Przepowiednie Królowej Saby.pdf

Autor: Królowa Saba

Tytuł: Proroctwo Królowej Saby

-------------------------------------------

Przepowiednie Królowej Saby Michaldy pochodzą ponoć z roku 875 przed narodzeniem

Chrystusa Pana. Z przeróżnych tłumaczeń i przekładów przepowiednie Michaldy ukazały się

w Polsce w tomiku pod tytułem: „Mądra Rozmowa Królowej ze Saby z Królem Salomonem”

wydane przez Warszawską Drukarnię w roku 1916. Tomik wyżej wymieniony nie zawiera

informacji o autorze opracowania a szkoda, bowiem jest dość przyzwoicie opracowany,

treść przepowiedni podajemy w oryginalnym przekładzie.

Przedmowa

W roku 875 przed Narodzeniem Chrystusa przybyła do Jerozolimy, do króla Salomona,

którego sława nadzwyczaj mądrości znana była na wiele mil wokoło, królowa Saby,

Michalda. Saba to kraj królowej Michaldy, od którego nazywana bywa „królową Saby”. Z

tej bytności jej u Salomona pozostało proroctwo, które było napisane w języku

żydowskim.

Już po śmierci Chrystusa Pana proroctwa te zostały przeniesione przez pątników,

wędrujących do grobu Bożego. W roku 393 przepisane one były w języku angielskim,

następnie ustnie z pokolenia na pokolenie podawane i przechowywane były. Widzimy je już

w 1026r. przełożone na język czeski, a w 1073 roku rozpowszechnione w Czechach.

Następnie w roku 1113 przepisał je Józef Haltyn, a od niego Hrapo, u tego ostatniego

znajduje się wzmianka, że przepisywał je w 1320 roku. W 1542r. Dalej odpisane były

przez Antoniego Riss, później znów odpisał je w roku 1695 Jan Alsina.

Księga Pierwsza

Za panowania Salomona mądrość tego króla znana była już wszędzie poza granicami

państwa. Królowa Saby imieniem Michalda, kobieta roztropna, mądra, dowiedziała się też

o mądrości Salomona i postanowiła go odwiedzić. Jakoż wybrała się w podróż do

Jerozolimy, biorąc ze sobą mnóstwo poddanych i niezliczoną liczbę bogactw i

kosztowności.

Do Jerozolimy podróż trwać musiała długo, droga zaś prowadziła przez Egipt słońcem

spalony, odnogi Czerwonego morza i przez niezmierzone arabskie pustynie. Po wielu

trudach, niewygodach i przeciwnościach, dotarła wreszcie do Jerozolimy gdzie ją król

Salomon wspaniale przyjmował.

Działo się to w roku 875 przed narodzeniem Chrystusa. Józef Klaudiusz w księdze swej

mówi, a my możemy się powołać na jego słowa, że królowa Michalda pochodziła ze stron

murzyńskich, leżących o 240 mil od Jerozolimy. To samo potwierdza biblia Żydowska, że w

stronach murzyńskich panował długi szereg królów mądrych i dobrych.

Także znajduje się wzmianka w rozdziale ósmym Dziejów Apostolskich, że św. Filip zaczął

głosić wiarę i chrzcić w tamtych stronach.

W piśmie św. w innych księgach również znajduje się wiadomość, że Królowa Saby była w

Jerozolimie i przepowiadała to wszystko królowi Salomonowi, co tu znajduje się

wydrukowane. Wtedy też były one spisane i odpisywane, ale dopiero w roku 174 po

Narodzeniu Chrystusa zostały wśród innych pism i ksiąg znalezione i odpisane na inne

języki.

Królowa Saby znała dobrze pismo św. i wyznawała je zupełnie, dlatego też przybywszy do

Jerozolimy, zdjęła obuwie i szła boso, bowiem uznawała, że po ziemi świętej inaczej

chodzić się nie godzi. Tak idąc boso doszła do patoku Cydron, pod górę Oliwną, a tam

przyklęknęła i całowała drzewo święte, poczem padła na ziemię i trzy godziny krzyżem

leżała, całując tę ziemię, która potem miała być miejscem męki pierwszej Chrystusa.

Potem wstała i ze łzami zawołała „Bądźcie pozdrowione, święte miejsca, bo do końca

świata świętymi zostaniecie”. To uczyniwszy przyszła do Jerozolimy, gdzie miał ją

przyjąć Salomon. Przybywszy do króla, długo z nim rozmawiała, bowiem ujrzała, że choć

sława jego wielką była, ale mądrość Salomona przewyższała wszystko, co do niej doszło

ze słyszenia.

Swą mądrą królewską i przemyślaną mową król uczynił na niej wielkie wrażenie. To też

zdumiona jego wielkością, potęgą i mądrością, rzekła: ,,O królu, chwalić należy Boga,

że ciebie i obywateli twoich wzniósł tak wysoko i obdarzył tak wielką łaską”.

Poczem kazała przynieść swe dary, których moc wielka i kosztowność budziła zdumienie,

ważyły one sto dwadzieścia centnarów, a były ze szczerego złota i drogich kamieni.

Niektóre z nich były wprost bezcenne, gdyż nigdzie ich, prócz ziemi murzyńskiej nie

było, a wszystkich ich nie dałoby się nawet oszacować.

Pismo św. również potwierdza, że dary te były bez miary i bez ceny, a znajdowały się

między nimi też niektóre rośliny wydające balsamiczne soki, a służące w celach

leczniczych. Salomon posadził je w ogrodzie zwanym Eugada, niedaleko swego pałacu. W

zamian za to dał jej wspaniałe pokoje i zaopatrzył wszystkim, co tak potężnej królowej

przystoi.

Królowa Saby, pomimo, iż pochodziła z ziemi murzyńskiej, wyznawała jedynego Boga,

godnego czci i miłości. Mawiała też nieraz Salomonowi, że On to jest Bóg, będzie na

drzewie krzyżowym rozpięty, a przez jego śmierć zginie i zniszczonym będzie królestwo

żydowskie.

Mówiąc o drzewie, myślała o tym, które znajdowało się na górze Oliwnej i przed którym z

wielką czcią i miłością krzyżem leżała.

Królowa ta, nie oddając się rozkoszom cielesnym i nie dbając o przyjemności zwykłe

miała duszę i myśl pełną Boga, Jego wielkości, a naukę swą i umiejętności widzenia

rzeczy przyszłych czerpała z gwiazd, z których czytać umiała.

Salomon, wiedząc też o jej mądrości zapytał jej w jakim celu przybyła do Jerozolimy.

Na to Saba odrzekła:

„ Przybyłam słuchać ciebie, wielki królu, i napawać się twą mądrością którą Bóg obdarzył

cię nad miarę".

Poznawszy się, oboje uczuli wzajemną i głęboką przyjaźń tak, że królowa Michalda

pozostawała w Jerozolimie przez dziewięć miesięcy.

Salomon, dowiedziawszy się o mądrości królowej i o tym, że umie widzieć rzeczy

przyszłe, zwrócił się do niej, żeby powiedziała mu coś o przyszłości.

"Królestwo twoje, wielki Salomonie, potężne jest i w szczęście obfitujące, jednak

wiedz, że po śmierci twej rozdzieli się ono na dwie części a każda od drugiej odpadnie,

bowiem lud twój, obecnie chluba twoja, stanie się złym, zapanuje w nim nieposłuszeństwo

królom, gdyż poganie zawładną całym światem, a dwaj ostatni królowie izraelscy będą

wzięci do niewoli, oczy im wyłupią, a potem wraz z ludem swoim zaprowadzeni będą

daleko, do pogańskiego miasta Troi, a stamtąd aż do Babilonu, gdzie aż do śmierci

przebywać będą. I spadnie ten gniew straszliwy Boga na lud twój za to, iż nie będzie

strzegł praw i przykazań Boga. Zaś ziemię świętą posiądzie lud obcy, który przyniesie

bogów cudzych, ale lud ten dojdzie potem do tego, że i w swoich bogów wierzyć nie

będzie, a wtedy zapanuje zupełna bezbożność.

Po czym przyjdą nowe ludy, które trapić ich będą okrutnie, aż w tej ciężkiej niewoli

się nawrócą, poznają prawdziwego Boga i wtedy zwrócą swe modły i prośby do Niego. Wtedy

dopiero zlituje się Bóg i ześle na ziemię, między swój lud wybrany, proroków, którzy

wielkim głosem wołać będą o rychłej zgubie i karać złych, a uczyć będą lub postępować

podług przykazań Bożych, lecz lud twój za nic ich sobie mieć będzie, proroctw ich

słuchać nikt nie zechce, a trwać będzie dalej w grzechu, lecz kara Boża spadnie nań i

dosięgnie straszliwą zemstę. Ród i królowie zaginą, królestwa znikną z powierzchni

ziemi, a świątynia na cześć Boga zbudowana, i miasta z ziemią zrównane będą. Dopiero po

wielu latach, gdy po ciężkiej karze, lud izraelski wróci do Boga, wtedy znów wejdzie w

posiadanie miasta, lecz już nie lak potężnego jak twoje i niedługo, gdyż wkrótce

popadną pod panowanie Rzymian i poganin całkowicie rządzić będzie. Wiedz, potężny i

mądry królu, że ziemia ta, około Jerozolimy, święta jest, gdyż na niej urodzi się

Mesjasz, i lud z niewoli szatana wybawi. Urodzi się on niedaleko Jerozolimy, a życie

swe poświęci dla ludu, nauczając i opowiadając mu prawdziwą naukę, lecz lud go nie uzna

i cudów jego nie ulęknie się, a ukrzyżuje na krzyżu, dając mu najhaniebniejszą śmierć.

Tu nad Cedronem, koło góry Oliwnej, znajdzie się to drzewo, na którym zawiśnie umęczone

ciało Mesjasza.

Po śmierci Zbawiciela zasłynie na cały świat wiele z miast i miasteczek, jako święte i

cudami obfite, i wiele ogrodów, gdyż wydadzą niezliczoną ilość owocu; podobającego się

Panu.

Więc góra Kalwaryjska zasłynie, jako święta, gdyż na niej umęczony będzie Mesjasz,

spłynie ona krwią jego serdeczną i potem bolesnym, a na niej ducha swego wyzionie i

odda w ręce Pana. A w nim błogo sławieni i jako święci zasłyną ci, którzy naukę jego

uznają i zachowywać będą pomimo cierpień i trudów za nią poniesionych.

Będzie jednak wielu, a po śmierci Mesjasza jeszcze więcej takich, którzy za Niego

śmierć poniosą, przedtem męki straszliwe przecierpiwszy, ci odziedziczą koronę chwaty

niebieskiej. Straszliwy dzień będzie ten, kiedy Mesjasz umierać będzie na krzyżu.

Chciałabym wtedy żyć i własnymi oczyma patrzeć na to, co się w Jeruzalem dziać wtedy

będzie, gdyż staną się wtedy cuda jakich od początku świata nie było, a niektórzy,

lękiem przejęci i strwożeni, wiarę jego przyjmować będą. Słońce zciemnieje, blask

ustąpi miejsca ciemności, księżyc zniknie zupełnie, straszliwa noc pokryje całą ziemię,

skały popękają i otworzą się groby, a z nich powstaną umarli...”

Salomon spytał się Sybilli:

„ Jeżeli umarli z grobów powstaną, to wówczas nastąpi sądny dzień ostateczny sąd nad

żywymi i umarłymi?...”

Sybilla odrzekła:

„ Sąd ostateczny wtedy jeszcze nie będzie, bo nie wszyscy z grobów swych powstaną, tylko

ci, duchy których w ciemnościach pozostali, ci tylko, którym Bóg obiecał Mesjasza, więc

Abrahamowi i wielu innym Świętym ojcom i patriarchom. Mesjasz zawezwie tych ludzi

sprawiedliwych czekających z utęsknieniem w ciemnościach Jego, pójdzie z nimi do bram

piekielnych, otworzy je, diabła zwycięży, śmiercią swą wielką władzę nad duszami

sprawiedliwymi, jęczącymi w ciemnościach. posiądzie diabłu moc i potęgę złamie i

odbierze, a lud swój sprawiedliwy, czyli ojców świętych, zaprowadzi przed tron Boga, do

chwały wiekuistej. Zaś lud, który go ukrzyżuje, srodze ukarany będzie. Po śmierci

Mesjasza spadnie na Jerozolimę straszliwa kara Boża, państwo będzie zniszczone już na

zawsze, miasto z ziemią zrównane, iż kamień na kamieniu nie pozostanie, a lud izraelski

rozsypie się na wszystkie strony, iż nie uwierzy w Mesjasza i na śmierć go poprowadzi.

Wszystkie naczynia twe, które ofiarowałeś świątyni i wszystkie klejnoty święte przejdą

do Rzymu i tam już zawsze pozostaną, gdyż Rzym wtedy stanie się słupem Mojżeszowym.

Jerozolimę zaś posiądzie lud pogański, ale cenić będzie ziemię tę więcej, niźli lud

izraelski, gdyż uzna Mesjasza, jako proroka wielkiego, to też grób lego w staraniu

utrzymywać będą i bronić aż do ostatniej kropli krwi.

Po śmierci zaś Mesjasza, nauka jego wejdzie między wszystkie ludy i wszyscy uwierzą

weń. Cały świat żyć będzie pod świętym wezwaniem Mesjasza, a wiele krajów, królów i

ludów bronić swej nauki będzie wszystkimi siłami, chociaż powstanie i wiele takich,

którzy będą chcieli ją zgubić... Ale nie zgubią. Bowiem Bóg sprawiedliwy i wielki nie

dopuści do tego, żeby obrońcy wiary Mesjasza upaść mieli, a wraz z nimi i nauka. Nauka

la rozszerzać się będzie coraz więcej, a trwać aż do skończenia świata, a błogosławieni

będą ci, którzy potrafią zachować ją w sercach, a obudzić w duszy wielką cześć i miłość

ku niej, błogosławieni będą i czekać ich będzie szczęście niezmierne”.

Wtedy Salomon spytał:

A wiele jeszcze czasu upłynie, zanim narodzi się?

„ Z górą 800 lat, gdyż narodzenie jego nastąpi w ósmym stuleciu, a śmierć jego będzie

spełniona pod panowaniem Rzymian. Gdyż wtedy to jest za osiem stuleci, cała Jerozolima

i lud izraelski będzie we władzy niepodzielnej Rzymian. Zaś dzień sadu ostatecznego

nastąpi jeszcze za długi, długi szereg stuleci, a przed nim ogromne się zmiany poczynią

na ziemi. Będzie wielu cesarzy i królów, długi niezliczony szereg imion których nie

wiem, to tytko mogę ci powiedzieć, że nad miastem Bożym i nad innymi miastami będzie

długo rządził cesarz, aż gdy skończy się dwa tysiące lat po śmierci Mesjasza. Wtedy od

zachodu słońca przyjdzie wielki i potężny król, który zdobędzie i zagarnie wszystkie

miejsca święte i on sprowadzi i nakłoni pogan do prawdziwej wiary i nauki Mesjasza.

Król ten swym bogobojnym życiem sprawi, że wszystkie skarby, dotąd ukrywane w ziemi

będą znalezione i lud cały, zwróci się na drogę cnoty a przez to znajdzie i posiądzie

szczęście. lecz nie długo to trwać będzie, po śmierci tego króla znów nastąpi bezrząd,

bezbożność i odstępstwa od prawdziwej wiary.

Gniew Boży znów spadnie na ludzi. W jakiś niedługo czas potem ześle Bóg dwóch mężów

błogosławionych, a zwać się oni będą: Enoch i Eliasz, a od Boga zesłani będą po to,

żeby świadczyć o prawdziwej wierze i aby byli żywymi świadectwami wiary Mesjaszowej.

Oni to przyprowadzą lud do jednej wiary w jednego prawdziwego Boga tak, że będzie jeden

pasterz i jedna owczarnia. Wtedy nastąpi termin sądu i dnia ostatecznego. Ażeby ludziom

dać znać o tym, żeby przygotowali się i byli gotowi do sadu powszechnej sprawiedliwości

żywych i zmarłych, na niebie ukażą się różne znaki, świadczące o bliskim końcu, zarówno

na niebie jak i na ziemi, a potem dopiero rozbrzmi ryk trąb, oznaczający koniec

wszystkiemu co żyje, a zejdzie Mesjasz i czynić będzie sąd nad żywymi i umarłymi

każdemu według zasług lub grzechów”.

Tu skończyła królowa Saby swoje proroctwa i wyszła ze swego pałacu. Na Salomonie mowa

jej zrobiła ogromne wrażenie. Pod wpływem słów jej począł rozmyślać. Po czym rzekł do

siebie:

„ Nie należy puszczać tego w niepamięć, niechaj pisarz mój zapisze to wszystko do ksiąg,

a ja postaram się, żeby się od Sybilli więcej proroctw dowiedzieć”.

Księga Druga

Na drugi dzień przyszła Sybilla do Salomona, a on prosił ją, żeby mu powiedziała o tym,

co się dziać będzie ze wszystkimi ziemiami i państwami przed sądem dnia ostatecznego,

Sybilla rzekła na to:

„ Królu wielki, przy twoim panowaniu wszystkim ziemiom i krajom będzie się dobrze

powodzić. A zaś wtedy, gdy w dziejach świata pojawi się Tarkwinjusz Prisk i przez cały

szereg lat nastąpi król tego samego imienia - siódmy, wtedy to wszystko dobre

pożyteczne i bogobojne zamieni się na złe i bezbożne. Ostatni zaś tego imienia będzie

się wznosił ponad drugich, przeto nazwany będzie pysznym. Lud rzymski będzie jeden z

pierwszych, którzy uwierzą i przyjmą prawdziwą naukę Mesjasza, ale potem swe życie

świątobliwe i stateczne zmieni na złe, odbiegnie od tej jedynej wiary i wtedy nastanie

okres klęsk i niepowodzeń, Bóg Rzym opuści, będzie on oblężony przez nieprzyjaciół, a

lud wybity. Lecz potem przyjmie znów wiarę Mesjasza i pierwszy człowiek powstanie z

tego narodu. Lecz wrogów mieć będzie zawsze, od zachodu różni królowie kusić się będą o

zawładnięcie nim i wiele przecierpieć będzie musiał, a wszystko to przetrzyma w imię

świętej wiary Mesjaszowej. Gdy przyjdzie dwanaście stuleci od śmierci Mesjasza, cała

Europa zostanie objęta pożarem ogromnym i ciągłych wojen, książęta i królowie powstaną

przeciw sobie, bo każdy będzie chciał, opanowany dumą i chciwością, stać się panem nad

wszystkimi. Nie będzie spokoju, ani wytchnienia, ziemia krwią się zleje. I tak trwać

będzie długo, bo gdy jeden ogłosi pokój i zadowoli się tym, co posiądzie, drugi wojnę

mu wytoczy, chciwy władania większych zdobyczy, a że rodzaj ludzki nieprzyjaźnią

napełniony będzie, podniesie Bóg rękę swą gniewną i nie da deszczu przez długi czas.

W innych częściach świata również będą ognie wewnętrzne, trzęsienia ziemi, tak że

wielkie szkody ludziom poczynią a nawet wiele ziemi zgoła przepadnie i pogrąży się w

morze. A choć ludzie lękiem będą napełnieni i widzieć w tym będą rękę karzącą Boga za

grzechy, jednak się nie poprawią, a trwać będą w nieprawości i grzechu”.

Gdy skończyła królowa spytał ją Salomon:

„ A wiara w Mesjasza czy rozpowszechni się i czy przybywać będzie ciągle nowych

wyznawców”?

Na to Sybilla poczęła mówić tak:

Chrześcijaństwo, to jest wiara w naukę Mesjasza, dosięgnie takiej potęgi, że naznaczać

będzie cesarzów i króli no trony, a nic się bez wiedzy kapłanów chrześcijańskich dziać

nie będzie. Natomiast naród żydowski będzie zniszczony i tułać się będzie po całym

świecie a moc wszelka i władza będzie im odjęta i oddana chrześcijanom. Wtedy zaś gdy

dojdą do tej potęgi chrześcijanie zaniedbają swe obowiązki i zamiast cnót grzechy tylko

posiewać będą. Dlatego też w czternaście wieków po śmierci Mesjasza ukaże się znak na

niebie, widziany nawet gołym okiem, znakiem tym będzie kometa, czyli gwiazda z ogonem,

jakby pawi ogon. Po znaku tym przez cztery lata chrześcijaństwo cierpieć będzie klęski

wszelkie, od których dużo zła zaznają. W tym czasie rozpowszechnią się wszelkie grzechy

ludzkie, jak: grabieże, mordy, wojny, a znaki gniewu Bożego ciągle się będą ukazywać na

niebie. W sześćdziesiąt jeden lat, potem chrześcijaństwo upadnie bardzo nisko: wiary

swej używać będą dla wyłudzania, kradzieży i mordów i wszelkich podłości, zła najgorsze

czynić się będą w imię nauki Mesjasza. Nie będzie wstydu, ani cnoty, gdyż jako cnotę

uważać będą ludzie hańbę, zło i grzech. A między ludźmi dziać się będą krzywdy,

wołające o pomstę do nieba: ponownie każdego, kto z prośbą o sprawiedliwość przyjdzie,

odepchną, śmiejąc się i bawiąc biednym, powstanie brat przeciwko bratu, ojciec

przeciwko synowi, syn przeciwko ojcu, świeccy przeciwko duchownym wśród pośmiewiska

nadętej pychy, mocniejszy będzie panował nad słabszymi i gorzej niż psa traktował.

Potężne przedtem państwo Rzymskie ciągle gnębione, zdobywane będzie i pustoszone, a

wkrótce tak zrujnowane, że nikt nie pozna je od poprzedniego, zaś nikt rządzić w nim

nie będzie chciał, a ten, kto zechce, nie będzie umiał.

Zamiast nieść naukę między ludy dzikie i oświecać je, ugrzęźnie w brudzie, grzechu,

rozpuście, rozwielmożni się zwyczaj składania fałszywych przysiąg. Rozgniewa się

wówczas Bóg i ześle na nich napomnienia surowe, kary ostre i utrapienia, by odciągnąć

ludzi od zła. Na lud padną nieznane przedtem okropne choroby, boleści, które ukrócą

żywot ich i sprzykrzą, cztery żywioły, to jest woda, ziemia, ogień i wiatr, wszystko to

będzie przeciwko nim, wielkie szkody czynić będzie przez burze, niesłychanie olbrzymie

pożary, powodzie i gradobicia. Ludy wszystkie pójdą do oręża, nastaną wojny, ziemia

zapłonie, nie uprawiana przez nikogo, stać będzie, nastanie głód i brak pierwszych

potrzeb do życia, gdyż rolnik opuści ziemię, rzemieślnik warsztat, a każdy chwyci za

broń i pożądać będzie krwi swych współbraci, mężowie opuszczą żony, dzieci i domy, żony

podjudzać swych mężów na drugich będą i długo tok ludzkość w nieprawościach tonąć

będzie.

Lud niższy, przeznaczony do pracy cięższej, stanie się skłonny do zazdrości, chciwości

i pychy, a pragnąć będzie zysków dużych, a nie mogąc ich uzyskać, będzie burzył i walił

to, co ludzkość tyle stuleci wypracowała, pycha, obżarstwo, pijaństwo, rozpusta

zapanuje powszechnie.

Rozmyślać będą tylko nad formą i kolorem szat swoich, zmieniając je ciągle i strojąc

się w próżności bez zmiany, jedni nosić będą długie, inni krótkie, tamci pstre, owi

fałdziste itd. Na słowa i nawoływania duchowieństwa nikt zważać nie będzie owszem

znieważą stan kapłański i wyśmiewać się z grzechów kapłanów będą. Bowiem każdy będzie

chciał sobie panem być i swoją wolę posiadać, ale prawda wszelka zniknie z powierzchni

ziemi, gdyż język będzie kłamał myślom, a usta będą mówiły nie to, co serce czuć

będzie, a głowa myśleć. Sprawiedliwość znowu będzie tylko ze słyszenia, gdyż sądy będą

opłacone, a biednemu zawsze sąd niekorzystny przeto wypadnie. Waga będzie fałszowana, o

łokieć skrócony. Bogatym życie przyjemne będzie, ubogi zaś będzie przenosił najcięższe

utrapienia, przeciwności i złą wolę, w biedzie swej opuszczony przez wszystkich. Gwałt

i niesprawiedliwość zapanują wszechwładnie w duszach ludzkich i rozpanoszą się do

najwyższego stopnia. Małżeństwo w nieposzanowaniu ludzie mieć będą, a wszyscy brnąć

będą w okropnej rozpuście, wszeteczeństwie i lubieżności. W szatach trudno, będzie

rozróżnić ludzi od siebie, Bóg będzie ciągle zsyłał napomnienia ludziom, by opamiętali

się i wrócili na drogę cnoty - znaki na niebie ukazywać będzie ciągle, ale ludzie

pozostaną zatwardziali w grzechach, a serce ich pozostanie nieczułe na dobro i cnotę.

Więc gdy minie czas pewien i ludzie poprawy nie ukażą, Bóg surowo ukarze trzecią część

ludzkości. Wtedy dopiero pod wpływem strachu pozostała część wróci na prawowitą drogę

cnoty i zacznie żyć jak głoszą przykazania - a Bóg im ześle swe błogosławieństwo.

Więc spytał się Salomon, jakim sposobem ukarze Bóg tą trzecią część ludzkości i kiedy

to nastąpi.

„ Mądry królu - odpowiedziało królowa Michalda - gdy to się dziać będzie, już ani mnie

ani ciebie nie będzie i ludzie o nas zapomną, stanie się to w wiele, wiele lat po

śmierci Mesjasza. Ale gdy czas kary Bożej będzie miał nastąpić, ukazywać się będą na

niebie znaki widoczne, oznajmiając ludowi co go czeka.

A pierwszym tym znakiem będzie to, że ludzie już się w głąb ziemi dostaną i stamtąd

sobie żywność dobywać będą, a kopiąc głęboko na trzysta sążni, dobywać będą węgiel,

rudę, kamienie i za pomocą tych materiałów budować będą różne przyrządy żelazne, a

węglem je poruszać.

Drugim znakiem będzie ten, że handel i przemysł zakwitną, jak nigdy, ludzie będą towary

wozić z jednej ziemi do drugiej i wszyscy tylko o tym myśleć będą, żeby jak najwięcej

niedobrego i taniego towaru sprzedać jak najdrożej. Dlatego też powstaną nowe prawa, a

jeden drugiego z domu i z ziemi usuwać będzie, opanowany chciwością bezgraniczną.

Trzecim znakiem będzie ten, że zniknie między ludźmi miłość i prawda, a w sercach

zagnieździ się tylko fałsz, obłuda i podstęp, a nikt drugiemu prawdy nie powie, zaś

starać się będzie oszukać go na każdym kroku.

Czwarty znak nastąpi wówczas, gdy pieniądz zapanuje nad światem i stanie się wielkim,

jak Bóg, a człowiek nauczy się tylko dłoń wyciągać po niego. Wówczas przyjdzie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: