Guillou Jan - Krzyżowcy 03 - Królestwo na końcu drogi.pdf - Ebook - Powieści - Thillian

J AN G UILLOU

K RZYŻOWCY

K RÓLESTWO NA

KOŃCU DROGI

A my, którzy jesteśmy mocni, powinniśmy

znosić słabości tych, którzy są słabi, a nie

szukać tylko tego, co dla nas dogodne. Niech

każdy z nas stara się o to, co dla bliźniego

dogodne — dla jego dobra, dla zbudowania.

LIST DO RZYMIAN 15:1-2*

* Cyt. za: Biblia Tysiąclecia-, Wydawnictwo

Pallotinum, Poznań 2003, przekład ks. Felicjana

Kłonieckiego (przyp. red.).

Gocja Zachodnia* (Västra Götaland) 1150-1250

* W niniejszej książce na oznaczenie historycznego terytorium południowej Szwecji (w

oryginale Götaland, co oznacza „kraina Gotów") przyjęliśmy nazwę Gocja (Gocja Za-

chodnia — Vastra Götaland i Gocja Wschodnia - Ostra Götaland), od imienia Gotów -

północnogermańskiego plemienia zamieszkującego niegdyś te tereny (przyp. red.).

Roku Pańskiego 1192, na krótko przed dniem świętego Eskila, gdy noce

były coraz jaśniejsze i niebawem zacząć się miały prace przy sadzeniu rzepy,

naszła Zachodnią Gocję straszliwa niepogoda. Burza szalała trzy dni i trzy

noce, zamieniając tę pełną obietnic, jasną porę roku w jesień.

Mimo takich okoliczności, trzeciej nocy prawie wszyscy bracia klaszto-

ru w Varnhem zasnęli po północnej mszy całkiem dobrze, przeświadczeni,

że ich modły dadzą odpór siłom ciemności i że burza niebawem się uspokoi.

Wtem śpiący w receptorium brat Piętro otworzył nagle oczy, jakby mu się

zdawało, że coś usłyszał. Dochodził do siebie powoli i siadając na łóżku nie

pojmował jeszcze, co właściwie usłyszał. Na zewnątrz murów za grubymi dę-

bowymi wrotami receptorium słychać było tylko wycie burzy, a strugi desz-

czu chłostały dachówki i liściaste korony wysokich jesionów.

Wtedy usłyszał to znowu. Jakby pięść ze stali dobijała się do bramy.

Wystraszony wygrzebał się z łóżka i łapiąc za swój różaniec, zaczął mam-

rotać słowa modlitwy, którą niezbyt dobrze pamiętał, ale która powinna była

chronić przed siłami nieczystymi. Potem wyszedł na zewnątrz i pod sklepie-

J a n G u i l l o u

niem bramy nasłuchiwał w mroku. Wtedy znowu usłyszał trzy ciężkie uderze-

nia. Brat Piętro nie miał wyboru, musiał dowiedzieć się, kto przybywał, więc

zaczął krzyczeć, usiłując przebić głosem dębowe drzwi bramy. Wołał po łaci-

nie, jako że język ten miał największą moc w walce z ciemnymi siłami, a poza

tym mnich nie całkiem był dobudzony, aby potrafić sklecić coś sensownego

w osobliwym, śpiewnym języku ludu, którym mówiono poza murami.

- Kto z Bożej łaski przybywa w taką noc? - wołał, przytykając usta do

dziurki od klucza.

- Sługa Pana z czystymi zamiarami i w dobrej wierze - odpowiedział nie-

znajomy bezbłędną łaciną.

To uspokoiło brata Piętro i chwilę mocował się z ciężką sztabą zamka

wykutą z czarnego żelaza, nim udało mu się nieznacznie uchylić wrota

bramy.

Na zewnątrz stał obcy mu człowiek w skórzanym płaszczu sięgającym pięt,

z nasuniętym kapturem chroniącym go od deszczu. Nieznajomy pchnął na-

tychmiast wrota z siłą, której brat Piętro nigdy nie zdołałby powstrzymać, i

wkroczył, chroniąc się pod sklepieniem bramy i popychając zarazem mnicha

przed sobą.

- Z łaski Bożej, moja bardzo długa podróż właśnie dobiegła końca. Nie

rozprawiajmy jednak w mroku, przynieś lampę z receptorium, nieznany mi

bracie - rzekł przybysz.

Brat Piętro zrobił to, o co go proszono, uspokojony, że przybysz mówił ję-

zykiem Kościoła, a oprócz tego wiedział, że wewnątrz receptorium stała lam-

pa. W środku grzebał przez chwilę w dogasającym żarze popielnika, nim uda-

ło mu się zapalić knot, który zanurzył w naftowej lampie. Kiedy powtórnie

wkroczył pod sklepienie obok receptorium, jego postać oraz postać nieznajo-

mego przybysza oświetliły pełgające płomyki światła, które odbijały się także

od bielonych wapnem ścian. Nieznajomy zrzucił z siebie skórzany płaszcz,

który chronił go przed burzą, i strzepnął z niego krople deszczu. Brat Piętro

wstrzymał nieświadomie oddech, kiedy spostrzegł białą koszulę z czerwonym

krzyżem. Pamiętając swoje czasy w Rzymie, wiedział bardzo dobrze, na co

w tej chwili patrzył. Do Varnhem przybył właśnie templariusz.

- Moje imię Arn de Gothia. Nie musisz się mię obawiać, bracie, bo tu-

taj w Varnhem byłem chowany i stąd pewnego razu wyruszyłem do Ziemi

Świętej. Ciebie jednak nie znam, jak się nazywasz?

- Nazywam się brat Piętro de Siena i jestem tutaj zaledwie od dwóch lat.

Guillou Jan - Krzyżowcy 03 - Królestwo na końcu drogi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: