Metody leczenia otyłości

Otyłość to uwarunkowane nadmiernym rozwojem tkanki tłuszczowej zwiększenie masy ciała znacznie powyżej wartości prawidłowych. Przyczynami otyłości są: wysokokaloryczna dieta, brak aktywności fizycznej, czynniki genetyczne, przekarmianie w dzieciństwie.

Metody leczenia otyłości

·         Dieta i wysiłek fizyczny
Podstawą leczenia otyłości jest dieta i wysiłek fizyczny. W celu zmniejszenia masy ciała konieczne jest spowodowanie ujemnego bilansu energetycznego, czyli zmniejszenie ilości przyjmowanego pożywienia oraz zwiększenie zużycia energii. Leczenie dietetyczne polega na spożywaniu posiłków o energetyczności zmniejszonej o około 500-1000 kcal dziennie w stosunku do dotychczasowej diety. Odchudzanie należy zaczynać od deficytu energetycznego rzędu 600 kcal dziennie, co można uzyskać na diecie dostarczającej 1200- 1300 kcal. Redukcja masy ciała wynosi wówczas około 0,5 kg tygodniowo. Diety o bardzo małej kaloryczności, dostarczającej poniżej 800 kcal dziennie, mogą zapewnić duży ubytek masy ciała w ciągu trzymiesięcznej kuracji, nie są jednak przydatne dla długoterminowej kontroli masy ciała.
W ramach ustalonej puli kalorii zaleca się spożywanie 5 posiłków dziennie z ograniczeniem ilości słodyczy, słodkich owoców i tłuszczu oraz zastąpienie pieczywa białego - pełnoziarnistym. Tłuszcz nie powinien dostarczać więcej niż 30% energii, w tym co najmniej 1/3 powinny stanowić tłuszcze zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe. W celu zapewnienia odpowiedniej ilości węglowodanów złożonych, białka, błonnika witamin i soli mineralnych dieta powinna być urozmaicona i zawierać odpowiednią ilość nabiału, warzyw i owoców. Dietę można uzupełniać preparatami witamin i minerałów. W trakcie odchudzania należy pić dużo wody, która spożyta przed posiłkiem daje uczucie sytości.
Pożądane jest kojarzenie leczenia dietetycznego z ćwiczeniami fizycznymi. W celu redukcji masy ciała konieczny jest zwiększony wysiłek fizyczny, najlepiej kilka razy w tygodniu po 20-60 minut. Szczególnie korzystne formy treningu to: gimnastyka, jogging, pływanie, marsz, siatkówka, jazda na rowerze.

·         Parafarmaceutyki
Pomocniczo w czasie odchudzania można stosować pewne parafarmaceutyki, o różnym mechanizmie działania. Liczne środki odchudzające, zawierające błonnik lub włókna roślinne przyspieszają wystąpienie uczucia sytości poprzez zwiększenie wypełnienia żołądka. Inną grupą preparatów wspomagających odchudzanie są środki przyspieszające przemianę materii lub zmniejszające łaknienie, składnikami tych preparatów jest najczęściej chrom lub wyciągi roślinne, np. z grapefruta.W odchudzaniu pomocne mogą być również preparaty zawierające chitynę ograniczającą wchłanianie tłuszczów lub związki ułatwiające ich spalanie: kwas linolowy oraz L- karnitynę.
W leczeniu nadwagi można stosować również środki moczopędne i przeczyszczające, których głównymi składnikami są wyciągi roślinne: z senesu, kruszyny, pokrzywy, pietruszki lub brzozy. Liczne preparaty odchudzające mają działanie wielokierunkowe, jednocześnie zmniejszają łaknienie, usprawniają przemianę materii i przyspieszają spalanie tłuszczu.

·         Farmakoterapia
U pacjentów ze znaczną otyłością, to znaczy z BMI> 30 stosuje się farmaceutyki, których działanie polega na ośrodkowym hamowaniu łaknienia lub na zmniejszaniu przyswajalności tłuszczów. Leki z tej grupy mogą być stosowane wyłącznie pod kontrola lekarza. Niestety, farmaceutyki te w połączeniu z dietą są w stanie spowodować spadek masy ciała tylko o 8-10%.

·         Leczenie chirurgiczne
Jeżeli otyłość nie poddaje się leczeniu dietetycznemu i farmakologicznemu, a BMI jest wyższe od 40 i równocześnie występują powikłania metaboliczne, oddechowe czy psychiczne, które stanowią zagrożenie życia, można zastosować leczenie chirurgiczne.
Polega ono na zabiegowym ograniczaniu pojemności żołądka. Jedną z metod jest system BIB, polegający na wprowadzeniu do żołądka balonu, wypełnianego następnie solą fizjologiczną. Balon swobodnie pływa w żołądku, jest wielkości męskiej pięści. Zmniejsza łaknienie i daje uczucie sytości, dzięki czemu można zredukować wagę o 15-30 kilogramów. Warunkiem jest jednak stosowanie diety ustalonej przez lekarza. Balon może być w żołądku przez sześć miesięcy - po opróżnieniu, zostaje wyjęty na zewnątrz.
Kolejną metodą operacyjnego leczenia otyłości jest chirurgiczne zmniejszenie żołądka. Podczas operacji żołądek dzieli się za pomocą specjalnych szwów (tzw. staplerów) na dwie nierówne części. Pokarm trafia do mniejszej kieszeni, która ma pojemność 30-100 ml, a później wąskim przesmykiem przesuwa się do większej, gdzie jest trawiony. Dzięki niewielkim rozmiarom pierwszej części zjedzenie bardzo skromnego posiłku zapewnia uczucie sytości. Zależnie od stanu zdrowia i zastosowanej metody leczenia pacjent przebywa w szpitalu od 7 do 10 dni, rekonwalescencja po operacji trwa ok. 2 miesięcy. Największy spadek wagi następuje bezpośrednio po zabiegu, później masa ciała zmniejsza się wolniej. Prawie 75% operowanych uzyskuje trwałe efekty odchudzające. Po dojściu do określonej wagi i zmianie nawyków żywieniowych, operacyjnie można odtworzyć dawną objętość żołądka. Niestety, chirurgiczne zmniejszanie żołądka jest obarczone poważnymi powikłaniami w okresie okołooperacyjnym oraz z licznymi działaniami ubocznymi w okresie późniejszym.

Efekt „jo-jo”

W okresie chudnięcia ulega obniżeniu przemiana materii, co ma działać ochronnie na organizm, a skutkuje wystąpieniem efektu „jo-jo”, czyli gwałtownego przybytku masy ciała po powrocie do normalnej diety. Po zakończeniu diety organizm potrzebuje mniej energii, a tymczasem normalne posiłki dostarczają jej więcej niż wynosi zapotrzebowanie. Im dieta bardziej restrykcyjna, tym większe ryzyko, że po niej nastąpi znaczny przyrost masy ciała. By uniknąć efektu „jo-jo” nie należy ograniczać drastycznie liczby zjadanych kalorii. Proces chudnięcia powinien zachodzić powoli, nie więcej niż kilogram tygodniowo. W trakcie stosowania diety należy jadać mało, ale częściej, wówczas organizm nie potraktuje tego jak klęski głodu i po zakończeniu diety odchudzającej nie będzie chciał magazynować tłuszczu na zapas.

Kiedy odchudzanie jest skuteczne?

O dobrym efekcie odchudzania mówimy wtedy, gdy redukcja masy ciała wynosi 5 kg, o bardzo dobrym przy spadku wagi o 10 kg, a wyjątkowo dobrym przy zmniejszeniu masy ciała o ponad 20 kg. Skuteczność leczenia otyłości ocenia się również na podstawie redukcji czynników ryzyka chorób z nią związanych, czyli obniżenia ciśnienia tętniczego krwi, stężenia cholesterolu w surowicy, czy podwyższonego stężenia glukozy. Utrzymanie masy ciała po odchudzaniu - ponowny wzrost masy ciała mniej niż 3 kg w czasie ponad 2 lat - oznacza wygraną w walce z otyłością.

Rodzaje liposukcji

Nikt chyba nie ma już dziś wątpliwości, że żyjemy w świecie, w którym wygląd zewnętrzny odgrywa wielką rolę, zarówno w życiu zawodowym, jak i w prywatnym.

Kult ciała jest wszechobecny. Piosenkarki, modelki, aktorki, niemal wszystkie kobiety show biznesu starają się wyglądać idealnie. Są, nie tylko zadbane i eleganckie, ale przede wszystkim - szczupłe. Otyłość jest dla wielu osób bardzo dużym problem. Czynniki genetyczne, siedzący tryb życia, znikoma aktywność fizyczna, niezdrowe odżywianie prowadzą do gromadzenia się nadmiaru tkanki tłuszczowej i w efekcie do nadwagi i otyłości. Otyłość nieuchronnie wiąże się z chorobami serca, a także z nieatrakcyjnym wyglądem fizycznym. To właśnie nadmiar tkanki tłuszczowej w określonych partiach ciała sprawia, że nasz wygląd jest daleki od wymarzonego ideału.

Sposobów na osiągnięcie wymarzonej sylwetki jest dziś naprawdę wiele. Na efekty odchudzania i ćwiczeń trzeba niestety długo czekać, a i tak nie zawsze są one zadowalające. Dlatego zapewne, coraz więcej kobiet, ale też i mężczyzn, decyduje się obrać drogę na skróty. Okazuje się, że nie trzeba wcale wielomiesięcznych diet i wyczerpujących ćwiczeń, by osiągnąć upragnioną sylwetkę. Wystarczy udać się do dobrego chirurga plastyka i zdecydować się na zabieg liposukcji.

Liposukcja

Liposukcja jest to bezpieczne, skuteczne a co najważniejsze nieodwracalne pomniejszenie depozytów tkanki tłuszczowej z okolic pleców, brzucha, ud, pośladków, łydek czy wzgórka łonowego. Dzięki tym zabiegom kobiety najczęściej poprawiają wygląd nóg i brzucha, a ostatnio także wzgórka łonowego. Są to bowiem miejsca mało podatne na utratę tkanki tłuszczowej pod wpływem diety i intensywnych ćwiczeń ruchowych głównie ze względu na uwarunkowania genetyczne. Ponadto, wraz z wiekiem tkanka tłuszczowa powiększa swoją objętość i żaden reżim dietetyczny nie jest w stanie temu zjawisku przeciwdziałać. Zdarza się co prawda, że czasem wielotygodniowe głodówki powodują utratę kilku czy kilkunastu kilogramów. Jednak powrót do normalnego sposobu odżywiania w szybkim czasie powoduje przybór wagi do poziomu sprzed głodówki a niejednokrotnie znacznie przekraczający ten poziom. Zabieg liposukcji daje gwarancję, że usunięte w jego trakcie komórki tłuszczowe nie odrodzą się w tych miejscach nigdy więcej. Trzeba jednak podkreślić, że liposukcja nie jest metodą leczenia otyłości, nie ma również wpływu na jędrność skóry.

Główną  ideą odsysania tłuszczu jest przede wszystkim modelowanie kształtu ciała. Sama operacja nie jest zbytnio skomplikowana, poprzez niewielkie nacięcia wprowadza się pod skórę, w miejscach nagromadzenia tłuszczu, specjalną kaniulę podłączoną do aparatu odsysającego. Kaniulą tą penetruje się i rozdrabnia skupiska tłuszczu, który jest następnie odprowadzany do odpowiedniego zbiornika. Odsysanie tłuszczu przynosi dobre efekty w okolicach, gdzie skóra jest dobrze napięta i elastyczna. Może w skuteczny sposób usuwać nadmiar tkanki tłuszczowej w określonych okolicach, nie jest natomiast sposobem na ogólną utratę ciężaru ciała.

Ważną  zaletą tej metody jest możliwość uzyskania dużej precyzji oraz stosunkowo mała inwazyjność zabiegu. Blizny po wprowadzeniu sondy o długości od 1,5 mm do 2,5 mm są praktycznie niewidoczne. Zaraz po operacji zakładany jest specjalny strój uciskowy, który ogranicza obrzęk i pozwala na lepsze uformowanie się operowanych okolic ciała. Strój ten trzeba nosić od 2 do 4 tygodni.

Stosowany obecnie rodzaj anestezji pozwala na bezpieczne i komfortowe przeprowadzenie operacji. Wykonanie zabiegu może mieć niezwykle pozytywny wpływ na psychikę pacjentów. Obserwując trwałe efekty odsysania czują się oni szczęśliwsi oraz pewniejsi siebie dzięki temu, że mogą wrócić do zwykłej aktywności życiowej. Świadomość uzyskania oczekiwanej sylwetki ma przeważnie wpływ na poprawę jakości życia oraz samooceny u wielu z nich. Na sześć godzin przed operacją pacjentowi nie podaje się żadnych pokarmów, ani płynów. Sposób znieczulenia dobiera wspólnie chirurg plastyk i anestezjolog. Rodzaj znieczulenia zależy od techniki, zakresu i od lokalizacji zabiegu. Małe zabiegi mogą odbywać się w znieczuleniu miejscowym. W przypadku, gdy liposukcja obejmuje większe obszary ciała, stosuje się znieczulenie obwodowe, lub ogólne. Aby nie narazić pacjenta, w czasie jednego zabiegu nie można odessać większej dawki niż trzy, maksymalnie cztery litry tłuszczu. Odessanie większej ilości tłuszczu, może doprowadzić do groźnych powikłań. Zróżnicowany jest również czas trwania operacji. Przeciętnie trwa ona około dwóch godzin, maksymalny czas liposukcji to pięć, a czasem nawet sześć godzin.

Technika sucha

Zabieg liposukcji techniką suchą już nie jest wykonywany. Wraz z opracowaniem techniki tumescent, metoda sucha została całkowicie wycofana ze stosowania. Technika sucha wymagała znieczulenia ogólnego i jak sama nazwa wskazuje była wykonywana bez iniekcji żadnych płynów obkurczających. W rezultacie podczas odsysania tłuszczu dochodziło również do odsysania krwi. W związku z powyższym zabieg był wysoce ryzykowny i przyczyniał się utraty dużej ilości krwi – stanowiła ona około 30% wyssanej substancji. Przy tego typu liposukcji pacjenci wymagali transfuzji krwi podczas zabiegu oraz późniejszej hospitalizacji.

Technika mokra

Liposukcja techniką mokrą była swoistego przełomem i krokiem na przód w opracowywaniu bezpiecznych metod odsysania tłuszczu. Niemniej jednak została również zaprzestana, ponieważ podczas zabiegu dochodziło do odessania krwi, która stanowiła 15-20% objętości wyssanej substancji. Podczas tej techniki stosowane było znieczulenie ogólne i wstrzykiwano około 100 ml epinefryny, która trochę rozpulchniała tkankę i przyczyniała się do mniejszej utraty krwi.

Technika super mokra

W zasadzie jest to technika, która jest bardzo przybliżona do metody tumescent. Opiera się na iniekcji tego samego roztworu. Różnica jednak polega na ilości wstrzykiwanego płynu, która jest o połowę mniejsza. W związku z powyższym pacjent wymagał znieczulenia ogólnego, a utrata krwi była wciąż odnotowywana.

WAL - czyli liposukcja  z wykorzystaniem silnego strumienia wody

Sprowadza się do tego, że w miejsce, z którego ma zostać usunięty tłuszcz, wstrzykuje się jałowy roztwór soli fizjologicznej, lignokainy i adrenaliny. Strumień ma moc podobną do silnego strumienia prysznicowego, w związku z czym nie wywołuje efektu "rozrywania" tkanek, nie wywołuje w niej uszkodzeń oraz opuchlizny i krwiaków. Po spełnieniu swego zadania, podawany kaniulą płyn jest razem z komórkami tłuszczowymi usuwany poprzez odessanie tą samą kaniulą. Podawany kaniulą płyn nie kumuluje się w organizmie i nie wystawia go na ich zbyt długie oddziaływanie. Równoczesne podawanie i odprowadzanie płynu do infiltracji ma ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa i komfortu zabiegu Lidokaina wykazuje właściwości znieczulające, z kolei adrenalina powoduje obkurczanie naczyń krwionośnych. Zabieg ten ułatwia więc odsysanie tłuszczu i zmniejsza krwawienie. Z kolei doświadczony chirurg stosując tą metodę potrafi bardzo ładnie wymodelować sylwetkę pacjenta. Zastosowanie jej redukuje również liczbę podskórnych wylewów, oraz zmniejsza ryzyko związane z pozostaniem na skórze nierówności.

Uzyskiwane przy zastosowaniu metody WAL nieuszkodzone komórki tłuszczowe, mogą zostać wykorzystane do reimplantacji (powiększania piersi, modelowania pośladków, rekonstrukcji piersi po zabiegach mastektomii, wypełniania zmarszczek, likwidowania ubytków i uszkodzeń ciała powstałych w wyniku wypadków). Pozyskany w procesie odsysania tłuszcz jest bowiem najbardziej naturalnym i bezpiecznym wypełniaczem. Materiał ten daje gwarancję na utrzymanie się wypełnienia w modelowanych obszarach, co było dotychczas problemem przy zastosowaniu innych sposobów pozyskiwania tkanki tłuszczowej

Tumescent

Technika tumescencyjna została po raz pierwszy zastosowana w 1985 roku. Doprowadza ona do znieczulenia nasiękowego skóry i tkanki podskórnej (to w niej są największe pokłady tłuszczu w organizmie) za pomocą dużych objętości bardzo rozcieńczonych roztworów środków znieczulających, zobojętnionych dwuwęglanem sodu. Dodatek niewielkiej ilości środka obkurczającego naczynia krwionośne do roztworu sprawia, że zabiegi liposukcji są praktycznie bezkrwawe. Ilość wstrzykniętych płynów jest ona trzykrotnie większa niż ilość tłuszczu, który ma zostać odessany. Zabieg z zastosowaniem tej techniki, jest zwykle dłuższy o cztery, a czasem nawet o pięć godzin. Często przeprowadzając go, nie trzeba już stosować znieczulenia, gdyż ilość środka znieczulającego zawartego we wstrzykiwanym płynie jest wystarczająca. Podstawową wadą tej metody jest jednak to, że nie jest ona zbyt dokładna. Z zastosowaniem jej wiąże się duże prawdopodobieństwo powstania podskórnych nierówności.

Technika ultradźwiękowa

Metoda polegająca na wykorzystywaniu ultradźwięków. Rozbijają one błony komórkowe komórek tłuszczowych, ułatwiając tym samym odsysanie tłuszczu. Metoda ta jest przydatna zwłaszcza przy odsysaniu tłuszczu z takich miejsc jak okolice karku, czy klatka piersiowa u mężczyzn, gdyż zawierają one dużo tkanki łącznej. Stosuje się ją również w przypadkach, gdy pacjent chce dokonać powtórnej liposukcji w tym samym miejscu. Tuż po operacji, na obszarze, z którego odessano tłuszcz pojawia się obrzęk, zasinienie, pieczenie i drętwienie. W miejscach nacięć może z kolei wystąpić sączenie. W celu zminimalizowania tych objawów zaleca się, stosowanie ucisku, elastycznych opatrunków i opasek. Lepszy efekt kosmetyczny i szybszy powrót do zdrowia uzyskuje się również poprzez wykonywanie specjalnych masaży. Są one jednak dość bolesne.

Technika laserowa

Opiera się na wykorzystaniu chłodnego lasera, który rozpuszcza tkankę tłuszczową. Technika laserowa jest zazwyczaj stosowana łącznie z technika tumescent. Zabieg polega na trzymaniu urządzenia nad obszarem poddawanym liposukcji przez około 12 minut, a następnie wykonywane są małe nacięcia i wprowadzana jest kaniula, za pomocą której odsysany jest tłuszcz.

Liposukcja Vibro

Do zabiegu wykorzystuje się sprężone powietrze oraz wibrującą kaniulę. Vibro Lipo jest uważane za metodę mniej inwazyjną od tradycyjnej liposukcji. Vibro lipo (zwana również Vibro liposukcją) łączy w sobie ssanie oraz wibracje kaniuli. Ruchy kaniuli rozbijają tkankę tłuszczową i sprawiają, iż zmienia się ona w emulsję, którą można odessać.

Po zabiegu

Najczęściej, pierwsze dwadzieścia cztery godziny po zabiegu, pacjent spędza w szpitalu. Po tym czasie zostaje wypisany do domu, w którym ma pozostać  co najmniej przez tydzień. Później może wrócić do pracy, choć powinien pamiętać że rekonwalescencja trwa około miesiąca i że nie wolno mu w tym czasie podejmować działań, które wiążą się ze znacznym wysiłkiem fizycznym. Po dziesięciu dniach od liposukcji dochodzi do usunięcia, lub rozpuszczenia szwów. Przez trzy kolejne miesiące pacjent, musi nosić specjalną, uciskową bieliznę. Masuje ona skórę i zapobiega powstawaniu krwiaków. Pooperacyjny obrzęk utrzymuje się jednak od czterech do sześciu miesięcy od dnia przeprowadzenia zabiegu. Dobrze wykonana liposukcja nie powinna doprowadzić do żadnych powikłań. Ich ryzyko wzrasta, gdy jednorazowo usuwa się dużo tkanki tłuszczowej, lub gdy podczas jednego zabiegu usuwa się ją z wielu miejsc. Najpoważniejszym, mogącym wystąpić, powikłaniem jest powstanie zatoru tłuszczowego, który z kolei może doprowadzić do zatorowości płucnej, która stanowi już zagrożenie dla życia. Duża utrata płynów może zakończyć się wstrząsem, który również stanowi stan zagrożenia. Takie przypadki zdarzają się na szczęście niezwykle rzadko. Inne, równie rzadkie powikłania, to uszkodzenia skóry, nerwów, czy narządów wewnętrznych.

Utrzymywanie stałej wagi, unikanie nadmiernej ekspozycji na słońce, rezygnacja z alkoholu i papierosów, przyczyniają się do tego, że efekty operacji są trwałe. To z kolei ma najczęściej bardzo dobry wpływ na psychikę osób, które zdecydowały się na zabieg. Uzyskanie wymarzonej sylwetki zazwyczaj dodaje pewności siebie, poprawia samoocenę, a tym samym pozytywnie wpływa na aktywność życiową człowieka i na jakość jego relacji z innymi ludźmi. Zdarza się jednak i tak, że osoby, które decydują się na zabieg mają poważne problemy z samoakceptacją. Niezależnie od tego jak dobrze będą wyglądały po operacji ich problem nie zniknie. Dlatego też, coraz częściej zaleca się, by pacjenci, którzy decydują się na operacje plastyczne byli również pod opieką psychologów, by rozmawiali z nimi nie tylko po operacji, ale też decydując się na nią, tak aby motywy tej decyzji były im rzeczywiście znane.

Przeciwskazania:

·         cukrzyca

·         zaburzenia krzepnięcia krwi

·         choroby serca

·         niewydolność nerek

·         niewydolność wątroby

·         stany zapalne

·         nadwrażliwość na leki wykorzystywane podczas zabiegu

Co to jest lipoliza?

Swoją walkę o atrakcyjny wygląd, większość osób zaczyna zazwyczaj od pracy nad sylwetką. Przechodzą na dietę, zapisują się na siłownię, rozpoczynają jogging. Szczupłe, wymodelowane ciało, jest dziś, bowiem, nie mniej ważne niż ładna twarz.

Te wszystkie wysiłki, jednak nie zawsze  przynoszą oczekiwane rezultaty.

Lioliza, lipoterapia, lioliza iniekcyjna jest nowoczesną metodą medycyny estetycznej, której zadaniem jest nieoperacyjne usunięcie miejscowo nagromadzonej tkanki tłuszczowej w określonych okolicach ciała. Lipoliza nie jest metodą odchudzania. Jest to sposób modelowania sylwetki. Leczeniu mogą być poddane okolice twarzy (podbródek, dolne powieki), bioder, okolice brzucha pośladków, ramion, ud, karku i okolice pleców.

Zabieg polega na wstrzyknięciu w ściśle określone miejsca preparatu zawierającego fosfatydylocholinę. Związek ten jest wstrzykiwany za pomocą cienkich igieł, w określonej przez lekarza dawce, bezpośrednio do tkanki tłuszczowej, która ma zostać zredukowana. Substancja bez problemu wnika do wnętrza komórek powodując rozerwanie błon komórek tłuszczowych. Po wniknięciu do komórki tłuszczowej doprowadza do rozpadu trójglicerydów. Następnie wraz z lipoproteidami jest transportowana do wątroby gdzie rozkładane są tłuszcze a następnie zostają wydalone z organizmu.

Pierwszym krokiem przed zabiegiem lipolizy jest przeprowadzenie z potencjalnym pacjentem wywiadu. W ramach wywiadu lekarz zobowiązany jest poinformować swego przyszłego pacjenta o tym, jak taki zabieg przebiega, z jakim wiąże się ryzykiem oraz co w jego efekcie jest w stanie u konkretnej osoby uzyskać. Powinien również zapoznać się z oczekiwaniami osoby, która pragnie poddać się zabiegowi. Rezultaty lipolizy zależą, bowiem nie tylko od wyjściowego stanu ciała pacjenta i od umiejętności lekarza, ale też od oczekiwań pacjenta. Nierealnych oczekiwań nie jest w stanie spełnić nawet najlepszy specjalista, a i lipoliza nie jest cudem, a zabiegiem estetycznym.  

Rys historyczny 

W 1995 r. dr Patricia Rittes, lekarz z Sao Paulo w Brazylii jako pierwsza na świecie zastosowała fosfatydylcholinę w celu eliminacji tkanki tłuszczowej u leczonej przez nią pacjentki. Dokonując iniekcji w poduszeczki tłuszczowe worków powiek dolnych, trzema kolejnymi zabiegami doprowadziła do całkowitego ich usunięcia. W ciągu kolejnych 5. lat dr Patricia Ritters wykonała tą metodą zabiegi u ponad 8 tysięcy pacjentów uzyskując za każdym razem zadawalające rezultaty.

Metodą dr Patricii Ritters zainteresował się austriacki lekarz dr Franz Haseggschwandtner prowadząc nad nią badania w ramach Europejskiej Grupy naukowo-badawczej Network - Lypolisis. Od 2002 r. wykonał z zadawalającym skutkiem ponad 2400 zabiegów z użyciem fosfatydylocholiny doskonaląc metodę, którą nazwał "lipolysis" i rozpowszechnił ją wśród europejskich lekarzy, którzy w coraz liczniejszym gronie zaczęli stosować ją w celu modelowania twarzy i sylwetki pacjentów gabinetów dermatologii estetycznej.  

Fosfatydylocholina 

W organizmie człowieka lecytyna jest obecna w każdej komórce ciała, zwłaszcza jako składnik błon komórkowych. Bierze udział w rozmaitych procesach przemiany materii, jest bardzo ważnym elementem składowym mózgu i tkanki nerwowej - chroni osłonkę mielinową, stanowi barierę ochronną ścian żołądka, bierze udział w gospodarce cholesterolem. W badaniach na szczurach wykazano, że lecytyna pochodząca z soi znacząco obniża poziom cholesterolu i triglicerydów, podwyższając jednocześnie poziom HDL. Wykazuje pozytywne działanie na funkcje poznawcze u osób z ich osłabieniem, jednakże nie ma znaczących dowodów na pozytywne działanie lecytyny u osób z demencją. Ponadto opóźnia procesy starzenia, pełni funkcje ochronne wobec wątroby, wspomaga wykorzystanie witamin rozpuszczalnych w tłuszczach.

Lecytyna – fosfatydylocholina jest fosfolipidem, który zwykle otrzymuje się z żółtek jajek kurzych, rzepaku lub ziaren soi. Jest niezbędna do funkcjonowania układu nerwowego zwierząt i ludzi. Jest dostępna komercyjnie w postaci czystej i stosowana jako dodatek do żywności w celach leczniczych i kosmetycznych. W Unii Europejskiej, oznaczona jest kodem E 322, w listach dodatków do żywności.

W zabiegu liolizy fosfatydylocholina podawana w tkankę tłuszczową powoduje rozerwanie komórek tłuszczowych. Po wniknięciu do komórki wywołuje rozpad trójglicerydów. Następnie wraz z lipoproteinami jest transportowana do wątroby, gdzie następuje rozpad tłuszczów i wydalenie ich z organizmu. Od dawna stosowana jest w iniekcjach dożylnych dla leczenia embolii tłuszczowych oraz w celu redukcji lipidów we krwi. Jest podawana dla odnowy wątroby w przypadku adiposis htepatica. 

Przebieg zabiegu 

Po przeprowadzeniu wywiadu z pacjentem lekarz zaznacza na ciele pacjenta flamastrem te okolice, które mają zostać wymodelowane. Następnie, wybrane obszary zostają posmarowane maścią zawierającą środek znieczulający. Czas, nim środek zacznie działać, trwa zazwyczaj około piętnastu minut. Kolejnym krokiem jest dezynfekcja skóry. Fosfatydylocholina wstrzykiwana jest w ściśle ustalonej przez lekarza dawce, bezpośrednio do tkanki tłuszczowej, która ma zostać zredukowana. Dokonuje się tego za pomocą specjalnego aplikatora z cieniutkimi igłami. Substancja ta bez najmniejszego trudu przenika przez błony komórkowe do wnętrza komórek tłuszczowych.

Czas trwania zabiegu waha się zazwyczaj od trzydziestu do pięćdziesięciu minut. Liczba zabiegów koniecznych do przeprowadzenia zależy od grubości tkanki tłuszczowej w miejscu, z którego, pragniemy ją wyeliminować. W celu uzyskania jak najlepszych rezultatów zaleca się na ogół powtarzać lipoterapię minimum dwa, do czterech, razy w odstępach nie dłuższych jak cztery do sześciu tygodni

Po każdym zabiegu efekt zmniejszenia grubości tkanki tłuszczowej można zaobserwować po ok. 3 tygodniach od wykonania zabiegu. Skóra po zabiegu jest jędrna i gładka, gdyż rozpad komórek gromadzących tłuszcz powoduje miejscową likwidację celullitu. Zabieg lipolizy najlepiej wykonywać etapowo, ponieważ z jednej strony nie można podać zbyt dużej dawki leku a z drugiej strony po każdym etapie wstrzyknięcia preparatu widoczna jest redukcja tkanki tłuszczowej, co pozwoli na ustalenie następnej dawki.

Osoby, które zdecydowały się na ten rodzaj terapii, najczęściej określają ją jako średniobolesną. Po zabiegu pozostaje jedynie niewielki ślad po wkłuciu igłą. Miejsce wstrzyknięcia powinno się rozmasować co sprawi, że preparat rozmieści się równomiernie po okolicy nadmiernie nagromadzonej tkanki tłuszczowej. Na okolicę wstrzyknięcia preparatu należy przyłożyć zimny kompres (lód, schłodzony żel) pozwoli to na znaczne wyeliminowanie zaczerwienienia, bólu oraz obrzęku tkanki. Choć przez kilka dni po lipoterapii, w miejscach nią objętych, może wystąpić przejściowe zaczerwienienie, obrzęk, uczucie dyskomfortu i niewielki ból, to już godzinę po zabiegu większość pacjentów wykazuje normalną aktywność fizyczną. 

Skutki uboczne 

Niezwykle rzadkie, aczkolwiek możliwe skutki uboczne lipoterapii iniekcyjnej, to czasowe zaburzenia krążenia, wzrost potliwości, uczucie bycia chorym, krwawienia, biegunka oraz powstanie zgrubień. W celu przyspieszenie efektów kuracji, lekarze coraz częściej zalecają stosowanie specjalnego masażu próżniowego.  

Masaż próżniowy 

Masaż próżniowy rozluźnia zwartą tkankę, przynosząc ulgę mięśniom. Masaż próżniowy sprawia, że otwierają się zamknięte komórki, usuwany zostaje nadmiar płynów z tkanki, a krążenie ulega przyspieszeniu. Dzięki próżni usprawnione zostaje krążenie krwi i utrzymuje się na takim poziomie podczas całej kuracji, a tkanka tłuszczowa splata się znacznie skuteczniej. Kuracja jest całkowicie bezpieczna i bezbolesna. Zalecane są 2-3 sesje tygodniowo, jednak nie częściej, niż co dwa dni. 

Efektywność zabiegu 

Z wyników terapii zadowolonych jest z reguły około osiemdziesiąt procent pacjentów. Znane są również osoby, u których nie uzyskano niemal żadnych efektów leczenia, ale stanowią one jedynie dwa procent całej populacji pacjentów. Przypadki przedawkowania lub intoksykacji fosfatydylocholiny nie są jak dotychczas znane, choć ogólne ryzyko zastrzyków to możliwa infekcja oraz uszkodzenie nerwu. Zbyt duża dawka preparatu lub wstrzyknięcie go w niewłaściwe miejsce, grożą martwicą skóry. Z tego powodu lipoterapię powinien przeprowadzać tylko doświadczony, odpowiednio przeszkolony lekarz.  

Przeciwwskazania 

Główne przeciwwskazania w przypadku lipolizy to ciąża, karmienie piersią, infekcje skóry w miejscach, w których miałby zostać przeprowadzony zabieg, nadmierna otyłość, ciężkie choroby nerek i wątroby, choroby związane z krzepliwością krwi, zaburzenia miesiączkowania, padaczka oraz alergia na któryś ze składników podawanych w czasie lipoterapii iniekcyjnej. 

Orientacyjny koszt zabiegu 

Koszt zabiegu zależy od ilości zużytego preparatu. Lekarze określają liczbę serii zastrzyków potrzebnych w danym przypadku zazwyczaj  podczas pierwszej konsultacji. Przykładowe koszty pojedynczych zabiegów przedstawiają się następująco:

·         Koszt jednego zabiegu okolicy oczu: 200 – 500 PLN

·         Koszt jednego zabiegu podbródka:  200 – 650 PLN

·         Koszt jednego zabiegu policzków: 200 – 650 PLN

·         Koszt jednego zabiegu na brzuch:1 000 – 1 300 PLN

·         Koszt jednego zabiegu bioder: 1 000 – 1 300 PLN

·         Koszt jednego zabiegu ud: 1 000 PLN

·         Koszt jednego zabiegu pośladków: 1 300 PLN

·         Koszt jednego zabiegu pleców: 1 000 PLN

·         Koszt jednego zabiegu kolan: 500 – 1 000 PLN

...