ZABAWY DLA PRZEDSZKOLAKÓW.doc

ZABAWY DLA PRZEDSZKOLAKÓW

JEDZIE POCIĄG

Zabawa ruchowa. Dzieci dzielimy na trzy grupy, odliczając kolejno
do trzech. Każda grupa ma inny tekst do powtarzania.
Grupa pierwsza („jedynki”) mówi: „Jedzie pociąg, jedzie pociąg”,
druga („dwójki”) – „Coraz prędzej, coraz prędzej”,
a trzecia („trójki”) – „Ciuch, ciuch, ciuch, ciuch, ciuch, ciuch”.
Gdy dzieci stoją już w wężyku, tworząc pociąg (naprzemiennie: osoba z grupy pierwszej, osoba z grupy drugiej, osoba z grupy trzeciej), nauczyciel podaje sygnał do odjazdu i pociąg zaczyna jechać.
Dzieci w jednym rytmie wypowiadają jednocześnie swój tekst.
Rytm podaje nauczyciel.

KRĄŻĄCE WORECZKI

Materiały: woreczki z grochem.

Dzieci siedzą na krzesłach w kręgu. Nauczyciel rzuca jeden woreczek do wybranego dziecka i głośno nadaje mu numer „jeden”. Dziecko chwyta woreczek i rzuca go do kolejnego dziecka, nadając mu numer „dwa”. Czynność wykonujemy, aż wszystkie dzieci będą miały swój numer. Ostatnie dziecko odrzuca woreczek do nauczyciela (lub kładzie woreczek obok siebie na podłodze). W działaniu tym każde dziecko może być tylko jeden raz wybrane – unikniemy wtedy sytuacji, gdy jedno dziecko będzie miało dwa lub więcej numerów.

W drugiej turze powtarzamy całe działanie tak, jak miało
to miejsce na początku. Nauczyciel mówiąc „jeden”, rzuca drugi woreczek do dziecka z tym numerem. Dzieci po kolei wykonują
tę czynność tak, by woreczek dotarł do ostatniego dziecka.

Można kilka razy wykonać tę czynność, by dzieci zapamiętały dokładnie, do kogo rzucały woreczek i od kogo go otrzymywały.

Gdy kolejność jest już ustalona i każdy wie, do kogo rzuca i od kogo otrzymuje woreczek – nauczyciel może  wprowadzić do zabawy dwa
i więcej woreczków w pewnych odstępach czasu tak, by dzieci mogły prawidłowo i dokładnie podawać woreczki. Wtedy dzieci w grupie przekazują między sobą równocześnie kilka woreczków.

Można także zmienić tempo, jak również kierunek przekazywania przedmiotów. Całe działanie rozpoczyna dziecko, które miało ostatni numer. Woreczek „wędruje” od ostatniego do pierwszego dziecka
w naszym taśmociągu. Teraz ostatnie dziecko mówi głośno numer przedostatniego dziecka, do którego rzuca woreczek, np. „dziesięć”. Osoba z numerem „dziesięć” mówi „dziewięć” i odrzuca woreczek do osoby z tym numerem. W tej „poczcie zwrotnej” również wszystkie dzieci biorą udział, a następuje tylko zamiana kolejności – od numeru największego do najmniejszego. Dziecko z numerem „jeden” zbiera woreczki.

KSIĄŻKA DLA TRZECH ZMYSŁÓW

Materiały: koszulki foliowe do segregatora formatu A5 lub A4, różne drobne, kolorowe przedmioty z różnorodną fakturą powierzchniową (np. kasza, nasiona, ryż, makarony, żołędzie, małe kasztany, groch, małe suche liście, koraliki, kapsle, guziki, kawałki grubej włóczki lub kolorowe nitki, folia błyszcząca, kolorowe spinacze biurowe, konfetti, pocięte rurki do napojów, gąbka, bibuła, patyczki plastikowe, kolorowe kartki papieru itp.), taśma klejąca.

Praca konstrukcyjna przy stolikach. Każde dziecko wykonuje według własnego pomysłu strony do książki dla trzech zmysłów – dotyku, wzroku i słuchu. Do koszulki foliowej należy włożyć różne drobne przedmioty, które mogą zaciekawić i przyciągnąć uwagę użytkowników książki. W folii umieszczamy kilka małych przedmiotów tak, aby można je było dokładnie obejrzeć, dotknąć każdy z osobna, poruszać i usłyszeć wydawane przez nie odgłosy.
Po umieszczeniu zawartości wewnątrz foliowej koszulki
zaklejamy jej brzegi taśmą klejącą.
Gdy każde dziecko wykona kilka stron, możemy je połączyć grubą włóczką lub kolorowym sznurkiem,
tworząc ciekawą książkę dla trzech zmysłów.

Przykładowa strona książki dla trzech zmysłów widoczna na zdjęciu poniżej.

OWOCE

Materiały: zwinięta w ciasny rulon gazeta.

Zabawa integracyjna dla grupy do 15 dzieci.
Wszyscy siedzą w kręgu. Każde dziecko wybiera sobie nazwę dowolnego owocu, tak jednak, by nazwy się nie powtarzały.
Jedna osoba wchodzi do środka kręgu. Jej zadaniem jest lekko dotknąć papierowym rulonem w kolana wywołany „owoc”.
Wywołana osoba, aby uniknąć dotknięcia, musi szybko wywołać kolejny „owoc”. Jeżeli ktoś nie zdąży przed dotknięciem wywołać kolejnej osoby, wywoła siebie samego, wywoła osobę stojącą w kręgu lub owoc, którego nie ma pośród uczestników – wchodzi do środka koła i teraz on próbuje „strącać wywoływane owoce”. Dziecko, które siadło na wolnym miejscu, rozpoczyna zabawę na nowo.

UWAGA! Należy często przypominać, aby nie uderzać zbyt mocno papierowym rulonem.

PAPIEROWY KWIATEK

Materiały: gazety czarno-białe, kolorowe koła z papieru o średnicy 3-5 cm, taśma klejąca, klej.

Należy zwinąć bardzo ciasno arkusz gazety po przekątnej,
by otrzymać papierowy patyczek. Końcowy fragment gazety sklejamy taśmą. Każde dziecko z kolorowych papierowych kół tworzy płaską kompozycję przedstawiającą kwiat. Poszczególne elementy kompozycji należy przykleić klejem. Tak wykonany kielich kwiatu dzieci przyklejają na wierzchołku patyczka (łodygi), a po bokach przyklejają liście, tworząc je z papierowych kół. Wykonane kwiaty umieszczamy w wazonie i ustawiamy jako element dekoracyjny i efekt pracy grupy na widocznym miejscu w sali.

Przykładowe prace można zobaczyć na zdjęciu poniżej.

TĘCZA

Materiały: kolorowe koła z papieru o średnicy 3-5 cm, taśma klejąca.

Nauczyciel prosi dzieci, aby wybrały sobie jedno papierowe koło spośród kół w czterech kolorach – czerwone, zielone,
żółte lub niebieskie. Papierowe koła są przyklejane taśmą klejącą
do ubrań jako emblematy.

Wszystkie dzieci siedzą na krzesłach w kręgu. Nauczyciel stoi obok siedzących i wymienia kolory, np.: „zielony i czerwony”. Wtedy dzieci, które mają emblematy w tych kolorach, szybko zamieniają się z sobą miejscami. Nauczyciel może podać kolejne – z innymi konfiguracjami kolorów – polecenia do wykonania. Natomiast na hasło: „tęcza” wszyscy mają zmienić miejsce i także nauczyciel szuka miejsca
w kręgu dla siebie. Ten z uczestników, który nie zdążył usiąść na krześle, przyjmuje rolę prowadzącego i kontynuuje zabawę, wydając nowe polecenia do zamiany miejsc przez bawiących się.
Dopiero po podaniu hasła „tęcza” osoba prowadząca
może wraz ze wszystkimi uczestnikami
szukać dla siebie miejsca na krześle.
Zabawę powtarzamy kilkakrotnie.

ZABAWY Z WYKORZYSTANIEM METODY DRAMY:

“Minki”  Przebieg: 1. Dzieci podzielone na trzy, cztery grupy. Każda grupa

siada w odrębnym kole. Nauczycielka podchodzi do każdego koła i informuje,

jaki rodzaj emocji, uczucia będą pokazywać za pomocą gestów, mimiki,

np. jesteście weseli, smutni, zamyśleni, przestraszeni, zdziwieni itp.

2. Pozostałe dz. odgadują rodzaj emocji przedstawioną przez daną grupę.

“Spotkanie zwierząt egzotycznych”

1. Nauczycielka proponuje zabawę z pluszowymi zwierzątkami egzotycznymi.

2. Dzieci wcielają się w rolę zwierzątek egzotycznych na wolności i tych, co są

w ZOO.

3. Prezentacja w parach, np.:Cześć, jestem słoń i lubię sobie chodzić gdzie chcę.

A ty, jak się nazywasz i co lubisz robić? Cześć, jestem małpka. Lubię skakać,

ale mieszkam w klatce i nie mogę robić i chodzić gdzie chcę? itd.

4. Dyskusja na temat, które zwierzątka były smutne i dlaczego?

Czy wy chcielibyście mieszkać w ZOO?  Dlaczego nie?

Zabawy umuzykalniające

"Gaduły" - muzyka w wysokim rejestrze-wielkoludy (marsz na palcach, ręce

w górze).W średnicy-marsz przedszkolaków. W niskim rejestrze-krasnoludki

(nogi ugięte, ręce oparte na kolanach, marsz na całych stopach). Przerwa

w muzyce-wolno rozmawiać.

"Kwiaty na łące" - siad klęczny w kole. Głowa schowana na kolanach.

Muzyka pełni rolę słońca. Nagrzane" kwiaty" rozchylają się, unosząc główki

i ręce coraz wyżej (głośno) kiedy słońce chowa się za chmury (cicho)-

kwiaty się zamykają.

"Chusteczki" - dzieci, każde z innym kolorem szarfy (4 kolory) stoją w rozsypce.

W środku jedno dziecko trzyma cztery chusteczki- kolory te same co szarf.

Uniesiona chusteczka (np.: czerwona) zaprasza do biegania dzieci z czerwonymi

szarfami. Podniesienie innej powoduje, że biega nowa grupa, a poprzednia

natychmiast się zatrzymuje.

"Karuzela" - cwał boczny w kole. "Pasażerowie" trzymają się z tyłu za ramiona

kolegi, który cwałuje w kole. Na umówiony sygnał-pasażerowie "przesiadają się"

o jedno miejsce wstecz. Potem zmiana ról.

Zabawa tropiąca:

"Szukamy skarbu" - dzieci szukają ukrytego skarbu, który ukryła jedna grupa

dzieci. Szukają go przy pomocy znaków, listów, rebusów jakie zostawiły dzieci,

które ukryły skarb. Skarb musi być dla dzieci ważny, cenny ponieważ to motywuje

dzieci do poszukiwaniago.

Zabawy terapeutyczne

„Cicho – głośno"Gdy nauczycielka przykucnie i dłonie położy na podłodze ,

to dzieci chórem wymawiają słowo „koza” szeptem . Gdy nauczycielka uniesie

ręce wyżej – to dzieci mówią głośniej , a gdy całkiem wysoko to najgłośniej .

Później zabawę może przeprowadzić chętne dziecko – dyrygując rękami .

Odmiana zabawy. Dzieci ustawione w kole kolejno wymawiają słowo „kot”

coraz głośniej, a następnie rundka w przeciwną stronę koła, podczas której

dzieci kolejno wypowiadają słowo „koza” coraz ciszej.

„Ja kolor – ty wyraz” Nauczycielka rzuca piłkę do dzieci i wymawia kolor ,

a dziecko ,które otrzyma piłkę ma wymienić słowo związane z tym kolorem ,

np.: zielona – kanapa, biała –gęś ... itd.

Zabawy symulacyjne (symulacja-udawanie)

"Robienie kanapek" - małe pomieszczenie urządzone jak mała kuchnia: szafki,

naczynia, sztućce, urządzenia mechaniczne potrzebne   w kuchni, maszynka

gazowa, zlewozmywak, woda, gaz, artykuły spożywcze potrzebne do

przyrządzenia wiosennych kanapek. Nauczycielka mówi:" Może spróbujemy

sami sobie przygotowac  śniadanie. Każdy będzie mógł zrobić taką kanapkę,

jaką lubi najbardziej". Nauczycielka może zrobić sobie drugie śniadanie.

"Kolory" - na placu zabaw w czasie słonecznej jesiennej pogody, dzieci mają

do dyspozycji kredki ołówkowe, świecowe, pisaki, farby, pędzle, sztalugi,

kartki, sztywne podkładki, pojemniki z wodą. Nauczycielka zachęca do

malowania: "Jesień jest piękną porą roku. Zorganizujemy sobie plener,

czyli malowanie na dworze. Możecie dowolnie skorzystać z tych przedmiotów,

jak prawdziwi artyści. Spróbujemy?"

ZABAWY PERCEPCYJNE

"Zapach przyrody"  P: rośliny przyniesione przez dzieci ze spaceru Podczas

spaceru nauczycielka prosi dzieci aby wąchały dokładnie wszystko co je otacza.

Prosi także, aby wzięły do przedszkola dowolną roślinkę. W przedszkolu dzieci

siadają w kole, zamykają oczy i intensywnie wąchają przyniesione przez siebie

z lasu rośliny. Następnie podają swoją roślinę sąsiadowi z prawej strony,

a same biorą roślinę od sąsiada z lewej strony i powąchało jego roślinkę.

Kiedy minie cała runda i do każdego dziecka dotrze jego roślina, wówczas

wszyscy otwierają oczy i podziwiają przyniesione przez siebie znaleziska.

(W zabawie można wykorzystać także inne przedmioty i wówczas dzieci

mogą z zamkniętymi oczami odgadywać czy ich przedmiot pochodzi z lasu czy nie.

"Od zapachu do smaku" Dzieci siedzą w kole, na środku stoi przykryty serwetką

koszyk z owocami. Owoce muszą być tak rozłożone aby po zdjęciu serwetki każdy

był dobrze widoczny. Nauczycielka powoli zdejmuje serwetkę,   dzieci po kolei

podchodzą do koszyka i biorą po jednym owocu. Następnie dzieci wąchają owoce,

po czym nauczycielka kroi każdy owoc na dwie części by dzieci powąchały go

z zamkniętymi  oczami. Teraz z kolei dzieci podają rozkrojony owoc sąsiadowi

z prawej strony i przyjmują owoc od sąsiada z lewej strony. Zabawa toczy się

do  czasu, kiedy każdy owoc wróci do dziecka, który go wyjął z koszyka.

Teraz można obrać owoce i pozwolić dzieciom spróbować smaków  wszystkich

owoców.

ZABAWY – PEDAGOGIKA ZABAWY:

„Falujące łóżko” – 4-5 dzieci tworzy łóżko, opierając się na rękach i nogach.

Na jego środku kładzie się z rękami założonymi pod  głowę jedno dziecko.

Łóżko zaczyna się poruszać z góry  na dół, do przodu i do tyłu. Po około

1-2 minutach łóżko  zatrzymuje się, a poszczególne jego części chwytają

osobę leżącą i zsuwają ją delikatnie po pośladkach   i stopach na ziemię.

Zabawie może towarzyszyć muzyka.

„Siedzimy na kolanach” – dzieci ustawiają się w kole jeden za drugim,

trzymając ręce na ramionach partnera stojącego  z przodu. Dzieci stoją

w kole i próbują usiąść  na kolanach partnera stojącego z tyłu.

ZABAWY INTEGRUJĄCE:

„Mało nas, mało nas” – Tradycyjna zabawa ruchowo – taneczna, w której

kolejno wywołujemy do środka koła imieniem poszczególne dzieci.

„Zgadnij – czyje słyszysz imię” – Jedno dziecko opuszcza krąg z poleceniem,

aby po powrocie odgadło jakie imię słyszy. Pod jego nieobecność wybieramy

imię dziecka z sali np. Bartek. Dzielimy je na sylaby BAR – TEK. Na dany znak,

dzieci w dwóch grupach skandują jednocześnie sylaby wybranego imienia.

Jeżeli zgadujący trzykrotnie poniesie porażkę w odgadywaniu daje fant.

Zabawy i ćwiczenia oddechowe i ortofoniczne , ćwiczenia mowy.

„Naśladowanie głosów” Ręce ułożone na talii po bokach tak, by kciuk

dotykał dolnej partii żeber, a pozostałe palce spoczywały na przedniej

partii żeber, uciskając przeponę. Wykonanie kilkunastu wdechów i wydechów,

raz przez usta, raz przez nos. Wdech: wciąganie powoli powietrza

(ramiona nie poruszają się) i wypuszczanie go powoli, nie wprowadzając

w ruch mięśni pasa barkowego ani mięśni brzucha. Na wydechu naśladowanie

dźwięków wydawanych przez zwierzęta (kot, żaba, pies, krowa, wąż, ptaki),

maszyny, instrumenty.

„Wypowiadanie głosek” Na wydechu wolne wypuszczanie powietrza

i wypowiadanie głoski: a, następnie głosek: a, e, i, o, u, y. Na wydechu

wypowiadanie całego ciągu samogłosek: a, e, i, o, u, y (początkowo

prowadzący pokazuje kolejne głoski wypisane na kartonie, jednocześnie

ustalając długość artykulacji).

FONOWANIE SAMOGŁOSEK

Na wydechu fonowanie zestawu samogłosek

(wzór wypisany na kartonie) prowadzący początkowo ukazuje kolejność

i czas trwania artykulacji każdej z grup, następnie ćwiczenie wykonywane

jest samodzielnie:  ae, ao, ai, au, ay,  oa, oe, oi, ou, oy, itd.

ZABAWY DYDAKTYCZNE (NAUCZAJĄCE)

...