ROZDZIAŁ 17-21.pdf

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

- Dobrze, chodź dalej, maleńka - - zachęcałam ją.

Odsunęłam od siebie posępne myśli o swoim uzaleŜnieniu

i zwróciłam je na bezpieczniejsze tory ratowania kotka.

Prawdę mówiąc, po prostu nie mogłam myśleć o tym, co

zaszło. W kaŜdym razie jeszcze nie teraz. Za wcześnie. Za

świeŜe. Kicia pojawiła się w samą porę. W dodatku wydała

mi się jakoś znajoma. — No chodź, malutka, chodź do mnie

— przemawiałam do niej cały czas, a jednocześnie zaparłam

się noskiem baleriny o mur, łapiąc za najniŜej połoŜoną ga-

łąź, którą potraktowałam jak linę, by móc wspiąć się nieco

wyŜej i dosięgnąć kotki czyniącej mi nieustannie wyrzuty.

W końcu kotka znalazła się w zasięgu ręki. Patrzyłyśmy

na siebie przez dłuŜszą chwilę, tak Ŝe zaczęłam się zastana-

wiać, czy my się czasem juŜ nie znamy. MoŜe ona wie, Ŝe

właśnie skosztowałam krwi i Ŝe mi bardzo posmakowała?

Czy mój oddech zdradza treść wymiotów? Czy mój wygląd

się zmienił? Czy wyrosły mi kły? (To ostatnie pytanie moŜe

jest głupie, bo przecieŜ dorosłe wampiry teŜ nie mają kłów,

no ale zawsze...).

Kocina znów miauknęła i spróbowała przysunąć się jesz-

cze bliŜej. Wyciągnęłam rękę i mogłam juŜ podrapać ją po

łebku; kotka połoŜyła uszy, zamknęła oczy i zaczęła mru-

czeć z zadowoleniem.

- Wyglądasz jak małe lwiątko — powiedziałam jej.

-Widzisz, o ile jesteś milsza, kiedy nie marudzisz? — Nagle

przetarłam oczy zdumiona. JuŜ wiedziałam, dlaczego wydała

mi się znajoma. — Ukazałaś mi się we śnie — przypomnia-

łam jej, a odrobina szczęścia znalazła do mnie dostęp przez

moje mdłości i lęki. — Jesteś moją kotką!

Kotka otworzyła oczy, ziewnęła szeroko i znów

prychnęła, jakby komentując to, Ŝe tyle czasu zabrało mi

dochodzenie do tego odkrycia. Z pewnym wysiłkiem

wdrapałam się na szeroki parapet muru, gdzie mogłam się

wygodnie usadowić i skąd było blisko do gałęzi, na której

siedziała kotka.

Rozdygotana otarłam usta wierzchem dłoni i potyka-

jąc się, odeszłam z miejsca, gdzie zrobiło mi się niedobrze

(wolałam się nie zastanawiać, czym wymiotowałam i jak to

wygląda). Zatrzymałam się dopiero przy ogromnym dębie,

który rósł tuŜ przy murze i którego potęŜne konary przewie-

szały się równieŜ na zewnątrz. Oparta o pień starałam się ze

wszystkich sił powstrzymać od dalszych wymiotów.

Co mi się stało? Co ja zrobiłam?

W tym momencie usłyszałam miauczenie dochodzące

z wyŜej połoŜonych gałęzi. Takie zrzędliwe, przeciągłe

miauczenie.

Spojrzałam w górę. Na konarze wspierającym się o mur

siedziała mała jasnoruda kotka. Wpatrywała się we mnie

wielkimi oczami i najwyraźniej nie była za mnie zadowo-

lona.

- Jak się tam dostałaś?

- Miau — odpowiedziała, prychając, i zaczęła ostroŜ-

nie posuwać się po gałęzi, chcąc widocznie podejść do mnie

bliŜej.

- Chodź, kici, kici — wabiłam ją.

- Miiiaaaauuuu — pisnęła ponownie, posuwając się na

przód o długość połowy swej małej łapki.

185

A ona z kocim westchnieniem oderwała się od gałęzi i sko-

czyła na mur, po czym przeszła na swych małych łapkach do

mnie i zaraz umościła się na moich kolanach. Nie pozosta-

wało mi nic innego, jak tylko znów zacząć drapać ją po

łepku, na co reagowała głośnym mruczeniem. Głaskałam

kotkę i jednocześnie próbowałam uspokoić zamęt, jaki

panował w mojej głowie. Powietrze pachniało zbliŜającym

się deszczem, choć noc była wyjątkowo ciepła jak na koniec

października. Odrzuciłam do tyłu głowę, zaczerpnęłam

powietrza głęboko do płuc i wystawiłam się na zbawienne

działanie poświaty księŜycowej, która nawet zza chmur

miała mnie uspokoić.

Spojrzałam na kotkę.

- Wiesz, Neferet mówiła, Ŝe powinno się wysiadywać

w świetle księŜyca. - - Rzuciłam okiem na niebo. - - Le-

piej by było, gdyby te głupie chmury odpłynęły sobie, ale

i tak...

Gdy tylko wymówiłam te słowa, powiew nagłego wiatru,

który zerwał się koło mnie, odegnał chmury przesłaniające

księŜyc.

- O, dziękuję — zawołałam w przestrzeń, nie zwracając

się do nikogo konkretnego. — Co za sprzyjający wiatr. -

Kotka zamruczała niecierpliwie, zwracając mi uwagę, Ŝe

przestałam ją drapać za uszami. — Chyba cię nazwę Nala,

poniewaŜ jesteś jak mała lwiczka — powiedziałam, wzna-

wiając drapanie. - - Wiesz, kiciu, taka jestem zadowolona,

Ŝe cię dzisiaj znalazłam. Po takiej nocy naleŜało mi się coś

dobrego. Nie uwierzyłabyś...

Poczułam bardzo dziwny zapach, który mnie zaintrygo-

wał do tego stopnia, Ŝe urwałam w pół słowa. Co to moŜe

być? Ze zmarszczonym nosem zaczęłam węszyć. To był za-

pach starzyzny, jak po otwarciu domu zamkniętego przez

dłuŜszy czas, moŜe zapach piwniczny. Nie był przyjemny,

ale teŜ nie taki okropny, Ŝeby zapierał dech. Po prostu niety-

powy i niewłaściwy. Zupełnie niepasujący do nocy na otwar-

tej przestrzeni.

Coś jeszcze zwróciło moją uwagę. Wyjrzałam poza falisty

długi mur. I wtedy zobaczyłam postać dziewczyny, lekko ode

mnie odwróconej, jakby niepewnej, dokąd ma pójść. Przy-

dała mi się moja świeŜo nabyta zdolność dobrego widzenia

nawet w nocy, zwłaszcza Ŝe ta część muru pozostawała nie-

oświetlona. Poczułam rosnące napięcie. CzyŜby jedna z Cór

Ciemności przyszła mnie śledzić? Stanowczo nie chciałam

juŜ mieć z nimi do czynienia, jak na dzisiejszą noc wystar-

czy.

Musiałam wydać z siebie jakiś artykułowany jęk, choć

wydawało mi się, Ŝe jęknęłam tylko w myśli, bo dziewczyna

podniosła głowę i popatrzyła dokładnie w to miejsce na mu-

rze, gdzie siedziałam. Wydałam stłumiony okrzyk, poczu-

łam, jak strach łapie mnie za gardło.

To była Elizabeth! Ta sama Elizabeth Bez Nazwiska, któ-

ra podobno umarła. Kiedy mnie zobaczyła, jej oczy, upiornie

czerwone, otworzyły się jeszcze szerzej, krzyknęła niesamo-

witym głosem, zakręciła się na miejscu i z niebywałą pręd-

kością poszybowała w ciemności nocy.

Nala wygięła w łuk grzbiet i syknęła z taką wściekłością,

jakiej trudno by się spodziewać po takim małym zwierząt-

ku.

- No juŜ dobrze, w porządku — uspokajałam ją, chcąc

jednocześnie i siebie uspokoić. Obie trzęsłyśmy się ze stra-

chu, a Nala jeszcze wydawała niski gardłowy pomruk. — To

nie mógł być duch. Nie, niemoŜliwe. To było jakieś dziwne...

dziecko. Pewnie je wystraszyłam i...

- Zoey! Zoey! Czy to ty?

Wzdrygnęłam się i omal nie spadłam z muru. Tego juŜ

było za wiele dla Nali. Znów przejmująco syknęła, po czym

zgrabnie zeskoczyła z moich kolan wprost na ziemię. Spani-

kowana do granic wytrzymałości złapałam się za gałąź, by

186

187

całkiem nie stracić równowagi, i wytęŜyłam wzrok, wpatru-

jąc się w ciemności.

- Kto tam? Kto tam? — wołałam, a serce tłukło mi się

w piersiach jak szalone. Nagle oślepiły mnie strugi światła

dwóch latarek skierowane wprost na mnie.

- Jasne, Ŝe to ona! Co, ja bym nie rozpoznała głosu swo-

jej najlepszej przyjaciółki? PrzecieŜ znikła nie tak znowu

dawno!

- Kayla? - - zapytałam, osłaniając drŜącą ręką oczy

przed raŜącym światłem latarek.

- A nie mówiłem, Ŝe ją znajdziemy? - - odezwał się

chłopak. — Zawsze chcesz się poddać przed czasem.

- Heath? — CzyŜbym śniła?

- Aha! Hurra! Znaleźliśmy cię, mała! - - wrzasnął

Heath. Nawet w oślepiającym świetle latarki mogłam do

strzec, jak z małpią zręcznością wspina się po murze.

Z nieopisaną ulgą, Ŝe to on, a nie jakieś kolejne monstrum,

zawołałam do niego:

- UwaŜaj, Heath, bo moŜesz spaść i coś sobie złamać.

- MoŜe nic mu nie będzie, chyba Ŝeby upadł na głowę.

- Coś ty! Ja? W Ŝyciu! — odkrzyknął i podciągnął się

na rękach, tak Ŝe po chwili siedział obok mnie na murze. -

MoŜesz sprawdzić, Zoey, widzisz? Jestem mistrzem świata!

— znów wrzasnął, wyrzucając w górę ręce gestem zwycięz-

cy i szczerząc się jak głupi, rozsiewając wokół siebie zapach

alkoholu.

Nie dziwota, Ŝe nie chciałam się z nim dłuŜej spotykać.

- Daj spokój, przestań. Czy zawsze się będziesz na

bijał ze mnie z powodu mojego niefortunnego zauroczenia

Leonardem? -- Wpatrywałam się w niego, czując się bar

dziej dawną Zoye niŜ w ciągu ostatnich godzin. — Chodzi

raczej o moje niefortunne i byłe zauroczenie tobą. Na szczę-

ście nie trwało długo, a poza tym nie nakręciłeś fajnych fil

mów.

- No co ty, chyba nie wściekasz się juŜ na mnie z powo-

du Dustina i Drew, co? Zapomnij o nich, to palanty — po

wiedział Heath, rzucając mi spojrzenie jak zrzucony z ko-

lan szczeniak, co dodawało mu wdzięku, kiedy był w ósmej

klasie, ale co juŜ nie działało przynajmniej od dwóch lat. ~

W kaŜdym razie przyszliśmy tu, Ŝeby cię stąd wyciągnąć.

- Co? potrząsnęłam z niedowierzaniem

głową

i zmruŜyłam oczy. — Zgaście najpierw te latarki, bo nic nie

widzę.

- Jak je zgasimy, to my nie będziemy nic widzieli -

odpowiedział Heath.

- Dobrze, w takim razie skieruj światło gdzie indziej.

Heath skierował snop światła przed siebie i tak samo zrobiła

Kayla. Teraz mogłam juŜ odjąć dłoń od oczu. Z zadowo-

leniem spostrzegłam, Ŝe ręce przestały mi drŜeć. Mogłam teŜ

juŜ nie mruŜyć oczu. Heath natomiast otworzył szeroko oczy

ze zdumienia, kiedy zobaczył mój Znak.

- Patrz! Jest juŜ całkiem wypełniony kolorami! O rany!

Wygląda jak w telewizorze albo jeszcze lepiej!

Przyjemnie było się przekonać, Ŝe pewne rzeczy pozosta-

ją niezmienne. Heath był jak to Heath — milutki, ale nie

najbystrzejszy egzemplarz w całej paczce.

- A ja? Ja teŜ tu jestem! Widzisz mnie? -- zawołała

Kayla. -- Niech mi ktoś pomoŜe wdrapać się na górę, tyl

ko ostroŜnie... zaraz, muszę odłoŜyć swoją nową torebkę.

MoŜe lepiej zdejmę buty? Zoey, nie masz pojęcia, co straci

łaś! Taką wyprzedaŜ u Bakersa! NajniŜsze ceny na wszystkie

letnie sandały! Naprawdę! Siedemdziesiąt procent zniŜki. Ja

kupiłam pięć par za...

- PomóŜ jej wejść — poleciłam Heathowi. - - Tylko to

ją moŜe powstrzymać od gadania.

Właśnie. Niektóre rzeczy pozostają niezmienne. Heath

połoŜył się płasko na murze i wyciągnął ręce do Kayli.

Chichocząc, pozwoliła mu się wciągnąć na samą górę.

188

189

A kiedy tak chichotała podczas wciągania na górę, pomyśla-

łam, a raczej nabrałam absolutnej pewności (takiej jak ta, Ŝe

nigdy nie będę matematyczką), Ŝe Kayli Heath się podoba.

I to jak!

Nagle uwagi Heatha na temat jego zachowania na impre-

zie, na której mnie nie było, nabrały sensu.

- Jak się ma Jared? - - zapytałam, bezceremonialnie

przerywając jej paplanie.

- Jared? Chyba dobrze — odpowiedziała, nie patrząc

mi w oczy.

- Chyba?

Wzruszyła ramionami i wtedy spostrzegłam, Ŝe pod skó-

rzaną kurtką ma skąpą koronkową bluzeczkę z wielkim de-

koltem w cielistym kolorze, co sprawiało wraŜenie, Ŝe odsła-

nia więcej niŜ w rzeczywistości.

- A czyja wiem?... Właściwie tośmy się nie widzieli od

jakichś kilku dni.

Nadal nie patrzyła na mnie, za to patrzyła na Heatha, któ-

rego wzrok specjalnie niczego nie wyraŜał, ale on zawsze

miał takie bezmyślne spojrzenie. Jednym słowem: moja naj-

lepsza przyjaciółka latała za moim chłopakiem. Wkurzyło

mnie to, nagle poŜałowałam, Ŝe noc jest taka ciepła, wolała-

bym, Ŝeby było zimno, toby Kayla odmroziła sobie te swoje

przerośnięte cycki.

Nieoczekiwanie zerwał się północny wiatr, który zaczął

smagać lodowatymi podmuchami.

Z niewinną minką Kayla zapięła szczelnie kurteczkę

i znów zachichotała, tyle Ŝe juŜ nie zalotnie, ale nerwowo.

Zaleciało od niej piwskiem i czymś jeszcze. Czymś, na co

moje zmysły były szczególnie ostatnio wyczulone, tak Ŝe

zdziwiłam się, Ŝe od razu od niej tego nie poczułam.

- Kayla, ty piłaś i paliłaś?!

Wstrząsnęła się i zamrugała, robiąc minę głupiutkiego

króliczka.

Tylko parę. To znaczy, parę piw. No i... tego... Heath

miał malutkiego skręta, a Ŝe naprawdę umierałam ze strachu

przed przyjściem tutaj, wzięłam na odwagę parę sztachów.

- Musiała wziąć coś na wzmocnienie - - poparł ją

Heath. Język mu się plątał jak zwykle, gdy wypowiadał zda

nie dłuŜsze niŜ dwuwyrazowe.

- Od kiedy palisz trawkę? — zapytałam Heatha.

Wyszczerzył się w bezmyślnym uśmiechu.

- Wielkie rzeczy, Zo. Tylko raz na jakiś czas funduję

sobie skręta. Są bezpieczniejsze od papierosów.

Nie znoszę, jak nazywa mnie Zo.

- Heath — starałam się nie tracić cierpliwości. — Nie

są bezpieczniejsze od papierosów. A jeśli nawet, to co to zna

czy? Papierosy są obrzydliwe i palenie zabija. Poza tym traw

kę palą najwięksi frajerzy w budzie. Nie mówiąc juŜ o tym,

Ŝe nie moŜesz sobie pozwolić na to, Ŝeby mieć jeszcze mniej

szarych komórek. — Chciałam dodać: „i plemników", ale nie

posunęłam się tak daleko. Heath z pewnością opacznie by

zrozumiał moją aluzję do jego męskości.

- A tam!... — powiedziała Kayla.

- Co mówisz, Kayla?

Nadal otulała się kurteczką. Teraz jej spojrzenie uległo

zmianie, nie było to juŜ spojrzenie naiwnego króliczka, ale

chytrego rozzłoszczonego kota, który zamiatał nerwowo

ogonem. Znałam to. Taką minę demonstrowała wobec tych,

którzy nie naleŜeli do grona jej bliskich koleŜanek. Doprowa-

dzało mnie to do szału i nieraz krzyczałam na nią, Ŝeby nie

była taka wredna. I teraz ona mnie częstuje tym gównem?!

- Powiedziałam: „a tam", bo nie tylko frajerzy palą

trawkę, w kaŜdym razie nie tylko od czasu do czasu. Znasz

tych dwóch biegaczy, którzy grają w Union, Chrisa Forda

i Brada Higeonsa? To nie są Ŝadni frajerzy, tylko naprawdę

seksowni, ekstra goście. Widziałam, jak palili na imprezie

u Katie.

190

191

- Ej, oni wcale nie są tacy seksowni — zaprotestował

Heath.

Kayla nie zwróciła na niego uwagi i dalej mówiła.

- A Morgan teŜ czasami sięga po trawkę.

- Nie mów!... Morgan? — Owszem, byłam wkurzona

na Kay, ale smakowita ploteczka to smakowita ploteczka.

- No... Wiesz, Ŝe przekłuła sobie na kolczyk nie tylko

język, ale i... — wymówiła bezgłośnie słowo „wargi sromo-

we". — Masz pojęcie, jak to musiało boleć?

- Co? Co ona sobie przekłuła? — dopytywał się Heath.

- Nic — odpowiedziałyśmy jednocześnie i przez chwi-

lę mogłyśmy jak kiedyś poczuć się niczym dwie najlepsze

przyjaciółki.

- Kayla, jak zwykle zaczynasz mówić nie na temat.

Gracze z Union zawsze mieli pociąg do narkotyków. JuŜ za

pomniałaś, Ŝe brali sterydy, przez co od szesnastu lat nie mo-

gliśmy ich pokonać?

- Naprzód, Tigersi! Prawda, dokopaliśmy Unionom!

- przypomniał Heath.

Zgromiłam go spojrzeniem.

- A Morgan po prostu zgłupiała, czego najlepszym

dowodem jest to, Ŝe przekłuła sobie... - - Popatrzyłam na

Heatha i zmieniałam zdanie: — ...róŜne miejsca i zaczęła pa-

lić. Bo nikt normalny nie pali.

Kay zastanowiła się chwilę.

- A ja? — zapytała.

Westchnęłam zrezygnowana.

- Słuchaj, po prostu nie uwaŜam, Ŝeby to było rozsądne.

- No cóŜ, moŜe nie wiesz wszystkiego najlepiej. -

Błysk pogardy znów zamigotał w jej oczach.

Popatrzyłam na nią, potem na Heatha, a potem znów na

nią.

Złe błyski w jej oczach zgasły na chwilę, by zaraz po-

wrócić. Nie mogłam powstrzymać się od porównania jej ze

Stevie Rae, która (tego byłam absolutnie pewna, mimo Ŝe

znałam ją tak krótko) nigdy, przenigdy nie zaczęłaby latać za

moim chłopakiem, aktualnym czy byłym. Nie myślę teŜ, by

uciekła na mój widok, nawet gdybym zaczęła wyglądać jak

potwór, właśnie wtedy, gdy potrzebowałam jej najbardziej.

- Chyba powinniście juŜ wracać — powiedziałam do

Kayli.

- Jak chcesz.

- Heath, pomóŜ jej zejść na dół.

Heath na ogół nie miał kłopotów z wykonywaniem pro-

stych poleceń, więc i tym razem pomógł jej zejść. Kayla zła-

pała latarkę i popatrzyła na nas z dołu.

- Pospiesz się, Heath. Jest mi naprawdę zimno. — Ob-

róciła się na pięcie i zaczęła iść w stronę drogi.

- Wiesz co... - - zaczął Heath trochę niezręcznie. -

Rzeczywiście zrobiło się nagle zimno.

- Zaraz przestanie — powiedziałam lekko i prawie nie

zauwaŜyłam, jak zimny wiatr zaraz ucichł.

- Tego... Zo... Ja tu przyszedłem, Ŝeby cię stąd wyrwać.

- Nie trzeba.

- Co? — zapytał Heath.

- Heath, spójrz na moje czoło.

- No widzę. Masz taki półksięŜyc. I cały jest wypełnio-

ny kolorem, nie tak jak przedtem.

- Ale teraz jest. Słuchaj uwaŜnie, Heath. Zostałam Na

znaczona. A zatem moje ciało przechodzi Przemianę, po któ-

rej stanę się wampirem.

Wzrok Heatha zaczął wędrować od Znaku w dół, po ca-

łym moim ciele. Zatrzymał się chwilę na moich cyckach

i potem wędrował dalej, po nogach, które — co dopiero teraz

sobie uprzytomniłam -- były całkiem odsłonięte, bo przy

właŜeniu na mur zadarła mi się spódniczka.

- MoŜe masz rację. Ja rzeczywiście chyba nie wiem

wszystkiego.

192

193

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: