Calligaris Uczen Czarownika - Bernardino Del Boca.pdf

(480 KB) Pobierz
647442970 UNPDF
BERNARDINO DEL BOCA
CALLIGARIS – UCZEŃ CZAROWNIKA
Motto serii:
Bóg nie oczekuje podziękowań
za Słońce lub Ziemię
ale za Kwiaty, które zaprawdę
nie przez oskubanie ujawniają nam
swoją piękność.
Nie zatrzymuj się jednak,
aby je rwać i przechowywać na później,
lecz idź na przód
albowiem wzdłuż całej drogi
będziesz miał Kwiaty w rozkwicie.
I wiedz że nie ma prawdy złej
ani kwiatów nieczystych.
Nawet ciemne chmury
stają się Kwiatami Nieba,
kiedy je słońce całuje.
Jest tylko prawda mała,
o słowach jasnych i przezroczystych,
niczym woda w lśniącym naczyniu
i Prawda Wielka,
o niezgłębionym milczeniu
jak ciemna woda oceanu.
Człowieku okryty martwym pyłem słów
Wykąp swą duszę w Milczeniu...
Rabindranah Tagore
PROLOG
W czasie drugiej wojny światowej wiele osób w celu zapomnienia o bezsensownych działaniach polityków i
wojskowych oraz znalezienia schronienia w jakimś wymiarze, w jakim można by było jeszcze wierzyć w
coś wartościowego, tworzyło grupy, które interesowały się jednocześnie teorią płaskiej Ziemi i
endosferyczności, ultrafanią Ubalaiego, wizjami hiperfizycznymi Emmy Tedeschi i Mario Brandiego,
hallelismem E. A. Trucco, jak również badaniami Calligarisa. Te spirytualistyczne teorie przygotowały
zbiorową świadomość zarówno do zjawisk UFO i przepowiedni fałszywych proroków, jak i rzutowały
świadomość indywidualną tak daleko do przodu, aby można było intuicyjnie wyczuwać “to, co ma się
wydarzyć".
W dziewiętnastu książkach Calligarisa znajdują się właśnie te dane, które – oscylując między nauką a
informacjami fantastycznonaukowymi – mogły zadowolić wszystkie teorie, jakie się wówczas formowały.
Ludzie byli jednak zbyt roztargnieni, aby czytać grube tomy Calligarisa. Wśród tych osób byli i tacy, którzy
jednoczyli się celem znalezienia formuł pozwalających na rozwiązywanie występujących problemów i
pokonanie wielkiej, wciąż jeszcze wszechwładnie panującej, głupoty ludzkiej.
Wśród tych ludzi był inż. Carlo Curti (1884-1952), teozof i mason, który już przed wielu laty myślał o
założeniu Światowego Ruchu Unitarystycznego AUM (Azione Unitaria Mondiale). Idea tego Ruchu została w
dniu 16 listopada 1935 roku przedstawiona, lecz bez powodzenia, władzom politycznym Szwajcarii. Wśród
osób, które poparły ten Ruch, zmierzający do rozwiązywania problemów ludzkos'ci w sposób naukowy i
techniczny, był także profesor Giuseppe Calligaris.
Po zakończeniu wojny inż. Curti wrócił do tego ambitnego projektu, a teozofowie pomogli mu w
przedstawieniu go władzom liczących się wówczas krajów, lecz – raz jeszcze -jego propozycja trafiła w
próżnie. Abulia, niezrozumienie, niekompetencja i głupota ludzka poskromiły te wszystkie wysiłki. Jedynie
Ambasada ZSRR w Brnie dała odpowiedź. Przy rym poproszono, aby cały materiał dotyczący projektu AUM
został przedstawiony w jeżyku francuskim, a zwłaszcza ta jego część, która odnosiła się do OMARCATO
(organizacja państwowa) i monety LABOR. Polecono mi, abym udał się do Brna i przedstawił attache"
kulturalnemu ambasady radzieckiej cały ten skomplikowany projekt dotyczący AUM. Nie przypominam
sobie nazwiska tego Rosjanina, ale pamiętam jego wielką cierpliwość w dążeniu do zrozumienia utopijnej
– i być może niemożliwej do realizacji – idei inż. Curtiego. Ów Rosjanin obiecał mi, że każe przetłumaczyć
ten materiał na język rosyjski i prześle go do Moskwy wraz z gorącym pismem polecającym, ale
jednocześnie prosił mnie, abym w zamian za to pomógł mu znaleźć wszystkie książki i dzieła Calligarisa,
pokazując mi pisma z zapytaniami dwóch dużych rosyjskich uniwersytetów: Uniwersytetu Łomonosowa w
Moskwie i Uniwersytetu w Taszkiencie.
W ten sposób książki Calligarisa, wówczas prawie nieznane i nie do odnalezienia we Włoszech, zostały
przetłumaczone i stały się przedmiotem studiów w ZSRR, który znajduje się teraz w czołówce krajów
zajmujących się badaniem tej rzeczywistości, której działanie przekracza wymiar Czasu i Przestrzeni, a
więc rzeczywistości, która kryje jeszcze wiele tajemnic przed nauką.
Dyplomatów z ambasady ZSRR w Brnie wymieniono i nigdy już nic nie dowiedzieliśmy się o reakcji Rosjan
na projekt AUM, ale jeszcze przez kilka lat przychodziły listy od badaczy rosyjskich – zwłaszcza z
uniwersytetów w Azji Środkowej – którzy prosili mnie o informacje odnośnie badań prowadzonych przez
Calligarisa. I to właśnie spowodowało, że bliżej zainteresowałem się tym nowoczesnym “uczniem
czarownika", jak Calligaris sam się określił w jednym ze swoich listów do pewnego francuskiego
naukowca.
Pionierskie badania Giuseppe Calligarisa zostaną ocenione i zrozumiane dopiero wówczas, gdy człowiek
osiągnie nowy poziom świadomości. Wszystko jest energią i wibracją we Wszechświecie, a przemiana
bioenergetyczna, stale odbywająca się w jądrze komórki, rozwija stopniowo naszą świadomość aż do
przechwycenia tej czystej inteligencji, która działa na poziomie cząstek podatomowych. To ten właśnie
proces określa to, co dziś nazywamy ewolucją. Znamy skutki, lecz nie znamy przyczyn.
Bernardino del Boca
Rozdział I
Protagonista
Oskarżonemu powiedziano, aby wszedł.
Jego kroki rozlegały się w cichej sali. Oczy sędziów były skierowane na niego i przyglądały mu się
uważnie, zupełnie tak, jak gdyby chciano zrozumieć powód, który doprowadził go do sformułowania tak
straszliwej herezji.
– Czy pan – zaczął jeden z nich, zapewne kierownik – zdaje sobie całkowicie sprawę ze sprzeczności, jakie
występują w tym, co pan uporczywie powtarzał w swoich dziełach? Był pan młodym, obiecującym
człowiekiem; medycyna przyjęła pana jak syna, a pan ją zdradził, pozbawił dobrej opinii, zniesławił.
Pańskie dzieła są poważnym zamachem na trwałość budowli, która stoi od wieków. Cos' takiego:
wprowadzać do nauki Eskulapa procesy magiczne, zjawiska nadprzyrodzone, oszustwa... Niech się pan
opamięta, niech się pan wyprze, póki jest jeszcze czas.
– Przecież moje teorie – odpowiada oskarżony z rozpaczą w głosie – są bardzo łatwe do sprawdzenia,
możemy to nawet zrobić w tej chwili. Wyniki, jakie uzyskałem, pozwolą nauce uczynić duży postęp i każdy
może je sprawdzić, jak to zresztą dobrze wiecie po przeczytaniu moich książek.
– Pan żartuje – pada bezlitosna odpowiedź inkwizytorów -czy pan myśli, że mamy czas, aby czytywać
pięćsetstronicowe dzieła, kiedy to, co one głoszą, jest ewidentnie absurdalne, ponieważ sprzeczne z
zasadami oficjalnej nauki?
Na próżno oskarżony stara się jeszcze przekonać sędziów, aby przeprowadzili choć jedno z tysięcy badań
sugerowanych przez niego, ale uderza w mur absolutnej obojętności.
Wyrok zostaje ogłoszony: dzieła Calligarisa należy uznać za herezję, umieścić na indeksie. Oskarżony traci
również katedrę uniwersytecką. Jakiś czas potem – nie potrafiąc zapomnieć o tej największej tragedii
swego życia – umiera na atak serca.
Ponad trzydzieści lat poświęconych na dokładne opracowywanie i cierpliwe prowadzenie badań zostało
przekreślone decyzją osób, które nie potrafiły znaleźć nawet godziny czasu na dogłębne poznanie jednego
tylko z tematów przez niego opracowanych.
Na szczęście jednak pochodnia, którą zapalił jego geniusz, została przejęta po drugiej stronie Alp i płonie
tam do dziś dnia.
Nie był to niestety proces średniowiecznej inkwizycji, lecz fakt, który miał miejsce około 30 lat temu w
Rzymie.
Sędziowie, wchodzący w skład komisji, która miała ocenić dzieła Giuseppe Calligarisa – wykładowcy
neuropatologii na Królewskim Uniwersytecie w Rzymie – prawdopodobnie w głębi duszy zawsze cierpieli
na skutek błędów inkwizytorów. Może też wzięli za wzór odważną i bohaterską postać Giordana Bruno...,
na którego stosie stale podsycali ogień. Giordano Bruno pali się wciąż jeszcze i będzie się palił tak długo,
jak długo zdarzać się będą takie procesy, jak ten wyżej opisany, i jak długo badacz, określony przez
uczonych francuskich, radzieckich i amerykańskich jako największy geniusz XX wieku, może być
“wykończony", ponieważ jego teorie są “absurdalne".
Absurdalne w imię czego? Nauki, która wybrała Kartezjusza na swojego mistrza, zapominając jednak o
podstawowej zasadzie teorii kartezjańskiej: metodycznym powątpiewaniu, które wymaga wyzwolenia się
od wszelkiego przesądu przed przystąpieniem do oceny czegoś nowego.
Okres, w którym żyjemy, jest okresem głębokiego średniowiecza. Stwierdzenie to często słyszy się z wielu
stron. Osiągnięcia naukowe, z których jesteśmy tak dumni, są tylko syntetycznym przetworzeniem już
posiadanych danych. Geniusze, którzy potrafią rzeczywiście pchnąć myśl ludzką w kierunku głębszego
poznania Wszechświata, zdarzają się dużo rzadziej niż się to wydaje.
Einstein – na przykład – przy opracowywaniu teorii względności oparł się na równaniach sławnego fizyka
Maxwella.
Co się stało z geniuszami tej miary, co Leonardo da Vinci, Pitagoras, czy też nieznanymi budowniczymi
piramid, którzy zastosowali technologie dotychczas niezrealizowane?
Wiek nasz nie jest wiekiem nauki, lecz techniki. Różnica pojęć nie jest tak mało znacząca, jakby się mogło
zdawać.
Rozwój techniki, a świadczą o tym właśnie dzieła Calligarisa, odtwarza tylko wrodzone zdolności człowieka,
które to zdolności właśnie dlatego zanikają.
Zobaczymy dalej, że w człowieku kryją się takie przyrządy jak zegar, kalendarz, metr, waga, termometr,
barometr, wiatromierz, hydrometr, soczewka, lornetka, mikroskop, spektroskop, komora Kirliana. W
człowieku istnieją te wszystkie przyrządy – a nawet wiele innych – w stanie utajonym. Praktycznie więc,
wszystko co istnieje we
Wszechświecie, może być spostrzeżone i odtworzone przez ciało ludzkie.
Mówiliśmy, że jest brak geniuszy, i dlatego zetknięcie się z dziełami Calligarisa wprawiło nas w osłupienie.
W opisach, schematach, przedstawionych przez niego, znajduje się klucz pozwalający otworzyć
jakiekolwiek drzwi prowadzące w nieznane, w celu dokonania radykalnej zmiany we własnym życiu i we
własnych wierzeniach.
Dlatego też chcieliśmy uczynić z tej książki dzieło przede wszystkim o charakterze praktycznym, tak aby
każdy mógł osobiście zdać sobie sprawę z naszych stwierdzeń (to samo zrobiliśmy i my, zanim zaczęliśmy
mówić o genialności).
Czytelnika prosimy tylko o jedno: aby nie wyrządzał raz jeszcze – chociaż w mniejszym zakresie – szkód,
jakie wyrządziła inkwizycja, odrzucając a priori i bez przeprowadzenia osobistych doświadczeń tego, co
przeczyta – tylko z tego powodu, że wielu ludziom będzie się to mogło wydawać absurdalne.
Ma to więc być tekst przede wszystkim praktyczny, przydatny zarówno badaczowi naukowemu, jak i
zwykłemu czytelnikowi, pragnącemu wykonać jedno z najbardziej fascynujących odkryć swojego życia.
Jaques Bergier w Przeklętych księgach wysnuł hipotezę istnienia Stowarzyszenia Ezoteryków (emanacji
tajemnego świata), które działa okresowo, aby “usuwać" książki, w których za dużo powiedziano; książki,
które starają się wyprowadzić ludzkość ze średniowiecza, w którym ktoś może chciałby ją utrzymać.
Czytelnika, który chciałby znaleźć dowody na te stwierdzenia, odsyłamy – poza cytowanym już dziełem
Bergiera – do książki Tajemne światy i sekretne stowarzyszenia Serge'a Hutina.
Nas interesować będzie niebywały pech, jaki miały – jak się wydaje – dzieła Calligarisa. Napisał on ponad
15 różnych książek opublikowanych przez towarzystwa wydawnicze, które mimo że początkowo były
prosperującymi firmami, z czasem upadały. Niektóre jego dzieła są absolutnie nie do odnalezienia, inne
zdobyte zostały za cenę wielkiego wysiłku. Wszystko to może się wydać nie całkiem przypadkowe, jeżeli
pomyśli się, że – jak to napisał Bergier – dzieło, które Charles Fort “spontanicznie spalił i przerobił, zanim
mógł je wydać'', mieściło w sobie potencjalnie mniejsze możliwości, niż dzieło Calligarisa, pozwalające
każdemu działać w świecie ducha (świecie niepoznawalnym zmysłami). Wrogi los i niezrozumienie, które
ponadto zawsze uderza w tych, którzy wychodzą poza wytyczone mity (patrz także Poranek magów), nie
wydają się nam tylko “niepokojącym zbiegiem okoliczności".
Kim był zatem Calligaris? Pisarzem?... Lekarzem? Uczonym?...
Pisarzem z pewnością nie! Niewątpliwie lekarzem... może uczonym..., a może kimś dużo bardziej
wybitnym, ale przede wszystkim był człowiekiem... człowiekiem odznaczającym się wielką giętkością
umysłu, dużym zamiłowaniem do badań i jeszcze większym pragnieniem odkrycia i wyjaśnienia
tajemniczego mechanizmu jakim jest człowiek... jego nieograniczonych możliwości, jego prawdziwego
wymiaru.
Zamiłowanie do medycyny przekazał mu ojciec, lekarz gminny w małej górskiej miejscowości Forni de
Sotto, gdzie Giuseppe Calligaris przyszedł na świat w dniu 29 października 1876 roku.
Lata dzieciństwa spędził w miejscowości Carnia razem z rodzicami i trzema młodszymi braćmi.
Przekonanie, że kiedyś zostanie lekarzem, nie umocniło się w nim przypadkowo. Trudno jest może
uwierzyć, że wybór ten nie był wynikiem jakiejś formy nacisku ze strony ojca, jak się to często zdarza w
rodzinach, w których wykonywany zawód przechodzi z ojca na syna..., a jednak w przypadku Calligarisa
możliwość taką należy wykluczyć. Poznając różne etapy jego życia, staje się jasne, że ewentualna chęć
współzawodnictwa zupełnie nie była mu właściwa. Jest on przykładem rzadkiego przypadku prawdziwego
powołania. Zakładając nawet, że postać ojca w jakiś sposób wpłynęła na jego wybór, to można to
wyłącznie przypisać abnegacji, z jaką ojciec Calligarisa przechodził szczeble kariery lekarza gminnego.
Rezygnacja, z jaką ojciec jego wypełniał swoje obowiązki, ukazała Calligarisowi najbardziej pociągający
aspekt zawodu lekarza, rozumianego głównie jako misja i jako działalność humanitarna.
Niezależnie od tego, w jakim stopniu Calligaris podziwiał ojca i identyfikował się z jego postawą wobec
ludzkiego cierpienia, żywił on zupełnie inne ambicje... W jego projektach, w jego aspiracjach odnajdujemy
uporczywe pragnienie, aby stać się wielkim lekarzem, sławnym badaczem, i to nie z miłości do chwały i
sławy, lecz na skutek wrodzonego pragnienia ulżenia cierpieniom rodzaju ludzkiego. Zakres jego działania
i badań nie powinien być ograniczony do jakiejś prowincjonalnej miejscowości, ponieważ jego
zainteresowania obejmowały człowieka rozumianego jako ludzkość.
Zapisując się na wydział medycyny na uniwersytecie w Bolonii, nadał więc swojemu życiu dokładny
kierunek. W roku 1901 otrzymał dyplom, uzyskując ocenę celującą za swoją pracę dyplomową, której
niesłychany temat: Myśl, która leczy, wywołał wówczas wielki skandal.
I tak rozpoczęła się jego nowatorska działalność w dziedzinie medycyny, jego osobista walka z klasyczną
nauką, jego wyczerpujące badania, których wyniki – gdyby były zrozumiane i przyjęte – mogłyby
zrewolucjonizować w sposób niezwykle pozytywny całą naukę medyczną.
W roku 1902 Calligaris przeniósł się do Rzymu, gdzie został asystentem prof. Mingazzini, dyrektora
instytutu neuropatologii w miejscowym uniwersytecie. Bardzo szybko wyróżnił się swoimi ideami i
talentem, co pozwoliło mu zostać profesorem. W roku 1909 został mianowany sekretarzem pierwszego
Kongresu Włoskich Neurologów. W tym samym roku opublikował swoje pierwsze dzieło naukowe, pt.
Doświadczalne zapalenie rdzenia, i wrócił do Udine, gdzie z pomocą ojca założył klinikę chorób
nerwowych.
Otwierała się przed nim obiecująca kariera, wszystko szło dokładnie według jego planów.
Brał udział w pierwszej wojnie światowej jako lekarz wojskowy w randze kapitana w jednym z oddziałów
III Armii. Następnie powierzono mu kierownictwo polowego szpitalika, gdzie dał dowód swojej wielkiej
odwagi i humanitarnego podejścia do ludzi.
Bezpośredni kontakt z najbardziej nieludzkimi konsekwencjami wojny, w najmniejszym nawet stopniu nie
zmienił go i nie znieczulił na cierpienie człowieka, jak to miało miejsce w przypadku wielu ludzi, których
okropności wojny – jakich byli świadkami – wewnętrznie zmieniły i odczłowieczyły.
Calligaris walczył do końca, aby przynosić ulgę w fizycznych i psychicznych cierpieniach żołnierzy, którzy
byli mu powierzeni. Cierpiał jeszcze bardziej niż jego pacjenci, z powodu następstw konfliktu, który uważał
za nieludzki. Jego poczucie odpowiedzialności, jego ogromna wrażliwość, doprowadziły do tego, że czuł się
wręcz odpowiedzialny za swoją bezsilność wobec władz, które kierowały losami świata.
Miał zwyczaj notować swoje doświadczenia, swój ból i swoje oburzenie, w zeszycie, który służył mu jako
dziennik i przyjaciel. Po zakończeniu wojny zeszyt ten oraz wspomnienia tych niezapomnianych lat skłoniły
go do napisania i opublikowania książki, pt Lekarz i wojna. Książka ta była bardzo krytykowana ze
względu na obiektywizm, z jakim opisywał gwałty i nadużycia, jakich dopuszczali się w czasie wojny
poszczególni ludzie, wykorzystujący tę anormalną sytuację, aby dać ujście całemu – długo tłumionemu w
sobie – sadyzmowi i zezwierzęceniu, które w nich było. Jednocześnie książka ta przeniknięta była miłością
dla tej ludzkości, która tyle wycierpiała, i która nadal cierpiała, a z którą autor głęboko się solidaryzował.
Mimo skandalu, jakie dzieło to wywołało, Calligaris miał wielką satysfakcję, kiedy niektóre fragmenty z
jego książki zostały wybrane do Sagra del Medico, opublikowanej w 1924 roku w Anzio z okazji odsłonięcia
pomnika poświęconego pamięci Lekarza wloskiego na wojnie. Fragmenty te zostały umieszczone obok
wyjątków z pism księcia d'Aosta, Gabriele d'Annunzio, Sem Benelli i naczelnego lekarza regionu.
Wojna nie tylko zabrała Calligarisowi kilka lat życia, lecz także wyrządziła mu poważną szkodę. Po
powrocie do Udine musiał całkowicie zreorganizować swoją klinikę, która w czasie inwazji na prowincję
Friuli została mu zabrana przez najeźdźców a następnie zdewastowana, a razem z nią zniszczone zostały
owoce lat pracy i cierpliwie prowadzonych badań, zawarte w spisanych materiałach.
To wszystko nie wstrzymało jednak jego badań i studiów. Zaraz po wojnie Calligaris poświecił się
dokładnemu studium nad śpiączkowym zapaleniem mózgu, a w 1927 roku opublikował podstawowe dla
neuropatologii dzieło Układ ruchowy pozamotoryczny, które dla prawie całej generacji włoskich lekarzy
służyło studentom medycyny we Włoszech jako podręcznik do nauki.
Dzieło to przysporzyło mu sławy tak we Włoszech, jak i za granicą. Spotkał się z wieloma słowami
uznania, i sam profesor Mingazzini, jego mistrz, napisał mu: “Pokonałeś mnie!". Otwierała się wówczas
przed nim możliwość uzyskania katedry na uniwersytecie w Rzymie, lecz Calligaris nie myślał o honorach i
korzyściach finansowych. Nie mógł sobie pozwolić na uszczuplenie cennego czasu przeznaczonego na
studia i badania, musiał pokazać całemu światu, że dokonał zadziwiających i rewolucyjnych odkryć, które
jednak, aby mogły być przyjęte, wymagały niepodważalnych dowodów naukowych.
Od początku swojej kariery naukowej Calligaris obserwował pewne anomalie we wrażliwości chorych,
którzy cierpieli na zaburzenia i uszkodzenia układu nerwowego. Obserwacje te przyczyniły się do
precyzyjnego ukierunkowania jego studiów i całej jego dalszej działalności.
Pierwsze wyniki swoich badań w tej dziedzinie opublikował w 1908 roku, lecz komisja mianowana przez
prof. Baccelli (ówczesnego prezesa Akademii Medycznej w Rzymie), składająca się z trzech znanych
profesorów, którym polecono ocenić te odkrycia, uznała iż są one niekompletne i pozbawione
wiarygodności naukowej, i poradziła mu, aby kontynuował swoje badania, zanim wypowie się w tej
sprawie. Ta pseudoprzegrana, nie mówiąc o rozczarowaniu, nie wytrąciła z równowagi młodego Calligarisa,
który teraz wszystkie swe siły poświęcił tym właśnie badaniom, nie odsuwając jednak neuropatologii na
plan dalszy.
Kolejny temat, którym się zajął, został przez niego określony jako Ciągi linii na ciele, których pobudzanie
powoduje określone reakcje psychofizyczne (le catene lineari del corpo e delio spirito). W tym zakresie
opublikował w najbardziej znanych czasopismach włoskich i zagranicznych o tematyce neurologicznej,
ponad 40 prac doświadczalnych. Odkrycie, które można powiedzieć, że było kamieniem milowym w
badaniach prowadzonych przez Calligarisa, przypada na 1928 rok, a wzięło swój początek od badania
stałego odruchu fizycznego, występującego na skutek pobudzania – lub “ładowania" (jak to on sam
określił) – linii osiowej palca lub linii międzypalcowej. Zauważył on również, że przy stałym pobudzaniu tej
samej linii osoba poddawana eksperymentowi stwierdzała zawsze analogiczne odczucia i że, poza
odruchem psychoskórnym, pobudzanie wymienionych linii powodowało również nadwrażliwość w ściśle
określonym organie wewnętrznym z tymi liniami związanym. Wszystko to określił on jako “odruch psycho-
somatycznoskórny''.
Calligaris z radością ogłosił to odkrycie w dniu 21 stycznia 1928 roku w Akademii Nauk w Udine, ale raz
jeszcze jego entuzjazm został przytłumiony płaszczykiem obojętności i sarkazmu. Nie, to co odkrył, nie
wystarczało. Trzeba było znaleźć coś jeszcze bardziej przekonywającego i spektakularnego.
I oto pewnego dnia, który zdawał się niczym nie różnić od wielu innych, kiedy to Calligaris był pogrążony
w studiowaniu, obserwowaniu i badaniu powierzchni skóry swoich pacjentów, jedna z bardzo wrażliwych
pacjentek powiedziała mu, że w następstwie naciskania określonego punktu doznaje dziwnych odczuć.
Calligaris natychmiast intuicyjnie wyczuwa, że nie może pozwolić, aby taka okazja uciekła mu, bo oto
właśnie jest na drodze do odrycia czegoś nadzwyczajnego! Rozumie, że musi kontynuować, musi odkryć
charakter tego dziwnego odczucia doznawanego przez pacjentkę; musi koniecznie ustalić przyczynę tych
nieokreślonych reakcji, to nie może być tylko sugestia... nigdy nie zdarzało mu się nic podobnego, a
przecież doświadczeń zrobił już tak dużo... wszystkie dobrze określone, dające się przewidzieć, a poza tym
pacjentka ta współpracuje z nim od dawna... wszystko zawsze odbywało się normalnie...
I wreszcie... oto... jest właściwy punkt! Na nim utrzymuje Calligaris przez kilka minut opuszkę
środkowego palca... kobieta ma zawiązane oczy... jest bardzo wzruszona, nie pomyliła się... Najpierw
niepewnym – a potem coraz pewniejszym głosem – mówi, że “widzi"... dosłownie “widzi" dziwną, ale
ściśle określoną, scenę, która rozgrywa się przed jej zamkniętymi oczyma. Scena rozgrywa się w sposób
jasny, wyraźnie określony... nawiązuje do czegoś dokładnego, czegoś co już się zdarzyło lub co właśnie
miało się zdarzyć, lub co zdarzyłoby się w przyszłości... Tego niestety nie wiemy. Wiadomo tylko i to z
pewnością, że Calligaris odkrył coś mocno związanego z rzeczywistością... rzeczywistością całkowicie
nieznaną pacjentce, aż do tego momentu. Nie było innego wyjścia, trzeba było powtarzać ten
eksperyment z innymi osobami celem naukowego określenia przyczyny, która doprowadziła do powstania
tego zjawiska.
Wnioski, do których doszedł Calligaris, były zadziwiające: przez cały czas pobudzania placche (tym
słowem określił Calligaris tajemnicze punkty na skórze przez niego odkryte) wyzwalał się mechanizm
pozwalający na bezpośredni kontakt z podświadomością i superego osoby poddawanej eksperymentowi,
przy czym następowało zniesienie tzw. cenzury (sprawowanej przez świadomość).
Dzięki temu zdumiewającemu odkryciu Calligaris dosłownie zagłębił się w świat Ducha, przekroczył granice
świata poznawalnego zmysłami, aby poświęcić się bez reszty tej dziedzinie, którą określa się jako
tajemną, a dzisiaj zalicza się ją do tego, co nazywamy parapsychologią.
Raz jeszcze Calligaris pod wpływem entuzjazmu, jaki ogarnął go wobec uzyskanych wyników badań,
ogłosił swoje odkrycia światu, przekonany, że nic i nikt nie będzie mógł okazać się niedowiarkiem wobec
tak bogatej i łatwo wytłumaczalnej fenomenologii. Niestety, raz jeszcze pomylił się... gorycz i
rozczarowania, jakie go spotkały, były ogromne. Jego odkrycia nie zostały przyjęte przez nikogo, wątpiono
nawet w nienaruszalność jego władz umysłowych!...
Jego kariera została poważnie skompromitowana. Czasopisma, które dotychczas publikowały jego
artykuły, odmawiały dalszej publikacji. Pacjenci, którzy leczyli się w jego klinice, pomału zaczęli ją
opuszczać... mówiąc krótko, klinika jego opustoszała do tego stopnia, że na początku II wojny światowej
był zmuszony ją sprzedać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin