Trollope Joanna - Prowincjonalny romans.pdf - T - ann-diam

Joanna Trollope

Prowincjonalny romans

Przełożyła Katarzyna Wrażeń

Dla Louise

W dniu, w którym umowa kupna domu została podpisana,

Alice Jordan zapakowała trójkę dzieci do samochodu i pojechała

zwiedzić posiadłość.

Siedmioletnia Natasha jak zwykle nie chciała zapiąć pasa, a

James płakał, ponieważ nie mógł znaleźć swojej zabawki –

kaskadera na miniaturowym motocyklu. Najmłodsze dziecko

leżało spokojnie w nosidełku kołysząc się lekko, a po jego

uniesionej do góry twarzyczce przemykały cienie nagich gałęzi.

Aby zagłuszyć wycie Jamesa, Natasha zaczęła śpiewać piosenkę

pt. „Dziesięć zielonych butelek”. Alice włączyła radio, w którym

jednostajny kobiecy głos z „Godziny dla kobiet” wyjaśniał ze

spokojem, jak badać swoje ciało w celu wykrycia złowieszczych

guzów.

Na przednią szybę samochodu prysnęło błoto oblepiając ją

piaskiem. James przestał nagle płakać i włożył kciuk do buzi.

– Jesteś kompletne dziecko – powiedziała z pogardą Natasha.

Cały umazany, znowu zaczął beczeć. Alice widziała we

wstecznym lusterku jego czerwoną, mokrą od łez twarz. Głos w

radiu poinformował, że jeśli nie masz ochoty sam przeprowadzać

badania, powinieneś znaleźć kogoś, kto zrobi to za ciebie.

Rozmówca zapytał wtedy – całkiem rozsądnie, pomyślała Alice –

jak można do tego stopnia utożsamić się z drugim człowiekiem,

żeby odczuwać to, co on?

– Jeśli będziesz tak ryczał – stwierdziła Natasha – wszyscy

pomyślą, że jesteś dziewczynką.

James zawył dziko i zamachnąwszy się pięścią uderzył siostrę

w policzek. Natasha spojrzała na matkę rozszerzonymi z

wściekłości oczami i zaczęła płakać. Leżący z tylu Charlie wyczuł

napięcie – jego delikatna okrągła twarzyczka zaczęła marszczyć

się niespokojnie. Dziecko otworzyło buzię i mocno zacisnęło

powieki.

Alice zatrzymała samochód.

– Węzły chłonne...

Wyłączyła radio, odpięła pas i obróciła się do tylu.

– Będziecie cicho czy nie! – krzyknęła. – Wstrętne, wstrętne

dzieci! Dosyć tego. Nie możecie się kłócić w samochodzie. Jak

mam prowadzić w takich warunkach? Chcecie, żebym uderzyła w

drzewo? Bo tak się za chwilę stanie.

Natasha przestała płakać i wyjrzała przez okno. Zobaczyła

jedynie żywopłot i pagórkowate pola z kilkoma biało-czarnymi

krowami.

– Przecież tu nie ma żadnych drzew – stwierdziła. Alice

zignorowała ją.

– Zapomnieliście, gdzie jedziemy?

– Do... do domu – odpowiedział niepewnie James. Siostra

rzuciła mu miażdżące spojrzenie.

– Do naszego nowego domu.

– Właśnie. Nie chcecie go zobaczyć?

– Chcemy – odpowiedziała dziewczynka.

James nie odezwał się. Jedyne czego pragnął w tej chwili, to

znów włożyć kciuk do buzi. Nie śmiał jednak tego zrobić.

– W takim razie – ciągnęła Alice – dopóki tam nie dojedziemy,

nikt nie ma prawa odezwać się ani słowem. Inaczej zostaniecie w

samochodzie, a ja pójdę obejrzeć wszystko sama. Jasne?

Zapięła pas i włączyła silnik. Natasha obserwowała ją z tylnego

siedzenia. Ze wszystkich matek, jakie znała, tylko Alice nosiła

warkocz. Był bardzo długi i gruby. Zaczynał się prawie na czubku

głowy i sięga! do polowy pleców. Zazwyczaj matka przerzucała

go przez ramię. Natasha bardzo pragnęła mieć taki warkocz, jej

przyjaciółka Sophie również. Matka Sophie, jak większość mam,

miała raczej zwyczajne, niczym nie wyróżniające się uczesanie.

Dziewczynka patrzyła z dumą na warkocz Alice i nagle

ogarnęła ją ogromna tkliwość.

– Przepraszam – powiedziała cichutko, pamiętając o zakazie.

Alice uśmiechnęła się do niej szeroko, odwracając na chwilę

głowę.

– Już prawie dojechaliśmy.

Alice zawsze chciała mieszkać w Pitcombe. Zresztą każdy o

tym marzył, nawet ci z daleka. Jeśli więc w „Country Life”

pojawiło się zdjęcie wystawionego na sprzedaż domu w Pitcombe,

opatrzone było podpisem: „W najbardziej poszukiwanym zakątku

świata”. Było to takie miejsce, o jakim marzą emigranci od lat

przebywający poza rodzinnym krajem – kamienne miasteczko

usytuowane na zboczu łagodnego wzgórza, z kościołem na jego

szczycie i pubem na samym dole, małą rzeczką i spoglądającym

na to wszystko z wielkopańską łaskawością wielkim barokowym

pałacem. Sir Ralph Unwin, właściciel rezydencji, trzech tysięcy

akrów ziemi oraz dwunastu domów w miasteczku, był wysokim

siwowłosym mężczyzną i wyśmienitym strzelcem. Jeździł

landrowerem i ze swojego podwyższonego fotela z powagą kiwał

dłonią napotkanym mieszkańcom. Na terenie jego posiadłości, w

Pitcombe Park, cały czas odbywały się różnego rodzaju imprezy

charytatywne, podczas których zbierano pieniądze na przytułek,

badania nad artretyzmem czy też nowy dach kościoła. Nie

wpuszczał jedynie miejscowych członków Partii Konserwatywnej.

Jestem od urodzenia apolityczny, mawiał, wiedząc, że jego słowa

będą z podziwem cytowane. Alice spotkała go dotąd tylko raz,

przedstawiona przez Johna Murraya-Frencha, od którego

kupowali dom. Sir Ralph powiedział wtedy: „Serdecznie witamy

w Pitcombe, pani Jordan, szczególnie jeśli ma pani dzieci”.

Zastanawiała się, czy zdaje sobie sprawę, jak bardzo jest

czarujący. Lady Unwin również była przemiła, w ten nie

dopuszczający poufałości sposób, tak charakterystyczny dla kobiet

od lat należących do różnego rodzaju zgromadzeń i komitetów.

Lady Unwin przewodniczyła Brygadzie Pogotowia Ratunkowego

im. Świętego Jana działającej w hrabstwie oraz komitetowi do

spraw lokalnego przytułku. Uważała za swój obowiązek

uczęszczanie na zebrania towarzystwa przyjaciół sztuki oraz brała

udział w wycieczkach dla starszych mieszkańców miasteczka.

Chwyciła teraz rękę Alice w swoją dużą ruchliwą dłoń

ozdobioną wspaniałymi pierścieniami. Paznokcie miała

Trollope Joanna - Prowincjonalny romans.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: