Connolly John - Wszystko martwe.pdf - NOWE KSIAZKI. CIEKAWE 29.12.2012 - bogg

John Connolly

Wszystko martwe we mnie... Dziecię jestem Pustki, mroku, śmierci; tego, co bezkresne.

John Donnę, Nokturn na dzień świętej Łucji

W samochodzie jest zimno jak w grobie. Lubię, kiedy klimatyzacja nastawiona jest „na ful", bo

spadająca temperatura poma^k ptffzachować czujność. Radio gra cicho, ale nadal słyszę melodię,

majimfącą z uporem ponad dźwiękiem silnika. Wczesny R.E.M., coś o ramionach i deszczu.

Most Cornwall zostawiłem trzynaście kilometrów stąd, a przed sobą mam Południowe Canaan i

samo Canaan, a w końcu granicę stanową z Massachusetts. Jasne słońce przede mną gaśnie, a

dzień z wolna wykrwawia się, ustępując miejsca nocy.

Tej nocy, kiedy zginęły, najpierw nadjechał samochód patrolowy, rozpraszając ciemność

czerwonym światłem. Dwaj funkcjonariusze weszli do domu szybko, ale i ostrożnie, świadomi,

że przybywają na wezwanie jednego ze swoich, policjanta, który zamiast nieść pomoc, sam stał

się ofiarą.

Kiedy weszli do kuchni naszego domu w Brooklynie i przelotnie spojrzeli na to, co zostało z

mojej żony i dziecka, siedziałem akurat w holu, z twarzą ukrytą w dłoniach. Patrzyłem, jak jeden

pośpiesznie przeszukuje pokoje na górze, podczas gdy drugi sprawdzał pokój dzienny i jadalnię,

przy czym kuchnia wzywała ich przez cały czas, jakby domagając się, by zechcieli złożyć

zeznania.

Słuchałem, jak przez radio wzywają grupę kryminalną, informując o prawdopodobnym

podwójnym morderstwie. Słyszałem szok w ich głosach, chociaż starali się przekazać to, co

widzieli, tak beznamiętnie, jak tylko mogli, jak na dobrych gliniarzy przystało. Możliwe, iż

wtedy podejrzewali nawet mnie. Będąc policjantami, wiedzieli lepiej niż ktokolwiek, co ludzie,

nawet gdy chodziło o jednego z nich, są w stanie zrobić.

Nie mówili nic — jeden przy samochodzie, a drugi w holu przy mnie

— dopóki przed domem nie pojawili się detektywi, a zaraz po nich ambulans. Wszyscy weszli do

środka, a sąsiedzi już zbierali się na werandach, przy bramach, niektórzy podchodzili bliżej, by

dowiedzieć się, co też zaszło, co mogło przytrafić się tym młodym ludziom, tej młodej parze z

małą, jasnowłosą córeczką.

— Bird?

Przetarłem oczy, rozpoznając głos. Mym ciałem wstrząsnął szloch. Stał przy mnie Walter Cole,

nieco bardziej z tyłu McGee o twarzy skąpanej w światłach radiowozów, lecz wciąż bladej,

wstrząśnięty tym, co zobaczył. Słychać było, że przed domem zatrzymuje się więcej aut. Przy

drzwiach pojawił się policyjny medyk, odrywając ode mnie uwagę Cole'a.

— Przyjechał technik medyczny — oznajmił jeden z policjantów, gdy obok niego stanął chudy,

młody człowiek o bladej twarzy.

Cole skinął głową i wykonał ruch ręką w stronę kuchni.

— Bird — powtórzył Cole, tym razem ponaglająco, bardziej szorstko.

— Czy powiesz mi, co się tutaj stało?

Zjeżdżam na parking przed kwiaciarnią. Wieje lekki wiatr i poły płaszcza głaszczą mi nogi jak

ręce dziecka. Wnętrze sklepiku jest zimne, zimniejsze niż trzeba, i przepełnione zapachem róż.

Na róże zawsze jest moda — i sezon.

Sprzedawca pochylając się dokładnie sprawdza grube, woskowe liście małej, zielonej rośliny.

Kiedy wchodzę, prostuje się powoli i z trudem.

— Bry wieczór — mówi. — W czym pomóc?

— Chciałbym trochę tych róż. Niech będzie tuzin. Albo lepiej dwa tuziny.

— Dwa tuziny róż, robi się, psze pana.

Jest mocno zbudowany i łysy, trochę po sześćdziesiątce. Chodzi sztywno, prawie nie zginając

kolan. Stawy jego palców zniekształcił reumatyzm.

— Klimatyzacja znowu wariuje — mówi.

Mijając przestarzały panel sterujący, nastawia przełącznik, ale nic się nie dzieje.

Kwiaciarnia jest stara, jej tylną ścianę zajmuje oszklona cieplarnia. Otwiera jej drzwi i zaczyna

ostrożnie wybierać róże z wiadra. Odliczywszy dwadzieścia cztery, zamyka drzwi szklarni i

kładzie kwiaty na arkuszu celofanu na ladzie.

— Zawinąć w ozdobny papier?

— Me, wystarczy celofan.

Przygląda mi się przez chwilę i słyszę niemal, jak zaskakują trybiki w jego mózgu w procesie

rozpoznawania.

— Czy my się skądś nie znamy?

Ludzie w wielkich miastach mają krótką pamięć. Z dala od nich wspomnienia żyją długo.

Uzupełniający raport z przestępstwa

Wydział Policji w Nowym Jorku. Numer sprawy: 96-12-1806

Rodzaj przestępstwa: Zabójstwo

Ofiara: Susan Parker, biała, płeć żeńska, Jennifer Parker, biała, płeć żeńska

Miejsce: 1219 Hobart Street, kuchnia

Data: 12 grudnia 1996 Czas: około 21:30

Sposób: Pchnięcie nożem

Narzędzie zbrodni: Ostre narzędzie, prawdopodobnie nóż (nie znaleziony)

Składający raport: Walter Cole, detektyw pierwszego stopnia

Szczegóły:

13 grudnia 1996 na zlecenie oficera dyżurnego Geralda Kersha udałem się na 1219 Hobart Street,

aby zająć się sprawą zgłoszonego zabójstwa.

Powód Charles Parker, detektyw drugiego stopnia, oświadczył, że wyszedł z domu o 19:00 po

kłótni z żoną, Susan Parker. Udał się do baru Dąb Toma i pozostał tam aż do 01:30 dnia 13

grudnia. Wrócił do domu przez drzwi frontowe i zauważył, że meble w przedpokoju nie stoją na

swoich miejscach. Wszedł do kuchni i znalazł żonę i córkę. Zeznał, że żona była przywiązana do

kuchennego krzesła, a ciało córki zostało najwyraźniej przeniesione z krzesła obok i ułożone na

ciele matki. Zawiadomił policję o 01:55 i pozostał na miejscu zbrodni. Ofiary, rozpoznane przez

Charlesa Parkera jako Susan Parker (żona, lat 33) i Jennifer Parker (córka, lat 3), znajdowały się

w kuchni. Susan Parker była przywiązana do krzesła pośrodku pomieszczenia, twarzą do drzwi.

Drugie krzesło stało obok, z oparcia nadal zwisały fragmenty sznura. Jennifer Parker leżała w

poprzek matki, twarzą do góry.

Susan Parker była bosa, ubrana w niebieskie dżinsy i białą bluzkę. Bluzka została podarta i

ściągnięta do pasa, odsłaniając piersi. Spodnie i bielizna były opuszczone do łydek. Jennifer

Parker była bosa, miała na sobie białą koszulę nocną ze wzorem w niebieskie kwiatki.

Zleciłem technikowi kryminalnemu Annie Minghella przeprowadzenie pełnego dochodzenia.

Kiedy śmierć obu ofiar została stwierdzona przez policyjnego lekarza Clarence'a Halla, oba ciała

pod moim nadzorem przewieziono do szpitala. W mojej obecności doktor Anthony Loeb

przeprowadził badanie mające na celu ustalenie, czy ofiary nie zostały zgwałcone, i przekazał mi

zgromadzone materiały dowodowe:

96-12-1806-M1: biała bluzka należąca do Susan Parker (pierwsza

ofiara)

96-12-1806-M2: niebieskie dżinsy należące do pierwszej ofiary 96-12-1806-M3: niebieska

bawełniana bielizna należąca do pierwszej

ofiary

96-12-1806-M4: włosy łonowe pierwszej ofiary 96-12-1806-M5: wymaz z pochwy pierwszej

ofiary 96-12-1806-M6: skrawki spod paznokci prawej ręki pierwszej ofiary 96-12-1806-M7:

skrawki spod paznokci lewej ręki pierwszej ofiary 96-12-1806-M8: włosy znad prawej części

czoła pierwszej ofiary 96-12-1806-M9: włosy znad lewej części czoła pierwszej ofiary 96-12-

1806-M10: włosy z prawej tylnej części głowy pierwszej ofiary 96-12-1806-M11: włosy z lewej

tylnej części głowy pierwszej ofiary 96-12-1806-M12: biało-niebieska bawełniana koszula nocna

należąca

do drugiej ofiary

96-12-1806-M13: wymaz z pochwy drugiej ofiary 96-12-1806-M14: skrawki spod paznokci

prawej ręki drugiej ofiary 96-12-1806-M15: skrawki spod paznokci lewej ręki drugiej ofiary 96-

12-1806-M16: włosy znad prawej części czoła drugiej ofiary 96-12-1806-M17: włosy znad lewej

części czoła drugiej ofiary

96-12-1806-M18: włosy z prawej tylnej części głowy drugiej ofiary 96-12-1806-M19: włosy z

lewej tylnej części głowy drugiej ofiary

To była kolejna zawzięta kłótnia, a fakt, że przed nią kochaliśmy się, tylko wszystko pogorszył.

Tak jak w wielu poprzednich spięciach, powróciły te same zarzuty: moje picie, brak czasu dla

Jenny, napady rozgoryczenia i żalu nad samym sobą. Kiedy wybiegłem z domu, w zimną noc

podążyły za mną krzyki Susan.

Do baru szedłem dwadzieścia minut. Kiedy pierwsza dawka whisky dotarła do żołądka, napięcie

opuściło moje ciało i pojawił się typowy dla pijaka cykl: najpierw poczułem się wściekły, potem

ckliwy, rozżalony, skruszony, a wreszcie urażony.

Gdy opuszczałem bar, zostali jedynie stali bywalcy, chórek opojów zagłuszających Van Halen z

szafy grającej. Wychodząc, potknąłem się na progu i stoczyłem na zewnątrz ze schodów,

boleśnie raniąc kolana na żwirze wysypanym u ich podnóża.

Potykając się, ruszyłem do domu; chciało mi się wymiotować, czułem się paskudnie. Kiedy tak

zataczałem się na drodze, samochody, aby mnie minąć, skręcały gwałtownie, a twarze

kierowców wybuchały niepokojem i gniewem.

Stając u drzwi, wygrzebałem z kieszeni klucz i zarysowując farbę, usiłowałem włożyć go do

zamka. Takich zadrapań było tam już sporo.

Wiedziałem, że coś jest nie tak, gdy tylko otworzyłem drzwi i wszedłem do holu. Kiedy

wychodziłem, w domu było ciepło, a ogrzewanie ustawione na pełną moc, bo Jennifer marzła

zimą. Była dzieckiem ślicznym, lecz delikatnym, kruchym jak chińska porcelana. Teraz dom był

zimny jak noc na zewnątrz, zimny jak grób. Mahoniowa żardyniera leżała przewrócona na

dywanie, a doniczka, pęknięta na dwie części, w wysypanej ziemi. Korzenie rosnącej w niej

poinsecji sterczały nagie i brzydkie.

Zawołałem Susan, potem jeszcze raz, głośniej. Mgła upojenia zaczynała się już rozwiewać i

wchodziłem właśnie na schody prowadzące do sypialni, gdy usłyszałem, jak tylne drzwi uderzyły

o zlew w kuchni. Instynktownie sięgnąłem po mojego colta DE, ale ten leżał na biurku na piętrze,

gdzie go zostawiłem, zanim nie stawiłem czoła Susan i kolejnemu rozdziałowi w historii naszego

rozpadającego się małżeństwa. Przekląłem siebie wtedy. Później takie klątwy miały stać się

symbolem całej mojej klęski, wszystkich moich żali.

Ostrożnie ruszyłem w stronę kuchni, końcami palców macając zimną ścianę po lewej stronie.

Kuchenne drzwi były lekko uchylone i trzymając je za krawędź, otworzyłem powoli.

— Susie? — zawołałem, wchodząc do kuchni. Lekko pośliznąłem się na czymś lepkim i

mokrym. Spojrzałem w dół i znalazłem się w piekle.

Oczy starego sprzedawcy kwiatów są zwężone, jakby był zakłopotany. Dobrotliwie wymachuje

mi palcem przed nosem.

— Jestem pewien, że skądś pana znam.

— Nie sądzę.

— Pochodzi pan stąd? A może z Canaan? Monterey? Albo Otis?

— Nie, skądinąd.

Wzrokiem daję mu poznać, że to jest granica, której dla własnego dobra nie powinien

przekraczać, i widzę, jak się wycofuje. Już mam skorzystać z karty kredytowej, ale rezygnuję.

Przeliczam drobne wyciągnięte z portfela i kładę je na ladzie.

— Skądinąd — powtarza, kiwając głową, jak gdyby miało to dla niego niezwykle głębokie

znaczenie. — O, to musi być coś wielkiego. Wielu gości stamtąd tu trafia...

Ale ja już wychodzę. Odjeżdżając, widzę, jak stoi przy oknie i przygląda mi się bacznie. Za mną

krople wody kapią delikatnie z łodyg różanych i zbierają się na podłodze.

Uzupełniający raport z przestępstwa — ciąg dalszy

Numer sprawy: 96-12-1806

Susan Parker siedziała na sosnowym krześle kuchennym, z twarzą zwróconą na północ, w stronę

drzwi kuchennych. Czubek głowy dzieliły trzy metry od ściany północnej oraz dwa metry od

ściany wschodniej. Ręce miała związane z tyłu i...

...przywiązane do szczebli w oparciu krzesła cienkim sznurkiem. Każda ze stóp została z kolei

przywiązana do osobnej nogi krzesła, a twarz, prawie całkiem zakryta włosami, była tak zalana

krwią, że nie było widać ani kawałka skóry. Głowa zwisała z tyłu tak, że podcięte gardło

wyglądało niczym drugie usta oniemiałe w cichym, ciemnoczerwonym krzyku. Nasza córka

leżała na kolanach Susan, z jedną ręką zwieszoną między nogami matki.

Wszystko dokoła było czerwone, jak w scenie jakiejś tragedii o okrutnym mścicielu, gdzie za

krew zapłacono krwią. Plamiła sufit i ściany, jak gdyby sam dom został śmiertelnie ranny. Leżała

gęsta i ciężka na podłodze i zdawała się pochłaniać moje odbicie w jasnoczerwonej ciemności.

, 10

Nos Susan Parker został złamany. Rany odpowiadały sile uderzenia o ścianę lub podłogę. Plamy

krwi na ścianie przy drzwiach zawierały szczątki kości, włosy z nosa i śluz...

Susan próbowała uciekać, biec po pomoc dla naszej córki i siebie, ale dotarła tylko do

frontowych drzwi. Wtedy ją złapał, chwycił za włosy i rzucił o ścianę, po czym zaciągnął,

krwawiącą i obolałą, z powrotem na krzesło, by zadać śmierć.

Jennifer Parker leżała rozciągnięta, z twarzą zwróconą do góry, w poprzek ud swej matki, a obok

stało drugie sosnowe krzesło. Sznur zawiązany na jego oparciu odpowiadał śladom na

nadgarstkach i kostkach Jennifer Parker.

Wokół Jenny nie było aż tak wiele krwi, ale jej nocna koszula zaplamiona była tą, która

wypłynęła z głębokiego rozcięcia na gardle. Twarz, zwróconą w stronę drzwi, zasłaniały

opadające włosy; kilka kosmyków przyklei-ło się do krwi na jej piersiach. Palce bosych stóp

zwisały nad kafelkami podłogi. Mogłem patrzeć na nią tylko przez chwilę, bo to Susan

przyciągnęła mój wzrok — tak, jak robiła to za życia, mimo niepowodzeń naszego związku.

I kiedy spojrzałem na nią, poczułem, że osuwam się po ścianie, zaś z moich trzewi dobył się na

wpół zwierzęcy, a na wpół dziecięcy szloch. Patrzyłem na piękną kobietę, która była moją żoną,

a jej krwawe, ziejące pustką oczodoły wydawały się wciągać mnie i okrywać ciemnością.

Oczy obu ofiar zostały okaleczone, prawdopodobnie ostrym narzędziem w rodzaju skalpela.

Klatka piersiowa Susan Parker została częściowo obdarta ze skóry. Skórę od obojczyka do pępka

usunięto, naciągnięto na prawą pierś i rozciągnięto na prawą rękę.

Księżyc świecił przez okno za nimi, rzucając zimny blask na świecące blaty, wykafelkowane

ściany, stalowe kurki nad zlewem. Zaplątał się we włosy Susan, otulił jej nagie ramiona srebrem i

przeświecał przez części cienkiej błony skóry zarzuconej na ramiona jak peleryna — peleryna

zbyt cienka, by chroniła przed zimnem.

Nastąpiło znaczne okaleczenie...

A potem pozbawił je twarzy.

Szybko się teraz ściemnia i przednie światła wychwytują nagie gałęzie drzew, krańce przyciętych

trawników, czyste, białe skrzynki na listy, jakiś dziecięcy rowerek leżący przed bramą garażu.

Wiatr się wzmaga i kiedy opuszczam ochronę drzew, czuję, jak uderza w samochód. Jadę w

stronę Becket, Washington, Berkshire Hills. Jestem już prawie na miejscu.

Nie znaleziono śladów wdarcia się przemocą. Zostały wykonane kompletne pomiary i szkic

całego pomieszczenia. Następnie rozwiązano ciała.

Pobranie odcisków palców dało następujące wyniki:

Kuchnia/hol/pokój dzienny — wyraźne ślady, później zidentyfikowane jako należące do Susan

Parker (96-12-1806-7), Jennifer Parker (96-12--1806-8) i Charlesa Parkera (96-12-1806-9).

Tylne drzwi prowadzące do kuchni — brak wyraźnych odcisków; mokre ślady na powierzchni

wskazują, że drzwi zostały wytarte. Brak śladów włamania.

Nie zdjęto żadnych odcisków ze skóry ofiar.

Charles Parker został przewieziony do Wydziału Zabójstw i złożył oświadczenie (załączone).

Wiedziałem, co mnie czeka, kiedy usiadłem w pokoju przesłuchań: sam robiłem to wiele razy.

Przesłuchiwali mnie tak, jak ja przesłuchiwałem wcześniej innych, używając dziwnych,

urzędowych sformułowań, typowych dla policyjnych przesłuchań. „Co zrobił pan potem?" „Czy

przypomina pan sobie, gdzie siedziały inne przebywające w barze osoby?" „Czy pamięta pan, w

jakim stanie znajdował się zamek tylnych drzwi?" To niejasny, zagmatwany żargon, wstęp do

terminologii prawniczej, która zasnu-wa kryminalne procedury tak, jak dym papierosowy

zasnuwa widok w barze.

Kiedy złożyłem oświadczenie, Cole sprawdził, czy zgadza się ono z tym, co powiedział

właściciel baru, i potwierdził, że faktycznie byłem tam wtedy, nie mogłem więc zabić własnej

żony i dziecka.

Mimo to oni wciąż szeptali. Wypytywali mnie ciągle od nowa o małżeństwo, o relacje z Susan, o

to, co robiłem na tydzień przed morderstwem... Miałem otrzymać znaczną sumę z ubezpieczenia

Susan i o tym też nie zapomnieli.

Według eksperta medycyny sądowej, Susan i Jennifer nie żyły już od czterech godzin, kiedy je

znalazłem. Stężenie pośmiertne pojawiło się na

? 12

ich szyjach i żuchwach, wskazując, że zgon nastąpił około 21:30, może trochę wcześniej.

Przyczyną śmierci Susan było przerwanie tętnicy szyjnej, ale Jenny... Jenny umarła z powodu

czegoś, co zostało opisane jako: zmasowane uwolnienie do organizmu epinefryny, co

spowodowało migotanie przedsionków serca i śmierć. Jenny, zawsze delikatna i wrażliwa,

dziecko o słabym sercu, umarła dosłownie ze strachu, zanim zabójca miał szansę poderżnąć jej

gardło. Nie żyła, kiedy pozbawiano ją twarzy, orzekł ekspert. Nie mógł tego natomiast

powiedzieć o Susan. Nie wiedział też, dlaczego ciało Jennifer zostało przeniesione po śmierci.

Dalsze raporty wkrótce.

Walter Cole, detektyw pierwszego stopnia

Miałem alibi pijaka: kiedy ktoś mordował mi żonę i dziecko, ja żłopałem bourbona w

Connolly John - Wszystko martwe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: