rozdział1.pdf

Rodział 1

Julian Savage zawahał się przed drzwiami zatłoczonego baru. Przybył to tego miasta z

ostatnim zleceniem. Potem zamierzał wybrać spotkanie ze świtem. Jako jeden z nastarszych wśród

swojej rasy, był zmęczony wiekami życia w świecie szarości i czerni, bez blasku i kolorów, które

znali młodsi od niego, ci, którzy znaleźli swoje życiowe partnerki. Miał już tylko jeden cel, jeszcze

jedno pytanie do Księcia, zanim ze spokojnym umysłem wyjdzie na spotkanie z niszczącym życie

świtem. Nie to, że był na skraju utraty duszy i przemiany w wampira. Gdyby tylko chciał mógł

wytrzymać jeszcze długo.

Nie mógł odmówić wykonania tego zlecenia. W ciągu stuleci swego życia niewiele zrobił

dla swej wymierającej rasy. Co prawda był łowcą wampirów i to jednym z najpotężniejszych, a

jego zasługi były bardzo cenione. Ale wiedział, że podobnie jak innych łowców to karpatiański

instynkt zabójcy a nie talent uczynił go tak skutecznym w tym, co robił. Gregori, największy

uzdrowiciel jego ludu, drugi po Księciu wysłał mu ostrzeżenie, że kobieta, której poszukiwał, ta

piosenkarka, znajdowała się na szczycie listy fanatycznego społeczeństwa ludzi, którzy polowali na

wampiry. W swej morderczej nadgorliwości często mylili zwykłych śmiertelników i Karpatian z

nieumarłymi. Ta organizacja miała bardzo prymitywne pojęcie o tym, co potrafiły wampiry, jak

chociażby unikanie słońca, żywienie się krwią co powodowało że stawały się złe, bezduszne i

dawało wieczną egzystencję. Julian i cała jego rasa była żywym dowodem na to, że były to zupełne

bzdury.

Julian wiedział, dlaczego dostał zadanie ochrony piosenkarki. Gregori nie chciał pozwolić,

by wybrał świt. Uzdrowiciel mógł czytać w jego myślach i zrozumiał, że Julian zamierzał

zakończyć swoją marną egzystencję. Ale wiedział także, że przyrzekł kiedyś chronić tę kobietę

przed działaniami towarzystwa i nie mógł przestać, dopóki nie była zupełnie bezpieczna. Gregori

kupił dla niego czas. Ale to nie było dobre.

Julian spędził wieki w samotności, z daleka od ludzi, włączając w to nawet swojego brata

bliźniaka. Był samotnikiem, nawet pomimo wyścigu pomiędzy mężczyznami. Jego gatunek, rasa

Karpatian wymierała a ich Książę desperacko szukał sposobu, by dać im nadzieję. By znaleźć

partnerki dla mężczyn. By utrzymać ich dzieci przy życiu i zwiększyć ich stale zmiejszającą się

liczbę. Julian nie miał więc wyboru, bo pamiętał o solidarności, jak biegał z wilkami, latał z sowami

i polował z panterami. Te kilka razy kiedy przebywał pomiędzy ludźmi, walczył lub używał swych

zdolności w słusznej sprawie. Ale spędził lata wędrując samotnie, niewidoczny i niewykrywalny

nawet dla kogoś ze swojego rodzaju.

Przez kilka chwil stał nieruchomo, po raz kolejny przeżywając wspomnienia z dzieciństwa.

Wspomnienia szaleństwa, które skierowało go na drogę, która na zawsze zmieniła jego życie.

Miał dwanaście lat. Już wtedy był w nim nienasycony głód wiedzy. Zawsze był

nierozerwalnie związany ze swoim bliźniakiem – Aidanem, ale tego dnia usłyszał dalekie wołanie.

Wezwanie, któremu nie mógł się oprzeć. Wtedy odkrycie napełniało go radością, więc skuszony

niewypowiedzianą obietnicą wyślizgnął się samotnie. Sieć jaskiń niczym plaster miodu przecinała

góry. Wśród nich spotkał postawnego, przystojnego, zachwycającego czarnoksiężnika, który był

chętny do dzielenie się swą wiedzą z młodym i pojętnym uczniem. Wszystko, o co poprosił w

zamian, było zachowanie w sekrecie jego obecności. W wieku dwunastu lat Julian uważał to za

ekscytującą grę.

Patrząc wstecz, Julian zastanawiał się, czy głód wiedzy nie zagłuszył sygnałów

ostrzegawczych. Opanował wiele nowych umiejętności ale przyszedł dzień, gdy prawda uderzyła

weń z całą mocą i obrzydliwością. Przybył do jaskiń wcześniej niż zwykle i słysząc krzyki wbiegł

do środka, gdzie przekonał się, że jego przyjaciel jest najbardziej odrażającym ze wszystkich

stworzeń, prawdziwym potworem, zimnokrwistym mordercą – Karpatianinem, który zniszczył swą

duszę i zmienił się w wampira. W wieku dwunastu lat Julian nie posiadał wystarczających

umiejętności ani sił by ocalić nieszczęsne ofiary, zanim wampir całkowicie osuszył je z krwi. Nie

szukał pożywienia, jak Karpatianie, ale żądał śmierci.

Wspomienia na zawsze wyryły się w pamięci Juliana. Płynąca krew. Nieludzkie krzyki.

Przerażenie.

Potem przyszedł moment gdy wampir złapał za rękę swego ucznia i przyciągnął go

wystarczająco blisko by Julian poczuł jego cuchnący oddech i słyszał drwiący śmiech. Potem zęby

– w tamtej chwili kły – boleśnie i wulgarnie rozdarły jego ciało. Ale co najgorsze Julianowi nie była

pisana śmierć, tak jak reszcie ofiar potwora. Pamiętał moment jak wampir przeciął sobie nadgarstek

i przycisnął go do jego ust, brutalnie zmuszając go do przyjęcia skażonej krwi. Wymienił ją z

najbardziej okrutnym stworzeniem, co zapoczątkowało proces, który całkowicie oddawał dziecko

pod jego wpływ i połączył ich na zawsze jako pana i niewolnika.

Wstyd nie skończył się wraz z tą chwilą. Wampir zamierzał natychmiast zacząć

wykorzystywać chłopca jako swojego szpiega, nawet wbrew jego woli. Chciał, by donosił mu o

działaniach pozostałych Karpatian. Miał umiejętności, które pozwalały mu przysłuchiwać się

rozmowom Księcia lub uzdrowiciela, gdy chłopiec był w pobliżu. Drwił z Juliana, że mógłby go

wykorzystać do zniszczenia Aidana. I Julian wiedział, że jest to możliwe; czuł jak ciemność

rozprzestrzenia się w nim, gdy wampir patrzył jego oczami. Aidan kilkakrotnie o włos uniknął

pułapek, które brat zastawił na niego pod wpływem przymusu.

I tak, wiele wieków temu, by zapewnić bezpieczeństwo sobie, swojemu ludowi a w

szczególności bratu Julian złożył śluby samotności. Żył na marginesie swojego społeczeństwa,

zyskując siłę i wiedzę prawdziwego Karpatianina, dopóki nie dorósł do decyzji spotkania świtu.

Krew jego rasy była w nim silna a on robił wszystko, by przeżyć swe życie z honorem i nieustannie

walczył z gromadzącą się w nim ciemnością i odpierał ataki wampira. Żeby uniknąć kolejnych

wymian krwi z nieumarłymi polował na wampiry i zabijał je, ale ciągle nie mógł dopaść tego

najważniejszego.

Obecnie Julian był wyższy i bardziej muskularny niż reszta z jego rodzaju. Większość z nich

miała ciemne oczy i włosy, on z długimi, jasnymi włosami związanymi skórzanym rzemieniem na

karku wyglądał jak Wiking. Miał oczy koloru bursztynu i często używał ich magnetyczej siły by

hipnotyzować swoją ofiarę. Teraz przygladał się ulicy ale nie dostrzegł niczego, co wzbudziłoby w

nim niepokój. Poruszył się, płynnie niczym drapieżnik a mięśnie zafalowały pod gładką skórą.

Kiedy chciał, potrafił być nieruchomy i nieustępliwy niczym głaz. Potrafił być tchnieniem wiatru i

falą wodną. Był uzdolniony, władał wieloma językami, ale był samotny.

W młodości spędził wiele czasu we Włoszech. Ostatnio mieszkał w dzielnicy francuskiej w

Nowym Orleanie, gdzie otaczająca go aura mroczności i tajemniczości nikogo nie wystraszyła.

Jednak niedawno porzucił swój dom, wiedząc, że nigdy do niego nie wróci. Wykonując to zadanie

spełni swój obowiązek. Nie widział powodu, by dalej prowadzić takie życie.

Julian słyszał wiele rozmów dobiegających z wnętrza baru. Czuł podniecenie ludzi. Czekali

na grupę, która miała występować. Zespół niewątpliwie był popularny gdyż firmy fonograficzne

dążyły do podpisania umowy, ale wykonawcy odmawiali wszystkim po kolei. Zamiast tego

podróżowali wzorem starych ministreli i trubadurów z miejsca na miejsce, z miasta do miasta. Nie

zatrudniali muzyków ani ekipy technicznej i śpiewali jedynie własne utwory. Dziwny, zamknięty

charakter zespołu a zwłaszcza wokalistka określana jako niesamowicie piękna, hipnotyzująca,

prawie magicza, zwróciła uwagę organizacji łowców wampirów.

Julian wziął głęboki wdech i poczuł zapach krwi. Głód uderzył w niego, przypominając, że

nie pożywiał się tej nocy. Stał na zewnątrz, niewidoczny dla ludzi domagających się wpuszczenia

przez ochroniarzy cicho stojących przed wejściem. Mógł wejść, ostrzec piosenkarkę o grożącym jej

niebezpieczeństwie i wyjść. Miał nadzieję, że kobieta go posłucha a on będzie mógł odejść. Jeśli

nie, będzie musiał dalej trwać w tym samotnym życiu, aż upewni się, że jest zupełnie bezpieczna. A

był już zmęczony. Nie chciał dłużej tego znosić.

Poruszył się, w milczeniu przeciskając się przez tłum. W drzwiach stało dwóch wysokich i

ciemnych mężczyzn. Ten z długimi włosami wyglądał dziwnie znajomo. Chciał przyspieszyć ale

chłodne powietrze, którym się wcześniej otoczył, by stać się niewidzialnym dla ludzkich oczu,

utrudniało poruszanie się w tłumie. Strażnik z długimi włosami czujnie przeszukiwał zbiorowisko

ciemnymi oczami, które na jedną chwilę zatrzymały się na Julianie, pomimo że był niewidoczny.

Ochroniarz był wyraźnie niespokojny. Katem oka Julian spostrzegł, że znów odwraca głowę w jego

kierunku i lodowatym spojrzeniem zmusił go do zwrócenia wzroku w kierunku zatłoczonego baru.

Białe zęby Juliana błysnęły w drapieżnym uśmiechu. Wiedział, że pozostaje niewidoczny,

czyli ochroniarz musiał posiadać jakieś zmysły niezwykłe dla śmiertelników. To ciekawe, że był w

zespole. Gdyby nastąpił prawdziwy atak na kobietę, ten strażnik był na wagę złota.

Zimne powietrze, które Julian pchnął przed siebie zmusiło tłum do rozstąpienia się, tak że

nawet ne musiał zwalniać. Spojrzał na scenę dla wykonawców i skierował się na zaplecze. Kiedy to

zrobił z jego twarzy zniknęła maska, ujawiniając twarde linie jego ust. Wiedział, że była to

zapowiedź okrucieństwa, zimny instynkt drapieżnika. Potem poczuł ich. Wrogów. Znaleźli ją przed

nim?

Klnąc cicho w kilku językach Julian z nadnaturalną szybkością przeniósł się do garderoby

kobiety. Za późno. Zniknęła, była w drodze na scenę z pozostałymi członkami zespołu. Jedynie

dwie piękne, lśniące pantery leżały zwinięte w rogu małego pokoju. Zaalarmowane, jednocześnie

obróciły głowy ku niemu. Zwierzęta były większe i cięższe niż te żyjące dziko, ich zielono – żółte

oczy świdrowały go, zdradzając ich nadnaturalną inteligencję. To było niezwykłe zobaczyć dwie

pantery razem, gdyż z reguły żyły w pojedynkę. Jak Julian.

Gdzie ona jest, moi przyjaciele? zapytał łagodnie. Przyszedłem, by ocalić jej życie.

Powiedzcie, gdzie ona jest, zanim jej wrogowie znajdą ją i zabiją.

Kocur pochylił się i warknął, odsłaniając długie, ostre kły, które za jednym razem mogły

pochwycić, przytrzymać i zabić ofiarę. Kocica skuliła się, gotowa do skoku. Julian poczuł znajome

uczucie braterstwa, jak zawsze gdy znajdował się w pobliżu panter. Ale gdy dotknął umysłów

kotów, pojął, że bardzo trudno byłoby mu je kontrolować. Udało mu się jedynie zmylić je trochę,

opóźnić czas reakcji. Wtedy kocur rozpoczął powolne podchody z głową nisko i spojrzeniem

utkwionym w przeciwniku. Wolne ruchy były tylko wstępem przed rozwinięciem prędkości,

poprzedzającej śmierć. Jacques nie chciał być zmuszony do zabicia tak pięknych i rzadkich

zwierząt, więc szybko wyślizgnął się z pokoju, cicho zamykając za sobą drzwi. Skierował się tam,

skąd dochodził aplauz.

Zespół zaczynał grać pierwszą piosenkę. Potem usłyszał kobiecy głos. Duchowa, mistyczna

wiadomość wisiała w powietrzu, połyskując niczym złoto i srebro w blasku ognia. Zobaczył ją,

dostrzegł przed sobą srebro i złoto. Julian zatrzymał się nieruchomo, szok opanowywał jego ciało.

Wpatrywał się w korytarz. Postrzępione, wyblakłe tapety były czerwone. Minęło już osiemset lat

odkąd ostatni raz widział coś w kolorze innym niż szarość. Taki był los Karpatiańskich mężczyzn.

Po dwustu tracili zdolność postrzegania kolorów, odczuwania emocji, walczyli w szarości ze swoją

drapieżną naturą, chyba że prawdziwa życiowa partnerka przywróciła równowagę swoim dobrem i

światłem. Tyllko wtedy powracały kolory i emocje, prawdziwe uczucia. Ale kobiety były

rzadkością, a ktoś taki jak Julian, z pewnością nie zasługiwał na żadną z nich. Jednak serce

podskoczyło mu w piersi.

Czuł podniecenie. Nadzieję. Emocje. Prawdziwe uczucia. Kolory były tak żywe, że prawie

go oślepiały. Dźwięk jej głosu grał w jego ciele, dotykał w miejsca, o których istnieniu dawno już

zapomniał. Jego ciało drgnęło a pożądanie zatrzasnęło się w nim. Julian stał jak zmrożony. Kolory,

emocje i rosnąca fizyczna potrzeba mogły oznaczać tylko jedno. Właścicielka tego głosu musiała

być jego życiową partnerką.

To było niemożliwe. Nie do uwierzenia. Mężczyźni z jego rasy spędzali lata na

poszukiwaniu swoich partnerek. Karpatianie byli szybkimi, sprytnymi i śmiertelnymi drapieżnikami

o mrocznych, morderczych instynktach. Po krótkim czasie dorastania, czasie pełnym śmiechu i

przygód, tracili zdolność widzenia w kolorach i odczuwania emocji. Nie zostawało nic oprócz

samotności i jałowego istnienia.

Egzystencja Juliana była szczególnie trudna. Zmuszony został do rozdzielenia się ze swoim

bliźniakiem, Aidanem, którego bliskość mogła uczynić szare i ponure życie odrobinę łatwiejszym.

Ale wiedział również, że ich więzy krwi sprawiają, że Aidan jest szczególnie narażony na atak

wampira. Ich bliskość stanowiła największe zagrożenie. Z tego powodu Julian unikał swoich ludzi,

nawet własnego, ukochanego brata. Nigdy też nie zdradził nikomu straszliwego sekretu. Zrobił

więc jedyną rzecz, jaka mogła przywrócić mu utracony honor.

W tej chwili stał nieruchomo w przedpokoju, nie mogąc uwierzyć, że jego partnerka była

tak blisko. Nie mógł uwierzyć, że zasłużył na takie szczęście. Wokół wirowały emocje i kolory.

Wielu Karpatian po wiekach życia bez nadziei zmieniało się w wampiry. W świecie bez

emocji, jedyne co im pozostawało to polowanie i zabijanie. Ci, którzy nie chcieli się stać

zagrożeniem dla śmiertelnych i nieśmiertelnych wybierali spotkanie ze świtem, czekali na światło,

które, jako że byli istotami nocy, niszczyło ich. Tylko kilku odnalazło swoje drugie połowy, światło

wypełniające ich ciemność, kogoś, kto sprawiał, że czuli się kompletni. Po blisko tysiącletniej,

ponurej egzystencji, po podjęciu decyzji kończącej życie, demon z którym walczył przez cały czas

przejął nad nim kontrolę. Julian ledwo mógł uwierzyć, że znalazł swoją życiową partnerkę. Ale

emocje, kolory i nadzieja mówiły, że to prawda.

Kobiecy głos, gardłowy, lekko ochrypły, erotyczny zawierał w sobie obietnicę satynowej

pościeli i świec. Igrał na jego skórze niczym delikatna pieszczota palców, kusząca, uwodząca,

grzesznie erotyczna. Hipnotyzował na odległość, oczarowywał i kusił. Słowa tańczyły, czyste i

piękne, tkały zaklęcie wokół Juliana, wokół każdego słuchacza.

Julian nic nie wiedział o tej kobiecie. Jedynie to, co przekazał mu Gregori, czyli, że groziło

jej niebezpieczeństwo ze strony fanatycznego stowarzyszenia. Książę uznał że ona i osoby jej

towarzyszące muszą być chronione. Towarzystwo śmiertelników, którzy wierzyli w wampiry i

chcieli je niszczyć z jakiegoś powodu zainteresowało się tą piosenkarką, Desari,

najprawdopodobniej przez jej głos i specyficzne zachowanie. Co gorsze, niektóre ofiary chwytali

żywe, by móc je potem torturować. Julian wsłuchiwał się w przepiękny głos. Brzmiał jak śpiew

aniołów, niezmiesko.

Potem krzyk, wysoki i piskliwy, przerwał piękną piosenkę. Zlał się z kolejnym i jeszcze

jednym. Julian usłyszał strzał, potem salwę pocisków uderzających w ciała i instrumenty muzyczne.

Budynek trząsł się od tupotu ludzi, którzy próbowali wszyscy naraz wydostać się na zewnątrz.

Julian przemieścił się tak szybko, że jego ogromne ciało stało się niemal niewidoczne. Bar

ogarnął całkowity chaos. Śmiertelnicy uciekali w popłochu, depcząc się wzajemnie. Ludzie

krzyczeli ze strachu. Stoły i krzesła były poprzewracane i zniszczone. Trzech członków zespołu,

zalanych krwią, leżało na scenie pomiędzy połamanymi instrumentami. Strażnicy zaczęli strzelać w

kierunku sześciu uzbrojonych mężczyzn, którzy oddawali strzały w kierunku uciekającego tłumu.

Julian szedł prosto na scenę. Odepchnął ciało jednego z mężczyzn i odnalazł leżącą

nieruchomo kobietę. Leżała na podwyższeniu a jej atramentowo czarne włosy rozkładały się

dookoła niej niczym welon. Krew zbierała się pod nią, barwiąc jej niebieski strój. Nie miał czasu by

dokładnie przyglądać się obrażeniom. Największa rana była śmiertelna i mogła odebrać jej życie w

każdej chwili. Instrynktownie otoczył całą scenę niewidzialną barierą, odgradzając się od

ciekawskich spojrzeń. Wątpił, czy w panującym chaosie, ktoś byłby w stanie coś zauważyć, ale

wolał zachować ostrożność.

Z łatwością uniósł Desari w ramionach, znalazł słaby puls i położył dłoń na ranie. Blokując

wszystkie dźwięki z zewnątrz wysyłał strumień w głąb jej ciała, poszukując obrażeń. Rana

wejściowa była mała, ale za to wyjściowa ogromna i poszarpana. Pociszk przeszedł przez jej ciało

na wylot, niszcząc i rozdzierając tkanki i organy wewnętrzne. Zamknął najgroźniejsze rany,

zapobiegając dalszemu upływowi krwi. Paznokciem przeciął skórę na swojej klatce piersiowej.

Jesteś moja, cara mia i nie możesz umrzeć. Nie odejdę spokojnie, zanim cię nie pomszczę.

Świat może nie przetrwać z takim potworem, jakim mogę się stać. Pij, maleńka, dla siebie, dla

mnie, dla naszego wspólnego życia. Pij. Wydał wzmocnione polecenie, nie pozwalając jej uwolnić

się spod swego wpływu. Przed tą chwilą, przed Desari, wolał wybrać zniszczenie siebie niż czekać

aż będzie za późno i stanie się potworem, spędzając wieki na polowaniu i zabijaniu. Przywiązując

Desari do siebie w tej chwili zasługiwał na śmierć po tysiąckroć, ale zamierzał wziąć to, co dawał

mu los.

Po długich wiekach samotności wszystko zmieniło się w jednej chwili. Czuł. Widział

wspaniałe kolory otaczającego świata. Jego ciało przepełniało pożądanie i potrzeba i to nie taka,

którą dało się ugasić za pomocą krwi. Wypełniała go moc i siła, płynęły przez żyły i krążyły w

mięśniach. Czuł je. Czuł. Ona nie mogła umrzeć. Nie mógł na to pozwolić. Nigdy. Nie po wiekach

całkowitej samotności. Tam gdzie była jedynie czarna pustka, otchłań ciemności, teraz czuł kontakt.

Uczucie. Prawdziwe.

Jego krew był stara, pełna uzdrawiającej siły i mocy. Jego siła życiowa spływała w jej ciało,

tworząc nierozerwalną więź. Zaczął szeptać do niej słowa w starożytnym języku. Słowa rytuału.

Słowa, które sprawiały, że ich serca stawały się jednością, splatały ich dusze i pieczętowały je na

wieczność. Przez chwilę czas się zatrzymał gdy walczył sam ze zobą by pozwolić jej żyć bez tego

strasznego zobowiązania. Ale nie był wystarczająco silny. Słowa same wyrywały się z jego duszy, z

zakamarka, w którym tkwiły tak długo.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: