13
10.Elektroenergetyczne linie napowietrzne
Podstawowe elementy elektroenergetycznej linii napowietrznej:
a) przewody robocze;
b) przewody odgromowe;
c) izolatory lub układy izolatorów z osprzętem;
d) konstrukcje wsporcze
e) fundamenty i uziemienia konstrukcji wsporczych.
10.1.Przewody robocze
Charakterystyka przewodów. Materiały: głównie miedź i aluminium, stal i stopy (np. brąz) w mniejszym stopniu. Stosunku się przewody: jednodrutowe, wielodrutowe (tzw. linki) wiązkowe i specjalnej konstrukcji. Obecnie coraz częściej w budowie linii stosuje się przewody w pełni izolowane i przewody o osłonie izolacyjnej. (Rys.10.1)
W liniach NN, WN, SN i nn na przewody robocze stosuje się linki stalowo-aluminiowej typu AFL o przekroju do:
· 525mm2 w liniach przesyłowych;
· 120mm2 w liniach sieci rozdzielczej i dystrybucyjnej.
Cecha charakterystyczne linek AFL – stosunek przekroju aluminium do stali (m). W Polsce wynosi 20, 8, 6, 4, 3, 1.7, 1.25 dla różnych przekrojów. (Rys. 10.2, 10.3)
10.2.Łączenie przewodów
Do łączenia przewodów LN wykorzystuje się: złączki, zaciski i uchwyty.
Złączki stosuje się w połączeniu przenoszących się naciągu przewodów i od których wymaga się dobrego połączenia elektrycznego. Najszersze zastosowanie znalazły do karbowania i zaprasowania. (Rys.10.4, 10.5)
Zaciski – stosuje się dla połączeń nie narażonych na działanie naciągu, wymaga odrębnego połączenia elektrycznego (np. w mostku na słupie odporowym). Najczęściej wykonuje się zacisk: mostkowy, kabłąkowy, uniwersalny oraz odgałęźny śrubowy.
Uchwyty – stosuje się wyłączenia do połączenia przewodów narażonych przy zawieszeniu mocnym). Typowe uchwyty – rys.10.7)
10.3.Obciążenia mechaniczne przewodów
W warunkach: normalnych – naprężenia przewodu nie mogą przekraczać naprężeń odpowiadających granicy sprężystości materiału przewodów; katastrofalnych – granic plastyczności.
Czynniki atmosferyczne wpływające na wartość naprężeń:
a) najwyższa i najniższa temperatura występująca na wartość naprężeń;
b) prędkość wiatru,
c) osady sadziowe (tj. śnieg, szum, lód),
Przy określaniu naprężeń przewodów w polskich warunkach przyjmuje się następujące temperatury ekstremalne:
a) temperatura mrozu -250C;
b) temperatura upału +400C
c) temperatura występujących osadów -50C
Z punktu widzenia obciążenia przewodów wiatrem obszar Polski dzieli się na dwie strefy:
a) I – strefa nizinna (obejmuje 90% powierzchni),
b) II – obejmuje: 30km przy terenie wzdłuż wybrzeża, Sudety, Karpaty i podgórze.
Z punktu widzenia obciążeń przewodów wywołanych osadami sadziowymi obraz Polski dzieli się na cztery strefy: SI, SII, SIa, SIIa (największe obciążenie sadzią).
Przewody mocowane są na konstrukcjach wsporczych uzbrojonych w odpowiedni sprzęt oraz układy izolacyjne.
Podstawowy element linii stanowi przęsło – tj. część linii napowietrznej zawarta między dwoma konstrukcjami wsporczymi. (Rys.10.9)
Równanie przewodu w przęśle:
(10.1)
(10.2)
gdzie
y0 = δ/g
δ – całkowite naprężenie w najniższym punkcie przewodu (tj. w punkcie „0” – lub składowa pozioma naprężenia całkowita w dowolnym punkcie [N/mm2]
g – współczynnik obciążenia mechanicznego, wyrażający obciążenia przypadkowego na 1m długości przewodów oraz mm2 przekroju przewodu gołego lub obciążonego sadzią [Nm.mm2].
Długość przewodu w przęśle:
(10.3)
Gdy
δf > δ – max zwis podczas opalu,
δf < δ – max zwis wystąpi przy sadzi normalnej.
10.4.Konstrukcje wsporcze
Gabaryt słupa obejmuje jego wysokość i szerokość. Zależy od:
a) sposobu rozmieszczania przewodów,
b) zastosowanie przewodów i ich liczby,
c) napięcia znamionowego,
d) rodzaju zastosowanych izolatorów i osprzętu,
e) minimalnej wymaganej wysokości zawieszenia przewodu nad ziemią lub obiektem z którym krzyżuje się linia. (Rys.10.10)
(10.10)
gdzie:
H – wysoko słupa od poprzecznika,
hmin – min odległość przewodu od ziemi,
fmax – max zwis przewodów w danym prześle (f = f(a)),
Li – długość izolatorów (wiszących) z osprzętem.
Znak „+” Li przyjmuje się dla izolatorów wiszących i znak „-” Li – dla izolatorów stojących. Nie uwzględnia się ww. znaku w przypadku izolatorów odciągających (stanowią przedłużenie linii zwisania przewodów).
Odległość hmin w sieci nn dla przewodów: nieuziemnionych – 5m, uziemionych – 4,5m. W liniach o napięciu UN > 1kV. „hmin” oblicza się ze wzoru
[m] (10.11)
w którym UN w kV.
Długość poprzecznika (bpoz) wyznacza się ze wzoru:
[m] (10.12)
k – współczynnik liczbowy (0,65 ÷ 0,95) zależny od materiału i przekroju przewodu oraz sposobu ich rozmieszczania,
f+40 – zwis przy temperaturze +400C
Li – długość izolatorów wiszących [m] (dla izolatorów stojących Ii = 0).
10.5.Układy przewodów na słupach
Przewody na słupach układa się w układzie jedno lub dwutorowym, (rys.10.11, 10.12, 10.13)
10.6.Rozwiązanie techniczne konstrukcji wsporczych
Słupy, w zależności od funkcji, jaką spełniają w linii elektroenergetycznej dzielą się na:
a) przelotowe (P),
b) narożne (N),
c) odporowe (o),
d) odporowo-narożne (ON),
e) krańcowe (K),
f) rozgałęźne (R),
g) skrzyżowaniowe (s).
W zależności od materiału, z którego słupy są wykonane dzielą się na:
a) drewniane,
b) żelbetonowe (wibrobetonowe – o przekroju dwu lub trójteowym, np. ŻN, strunobetonowe, strunobetonowe-wirowane)
c) stalowe (linie o UN > 110kV).
10.7.Izolatory
10.7.1.Wprowadzenie
a) oddzielenie przewodów od siebie o konstrukcji wsporczych;
b) przenoszenie i wytrzymywanie siły naciągu przewodów;
c) wytrzymywanie ciężaru przewodów wraz z obciążeniem sadzą i wiatrem.
Podstawowym parametrem izolatorów: napięcie znamionowe, napięcie probiercze udarowe i znamionowa wytrzymałość mechaniczna (oraz środowiskowa).
Wymagania (natury elektryczne i mechaniczne) stawiane materiałom stosowanym do wyrobu izolatorów:
a) znaczna rezystancja i wytrzymałość elektryczna;
b) odpowiednia wytrzymałość mechaniczna;
c) odporność na wszelkie wpływy atmosferyczne i chemiczne;
d) nienasiąkliwość i odporność na nagłe zmiany temperatury;
e) łatwość w obróbce;
f) jednorodność strukturalna.
Metody stosowane na izolatory
a) ceramiczne (porcelana, stearyt, kordieryt);
b) szkło hartowane;
c) materiały kompozytowe (obejmują: włókno szklane, żywiczne, epoksydowe i poliestrowe)
Izolatory dzielą się na niskonapięciowe (UN = 1kV) i wysokonapięciowe.
10.7.2.Izolatory na napięcie do 1kV
Ze względu na sposób mocowania dzielą się na stojące (porcelanowe typu N lub szklane typu Ns – stosowane głównie na słupach przelotowych) i szpulowe (typu S stosowane na słupach krańcowych, narożnych i odporowych – rysunek 10.14).
10.7.3.Izolatory na napięcie powyżej 1kV
Dzielą się na stojące (stosowane w sieciach o UN < 40kV) i wiszące (stosowane w sieciach o UN > 40kV). Rysunki 10.15, 10.16.
Dla napięć wyższych do (30-40)kV stosuje się izolatory wiszące kołpakowe i pionowe podwyższające izolatory stojące zarówno pod względem wytrzymałości elektrycznej i mechanicznej – rysunki 10.17, 10.18, 10.19.
Osprzęt izolatorów wiszących jest bardziej różnorodny i składa się z szeregu elementów, których celem jest: zawieszenie izolatorów na poprzeczniku, łączenie izolatorów w łańcuchy, przywieszenie przewodów, odsunięcie łuku od izolatora (pierścienie, rożki ochronne). Rysunki 10.20, 10.21, 10.22.
10.8.Zawieszenie przewodów
W zależności od funkcji, jaką spełnia konstrukcja oraz jaka jest wytrzymałość mechaniczna tej konstrukcji, stosuje się zawieszenie przelotowe (zwane luźnym) lub odciągowe (zwane mocnym) przewodów zarówno na izolatorach stojących jak i izolatorach wiszących. (Rys.10.21, 10.22)
10.9.Obostrzenia
Obostrzenie – dodatkowe środki zabezpieczeń linii w miejscu krzyżowania z innymi liniami, obiektami lub zbliżeniami do nich, np. krzyżowaniu z liniami kolejowymi, rzekami, szlakami żeglowymi, torem zabudowanym, itp. Są trzy stopnie obostrzenia: 10, 20, 30.
Zwiększenie bezpieczeństwa linii elektroenergetycznej realizuje poprzez:
a) odpowiednio zgodnie z PN-E-050100-1÷3, dobór przekroju przewodów i stosowane w ich odpowiednie naprężeń – normalnego i katastrofalnego,
b) stosowanie dodatkowych izolatorów w przypadku izolatorów oraz dwu lub trójrzędnych łańcuchów w przypadku izolatorów wiszących,
c) stosowane w krańcach przęsła skrzyżowanego słupów przelotowo-skrzyżowaniowych i narożno-skrzyżowaniowych. Natomiast w przypadku słupów przelotowych i narożnych – zmniejszonego odcinka skrzyżowanego. (Rys.10.23)
10.10.Ochrona przepięciowa
10.10.1.Linia o napięci 110kV i wyższym
Rezystancja uziemienia słupa oraz rezystancja uziemienia ograniczników przepięć i iskierników zainstalowanych na słupach linii nie powinna przekroczyć wartości:
a) 10Ω przy rezystywności gruntu p < 1000Ωm i 15Ω przy rezystancji gruntu p ≥ 1000Ωm w liniach o napięci znamionowym UN > 110kV i niższym,
b) 15Ω dla p > 1000Ωm o 20Ω przy p ≥ 1000Ωm w liniach o napięciu znamionowym UN = 220kV i 400kV.
Odstęp dr pomiędzy przewodem roboczym a odgromnikiem w środku przesyłu linii w temperaturze +100C powinien spełniać warunek
(10.13)
a – rezystywność przęsła,
Przewody odgromowe wykonuje się ze stalowej ocynkowanej linki. Minimalny przekrój 90mm2...
haslo12344