Creature of Habit 1-14.pdf

Oprawa graficzna i skład tekstu: ZuzZa

Tłumaczenie: Dahrti

Beta: Mizuki

Zerknęłam ostatni raz do lustra, szybko poprawiając gruby sweter i dżinsy, po czym podniosłam

klucze i torebkę. Zbiegłam po schodach w stronę parkingu, jakimś cudem unikając wpadnięcia w

porozrzucane po nierównej powierzchni kałuże i potykając się zaledwie jeden raz. I nawet się nie

przewróciłam. To mógł być dobry znak.

Cztery lata temu zostałam nagrodzona jedną z najbardziej pożądanych posad w kampusie –

zostałam bibliotekarką. Praca była całkiem lekka, a przy tym nie nudziłam się. Miałam także dostatecznie

dużo czasu na prace domowe, a moi współpracownicy byli mili i pomocni. Niewielu z nich znałam jakoś

bliżej, ale zawsze wolałam raczej pracować samotnie i posiadać jedynie niewielką grupkę najbliższych

przyjaciół

Niestety po ukończeniu studiów nie mogłam już pracować na terenie uczelni, więc obecnie

rozpaczliwie próbowałam znaleźć posadę na pełen etat gdzieś w okolicy. Zdecydowanie nie byłam

zainteresowana powrotem do Phoenix. Dzisiaj, kiedy skończyłam pomagać jakiemuś studentowi

wyszukiwać materiały do jego pracy i miałam już się zabierać do przeszukiwania ogłoszeń, poszedł do

mnie pan Hudson, mój szef, i poprosił mnie do swojego gabinetu.

Zastanawiając się, czego może ode mnie chcieć, podążyłam za nim za rzędy półek i regałów, do

prywatnej części biblioteki, gdzie mieściły się biura administracji. Pan Hudson wskazał mi puste krzesło

po drugiej stronie swojego biurka.

- Bello, nie znalazłaś jeszcze pracy, prawda? – zapytał.

Pokręciłam głową, marszcząc brwi. – Nie. Wysłałam mnóstwo podań do różnych miejsc, miałam

także kilka rozmów, ale jak dotąd nie poszczęściło mi się.

Byłam kompletnie sfrustrowana brakiem szans dla kogoś takiego, jak ja. Byłam bystra i pracowita.

Miałam doświadczenie i dobre referencje, ale nie potrafiłam wstrzelić się w jakiś wolny etat. A

potrzebowałam jakiegoś od zaraz, gdyż tutaj mogłam pracować jeszcze tylko dwa tygodnie, a potem

zostanę z czynszem i rachunkami do zapłacenia, za to bez dochodów.

Pan Hudson był moim szefem przez cały czas, jaki pracowałam w bibliotece i w sumie był dla

mnie raczej kimś w rodzaju mentora, niż przełożonym. Dlatego nie byłam zdziwiona, że zauważył moje

kłopoty. Teraz uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Cóż… Myślę, że chyba coś dla ciebie znalazłem – powiedział.

- Naprawdę? – spytałam, szczerząc się jak głupia. – To cudownie! Proszę mi coś opowiedzieć o tej

pracy.

Pan Hudson oparł się wygodnie na siedzeniu. – Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, że Fundusz

Północno-Zachodniego Pacyfiku jest jednym z naszych głównych sponsorów. Zawsze byli dla nas bardzo

hojni, a w zamian za to ja pomagałem im co roku w znalezieniu odpowiedniej asystentki ich dyrektora

generalnego.

Myślałam intensywnie nad jego słowami. Nigdy nie brałam pod uwagę zostania osobistą

asystentką. Nie byłam pewna, na czym polegała taka praca, ale w tym momencie byłam dostatecznie

zdesperowana, by rozważyć każdą opcję.

- Słyszałam o nich. Są zaangażowani w wiele charytatywnych akcji w mieście, prawda? –

spytałam, starając się połączyć nazwę tej firmy z programami, które sponsorowała.

- Tak – odpowiedział. – Pan Cullen wspiera sztukę i wiele niedochodowych organizacji. Uważam,

że jesteś idealną kandydatką na jego asystentkę. Jesteś dobrze zorganizowana, zwracasz uwagę na

szczegóły, no i jesteś najbardziej profesjonalnym pracownikiem, jakiego miałem od lat. Pan Cullen ma

bardzo wysokie wymagania i zatrudnia jedynie najlepszych. Jestem przekonany, że w tym roku taką

osobą jesteś właśnie ty.

Poczułam, jak moje policzki robią się czerwone. – Łał. Dziękuję. Co powinnam teraz zrobić?

Wysłać im życiorys, czy wypełnić jakiś formularz? – Naprawdę czułam się doceniona i zaszczycona tymi

pochwałami.

Pan Hudson podniósł słuchawkę swojego telefonu. – Pozwól, ze zadzwonię i wszystko załatwię. Bello,

myślę, że to może być naprawdę świetna pierwsza praca, a przy okazji świetna rekomendacja na przyszłe

posady.

Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że mam niesamowite szczęście, kiedy mój szef dzwonił do biura

pana Cullena i umawiał mnie na rozmowę o pracę za kilka dni.

Tego wieczoru, zaraz po powrocie do domu, zrobiłam to, co zrobiłby każdy nowy pracownik

przed spotkaniem…

Wygooglałam mojego szefa.

Właśnie ściągałam informacje, kiedy wróciła moja współlokatorka, Angela. Rzuciła szkolną torbę

na kanapę i opadła na poduszki.

- Hej! Mam świetną wiadomość… - zaczęłam, uśmiechając się do niej znad monitora.

- Jakiego rodzaju wiadomość? – spytała zaintrygowana, podnosząc się nieznacznie.

- Pan Hudson znalazł dla mnie pracę po studiach! – Aż pisnęłam. Szczerze? Nie mogłam się

powstrzymać.

- Łał! To wspaniale! Opowiedz mi wszystko – poprosiła.

Angela była cudowną przyjaciółką. Taką prawdziwą. Mieszkałyśmy w jednym akademiku na

pierwszym roku, ale w innych pokojach. Jej współlokatorka miała stałego chłopaka i sprawy szybko stały

się… niezręczne. Ja mieszkałam z dziewczyną, która nastawiała budzik na szóstą rano niezależnie od

tego, o której musiała wstać. Dodatkowo miała w zwyczaju wciskać guzik „drzemki” przez następne kilka

godzin. Po dwóch miesiącach nasze stosunki gwałtownie się oziębiły, kiedy w szale spowodowanym

ciągłym niedospaniem rzuciłam jej budzikiem o ścianę na końcu korytarza. Razem z Angelą wspierałyśmy

się wtedy nawzajem i od tego czasu stałyśmy się nierozłączne.

- A więc, to praca w Funduszu Północno-Zachodniego Pacyfiku. Najwyraźniej ich dyrektor

generalny, pan Cullen, potrzebuje osobistej asystentki na około rok. Pan Hudson uważa, że to dla mnie

doskonała okazja i świetny początek kariery – wyjaśniłam.

Zobaczyłam błysk ciekawości w oczach przyjaciółki. – Pan Cullen… Chodziłam w Forks do liceum z

dzieciakami o tym nazwisku. Byli… jakby to ująć… inni.

Popatrzyłam na Angelę wzrokiem bazyliszka za to nieprecyzyjne określenie. – Co masz na myśli?

- Nie wiem, jak to wytłumaczyć. W mojej klasie byli Alice Cullen i Jasper Hale. Ich rodzeństwo

było starsze o rok. Także chłopak i dziewczyna – powiedziała, przechodząc przez pokój i wyciągając z

lodówki colę. Po chwili wróciła. – Wszyscy byli bardzo mądrzy i bardzo, ale to bardzo atrakcyjni. Wątpię,

czy jeszcze kiedykolwiek zobaczę tak przystojnych facetów jak oni. Albo dwie równie piękne kobiety.

Ale… - zwiesiła głos.

- Ale co? – odpowiedziałam, lekko poirytowana. Angela była naprawdę bardzo miłą osobą, która

nie lubiła mówić źle o ludziach. Zazwyczaj podzielałam jej niechęć, ale ta sprawa była dla mnie naprawdę

ważna i potrzebowałam jak największej ilości informacji.

Angela przewróciła oczami. – Ale separowali się. Nie zawarli żadnych przyjaźni przez całą szkołę.

Trzymali się tylko w swoim gronie i z tego, co wiem, dobrali się w pary między sobą. Alice była z

Jasperem, Emmett z Rosalie. Wydaje się to dziwnie, ale tak naprawdę nie byli ze sobą spokrewnieni,

tylko adoptowani przez miejscowego lekarza i jego żonę. Zabrzmi to niegrzecznie, ale było w nich coś

takiego, że czułam się niespokojna w ich towarzystwie.

- Hmmm… Nie wiem, czy to ta sama rodzina. Wszystko, co powiedział mi pan Hudson to “pan

Cullen”. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, by była to ta sama rodzina. A ty? – spytałam, odwracając się

ponownie do komputera. – Właśnie miałam się dowiedzieć wszystkiego, co tylko możliwe, kiedy

wróciłaś.

Wpisałam w przeglądarkę nazwę funduszu i wyskoczyła mi niezliczona ilość linków. Kliknęłam w pierwszy

możliwy i poczułam, jak moje oczy robią się coraz większe.

„Pan Cullen” okazał się być Edwardem Cullenem i był po prostu boski. To znaczy, był naprawdę,

naprawdę, naprawdę boski.

- Wygląda znajomo? – wskazałam na ekran.

Angela pochyliła się nade mną. – Łał… Nie, nie bardzo. Chociaż przypomina mi tamtą rodzinę. Nie

potrafię wyjaśnić jak. Może chodzi o ten odcień skóry. Łał, prawdziwy przystojniak.

Spojrzałam na zdjęcie. Zauważyłam, że był ubrany bardzo elegancko i formalnie. To było chyba

jakieś przyjęcie charytatywne. Najbardziej rzuciło mi się w oczy, poza jego wyglądem, to, że sprawiał

wrażenie zmęczonego. Miał ciemne cienie pod oczami. I wyglądał młodo. Bardzo młodo. Przejrzałam

informacje na jego temat i znalazłam wzmiankę o tym, że miał dwadzieścia lat. Musiał być jakimś

cudownym dzieckiem.

Podczas czytania informacji na temat pana Cullena i Funduszu zauważyłam, że były one bardzo

ogólne, żadnych szczegółów. Wszędzie było napisane to samo, strona za stroną podobnych oświadczeń

dla prasy, dwa lub trzy zdjęcia i ogólny opis Funduszu i jego cudownej pracy na rzecz społeczeństwa.

Byłam niesamowicie zaintrygowana moim potencjalnym nowym szefem i coraz bardziej cieszyła

mnie myśl o pracowaniu dla niego. Trzymałam się kurczowo tego nastawienia, kiedy kilka dni później

pojawiłam się na rozmowie. Czułam się troszkę odrzucona po przejściu tylu spotkań i ciągłym braku

faktycznej propozycji pracy. Tą byłam naprawdę zainteresowana, więc starałam się być dobrej myśli.

Kiedy przyjechałam pod podany adres zaskoczył mnie fakt, że znalazłam się przed domem w

historycznej części miasta. Zadzwoniłam do drzwi i zostałam przywitana przez Kim, obecną asystentkę

pana Cullena. Wprowadziła mnie do środka. Założyłam, że najwyraźniej będę pracować w jego domu,

nie w biurze.

Kim zaprowadziła mnie do salonu i wskazała fotel. Byłam pod wrażeniem przepięknych antyków

znajdujących się w tym pomieszczeniu. Jeszcze nigdy nie byłam w domu urządzonym tak bogato i

stylowo. Ale z drugiej strony, nigdy wcześniej nie znałam nikogo, kto miałby osobistą asystentkę i był

dyrektorem generalnym w wielkiej korporacji.

Sama Kim była piękną, wysoką, dwudziestokilkuletnią blondynką. Usiadła naprzeciwko mnie i

uśmiechnęła się ciepło.

- Dziękuję, że przyjechałaś spotkać się ze mną, Isabello. Pan Hudson mówił o tobie w samych

superlatywach. Ja również pracowałam u niego, ale w innej części biblioteki. Dziwię się, że nigdy na

siebie nie wpadłyśmy. – Zdałam sobie sprawę, że była bardzo młoda. Zaledwie rok lub dwa starsza ode

mnie.

Odwzajemniłam uśmiech, czując prawdziwą ulgę. Kim wydawała się być miła i swobodna.

- To ja dziękuję za spotkanie. Mnie również miło cię poznać. Doceniam to, że poświęciłaś swój

czas na tę rozmowę.

- Zacznijmy może od tego, że tak naprawdę nie jest to rozmowa kwalifikacyjna. Pan Cullen jest

przekonany, że będziesz doskonałą asystentką i chciałby, abyś rozpoczęła pracę zaraz po zakończeniu

studiów. Ja kończę współpracę z nim za dwa tygodnie. Najlepiej byłoby, gdybyś w przyszłym tygodniu

spędziła ze mną trochę czasu na czymś w rodzaju szkolenia. Praca nie jest bardzo wymagająca, ale pan

Cullen jest bardzo wybredny, jeśli chodzi o rzeczy, które muszą być wykonane w jego domu.

Pokiwałam entuzjastycznie głową. Miałam pracę! W dodatku zaczynałam prawie od razu.

- W sumie myślę, że skoro pana Cullena nie ma tutaj z nami, to ja mogę ci powiedzieć, co

dokładnie będzie od ciebie wymagane. Jeśli w pewnym momencie poczujesz się przytłoczona natłokiem

nowych informacji, daj mi znać i zrobimy sobie małą przerwę.

Jej stwierdzenie oszołomiło mnie trochę, ale doceniałam jej szczerość. Pracowanie dla kogoś, w

jego własnym domu, było dla mnie czymś całkowicie nowym. W Phoenix byłam sprzedawczynią i

kelnerką podczas wakacji. Ale jeszcze nigdy nie robiłam czegoś w tym stylu.

- Po pierwsze, musisz zrozumieć, że pan Cullen jest naprawdę cudownym człowiekiem, ale

niezwykle cichym i skrytym. Czasami nie widziałam go przez cały tydzień.

Zamilkła na chwilę i obserwowała moją reakcję. Akurat z tym nie miałam najmniejszego

problemu. Ja również wolałam pracować w samotności. Zachęciłam ją uśmiechem i poprosiłam, by

kontynuowała.

- Zostawia mi listę moich obowiązków na biurku każdego ranka, jeszcze zanim przyjdę do pracy.

Nie są one trudne, ale pan Cullen jest raczej dość szczegółowy w swoich instrukcjach. Każdą rzecz

dokładnie opisuje, jak ma być wykonana. Pokaże ci później, jak to wygląda w praktyce.

- Kim, obiecuję ci, że nie zdołasz mnie przestraszyć. Ja również jestem dosyć drobiazgowa w tym,

co robię, więc chyba naprawdę pasuję do tej pracy. Pan Hudson nie poleciłby mnie na to stanowisko,

gdyby nie był przekonany, że sobie poradzę – zapewniłam.

- Zgadzam się i cieszę, że tak to odbierasz. Teraz… Kolejną rzeczą tyczącą się pana Cullena jest to,

że niezwykle wysoko ceni on sobie prywatność. Jeśli chcesz utrzymać tę pracę musisz być cały czas

bardzo dyskretna. Pan Cullen jest ważną osobą publiczną i jego reputacja jest dla niego ważna. Nie

wychodź w piątkowe wieczory w miasto i nie rozmawiaj o nim przy barze. Nie jestem pewna jak, ale on

się o tym dowie, i zwolni cię. Co więcej, zostaniesz poproszona o podpisanie klauzuli poufności zanim

rozpoczniesz pracę. To standardowa procedura w przypadku zatrudniania osobistej asystentki.

Jej głos był bardzo poważny. Po raz kolejny mogłam jedynie pokiwać głową, by zasygnalizować,

że rozumiem i zgadzam się ze wszystkim.

Po tej przemowie Kim wzięła mnie na wycieczkę po domu. Na dole znajdowała się oszklona

weranda, salon, kuchnia, małe biuro dla mnie i biblioteka. Zajrzałam zaciekawiona do ostatniego

pomieszczenia i zostałam oszołomiona ilością książek i płyt, jakie pan Cullen w niej zgromadził. Półki

ciągnęły się od podłogi do samego sufitu. Na końcu znajdowała się także również wieża stereo

wyglądająca na dość skomplikowaną w obsłudze. Kim zauważyła moje zainteresowanie.

- Możesz spokojnie przeglądać jego książki i słuchać wszystkich płyt. Pan Cullen zachęcał mnie do

korzystanie z jego zbiorów. Upewnij się tylko, by odłożyć je na właściwe miejsce. Raz włożyłam CD na

inną półkę i od razu to zauważył. Ma oczy niczym sokół, przysięgam.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: