Roman Warszewski - Ruchome piaski i inne opowiadania (2000).pdf - Roman Warszewski - morefaya2006

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

ROMAN WARSZEWSKI

RUCHOME PIASKI

i inne opowiadania

Tower Press 2000

POCZĄTEK POGONI

Zdarzyć się to mogło tylko o tej porze roku, gdy świat jest pełen nudy, a nuda się skrapla, a kro-

ple szarzeją, a szarość jest wszędzie – czyli jesienią. Bo wiosną szlibyśmy ze wzrokiem zawieszo-

nym na wysokości chyżych dziewczęcych piersi; zimą mrużylibyśmy oczy, broniąc się przed szar-

piącą je zewsząd bielą; a latem – cóż latem... – latem najprawdopodobniej wcale by nas tu nie było:

gnalibyśmy gdzieś pośród gór, jezior lub żywicznych lasów i korzystalibyśmy ze szkolnych waka-

cji. A trzeba było, byśmy szli tak jak teraz – zgarbieni, oganiający się od strug deszczu, ze wzro-

kiem wbitym w żwir, w piach, w ziemię, w kałuże. Byśmy szli, kurcząc się w sobie, byśmy szli,

myśląc tylko o jednym – jak zamienić się w małe kuleczki, które potrafią kluczyć swym pląsem

między jedną kroplą a drugą, lub – najlepiej – jak zmienić się w coś jeszcze mniejszego, w coś cze-

go w ogóle nie ma.

Przechodziliśmy właśnie nieopodal żwirowni. Duży siłował się z wyginanym wiatrem i desz-

czem parasolem, klął to na pogodę, to na złe stopnie, które czekały na nas w szkole. Ja nie chciałem

być gorszy i mężnie wtórowałem mu w tym gdakaniu, lecz tak naprawdę od paru dobrych chwil nie

byłem już tu obecny – przemierzałem knieje pomysłowości i przetrząsałem krzak za krzakiem do-

kładnie tak samo, jak szuka się grzybów. Ale grzyby jest dużo łatwiej znaleźć niż to za czym w tej

chwili się rozglądałem. Nie, nie szukałem żeń-szenia ani czterolistnej koniczyny. Szukałem czegoś

całkiem innego. Szukałem powodu, żeby nie musieć iść do szkoły, żeby teraz zaraz móc zawrócić

w pół drogi; by dalej móc spać, wstać dopiero gdzieś koło południa, nie mnożyć, nie dodawać ani

nie odmieniać, ale aż do wieczora marzyć i robić tylko swoje.

Czasu pozostawało coraz mniej: Dwa, może trzy zakręty, potem koniec – szkoła. Nuda. Smutek.

Katastrofa. „Co robić? Co robić?” – rozpacz coraz mocniej łapała mnie za pięty. Jeszcze raz w po-

płochu przebiegałem odległe rewiry i zbite zarośla, w których dobre pomysły zwykły robić za dzi-

kiego zwierza. A tu nic! „Pomór!”, „Zdrada!”, „Epidemia!” – myślałem, czując na języku cierpki

smak rozczarowania. I jeszcze raz wzrok uciekał mi na boki: I jeszcze trochę szansy, jeszcze odro-

bina nadziei. A tu nadal nic – aż dudni, tak pusto! I właśnie wtedy, w tej piołunowej chwili, nie-

spodziewanie wydało mi się, że pośród spadających na ziemię kropel dostrzegłem iskrę lub coś, co

– jeśli nią nie było – mogło być tylko kamieniem składającym się z wymytego deszczem światła...

Ależ skąd! – normalnie nie zwróciłbym na to wcale uwagi, teraz jednak postanowiłem kurczowo

uchwycić się tej ostatniej deski ratunku. Przez myśl przemknęło mi tylko niepokojące pytanie:

Czy... – czy to też mógłby być powód?, i szturchańcem przerwałem gderanie dobiegające spod ko-

puły parasola.

– Zobacz! – zawołałem do Dużego. – Zobacz!

Sam stanąłem jak wryty. Stałem, patrzyłem i nie mogłem od tego oderwać wzroku, a ono – to

coś, to podłużne, błyszczące i nieco rozmyte – leżało przede mną nie dalej niż dwa kroki. Trzeba

się było tylko nachylić.

„Jak oko ryby” – pomyślałem i zaraz przyszło mi do głowy, że nie było to zbyt mądre porówna-

nie: przecież nigdy nie widziałem rybich oczu luzem! Lecz musiałem chyba nawet to powiedzieć

na głos lub myśl ta na tyle była intensywna, że bezwiednie począł się z niej szept. Duży bowiem

potwierdził słowa, których ja jeszcze nie zdążyłem wypowiedzieć i które dopiero gdzieś między

nami wisiały.

– Masz rację! – wykrzyknął. – Naprawdę! Jakby rybie oko! Jakby...

Przysiadłem. To coś nie miało ani szerokości, ani długości i było jakby zakrzepłym kawałkiem

migotliwego światła. Wypełniała je i czerń, i biel, i czerwień, a między ich urywanymi błyskami

przezierał żywo iskrzący się błękit... Tak! Ależ tak! Po chwili wahania dłużej nie było można już

wątpić: Barwy te – te w środku – jakby ze sobą zlewały się, walczyły... To wgryzały, wczepiały się

w siebie, popychały łokciami, to znów jedna drugiej nie chciały zejść z drogi i – zapewne podstę-

pem – prosto w tors starły się wbijać wyostrzony sztylet z samej siebie...

Szybkim spojrzeniem porozumiałem się z Dużym, choć – prawdę mówiąc – wcale nie musiałem

tego czynić. Z góry wiedziałem, że na jego twarzy odnajdę swoje własne, najtajniejsze myśli. Było

bardziej niż jasne, że nie możemy tu tego pozostawić! Jakże by inaczej?! Pomyślcie – deszcz, roz-

pędzone samochody, kpiny ordynarnych przechodniów...; było jasne, że musimy dlań znaleźć ja-

kieś wygodniejsze, bardziej odpowiednie miejsce!

Rozfalowani, roztańczeni, rozśpiewani – do domu wracaliśmy na najdłuższych, na najszybszych

nogach. Był to bardziej lot niż bieg, bardziej łopot skrzydeł niż podskoki: lot-triumf, lot-

zwycięstwo, radość, radość, radość! Cali byliśmy w zachwycie, a zachwyt ten zmieniał się w żagiel

– gdy nadbiegał wiatr; gdy siekł zaś deszcz – to w parasol i w wiosło. Zdarzył się cud i powód –

tak!, tak! – znalazł się (co najdziwniejsze!) wśród kałuż i kamieni – hurra! – na samym środku dro-

Roman Warszewski - Ruchome piaski i inne opowiadania (2000).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: