pracowników obozów, dostali siê do niewoli niemieckiej.

Przesłuchany przez Komisjê Specjaln± b. komendant obozu nr 1-ON – major pañstwowej słu¿by

bezpieczeñstwa W. Wietosznikow zeznał:

&bdquo;...Czekałem na rozkaz zlikwidowania obozu, ale ł±czno¶æ ze Smoleñskiem została przerwana.

http://www.1917.vizz.pl

Kreator PDF

Utworzono 10 April, 2010, 12:05

Rewolucyjna Lewica Komunistyczna im. Kazimierza Mijala

Wtedy wyjechałem do Smoleñska wraz z kilkoma współpracownikami, ¿eby wyja¶niæ sytuacjê. W

Smoleñsku zastałem napiêt± sytuacjê. Zwróciłem siê do naczelnika ruchu smoleñskiego odcinka Kolei

Zachodniej tow. Iwanowa z pro¶b±, aby przydzielił obozowi wagony dla przewiezienia jeñców wojennych

– Polaków. Ale tow. Iwanow odpowiedział, ¿e nie mogê liczyæ na otrzymanie wagonów. Usiłowałem

równie¿ skomunikowaæ siê z Moskw±, aby otrzymaæ zezwolenie na wyruszenie pieszo, ale to mi siê nie

udało.

W tym czasie Smoleñsk był ju¿ odciêty od obozu przez Niemców i co siê stało z jeñcami wojennymi

– Polakami i z pozostał± w obozie stra¿± – nie wiem”.

In¿ynier S. Iwanow, który zastêpował w lipcu 1941 r. naczelnika ruchu smoleñskiego odcinka Kolei

Zachodniej zeznał przed Komisj± Specjaln±:

&bdquo;Zwróciła siê do mnie, do wydziału ruchu, administracja obozów dla jeñców wojennych –

Polaków, ¿eby otrzymaæ wagony dla transportu Polaków, ale wolnych wagonów nie mieli¶my. Oprócz tego

nie mogli¶my wysłaæ wagonów na odcinek Gusino, gdzie było najwiêcej jeñców wojennych –

Polaków, gdy¿ droga ta była ju¿ ostrzeliwana. Nie mogli¶my dlatego wykonaæ pro¶by administracji

obozów. Wobec tego jeñcy wojenni – Polacy zostali w obozie wojennym w obwodzie

smoleñskim”.

Obecno¶æ jeñców wojennych – Polaków w obozach obwodu smoleñskiego potwierdzaj± zeznania

wielu ¶wiadków, którzy widzieli tych Polaków w pobli¿u Smoleñska podczas pierwszych miesiêcy okupacji,

do wrze¶nia 1941 r. wł±cznie.

¦wiadek Saszniewa Maria Aleksandrowna, nauczycielka szkoły pocz±tkowej we wsi Zieñkowo

opowiedziała Komisji Specjalnej, ¿e w sierpniu 1941 roku ukryła w swoim domu we wsi Zieñkowo jeñca

wojennego – Polaka, który uciekł z obozu:

&bdquo;...Polak był w polskim mundurze wojskowym, który od razu poznałam, poniewa¿ w ci±gu 1940-

41 roku widziałam na szosie grupy jeñców wojennych – Polaków, którzy pod eskort± wykonywali

jakie¶ roboty na szosie... Polak zainteresował mnie dlatego, ¿e – jak siê okazało – przed

powołaniem do wojska był w Polsce nauczycielem w szkole powszechnej. Poniewa¿ sama ukoñczyłam

technikum pedagogiczne i zamierzałam zostaæ nauczycielk±, wdałam siê z nim w rozmowê. Opowiedział

mi, ¿e ukoñczył w Polsce seminarium nauczycielskie, nastêpnie uczył siê w jakiej¶ szkole wojskowej i był

podporucznikiem rezerwy. Na pocz±tku działañ wojennych miêdzy Polsk± a Niemcami został powołany do

czynnej słu¿by, znajdował siê w Brze¶ciu Litewskim, gdzie został wziêty do niewoli przez Armiê

Czerwon±... Przeszło rok znajdował siê w obozie pod Smoleñskiem.

Kiedy przyszli Niemcy, zajêli oni polski obóz i zaprowadzili w nim okrutny re¿ym. Niemcy nie uwa¿ali

Polaków za ludzi, gnêbili ich wszelkimi sposobami i znêcali siê nad nimi. Były wypadki rozstrzeliwania

Polaków bez ¿adnego powodu. Wtedy postanowił on uciec. Opowiadaj±c o sobie, powiedział, ¿e ¿ona jego

te¿ jest nauczycielk±, ¿e ma dwóch braci i dwie siostry...”

Odchodz±c nazajutrz, Polak wymienił swoje nazwisko, Saszniewa zanotowała je w ksi±¿ce. W ksi±¿ce

przedstawionej Komisji Specjalnej przez Saszniew± – &bdquo;Zajêcia praktyczne z

przyrodoznawstwa” Jagodowskiego – na ostatniej stronie znajduje siê notatka:

&bdquo;Łojek Józef i Zofia. Zamo¶æ. Ulica Ogrodowa nr 25”.

W opublikowanych przez Niemców wykazach Łojek Józef, porucznik, figuruje pod numerem 3796 jako

rozstrzelany w &bdquo;Kozich Górach” w lesie Katyñskim wiosn± roku 1940. Z informacji

niemieckich wynika zatem, ¿e Łojek Józef został rozstrzelany na rok przedtem, nim widziała go ¶wiadek

Saszniewa.

¦wiadek N. Danilenkow, chłop z kołchozu &bdquo;Krasnaja Zaria” gminy katyñskiej, zeznał:

&bdquo;W roku 1941, w sierpniu-wrze¶niu, kiedy przyszli Niemcy, spotykałem Polaków, pracuj±cych na

szosie grupami po 15-20 osób”.

Takie same zeznania zło¿yli ¶wiadkowie: Sołdatienkow – b. sołtys wsi Borok, A. Kołaczew –

lekarz ze Smoleñska, A. Ogłoblin – duchowny, T. Sergiejew – majster drogowy, P.

Smiriagin – in¿ynier, A. Moskowska – mieszkanka m. Smoleñska, A. Aleksiejew –

przewodnicz±cy kołchozu we wsi Borok, I. Kucew – technik-hydraulik, W. Gorodecki –

http://www.1917.vizz.pl

Kreator PDF

Utworzono 10 April, 2010, 12:05

Rewolucyjna Lewica Komunistyczna im. Kazimierza Mijala

duchowny, A. Baziekina – buchalterka, E. Wietrowa – nauczycielka, I. Sawwatiejew

– dy¿urny stacji Gniezdowo i inni.

Obławy na jeñców wojennych – Polaków

Obecno¶æ jeñców wojennych – Polaków jesieni± roku 1941 w okolicy Smoleñska potwierdza

równie¿ fakt przeprowadzania przez Niemców licznych obław na tych jeñców wojennych, którzy uciekli z

obozów.

¦wiadek I. Kartoszkin, cie¶la, zeznał:

&bdquo;Jesieni± 1941 roku Niemcy szukali jeñców wojennych – Polaków nie tylko w lasach, lecz

u¿ywano równie¿ policji do nocnych rewizji we wsiach”.

B. sołtys wsi Nowe Batieki – M. Zacharow zeznał, ¿e jesieni± 1941 roku Niemcy dokładnie

&bdquo;przetrsz±sali” wsie i lasy w poszukiwaniu jeñców wojennych – Polaków.

¦wiadek N. Danilenkow, chłop z kołchozu &bdquo;Krasnaja Zaria”, zeznał:

&bdquo;Przeprowadzano u nas specjalne obławy w poszukiwaniu jeñców wojennych – Polaków,

którzy uciekli z obozu. Takie rewizje odbyły siê dwa lub trzy razy w moim domu. Po jednej z rewizji

zapytałem sołtysa Konstantego Siergejewa, kogo szukaj± w naszej wsi. Siergejew powiedział, ¿e

otrzymano rozkaz komendantury niemieckiej, aby we wszystkich bez wyj±tku domach przeprowadziæ

rewizjê, poniewa¿ w naszej wsi ukrywaj± siê jeñcy wojenni – Polacy, którzy uciekli z obozu. Po

pewnym czasie rewizje ustały”.

¦wiadek T. Fatkow, kołcho¼nik, zeznał:

&bdquo;Obławy w poszukiwaniu jeñców – Polaków przeprowadzono kilkakrotnie. Było to w

sierpniu-wrze¶niu 1941 r. Po wrze¶niu 1941 r. takie obławy ustały i wiêcej ju¿ nikt nie widział jeñców

wojennych – Polaków”.

Rozstrzeliwanie jeñców wojennych – Polaków

Wspomniany wy¿ej &bdquo;Sztab 537 batalionu roboczego”, który mie¶cił siê w willi w

&bdquo;Kozich Górach”, ¿adnych robót budowlanych nie prowadził. Działalno¶æ jego była ¶ci¶le

zakonspirowana.

O tym, czym siê ten &bdquo;Sztab” zajmował w rzeczywisto¶ci, zeznało wielu ¶wiadków m.in.

¶wiadkowie: A. Aleksiejewa, O. Michajłowa i Z. Konachowska – mieszkanki wsi Borok gminy

katyñskiej.

Na mocy rozporz±dzenia niemieckiego komendanta osady Katyñ sołtys wsi Borok, W. Sołdatienkow,

skierował je do wspomnianej willi do pracy, która miała polegaæ na obsługiwaniu personelu

&bdquo;Sztabu”.

Gdy przybyły do &bdquo;Kozich Gór”, zakomunikowano im, za po¶rednictwem tłumacza, o

szeregu ograniczeñ: zabroniono im w ogóle opuszczaæ teren willi i chodziæ do lasu, wchodziæ do pokojów

willi bez wezwania i bez asysty ¿ołnierzy niemieckich, pozostawaæ na terenie willi w porze nocnej.

Przychodziæ do pracy i wracaæ do domu wolno im było tylko ¶ci¶le okre¶lon± drog± i tylko w asy¶cie

¿ołnierzy.

Uprzedził o tym Aleksiejew±, Michajłow± i Konachowsk± – za po¶rednictwem tłumacza –

sam naczelnik niemieckiego urzêdu, oberst-leutnant Arnes, który w tym celu wzywał je do siebie, ka¿d± z

osobna.

O personelu &bdquo;Sztabu” A. Aleksiejewa zeznała:

&bdquo;W willi w <<Kozich Górach>> znajdowało siê stale około 30 Niemców, dowódc± ich był oberst-

leutnant Arnes, adiutantem jego oberleutnant Rex. Był tam równie¿ leutnant Hott, wachmistrz Luehmert,

http://www.1917.vizz.pl

Kreator PDF

Utworzono 10 April, 2010, 12:05

Rewolucyjna Lewica Komunistyczna im. Kazimierza Mijala

podoficer gospodarczy Rose, jego pomocnik Isike, oberfeldfebel Grenewsky, który zarz±dzał elektrowni±,

fotograf – obergefreiter, którego nazwiska nie pamiêtam, tłumacz – Niemiec nadwoł¿añski,

któremu na imiê było zdaje siê Johann, ale nazywali¶my go Iwanem, kucharz – Niemiec Gustaw i

szereg innych, których nazwiska i imiona nie s± mi znane”.

Wkrótce po przyst±pieniu do pracy Aleksiejewa, Michajłowa i Konachowska zauwa¿yły, ¿e na terenie willi

Niemcy zajmuj± siê &bdquo;jakimi¶ ciemnymi sprawami”.

A. Aleksiejewa zeznała:

&bdquo;...Tłumacz Johann ostrzegał nas kilkakrotnie w imieniu Arnesa, ¿e mamy <<trzymaæ jêzyk za

zêbami>> i nie gadaæ o tym, co widzimy i słyszymy na terenie willi. Poza tym z całego szeregu

okoliczno¶ci domy¶lałam siê, ¿e w tej willi Niemcy zajmuj± siê jakimi¶ ciemnymi sprawami...

W koñcu sierpnia i przez wiêksz± czê¶æ wrze¶nia 1941 roku do willi w <<Kozich Górach>> niemal

codziennie przyje¿d¿ało po kilka samochodów ciê¿arowych.

Pocz±tkowo nie zwróciłam na to uwagi, pó¼niej jednak zauwa¿yłam, ¿e samochody te, ilekroæ wje¿d¿ały

na teren willi, uprzednio na pół godziny, a czasem nawet na cał± godzinê zatrzymywały siê gdzie¶ na

drodze polnej, prowadz±cej od szosy do willi. Wywnioskowałam to z tego, ¿e warkot samochodów w jaki¶

czas po wje¼dzie ich na teren willi cichł. Z chwil±, gdy ustawał warkot samochodów, zaczynały rozlegaæ

siê pojedyncze strzały. Strzały nastêpowały jeden po drugim, w krótkich, lecz mniej wiêcej równych

odstêpach czasu. Potem strzały milkły i samochody zaje¿d¿ały przed willê.

Z samochodów wysiadali niemieccy ¿ołnierze i podoficerowie. Rozmawiaj±c hała¶liwie miêdzy sob± szli do

ła¼ni aby siê umyæ, po czym urz±dzali pijatyki. W ła¼ni w te dni zawsze palono w piecu.

W dni, kiedy przyje¿d¿ały samochody, do willi przybywali dodatkowo ¿ołnierze z jakiego¶ niemieckiego

oddziału wojskowego. Wstawiano dla nich specjalne łó¿ka w pomieszczeniu kantyny ¿ołnierskiej,

urz±dzonej w jednej z sal willi. W dni te w kuchni gotowano wielk± ilo¶æ obiadów, a do stołu podawano

podwójn± porcjê napojów alkoholowych.

Na krótko przed przybyciem samochodów na teren willi ¿ołnierze ci szli z broni± do lasu, zapewne do

miejsca postoju samochodów, gdy¿ po upływie pół godziny lub po godzinie wracali tymi samochodami z

¿ołnierzami, którzy stale mieszkali w willi.

Prawdopodobnie nie obserwowałabym i nie zauwa¿yłabym jak cichnie i znów rozlega siê warkot

przybywaj±cych na teren willi samochodów, gdyby nie to, ¿e za ka¿dym razem, kiedy przyje¿d¿ały

samochody, nas (mnie, Konachowsk± i Michajłow±) zapêdzano do kuchni, je¿eli znajdowały¶my siê w tym

czasie na dworze koło willi, albo te¿ nie wypuszczano z kuchni, je¿eli znajdowały¶my siê w niej.

Okoliczno¶æ ta, a tak¿e i to, ¿e kilka razy zauwa¿yłam ¶lady ¶wie¿ej krwi na odzie¿y dwóch gefreitrów,

sprawiła, ¿e zaczêłam przygl±daæ siê uwa¿nie temu, co siê dzieje na terenie willi. Wówczas to

zauwa¿yłam dziwne przerwy w ruchu samochodów, ich postoje w lesie. Zauwa¿yłam równie¿, ¿e ¶lady

krwi były zawsze na odzie¿y tych samych ludzi – dwóch gefreitrów. Jeden z nich był wysoki, rudy,

drugi – ¶redniego wzrostu, blondyn.

Z tego wszystkiego wywnioskowałam, ¿e Niemcy przywozili w samochodach ludzi i ludzi tych

rozstrzeliwali. Domy¶lałam siê nawet mniej wiêcej, gdzie siê to odbywało, gdy¿ nieopodal drogi wiod±cej

do willi widziałam w kilku miejscach ¶wie¿o usypan± ziemiê. Powierzchnia tej ¶wie¿o usypanej ziemi

stawała siê z ka¿dym dniem wiêksza. Z biegiem czasu ziemia w tych miejscach przybrała zwykły

wygl±d”.

Na pytania Komisji Specjalnej, jakich to ludzi rozstrzeliwano w lesie, w pobli¿u willi, Aleksiejewa

odpowiedziała, ¿e rozstrzeliwano jeñców wojennych – Polaków i na potwierdzenie swych słów

opowiedziała, co nastêpuje:

&bdquo;Zdarzały siê dni, kiedy samochody do willi nie przyje¿d¿ały, ¿ołnierze za¶ wychodzili z willi do

lasu, sk±d dobiegały czêste pojedyncze strzały. Po powrocie ¿ołnierze, jak zwykle, szli do ła¼ni, a potem

upijali siê.

Zdarzył siê jeszcze taki wypadek. Pewnego razu zostałam w willi nieco dłu¿ej ni¿ zwykle. Michajłowa i

http://www.1917.vizz.pl

Kreator PDF

Utworzono 10 April, 2010, 12:05

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: