EUCHARYSTIA W BIBLII
1. (...)Ewidentnie samej mszy św. w jej dzisiejszej strukturze nie znajdziemy w Biblii, ale jej zaczątki już nawet w ST. Już na samym początku historii Izraela, gdy lud zawierał przymierze ze swoim Bogiem na Synaju, Bóg oznajmił: wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym. Słowa te rozszerzył w NT Autor 1P: Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła.
2. Otóż z trzech podstawowych faktów przynależymy do naszego Boga:
a) z faktu stworzenia nas przez Niego;
b) z faktu zawarcia przymierza na Synaju
c) z faktu odkupienia nas przez śmierć Jezusa, Jego Syna
4. Dlatego pojawia się owo fundamentalne przykazanie Dekalogu w Księdze Wyjścia: Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. Tekst mówi o szabacie, podstawowym siódmym dniu żydowskiego tygodnia. Dla nas z racji zmartwychwstania Chrystusa jest to niedziela, lecz tu akurat nie ma to znaczenia. Niedziela dla nas jest także siódmym dniem tygodnia.
5. Lecz co to znaczy „uświęcić”? Ponieważ tylko Bóg jest święty, „uświęcić” oznacza „uczynić go Bożym”, „uczynić go dla Boga” = „oddać go Bogu”, by choćby w tym dniu ON stał się najważniejszy. Stąd tak jasne staje się połączenie oddania tego dania Bogu z zakazem jakiejkolwiek pracy dobrowolnej i niepotrzebnej.
Tę wykonujemy w pozostałe dni. Ten jeden dzień ma być zupełnie inny: nie pracuję po to, by świętować.
6. Zapytamy jednak: dlaczego Bóg tego żąda? W pewnym miejscu – w Księdze Pwt – Bóg sam to wyjaśnia mówiąc: Będziesz zważał na szabat, aby go święcić, jak ci nakazał Pan, Bóg twój. Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd Pan, Bóg twój, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem: przeto ci nakazał Pan, Bóg twój, strzec dnia szabatu.
7. Tu tkwi cały sens świętowania na fundamencie ST: dzień Pański ma przypomnieć wielkie dzieło uwolnienie z niewolniczej pracy a lud ma spotkać się z Tym, który do tego doprowadził = z Bogiem uwalniającym od niesprawiedliwości, ciężkiego położenia, od pracy ponad siły. Dobrze byłoby, gdybyśmy ten aspekt naszych niedzielnych spotkań z Bogiem zachowali: nie idę z obowiązku, lecz z świadomości i wdzięczności za to, co dla mnie uczynił mój Bóg: spotykam się z Bogiem, który – jak wtedy – także i dziś daje mi wolność i możność odejścia od ciągłej i męczącej pracy.
8. W ST szabat jest najważniejszym świętem społeczności ludu Bożego. Jednak w inne ważne święta Spotkanie z Bogiem jest również nakazane. Spośród wielu wymienimy 3 najważniejsze: Oto czasy święte dla Pana, zwołanie święte, na które wzywać ich będziecie w określonym czasie. W
9. pierwszym miesiącu, czternastego dnia miesiąca, o zmierzchu, jest Pascha dla Pana. Pascha żydowska odpowiada naszej Wielkanocy. Drugim wielkim świętem jest Pięćdziesiątnica, nasze Zielone Świątki. Tutaj Bóg nakazuje: Tego samego dnia zwołacie lud. Będzie to dla was zwołanie święte. Nie będziecie wykonywać tego dnia żadnej pracy. Jest to ustawa wieczysta we wszystkich waszych siedzibach, dla waszych pokoleń. Trzecim wielkim jest tzw. Święto Namiotów, pamiątka przebywania ludu na pustyni po wyjściu z Egiptu: Powiedz Izraelitom: Piętnastego dnia tego siódmego miesiąca jest Święto Namiotów przez siedem dni dla Pana. Pierwszego dnia jest zwołanie święte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy.
10. Zauważyliśmy tutaj pewien stale powtarzający się rzeczownik: zwołanie święte. Otóż owo zwołanie to nic innego jak zebranie ludu dla uczczenia Jahwe, Boga Izraela. Cała społeczność ma się stawić przez Bogiem dla uczczenia Go.
11. Ma się to stać w ściśle określonym miejscu. Oto, co nakazuje Bóg przez Mojżesza: Złożysz ofiarę ku czci Pana, Boga swego w miejscu, które sobie obierze Pan na mieszkanie dla imienia swego. Innymi słowy: uczcisz Pana, Boga Twego nie gdziekolwiek, lecz w określonym przez Niego samego miejscu, które JEMU będzie się podobać. Na tym m.in. Kościół buduje obecnie swe nauczanie o miejscu świętym.
12. Charakter tego spotkania ma być wyraźnie radosny, wg tego, co przekazał Pan przez Mojżesza: Będziesz się cieszył w obliczu Pana, Boga twego, w miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, na mieszkanie dla imienia swojego, ty, syn twój i córka, sługa twój i niewolnica, obcy, sierota i wdowa, którzy żyją u ciebie. Jakże daleko jesteśmy nawet dzisiaj od tego pragnienia Boga, wówczas wyrażonego.
13. Zapytajmy jednak na koniec: dlaczego Bóg żąda owych cotygodniowych spotkań ze swoim ludem? Otóż z pewnością nie dla Siebie samego, bo On od nas niczego nie potrzebuje. Odpowiedzią jest motywacja którą znów daje nam w jednej z mów swego sługi, Mojżesza a jest to odpowiedź dwojaka:
a) będziesz świętować ku czci Pana, Boga swego, w miejscu, które sobie obierze Pan, za to, że ci błogosławi Pan, Bóg twój, we wszystkich twoich zbiorach, w każdej pracy twych rąk, i abyś był pełen radości = masz świętować, by dziękować za błogosławieństwo, które spływa na ciebie codziennie w twojej pracy, jaką wykonujesz;
b) Jeśli pilnie będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego, wiernie wypełniając wszystkie Jego polecenia, które ja ci dziś daję, wywyższy cię Pan, Bóg twój, ponad wszystkie narody ziemi, Spłyną na ciebie i spoczną wszystkie te błogosławieństwa, jeśli będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego. Będziesz błogosławiony w mieście, błogosławiony na polu. Błogosławiony będzie owoc twego łona, plon twej roli, przychówek twych zwierząt. Błogosławione będzie twoje wejście i wyjście. Pan sprawi, że twoi wrogowie, którzy powstaną przeciw tobie, zostaną pobici przez ciebie. Jedną szli drogą przeciw tobie, a siedmioma drogami uciekać będą przed tobą. Pan rozkaże, by z tobą było błogosławieństwo w spichrzach, we wszystkim, do czego rękę wyciągniesz. On będzie ci błogosławił w kraju, który ci daje Pan, Bóg twój.
13. Po takiej serii wspaniałych błogosławieństw wystarczy już tylko apel Autora Hbr: Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień. Dzień waszego odkupienia. AMEN.
Ks. Janusz
czarusiek