Baśnie 1001 nocy.pdf

Baśnie 1001 nocy

Spis treści

1. Ali Baba i czterdziestu rozbójników…………………………………………2

2. Aladyn i czarodziejska lampa……………………………………………… 24

3. Opowieść o Sindbadzie Żeglarzu………………………………………… 59

4. Książę Ahmed i wróżka Peri Banu……………………………………… 96

5. Opowieść o dwóch siostrach, które trzeiej zazdrościły……………… 123

6. O rybaku i dżinnie………………………………………………………… 147

7. Opowieść o mistrzu Hasanie el-Habbalu……………………………… 166

8. Opowieść o ubogim szewcu Maarufie………………………………… 180

Ali Baba i czterdziestu rozbójników

Dawno, bardzo dawno temu w pewnym mieście perskiej prowincji Horasanu żyło sobie dwóch

braci, synów tego samego ojca i tej samej matki. Jeden z nich nazywał się Kasim, a drugi Ali Baba.

Ojciec ich był już dawno umarł, a to, co im w spadku pozostawił, niewielką przedstawiało wartość i

nie stanowiło mienia, które mogłoby stać się ciężarem. Obaj bracia podzielili między sobą

dziedzictwo równo i sprawiedliwie, bez waśni i swarów. Po podzieleniu ojcowizny Kasim ożenił

się z bardzo bogatą niewiastą, która posiadała wiele ziemi uprawnej i ogrodów, winnic i komór

wypełnionych wszelakim dobytkiem i cennymi towarami, które i zliczyć było trudno. Zaczął więc

Kasim trudnić się handlem i został kupcem. Wkrótce też doszedł do wielkiego majątku, bo los mu

sprzyjał, i zasłynął z bogactwa zarówno wśród kupieckiego stanu, jak i wśród innych zamożnych i

znacznych ludzi. Jego brat Ali Baba natomiast pojął za żonę biedną dziewczynę, która nie miała ani

dirhema*, ani denara*, ani domu, ani kawałka gruntu. Toteż w 3

krótkim czasie wydał wszystko, co odziedziczył po ojcu, i doszło do tego, że zagnieździły się u niego

nędza i ubóstwo wraz ze wszystkimi towarzyszącymi im zawsze troskami i kłopotami. Ali Baba był

bezradny i nie wiedział, co począć. Nie widział już możliwości, jak się przeżywić i utrzymać przy

życiu. A był przecież człowiekiem, któremu nie brakowało wiedzy i rozumu, ćwiczony był w naukach

i obyty w świecie. Lamentował więc nad swoją niedolą w mowie wiązanej, a wypowiedziawszy

wierszem gorzkie skargi, począł zastanawiać się nad swym tragicznym położeniem. Dokąd od tej

nędzy uciec? Skąd zdobyć środki utrzymania? Czym zarobić na chleb powszedni? I w końcu tak sam

do siebie powiada: - Kiedy za pieniądze, które mi jeszcze pozostały, kupię siekierę i nabędę kilka

osłów, udam się w górę, narąbię trochę drzewa, a potem zejdę znów w dolinę i sprzedam drwa na

miejskim rynku, to na pewno tyle za to dostanę, że moja bieda się skończy i będę mógł przeżywić

rodzinę. Jak postanowił, tak i zrobił. Szybko zakupił osły i siekierę. Nazajutrz wczesnym rankiem

wyruszył w góry z trzema osłami, z których każdy nie był

mniejszy od muła. Tam pozostał przez cały dzień zajęty ścinaniem drzewa i wiązaniem drew w

wiązki. Kiedy zaś zapadł wieczór, naładował drwa na osły i podążył z nimi do miasta. Tam drzewo

spieniężył, a z uzyskanej gotówki mógł -już coś niecoś zakupić dla siebie i rodziny. W ten sposób

pozbył się kłopotów, i troski już go nie gnębiły. Chwalił więc i wielbił Allacha, i spędził noc z

lekkim sercem, w pogodnym usposobieniu i ze spokojną głową. Kiedy znów nadszedł ranek, Ali

Baba wybrał się ponownie w góry i postąpił tak samo jak poprzedniego dnia. I to weszło mu w

zwyczaj. Co rano wyruszał w góry, a wieczorem powracał do miasta, udawał się, na bazar, aby drwa

sprzedać, a z uzyskanych pieniędzy poczynić zakupy na utrzymanie rodziny. Z czasem przyzwyczaił

się uważać cały ten proceder za błogosławieństwo i stale go uprawiał. Aż pewnego dnia, kiedy

znów, przebywał w górach i rąbał drzewo, ujrzał tumany kurzu, które unosiły się, w powietrzu i

przysłaniały wszystko jakby szarym welonem. Gdy chmura kurzu się rozwiała, ukazała się gromada

jeźdźców podobnych do groźnych lwów. Byli uzbrojeni po zęby, przyodziani w błyszczące pancerze

i z krzywymi szablami u boku. Każdy miał w ręku dzidę, a sajdak* z łukiem i strzałami przewieszony

przez plecy. Ali Baba zląkł się. Trzęsąc się i drżąc na całym ciele, podbiegł

do wysokiego drzewa, wdrapał się na jego wierzchołek i ukrył w listowiu, aby stać się

niewidzialnym dla jeźdźców, których wziął za rozbójników. Tak ukryty w koronie drzewa, bacznie

przyglądał się nieznajomym. Wnet rozpoznał, że naprawdę byli to zbójcy i łotrzykowie, policzył ich i

stwierdził, że było ich czterdziestu, a każdy dosiadał szlachetnego konia. Wtedy Ali Baba zląkł się

jeszcze bardziej, a strach legł na nim ciężkim brzemieniem. Jego członki drżały, ślina wyschła mu w

ustach i sam już nie wiedział, co się z nim dzieje. Jeźdźcy tymczasem zatrzymali się, zeskoczyli z koni

i zawiesili im worki z jęczmieniem na łbach. Następnie każdy ze zbójców chwycił za torbę

przytroczoną do siodła, zdjął ją z końskiego grzbietu i przewiesił sobie przez ramię. Wszystko to

działo się, gdy Ali Baba im się przyglądał z wierzchołka drzewa. Herszt zbójców, który kroczył na

przedzie, podszedł do skalnej ściany i zatrzymał się przed małą, kutą z żelaza furtką, tak zarośniętą

krzewami i głogiem, że z daleka jej widać nie było. Toteż Ali Baba, choć był tu już nieraz, nigdy jej

przedtem nie dostrzegł i nie zauważył. Kiedy tak zbójcy przed kutą z żelaza furtką stali, herszt

zawołał, jak mógł tylko najgłośniej: Sezamie, otwórz się! I w tym samym momencie, kiedy te słowa

wymówił, furtka się otwarła. Herszt wszedł pierwszy do środka, a czterdziestu zbójców za nim,

dźwigając na plecach swoje ciężkie torby. Ali Baba nie mógł wyjść ze zdumienia, nie wiedząc, co to

wszystko znaczy, i pomyślał, że każda torba musi być pełna bitych srebrnych monet i czerwonego

złota. I naprawdę tak było. Łotrzykowie ci bowiem zwykli byli napadać na szerokich traktach,

plądrować wsie i miasteczka i znęcać się nad ich mieszkańcami, aby z nich ostatni grosz wydusić.

Każdorazowo zaś kiedy obrabowali karawanę czy splądrowali wieś, wieźli swój łup w to odległe i

dobrze ukryte miejsce, niedostępne dla oczu innych ludzi. Ali Baba siedział w swojej kryjówce na

drzewie, przyczaiwszy się nieruchomo, aby nie zdradzić swej obecności. Nie spuszczał

jednak furtki z oka i czekał, co dalej nastąpi. Wreszcie prowadzeni przez swego herszta wszyscy

zbójcy z pustymi torbami powychodzili z jaskini jeden za drugim. Potem przytroczyli znów torby do

siodeł, tak jak mieli je przedtem, założyli wierzchowcom wędzidła, wskoczyli na siodła i odjechali

w tym samym kierunku, skąd przybyli. Oddalali się powoli, aż znikli mu z oczu. Ali Baba siedział

nieruchomo na swym drzewie i ze strachu ledwie śmiał oddychać. Kiedy jednak zbójcy 4

znikli mu wreszcie z oczu, zsunął się z drzewa i podszedł do kutej w żelazie furtki. Tam przystanął i

przyglądając się jej pytał siebie w duchu: "Czy też furtka ta otworzy się przede mną, kiedy zawołam

jak herszt zbójców: Sezamie, otwórz się?!" Potem podszedł całkiem blisko, wymówił te słowa i -

patrzcie - furtka się otwarła. Rzecz miała się bowiem tak: miejsce to było przez złe duchy i dżinny*

zaczarowane i potężną mocą czarodziejską zaklęte. A słowa Sezamie, otwórz się! były tajemnym

zaklęciem, aby miejsce to z mocy czarodziejskiej wyzwalać i kutą w żelazie furtkę otwierać. Kiedy

Ali Baba ujrzał, że furtka się otwarła, wszedł do środka. Ale jak tylko przeszedł przez próg, furtka

się za nim zatrzasnęła. Ali Baba przeraził się okropnie, ale kiedy potem pomyślał, że zna słowa

zaklęcia Sezamie, otwórz się!, przerażenie go opuściło i powiedział sobie w duchu: "Nic mnie to nie

obchodzi, że furtka się zatrzasnęła, ponieważ znam zaklęcie, którym mogę ją znowu otworzyć.

Potem zrobił kilka kroków naprzód, a ponieważ mniemał, że jaskinia jest pozbawiona światła, nie

mógł się nadziwić, gdy ujrzał przed sobą jasną salę wykładaną marmurem z wysokimi kolumnami i

wspaniałymi ozdobami na ścianach. W sali było nagromadzone tyle potraw i napoi, ile dusza

zapragnie. Stamtąd Ali Baba przeszedł do drugiej sali, która była jeszcze większa i obszerniejsza od

pierwszej. Były tam przedziwne sprzęty, wysadzane najrzadszymi kamieniami, których blask oślepiał

i których piękna nikt nie zdoła opisać. Leżało tam mnóstwo sztab szczerego złota oraz przeróżnych

przedmiotów kowanych z czystego srebra. Denary i dirhemy leżały usypane w kupy niczym żwir czy

piasek w nieprzeliczonej ilości. Gdy Ali Baba po tej wspaniałej sali przez chwilę się rozejrzał,

otwarły się przed nim jeszcze jedne drzwi. Przez nie wszedł do trzeciej sali, która była jeszcze

wspanialsza i piękniejsza od poprzednich i cała wypełniona po brzegi najwykwintniejszymi

tkaninami ze wszystkich krain świata. Były tam bele kosztownej delikatnej bawełny, cienkie

jedwabie i wypukły złotogłów. Nie było chyba ani jednego gatunku tkanin, którego byś w tej sali nie

znalazł. Pochodziły one z syryjskich równin i odległych afrykańskich krain, z Chin i doliny Indii, z

Nubii i najdalszych prowincji Hindustanu. Następnie Ali Baba przeszedł jeszcze do innej sali, pełnej

drogich kamieni, która była największa i najcudowniejsza ze wszystkich. Znajdowały się tam lśniące

matowym blaskiem perły i różne klejnoty, których nie można było ogarnąć wzrokiem ani przeliczyć,

opalizujące hiacynty*, ciemnozielone szmaragdy, blade turkusy i różnokolorowe topazy. Pereł leżały

całe góry, a obok nich - przejrzyste agaty* i różowe korale.

Wreszcie Ali Baba przeszedł do jeszcze jednej sali, pełnej zamorskich korzeni, kadzidła i

przeróżnych wonności. I to była już ostatnia sala. Znajdowały się tam specjały najbardziej wyszukane

i najdelikatniejsze. Gorzka woń aloesu* i mocny zapach piżma*ùnosiły się w powietrzu, ambra* i

cynamon roztaczały najpiękniejszy aromat. Słodki zapach mirry*, wody różanej i mieszanina różnych

innych wonności napełniały całą salę. jak drwa na opał leżało wszędzie drogocenne drzewo

sandałowe, a zamorskie korzenie rozrzucone były niczym chrust, jakby nie miały wartości. Ali Baba

był widokiem tych wszystkich niezmierzonych skarbów oślepiony i niemal nie postradał zmysłów, a

rozum jego był bezradny. Stał tak przez chwilę nieruchomo, jakby odurzony i urzeczony tym

cudownym widokiem. Potem podszedł bliżej skarbów, aby im się dokładniej przyjrzeć. To brał do

ręki najczarowniejszą z pereł, to wyszukiwał

wśród klejnotów najdrogocenniejszy kamień, to odkładał na bok sztukę złotogłowiu, to znów ulegał

pokusie i podchodził do błyszczącego złota. Zbliżał się do delikatnych i cienkich jedwabi i wchłaniał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: