Korsarz.doc

Clive Cussler

Korsarz

- Dobrze, że jest pan z nami - mruknął z roztargnieniem Lafayette. Myślał już o swoim nowym, tymczasowym domu. Dwa maszty „Intre-pida" stały prosto, ale kilka sztagów zwisało luźno, a żagle ustawione do wiatru były pokryte solą i połatane. Choć pokład wyszorowano ługiem i pumeksem, odrażające wyziewy unosiły się z dębowych desek. Od smrodu Henry'emu łzawiły oczy. Okręt był uzbrojony tylko w cztery krótkie działa ładowane przez lufę. Mężczyźni biorący udział w akcji leżeli na pokładzie, gdzie się dało, każdy z muszkietem i szablą w zasięgu ręki. Większość wyglądała tak, jakby jeszcze nie doszła do siebie po pięciodniowym sztormie.

Henry uśmiechnął się szeroko do Decatura.

-  Trudno dowodzić tym okrętem, sir.

-  W istocie, ale jest mój. A o ile mi wiadomo, Lafayette, tobie w ciągu wszystkich lat służby jeszcze nie przypadła w udziale rola kapitana.

-  To prawda - przyznał Lafayette i energicznie zasalutował - panie kapitanie.

Minęła kolejna noc, zanim wiatr wzmógł się na tyle, że „Intrepid" zdołał się zbliżyć do Trypolisu. Decatur i Lafayette patrzyli przez mosiężny teleskop, jak warowne miasto wyłania się wolno z pustyni. Wzdłuż wysokiego muru obronnego i w otworach strzelniczych w zamku paszy rozmieszczono ponad sto pięćdziesiąt dział. Nadmorski wał, nazywany falochronem, który biegł przez kotwicowisko, zasłaniał „Philadelphię" i widzieli tylko szczyty jej trzech masztów.

-  I co myślisz? - spytał Henry'ego Decatur. Na czas tej operacji mianował go pierwszym oficerem. Stali ramię przy ramieniu za maltańskim pilotem.

Henry spojrzał na żagle i kilwater małego kecza. Ocenił, że płyną z prędkością czterech węzłów.

-  Sądzę, że jeśli nie zwolnimy, to wejdziemy do portu na długo przed zachodem słońca.

-  Mam kazać zrefować marsel i kliwer, kapitanie? - zapytał Salva-dor Catalano.

-  Lepiej tak zróbmy. Księżyc będzie później świecił wystarczająco jasno.

Cienie się wydłużały, aż rozpłynęły się w mroku, i ostatnie promienie słońca zgasły za horyzontem na zachodzie. Kecz wpłynął do Wielkiej Syrty i zaczął się zbliżać do imponujących murów berberyjskiego miasta. Blask wschodzącego księżyca sprawiał, że kamienie falochronu,

10

twierdzy i pałacu paszy lśniły upiornie, stanowiska dział na fortyfikacjach stwarzały nastrój grozy. Ponad murem wyrastał minaret. Mężczyźni na „Intrepidzie" usłyszeli dochodzące stamtąd wezwania na modlitwę tuż przed zachodem słońca. A na kotwicy dokładnie pod zamkiem stała „Philadelphia". Wyglądało na to, że jest w dobrym stanie. Amerykanie zauważyli, że wyrzucone za burtę działa uratowano i ulokowano z powrotem w furtach.

Jej widok budził w Henrym Lafayetcie sprzeczne uczucia. Zachwycał się pięknym kształtem i wielkością fregaty i jednocześnie kipiał z gniewu na myśl, że trypolitańska bandera wisi nad jej rufą, a trzystu siedmiu członków załogi jest zakładnikami paszy. Niczego bardziej nie pragnął niż tego, by Decatur wydał rozkaz szturmu na zamek i uwolnienia więźniów, ale wiedział, że to nie nastąpi. Komodor Preble, dowódca całej śródziemnomorskiej eskadry, stanowczo stwierdził, że nie zaryzykuje uwięzienia następnych Amerykanów przez berberyjskich piratów.

W porcie i wzdłuż falochronu cumowały tuziny statków handlowych z ożaglowaniem łacińskim i najeżone działami okręty pirackie. Lafayette przestał liczyć po dwudziestu.

Ogarnął go strach.

Gdyby plan się nie powiódł, „Intrepid" nie wydostałby się z powrotem z portu i wszyscy na pokładzie ponieśliby śmierć lub, co gorsza, staliby się niewolnikami.

Henry'emu zaschło nagle w ustach i niezliczone godziny ćwiczeń z kordem wydały się zupełnie niewystarczające. Podobnie jak dwa nędzne pistolety skałkowe nie do pary, oba kaliber 14,7 milimetra, które tkwiły za szarfą przewiązaną w pasie. Zerknął w dół na marynarzy ukrytych za nadburciami „Intrepida". Uzbrojeni w topory, piki, szable i sztylety, wyglądali na równie krwiożerczych, jak arabscy piraci. Byli najlepszymi ludźmi na świecie, ochotnikami, i wiedział, że wykonają zadanie. Kadet chodził między nimi i upewniał się, że dowódcy drużyn mają zapalone lampy i przygotowane lonty nasycone tranem.

Spojrzał znów na „Philadelphię". Byli już na tyle blisko, że widzieli trzech wartowników z bułatami przy jej relingu. Ale przy tak słabym wietrze dopiero dwie godziny później znaleźli się w zasięgu głosu.

Catalano zawołał po arabsku:

-  Ahoj, tam.

-  Czego chcesz? - odkrzyknął jeden.

-  Jestem SaWador Catalano - odrzekł maltański pilot zgodnie z planem, który ułożyli Decatur i Lafayette. - To jest statek „Mastico".

11

Przypłynęliśmy tu kupić żywy inwentarz dla brytyjskiej bazy na Malcie, ale złapał nas sztorm. Urwała nam się kotwica, więc nie możemy jej użyć. Chciałbym przycumować na noc do waszego wspaniałego okrętu. Rano zajmiemy właściwe stanowisko w porcie i dokonamy napraw.

-  Chwila nadeszła - szepnął Decatur do Henry'ego. - Jeśli się nie zgodzą, będziemy w tarapatach.

-  Zgodzą się. Niech pan spojrzy na to z ich punktu widzenia. Obawiałby się pan tego małego kecza?

-  Nie. Pewnie nie.

Dowódca straży podrapał się w brodę i przyjrzał uważnie „Intrepi-'.,, dowi". Potem krzyknął:

-  Możecie przycumować, ale musicie odpłynąć o świcie.

-  Dziękuję. Allah ma wyjątkowe miejsce dla ciebie w swoim sercu - zawołał w odpowiedzi Catalano, po czym przeszedł na angielski

.    i szepnął do dwóch oficerów: - Zgodzili się.

Lafayette stał u boku Decatura, gdy lekka bryza pchała wolno „In-trepida" ku burcie „Philadelphii". Działa dużej fregaty wysunięto, czopy ochronne wyjęto z luf. Im bliżej byli, tym większe wydawały się ich wyloty. Gdyby piraci nabrali podejrzeń, salwa z tej odległości zamieniłaby kecz w podpałkę i rozerwała na strzępy jego osiemdziesięcioosobową załogę. Piraci stojący przy relingu fregaty byli dobre cztery metry powyżej pokładu „Intrepida". Zaczęli mamrotać i wskazywać sobie kształty mężczyzn ukrytych za nadburciami kecza.

Okręty dzieliły trzy metry, kiedy jeden pirat krzyknął:

-  Americanosl

-  Niech pan każe swoim ludziom atakować! - zawołał Catalano.

-  Nie ruszą się bez rozkazu dowódcy - odrzekł spokojnie Decatur. Powyżej berberyjscy piraci dobywali perskich mieczy, jeden sięgnął

do garłacza przypasanego do pleców. Wrzask podniósł się, gdy tylko dębowe kadłuby się zetknęły, i Decatur krzyknął:

-  Abordaż!

Henry Lafayette dotknął Biblii, którą zawsze miał przy sobie, i skoczył ku otwartej furcie armatniej. Jedną ręką chwycił się drewnianej krawędzi, drugą przytrzymał ciepłej lufy z brązu, wierzgnięciem przerzucił nogi przez lukę między działem a burtą okrętu i wylądował na stojąco, wyciągając ostrze z pochwy. W świetle samotnej lampy zwisającej z niskiego sufitu zobaczył dwóch piratów, którzy cofali się przed atakującymi marynarzami od innej furty armatniej. Jeden z piratów odwrócił się i na jego widok dobył bułata. Bose stopy korsarza zadudniły na pokła-

12

dzie, gdy natarł na przeciwnika. W biegu wrzeszczał, co zawsze przerażało nieuzbrojone i niewyszkolone załogi statków handlowych.

Henry się nie uląkł. Choć był pewien, że sparaliżuje go strach, górę wzięła w nim wściekłość.

Pozwolił piratowi się zbliżyć, i gdy ten wziął zamach na wysokości biodra, by przeciąć go na pół, Henry dał krok naprzód i zatopił ostrze w jego piersi. Stal przeszła między żebrami rozpędzonego Araba i przebiła go na wylot. Ciężki bułat upadł z hałasem na pokład, kiedy pirat osunął się na Lafayette'a. Henry musiał oprzeć kolano o jego ciało, by wyciągnąć ostrze. Obrócił się szybko, gdy dostrzegł ruchomy cień, i schylił pod zataczającym łuk toporem wycelowanym w jego ramię. Zadał cios szablą, ostrze przecięło tkaninę, skórę i mięsień. Nie mógł uderzyć pod takim kątem, by rozpłatać przeciwnika, ale ilość krwi, która trysnęła z rany, świadczyła o tym, że pirat został wyłączony z walki.

Na pokładzie artyleryjskim rozpętało się piekło. Ciemne postacie siekały i rąbały się nawzajem z zapamiętaniem. Szczęk stali przeplatał się z okrzykami bólu, gdy ostrze dosięgało skóry. W powietrzu unosił się zapach prochu strzelniczego, ale Henry czuł też miedzianą woń krwi.

Ruszył do boju. Pokład artyleryjski z niskim sufitem nie był idealnym polem walki na szable i piki, ale Amerykanie dawali z siebie wszystko. Jeden z nich padł po ciosie w plecy. Henry zauważył, że korsarz, który go ugodził, góruje wzrostem nad innymi, turbanem niemal zawadza o belki stropowe. Zamachnął się bułatem na Henry'ego, i kiedy ten sparował cios, całe ramię zdrętwiało mu od siły uderzenia. Arab znów zaatakował i Henry z najwyższym trudem zdołał unieść ostrze na tyle wysoko, by odbić opadający miecz. Zatoczył się do tyłu i wróg wykorzystał swoją przewagę. Ciął wściekle i spychał Henry'ego do defensywy. Decatur podkreślał podczas planowania akcji, że trzeba ją przeprowadzić jak najciszej, gdyż w porcie stacjonuje potężna piracka armada. Ale Lafayette szybko tracił siły i nie miał innego wyjścia niż wyciągnąć pistolet zza szarfy wokół pasa. Nacisnął spust, zanim dobrze wycelował. Mała ilość prochu w panewce rozbłysła i gdy zajął się główny ładunek, broń wypaliła z hukiem. Kula kaliber 14,7 milimetra trafiła pirata w pierś.

Postrzał powaliłby normalnego człowieka na pokład, zanim ten zdążyłby mrugnąć, ale olbrzym nadal nacierał. Henry miał zaledwie moment na uniesienie szabli w obronie przed opadającym bułatem. Ostrze uratowało go od straty ramienia, ale przewrócił się od ciosu. Upadł pod jedną z osiem-nastofuntówek „Philadelphii". Choć wciąż brzmiały mu w uszach rozkazy Decatura, żeby zachować ciszę, wyciągnął zapaloną lampę olejną z sakwy

13

przy pasie i przytknął płomień do otworu zapałowego w brązowym dziale. Poczuł zapach płonącego prochu, ale skwierczenie ledwo było słychać w hałasie walki, która trwała na okręcie. Zasłaniał ciałem wielką armatę przed napastnikiem z przekonaniem, że dzięki wieloletniemu doświadczeniu w obsłudze dział okrętowych wybierze najlepszy moment.

Stał, jakby pogodził się z nieuniknionym, i pirat zrozumiał, że jego przeciwnik uznał się za pokonanego. Uniósł saraceński miecz i zaczął go opuszczać, spodziewając się, że ostrze natrafi na opór, gdy będzie przecinało ciało i kości. Wtedy Amerykanin uskoczył w bok. Było już za późno, by Arab zmienił kierunek uderzenia lub zauważył dym wydobywający się z działa. Huknęło moment później w kłębach siarkowego dymu. Grube konopne liny ograniczały odrzut, by działo nie potoczyło się po pokładzie, ale były na tyle luźne, że mogło się kawałek cofnąć. Tył armaty trafił pirata prosto w krocze, roztrzaskał mu miednicę, zmiażdżył biodra i połamał kości udowe. Jego bezwładne ciało zostało rzucone na belkę i upadło do tyłu na pokład zgięte wpół.

Henry wyjrzał przez furtę armatnią. Ośmiokilogramowa kula zrobiła dziurę w fortecy po drugiej stronie portu i lawina gruzu stoczyła się w dół.

-  Dwa jednym strzałem. Nieźle, mon ami Henri, całkiem nieźle -pochwalił wielki bosman John Jackson.

-  Jeśli kapitan Decatur zapyta, to jeden z tych szczurów wypalił z działa, prawda?

-  To właśnie widziałem, panie Lafayette.

Wystrzał armatni zadziałał jak dźwięk z pistoletu sygnalizującego start wyścigu. Arabscy piraci zaniechali obrony i rzucili się do furt armatnich. Skakali do spokojnej wody w porcie. Ci, którzy wspinali się po drabinach na główny pokład, musieli się natknąć na Decatura i jego ludzi.

-  Do dzieła.

Mężczyźni wrócili do prawej burty okrętu i marynarze czekający w pogotowiu na pokładzie „Intrepida" zaczęli im podawać materiały palne. Henry Lafayette poprowadził na dół Jacksona i sześciu innych niosących baryłki prochu strzelniczego. Zeszli po drabinie i minęli kwatery załogi z wiszącymi wciąż hamakami, lecz ogołocone ze wszystkiego innego. Opuścili się na dolny pokład, najniższy na fregacie, i weszli do jednej z ładowni. Większość zapasów zabrano, ale pozostało jeszcze dość, by mogli podpalić okręt.

Uwijali się. Henry zdecydował, gdzie mają ułożyć lonty, i kiedy skończyli, zapalił je swoją lampą olejną. Płomienie rosły dużo szybciej,

14

niż się spodziewali. Ładownię momentalnie wypełnił cuchnący dym. Zaczęli się wycofywać, zasłaniając rękawami usta, by móc oddychać. Sufit nad nimi nagle stanął w ogniu z hukiem jak wystrzał armatni. John Jackson upadł i zostałby przygnieciony przez płonące belki, gdyby Henry nie złapał go za nogę i nie odciągnął po szorstkich deskach. Pomógł bosmanowi wstać i ruszyli biegiem z resztą drużyny tuż za plecami. Palące się kawałki drewna wciąż spadały z góry i musieli przez nie przeskakiwać lub nurkować pod nimi.

Gdy dotarli do drabiny, Henry się odwrócił i przynaglił swoich ludzi do wspinaczki.

-  Z życiem, do diabła, bo zginiemy tutaj.

Wdrapał się za Jacksonem na szczeble, kiedy ogień buchnął wzdłuż korytarza. Henry wbił bark w siedzenie bosmana i dźwignął z całej siły. Wypadli z włazu i przetoczyli się na bok, gdy płomienie wystrzeliły z ładowni, dosięgły sufitu i rozprzestrzeniły się jak sklepienie piekła.

Otaczało ich morze ognia. Ściany, pokład i sufit płonęły. Henry'emu łzawiły oczy od gęstego dymu. On i Jackson pobiegli na ślepo, znaleźli następną drabinę i wydostali się na pokład artyleryjski. Dymiło się z furt armatnich, ale świeżego powietrza było dość, by pierwszy raz od pięciu minut mogli oddychać bez kasłania.

Słaba eksplozja zatrzęsła „Philadelphią" i Henry wpadł na Johna Jacksona.

-  Chodźmy, chłopcze.

Wygramolili się przez jedną z furt. Marynarze na „Intrepidzie" pomogli im przejść ma mały kecz. Poklepali Henry'ego po plecach kilka razy. Myślał, że gratulują mu dobrze wykonanego zdania, ale w rzeczywistości gasili jego tlący się arabski strój.

Nad nimi Stephen Decatur stał przy nadburciu z jedną nogą na relingu.

-  Kapitanie! - krzyknął Lafayette - niższe pokłady są puste.

-  Doskonale, poruczniku. - Zaczekał, aż paru jego ludzi zejdzie po linach, i opuścił się na swój okręt.

Na „Philadelphii" szalał pożar. Płomienie strzelały z furt armatnich i zaczynały trawić takielunek. Wkrótce od żaru mogły się zapalić ładunki prochowe w działach, z których osiem celowało prosto w „Intrepida".

Linę mocującą dziób kecza do fregaty udało się odczepić dość łatwo, ale cuma rufowa się zablokowała. Henry odepchnął marynarzy na bok i wyciągnął szablę. Lina miała dwa centymetry grubości, a ostrze stępiło się podczas walki, jednak przeciął cumę jednym ciosem.

15

Ogień pochłaniał tyle powietrza, że nie wystarczało go do wypełnienia żagli kecza, i kliwer był niebezpiecznie blisko płonącego takielunku „Philadelphii". Załoga usiłowała odwiosłować od palącej się fregaty, ale gdy tylko się oddalili, żar wessał ich z powrotem. Strzępy płonącego grota „Philadelphii" spadały z masztu jak confetti. Jednemu z mężczyzn zapaliły się włosy.

-  Henry! - krzyknął Decatur - zwoduj łódź i odholuj nas stąd.

-  Tak jest.

Henry, Jackson i czterech innych spuściło szalupę na wodę. Przywiązali linę do dziobu „Intrepida" i odpłynęli od kecza. Gdy lina się naprężyła, pociągnęli wiosła ze wszystkich sił. Kiedy je wynurzyli i przygotowali do następnego ruchu, zdążyli stracić połowę pokonanego dystansu z powodu wiatru wywołanego przez pożar.

-  Ciągnijcie, psie syny! - ryknął Henry. - Ciągnijcie!

Starali się. Zmagali się uparcie z ciężarem sześćdziesięciu czterech ton i potężnym ssaniem ognia. Z wysiłku trzeszczały im kręgosłupy i nabrzmiewały żyły na szyjach. Holowali swój okręt z załogą, zwiększając odległość od fregaty, dopóki Decaturowi nie udało się postawić żagli, które wydął lekki wiatr wiejący teraz od pustyni. Nagle zobaczyli błysk wysoko na murze zamku. Moment później rozległ się huk działa. Kula wylądowała daleko za keczem i łodzią, ale nadleciało tuzin następnych. Wodę dziurawiły pociski z broni ręcznej strażników, którzy biegli po falochronie.

Na pokładzie „Intrepida" ludzie przy wiosłach dawali z siebie wszystko, podczas gdy za nimi „Philadelphia" nagle się rozświetliła, kiedy zajęły się resztki jej żagli. Przez dwadzieścia pełnych napięcia minut mężczyźni płynęli pod gęstym ostrzałem. Jedna kula przeszła przez grotbramsel kecza, ale poza tym okręt nie ucierpiał. Ogień z broni ręcznej ucichł pierwszy, a potem znaleźli się poza zasięgiem dział paszy. Wyczerpani marynarze osuwali się jeden na drugiego, śmiali i śpiewali. Za ich plecami mury twierdzy oświetlał chybotliwy blask pożaru na fregacie.

Henry podpłynął szalupą pod żurawik.

-  Dobrze się spisałeś, mój przyjacielu. - Decatur się uśmiechał, łuna za rufą odbijała się w jego twarzy.

Potwornie zmęczony i zasapany, Henry tylko zasalutował słabo.

Wszyscy spojrzeli nagle w kierunku portu, kiedy płonące maszty „Philadelphii" przechyliły się wolno i opadły na lewą burtę wśród snopów iskier. A potem, w ostatnim salucie, wypaliły działa fregaty. Pod-

16

czas głośnej kanonady część kul wylądowała w wodzie, inne trafiły w mury zamku.

Mężczyźni ryknęli na ten akt jej buntu przeciwko berberyjskim piratom.

-  Co dalej, kapitanie? - zapytał Lafayette.

Decatur patrzył na morze i nie przeniósł wzroku na Henry'ego.

-  To się nie skończy dzisiejszej nocy. Rozpoznałem jeden z korsarskich okrętów w porcie. Należy do Sulejmana Al-Dżamy. Nazywa się „Saqr", czyli sokół. Możesz postawić swój ostatni grosz na to, że ten pirat szykuje się teraz do rozprawy z nami. Pasza nie zemści się na naszych pojmanych marynarzach za to, co zrobiliśmy, bo są dla niego zbyt cenni, ale Al-Dżama nie puści nam tego płazem.

-  Był kiedyś duchownym, prawda?

-  Jeszcze kilka lat temu - przytaknął Decatur. - Imamem, jak to nazywają muzułmanie. Kimś w rodzaju księdza. Ale tak bardzo nienawidził chrześcijan, że uznał, iż kazania nie wystarczą, i chwycił za broń, by napadać na wszystkie statki, które nie pływają pod muzułmańską banderą.

-  Słyszałem, że nie bierze jeńców.

-  Ja też tak słyszałem. Pasza z pewnością nie jest z tego zbyt zadowolony, bo można za nich dostać okup, ale ma niewielką władzę nad Al-Dżamą. Pasza zawarł pakt z diabłem, kiedy pozwolił Al-Dżamie wyruszać czasami z Trypolisu. Podobno nie brakuje mu ochotników do udziału w korsarskich wyprawach. Jego ludzie są mu bezgranicznie oddani.

-  Zwykły berberyjski pirat postrzega to, co robi, jako profesję, sposób zarabiania na życie. Tak jest od pokoleń. Widziałeś, jak uciekali z „Philadelphii", kiedy wdarliśmy się na pokład. Nie zamierzali polec w potyczce, której nie mogli wygrać.

-  Ale zwolennicy Al-Dżamy są zupełnie inni. To dla nich powinność, święta wojna. Nazywają ją dżihad. Walczą do ostatniej kropli krwi, jeśli mogą zabić jednego niewiernego więcej.

Henry pomyślał o wielkim piracie, który nacierał na niego nieustępliwie mimo rany postrzałowej. Zastanawiał się, czy był to jeden ze zwolenników Al-Dżamy. Nie patrzył Arabowi w oczy, ale wyczuwał w nim szaleńca, dla którego zabicie Amerykanina było ważniejsze niż przeszkodzenie w podpaleniu „Philadelphii".

-  Jak pan sądzi, dlaczego nas nienawidzą? - zapytał. Decatur spojrzał na niego surowo.

2 - Korsarz                                      17

-  Poruczniku Lafayette, jeszcze nie słyszałem bardziej niedorzecznego pytania. - Wziął oddech. - Ale powiem ci, co myślę. Nienawidzą nas, bo istniejemy. Nienawidzą nas, bo różnimy się od nich. Ale, co najważniejsze, nienawidzą nas, bo uważają, że mają do tego prawo.

Henry milczał przez chwilę i starał się przetrawić odpowiedź De-catura, ale takie rozumowanie nie mieściło mu się w głowie. Zabił dziś człowieka, a jednak nie czuł do niego nienawiści. Wykonywał po prostu rozkazy. I basta. To nie była sprawa osobista i nie pojmował, jak ktoś mógł ją tak traktować.

-  Jakie rozkazy, kapitanie? - spytał w końcu.

-  „Intrepid" nie jest przeciwnikiem dla „Saqra", zwłaszcza tak zatłoczony jak teraz. Spotkamy się z „Siren", zgodnie z planem, ale nie wrócimy na Maltę w konwoju. Chciałbym, żebyś został na „Siren" i pokazał Sulejmanowi Al-Dżamie, że amerykańska marynarka wojenna nie boi się jego i jemu podobnych. Przekaż kapitanowi Stewartowi, że nie wolno mu dostać batów.

Henry nie mógł powstrzymać uśmiechu. Od dwóch lat nie brali udziału w akcji, z wyjątkiem opanowania „Intrepida" i teraz podpalenia „Philadelphii".

-  Jeśli zdołamy go pojmać lub zabić - powiedział - podniesie to znacznie nasze morale.

-  I poważnie obniży ich.

Godzinę po świcie obserwator wysoko na szczycie grotmasztu „Siren" zawołał w dół:

-  Żagiel! Żagiel z prawej burty! Pięć rumbów od dziobu.

Henry Lafayette i porucznik Charles Stewart, kapitan okrętu, czekali na to od wschodu słońca.

-  Do diaska, w samą porę - powiedział Stewart. Zaledwie dwudziestopięcioletni Stewart otrzymał patent oficerski miesiąc przed oficjalnym powołaniem do życia marynarki wojennej przez Kongres. Dorastał razem ze Stephenem Decaturem i podobnie jak on był wschodzącą gwiazdą sił morskich. Na okręcie krążyły plotki, że awansuje na kapitana, zanim flota powróci do Stanów Zjednoczonych. Był szczupły, miał pociągłą twarz i szeroko rozstawione, głęboko osadzone oczy. Utrzymywał surową dyscyplinę, ale postępował sprawiedliwie, i w konsekwencji każdy okręt, na którym służył, był uważany przez załogę za szczęśliwy.

Piasek w klepsydrze przesypywał się przez dziesięć minut, zanim obserwator znów zawołał:

-  Płynie równolegle do wybrzeża. Stewart chrząknął.

-  Zgniłek musi podejrzewać, że tu jesteśmy. Próbuje nas okrążyć, żeby puścić się w pogoń za „Intrepidem". - Odwrócił się do bosmana Jacksona. - Pełne żagle.

Jackson ryknął rozkaz w górę do marynarzy na takielunku, tuzin żagli rozwinęło się z rei i wydęła je orzeźwiająca bryza. Fokmaszt i grot-maszt zaskrzypiały, gdy dwustuczterdziestotonowy okręt począł sunąć po Morzu Śródziemnym.

Stewart zerknął za burtę na spienioną wodę przepływającą wzdłuż dębowego kadłuba. Ocenił ich prędkość na dziesięć węzłów i wiedział, że osiągną piętnaście przy tej pogodzie.

-  Zauważył nas - krzyknął obserwator. - Stawia więcej żagli.

-  Żaden okręt z ożaglowaniem łacińskim na tych wodach nie jest szybszy od naszego - powiedział Henry.

-  Tak, ale tamten ma o połowę mniejsze zanurzenie niż my. Jeśli zechce, może pozostać blisko brzegu poza zasięgiem naszych dział.

-  Kiedy rozmawiałem z kapitanem Decaturem, odniosłem wrażenie, że ten Sulejman Al-Dżama nie boi się walki.

-  Myślisz, że stawi nam czoło?

-  Decatur tak sądzi.

-  To dobrze.

Przez następne czternaście godzin „Siren" uparcie ścigała „Saara". Amerykański bryg miał większą powierzchnię żagli, toteż był o kilka węzłów szybszy od okrętu Al-Dżamy, ale arabski kapitan znał te wody jak nikt inny. Od czasu do czasu zwabiał „Siren" niebezpiecznie blisko płycizn i zmuszał ją do przerywania pościgu i poszukiwania głębszej wody. „Saqr" płynął też z silniejszym wiatrem, który dął blisko lądu od pustyni za wysokimi klifami ciągnącymi się wzdłuż wybrzeża.

Dystans między żaglowcami znacznie się zmniejszył, gdy zaczęło zachodzić słońce i bryza osłabła.

-  Dogonimy go za godzinę - powiedział Stewart, przyjmując szklankę letniej wody od swojego stewarda.

Spojrzał na odkryty pokład artyleryjski. Kanonierzy stali przy działach z wyrazem wyczekiwania w oczach. Kule i ładunki z prochem leżały pod ręką, choć w małych ilościach, na wypadek gdyby wróg trafił w działo. Dziesięcioletni chłopcy - „urwisy prochowe" - byli w pogotowiu, żeby biegać do arsenału po amunicję. Marynarze wysoko na takielunku czuwali, by zmieniać żagle tak, jak będą dyktowały losy bitwy.

19

A dwaj snajperzy z piechoty morskiej wspinali się na szczyty fokmasztu i grotmasztu. Byli braćmi z Appalachii i nikt z załogi nie rozumiał, co mówili, ale obaj potrafili ładować i strzelać cztery razy na minutę i zawsze trafiali w środek tarczy.

Dwa białe pióropusze przesłoniły nagle rufówkę „Saqra" i moment później rozległ się huk wystrzałów. Jedna kula wylądowała pięćdziesiąt metrów na lewo od dziobu „Intrepida", druga daleko za rufą.

Stewart i Lafayette spojrzeli na siebie. Henry wyraził głośno ich wspólny niepokój:

-  Mają na rufie działa długolufowe. O dwukrotnie większym zasięgu niż nasze. Co najmniej.

-  Panie Jackson, ster dziesięć stopni w lewo - rozkazał Stewart, żeby utrudnić zadanie kanonierom „Saqra". - Stały rozkaz wykonywania takiego manewru po każdym strzale. Kierunek na najbliżej padające kule.

-  A jakie rozkazy, jeśli nas trafią? - zapytał wielki bosman, zanim zdążył się powstrzymać.

Stewart mógł kazać wychłostać Jacksona za taką bezczelność. Zamiast tego odrzekł:

-  Potraćcie sobie dzienny żołd, bosmanie, i miejcie nadzieję, że ten okręt jest więcej wart niż wasze pobory.

Wiatr blisko brzegu nagle zamarł. Wielkie trójkątne żagle „Saqra" zaczęły łopotać bezużytecznie, podczas gdy te na masztach „Intrepida" pozostały wydęte. Podpływali do pirackiego okrętu z tyłu pod niewielkim kątem, żeby uniknąć ostrzału z jego dział rufowych. Z odległości stu pięćdziesięciu metrów trzy z dział „Saqra" wypaliły i jego burtę spowił dym. Dwie kule poszybowały za wysoko, trzecia uderzyła w kadłub „Si-ren", ale go nie przebiła.

Stewart milczał, zmniejszał dystans i zwiększał szansę celnego ataku z każdym przebytym metrem. Widział, że jeszcze nie namierzyło ich żadne z pozostałych dział, więc czekał, aż Arabowie wysuną te, które właśnie przeczyścili i załadowali.

-  Ognia!

Cztery działa zagrzmiały, huk uderzył Henry'ego w pierś niczym kopnięcie. Dziób zasnuł dym i rozszedł się wzdłuż kadłuba atakującego „Intrepida". Piechurzy morscy na szczytach masztów za pomocą muszkietów kładli trupem piratów na pokładzie „Saqra", którzy myśleli, że są niewidoczni za relingami okrętu.

Dwa następne działa huknęły, zanim ktokolwiek zdążył zobaczyć, czy pierwsza salwa była celna. „Saqr" odpowiedział doskonale wymie-

20

rzonym ogniem z całej burty. Jedna kula trafiła w krótkie działo z zapalonym lontem, które się przewróciło na bok w chwili wystrzału. Pocisk z jego lufy zabił dwóch kanonierów i ranił trzeciego. Worki z prochem stanęły w płomieniach. Inna kula z „Saqra" roztrzaskała grotmaszt „Intrepida", choć go nie ścięła. Kanonada odłupała od nadburci ostre drzazgi zdolne przebić człowieka na wylot.

-  Panie Jackson! - krzyknął Stewart przez bitewną wrzawę - ściągnąć część żagli z grotmasztu, zanim całkiem go stracimy. Panie Lafayette, na dziób. Ugasić pożar i zorientować się, co z działami.

-  Tak jest, sir. - Henry zasalutował i popędził przez pokład dziurawiony pociskami z pirackich muszkietów.

Zobaczył, że berberyjski okręt płonie. „Intrepid" nie pozostawał dłużny „Saqrowi". Jakaś postać wykrzykiwała rozkazy, ale wbrew okolicznościom spokojnie, bez paniki. Mężczyzna w czystych białych szatach miał ciemną brodę z dwoma siwymi pasmami biegnącymi w dół od kącików ust i duży nos, zakrzywiony tak mocno, że niemal dotykał górnej wargi.

Sulejman Al-Dżama musiał wyczuć, że jest obserwowany, bo spojrzał na amerykański okręt. Z odległości około stu metrów Henry poczuł emanującą z Araba nienawiść. Dym towarzyszący kolejnej salwie zasłonił na chwilę kapitana piratów i Henry musiał się schylić, gdy reling za nim się rozprysnął. Kiedy znów podniósł wzrok, Al-Dżama nadal patrzył na niego.

Henry uciekł spojrzeniem w bok.

Dotarł na dziób i szybko zorganizował brygadę strażacką z wiadrami do stłumienia ognia. Trafione działo zostało zniszczone, ale sąsiednie ocalało. Henry obsadził je osobiście. Kilkunastoletni kadet dowodzący tym odcinkiem...