Ford Rachel - Niezwykły testament.pdf - F - gosiunia1979

RACHEL FORD

,,Niezwykły testament”

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przestało padać. Kamienne schody prowadzące do kościoła lekko parowały w

słońcu. Po wyjściu z mrocznego wnętrza w oczy uderzało jaskrawe, słoneczne światło

lipcowego popołudnia w Biarritz.

Jassy wzięła głęboki oddech, nie tylko po to, aby nabrać w płuca trochę świeŜego

powietrza, ale takŜe dlatego, Ŝeby choć trochę otrząsnąć się po śmierci Armanda.

Rozejrzała się: samochody na Boulevard Leclerc, jachty na morzu, ludzie

pływający na deskach surfingowych, gołębie na Place Saint Eugenie, śmiech i brzęk

kieliszków dochodzący przez otwarte okno z La Baleine Bleue. Wszystko to

wydawało się jej niestosowne i przygnębiające teraz, kiedy ten człowiek, tak witalny,

kochający Ŝycie pomimo cięŜkiej choroby, odszedł na zawsze.

Zamrugała oczami, aby powstrzymać łzy. Odwróciła głowę i napotkała ironiczne

spojrzenie męŜczyzny, który wyszedł właśnie z kościoła. Podczas mszy siedział z

przodu razem z resztą rodziny. Jassy widziała wtedy tylko tył jego głowy, ale było w

tej postaci coś znajomego. Teraz patrząc na niego pomyślała, Ŝe to młodsza o

czterdzieści lat kopia Armanda.

Rzeczywiście, ta sama twarz, ale bez zmarszczek, włosy czarne, a nie siwe, ale poza

tym sylwetka, ostre rysy, dumnie uniesiona głowa, kwadratowe ramiona, wszystko

było identyczne. To musi być Alain, bratanek Armanda. Pewnie przyleciał z Nowego

Jorku, gdzie zarządza północnoamerykańską filią rodzinnego imperium. Przez czyjeś

ramię znów uchwyciła spojrzenie tych stalowoszarych oczu. Wytrzymała tylko przez

chwilę, potem zakłopotana spuściła wzrok.

Armand Deville, mimo swojego twardego charakteru, potrafił być delikatny i miły -

przynajmniej w stosunku do niej. Natomiast ten człowiek wyglądał tak, jak gdyby nie

było w nim ani krzty łagodności - dla nikogo.

Za plecami Jassy wychodziła reszta rodziny. MęŜczyźni ubrani w ciemne garnitury,

kobiety w eleganckich, stosownych do okoliczności kostiumach. KaŜda z nich

wycierała nie istniejącą łzę za pomocą chusteczki obszytej czarną koronką. Jassy

poczuła silny zapach Milady, najsławniejszych perfum wyprodukowanych przez firmę

klanu Deville. Wydawało się, Ŝe kobiety uŜyły ich w poŜegnalnym geście dla

uczczenia zmarłego załoŜyciela familijnego przedsiębiorstwa. Co za hipokryzja! Jassy

ogarnął gniew. Odwróciła się zaciskając wargi.

Na tle tego ostentacyjnego wręcz bogactwa poczuła się nagle nie na miejscu w

zwykłej białej bluzce i prostej spódnicy. Cofnęła się, gdy powoli zaczęły podjeŜdŜać

popielate limuzyny. MoŜe teraz będzie mogła wymknąć się stąd nie zauwaŜona.

- Mademoiselle Powers!

Odwróciła się i zobaczyła pulchną postać Marcela Ridoux, adwokata rodziny

Deville. Przez ostatnich kilka tygodni był częstym gościem w Villa Chantal.

- Monsieur Ridoux. - Uśmiechnęła się. Uścisnęli sobie przyjaźnie ręce.

- Czy idzie pani na cmentarz, mademoiselle!

- Nie. Myślę, Ŝe nie ma takiej potrzeby, nie przyszłabym tu wcale, ale monsieur

Deville był dla mnie taki miły... - Jej głos zadrŜał. - Poczekam, aŜ odjadą samochody,

wrócę do willi i skończę pakować moje rzeczy Nie mam wątpliwości co do tego, Ŝe

rodzina będzie chciała pozbyć się mnie jak najszybciej.

Ridoux popatrzył na nią spod oka i stanowczo potrząsnął głową. - Non,

mademoiselle Powers. Jest pani młodą damą, która - jestem tego pewien - nigdy nie

zapomina o dobrych manierach. I dlatego pójdzie pani ze mną na cmentarz, a potem

razem z resztą rodziny wrócimy do Villa Chantal.

- Och, ale ja nie...

Jednak adwokat nie pozwolił jej dokończyć. Chwycił ją za łokieć i delikatnie

popchnął w kierunku czarnego peugeota.

- ... i dla Maurice'a Lavalle'a, mojego wiernego kamerdynera, wyznaczam roczną

rentę w wysokości...

Niski głos pana Ridoux rozbrzmiewał monotonnie. Jassy wzięła głębszy oddech. W

jadalni było gorąco, mimo Ŝe pootwierano wszystkie wielkie okna prowadzące na

taras. Po raz kolejny przyłapała się na tym, Ŝe wcale nie słucha tego, co mówi

adwokat. Wyprostowała się w krześle. Spoglądając przed siebie znów uchwyciła

uwaŜne spojrzenie szarych oczu. Pohamowała rosnącą irytację. Weszła do pokoju, a

przynajmniej tak jej się wydawało, jako ostatnia, nie chciała rzucać się nikomu w

oczy. A tymczasem, proszę, Alain Deville siedzi dokładnie naprzeciwko!

Postanowiła odwzajemnić się i obrzuciła go lodowatym spojrzeniem. Kiedy juŜ

dłuŜej nie mogła wytrzymać, wolno przeniosła wzrok na błyszczący stół. I mimo Ŝe na

zewnątrz zachowywała spokój, w środku jednak wszystko się w niej gotowało. Miało

to swój skutek, którego on niestety nie mógł nie zauwaŜyć - jej policzki pokryły się

rumieńcem.

Dlaczego monsieur Ridoux tak usilnie ją zatrzymywał? Kiedy wrócili do willi, nie

pozwolił jej pójść na górę do pokoju. Po prostu zaciągnął ją do małego saloniku, w

którym Celine, słuŜąca, przygotowała lekki posiłek.

Jassy nie miała juŜ Ŝadnej szansy na ucieczkę. Mecenas pozwolił jej skryć się w

kącie. Czuła się okropnie, jak ryba wyjęta z wody. Wzięła sobie pasztecik i piła

herbatę, którą przyniosła jej jedną ze słuŜących.

Pozostali goście najpierw raczyli się winem w duŜych ilościach, potem zaś rzucili

na jedzenie. Och, Armandzie, pomyślała, gdybyś mógł ich teraz zobaczyć! Pewnie tak

jak zwykle uniósłbyś jedną brew i uśmiechnął się ironicznie.

Tylko Alain Deville - była pewna, Ŝe to on, słyszała, jak ktoś zwrócił się do niego

po imieniu - tylko on nie miał apetytu. Siedział obracając kieliszek z winem,

niecierpliwie stukając w szkło palcami... Rozmawiał z Monique Deville, bratową

Armanda i jej córką Martine. Te długie, smukłe, opalone palce... Jassy wpatrywała się

w nie jak zahipnotyzowana aŜ do momentu, kiedy nagle przestał nimi poruszać.

Podniosła oczy i napotkała jego uwaŜne spojrzenie.

Kiedy Jassy weszła do jadalni, niektórzy członkowie rodziny popatrzyli na nią spod

oka. Monique przeszyła ją ostrym spojrzeniem. Alain na jej widok uniósł brew i

zerknął pytająco na pana Ridoux. Ten jednak nie udzielił mu Ŝadnej odpowiedzi.

Popatrzył więc znów na nią, zmruŜył na moment oczy, w których pojawił się cień

podejrzenia.

Jassy zmusiła się, by skupić uwagę na testamencie. Kierowca Armanda, jego

ogrodnik, starzy przyjaciele z dawnych lat, jego lekarz ...któremu wybaczam

zmuszenie mnie do stosowania tej okropnej diety... - o nikim nie zapomniał. DuŜy

legat dla Celine, ochmistrzyni - i dla kaŜdej słuŜącej.

Jassy przemknęła przez głowę przeraŜająca myśl. Chyba nie zostawił jej nic?

Proszę, nie, modliła się w duchu, to byłoby zbyt krępujące. Armand płacił jej bardzo

dobrze jako prywatnemu fizjoterapeucie. Poza tym pracowała z nim tylko przez pół

roku... Zostawił jednak. Zrozumiała nagle, dlaczego Ridoux tak nalegał, by była

obecna przy odczytywaniu testamentu...

- ... dla Jacinth Elizabeth Powers - Jassy zacisnęła mocno ręce na kolanach - ...z

nadzieją, Ŝe nie będzie miała nic przeciwko temu, by nazwać ją moją najserdeczniejszą

przyjaciółką, która była przy mnie przez tych kilka miesięcy i potrafiła ofiarować

przyjaźń, uprzejmość i łagodność takiemu staremu narwańcowi jak ja... - Jassy

spuściła wzrok i zagryzając wargi usiłowała powstrzymać łzy - ...z wyjątkiem rzeczy,

które zapisałem mojemu kamerdynerowi, chciałbym ofiarować Villa Chantal...

- Nie, to niemoŜliwe! - rozległ się drŜący głos Jassy wśród szmeru, jaki powstał

po słowach adwokata. Uniosła się na krześle, potem znów usiadła, a raczej opadła,

gdyŜ nogi odmówiły jej posłuszeństwa.

- Ja... ja nie mogę... To jakaś pomyłka, monsieur Ridoux. - Popatrzyła z

przeraŜeniem na prawnika, ale ten tylko potrząsnął głową i lekko się uśmiechnął.

- To nie pomyłka, mademoiselle, zapewniam panią.

- AleŜ musi być! - rozległ się głos z drugiej strony stołu. Monique ze złością

spojrzała na Jassy, po czym odwróciła się w stronę adwokata.

- Jestem wdową po bracie drogiego Armanda, ta willa miała być dla mnie. Wiem

to z całą pewnością. A ta mała przybłęda...

- Zapewniam i panią, madame, Ŝe nie ma mowy o Ŝadnej pomyłce - wtrącił

chłodnym głosem pan Ridoux. Pochylił głowę nad grubym maszynopisem, wodząc

pulchnym palcem po jednej z linijek - ...Villa Chantal wraz z całą zawartością w

serdecznym podziękowaniu...

- Za to, Ŝe robiła dobrze temu staruszkowi, chyba o to chodzi, Marcel.

Te ironiczne słowa wypowiedział ktoś siedzący naprzeciwko. Jassy była jednak tak

zdenerwowana, Ŝe ledwie je dosłyszała i z trudem zrozumiała ich znaczenie. Dopiero

kiedy usłyszała czyjś śmiech, odwróciła się. Alain siedział wygodnie na krześle i

trzymając ręce w kieszeniach patrzył na nią. Ogarnęła ją wściekłość.

- Jak... jak pan śmie!

Odsunęła krzesło i wstała odgarniając z twarzy opadające loki.

- Och, śmiem, mademoiselle, śmiem.

Znów ten złośliwy ton. Jassy patrzyła na Alaina, ledwie panując nad chęcią

spoliczkowania go. Zacisnęła pięści usiłując nie stracić kontroli nad sobą. Nie moŜe

pozwolić, aby ten wyniosły, nieuprzejmy typ dotknął ją, ale moŜe za to pozbawić go

tej pewności, która biła z jego twarzy. Jego i innych takŜe.

Usiadła na krześle.

- Dziękuję panu... monsieur Deville, prawda?

Kiedy skinął głową, uśmiechnęła się czarująco.

- Właśnie pomógł mi pan w podjęciu decyzji.

- CzyŜby? - uniósł kpiąco brwi.

- Tak. Widzi pan, miałam zamiar zrezygnować ze spadku. Och, tak - wtrąciła,

widząc niedowierzanie w jego oczach - moŜe pan sobie myśleć co chce, ale to prawda,

Ŝe monsieur Armand płacił mi zbyt hojnie za moje usługi.

- Och, ma chere mademoiselle, pani siebie nie docenia.

Popatrzyła na niego przygwaŜdŜającym wzrokiem.

- Jednak zmieniłam zdanie. - Uniosła lekko głowę i prześlizgując się spojrzeniem

po zebranych, zwróciła się do adwokata. - Dziękuję, monsieur Ridoux. Przyjmuję ten

spadek.

- AleŜ to niedorzeczne. Ta willa...

- Daj spokój z tą cholerną willą, mamon - wtrącił się młody człowiek siedzący

obok Monique. - Co z akcjami?

Ford Rachel - Niezwykły testament.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: