Kalendarium zbrodni izraela.pdf

Kalendarium zbrodni Izraela

oraz sankcje ONZ

Prezentację zbrodni żydowskiego szowinizmu na Bliskim Wschodzie zacząć należy od

wstępu historycznego, który jest w tej sytuacji niezbędny. Syjonizm bowiem, jak każda

ludobójcza ideologia żywi się kłamstwem i niewiedzą. Obecna sytuacja ma swoje korzenie

w czasach starożytnych, kiedy to żydowscy najeźdźcy opanowali tereny Palestyny,

przyznając sobie do niej arbitralne prawo. Obiektywnie biorąc nie byli przecież jedynym

ludem napadającym na innych. W porządku. Pierwszym jednak kłamstwem jest

utożsamienie początków Palestyny z Żydami, jakby tam nikt przedtem nie istniał.

Otóż Żydzi byli zwykłymi i prymitywnymi nomadami stojącymi pod względem

kulturalnym o wiele niżej od Egipcjan czy osiadłych ludów kananejskich zamieszkujących

tereny Palestyny (Moabici, Amoryci, Ammonici, Amalekici, Jubuzyjczycy, Madianici) czy

Filistynów.

Po osiedleniu się (XIII w. p.n.e.) stworzyli w XI w. p.n.e. królestwo Izraela, które swój

rozwój zawdzięczało królom Dawidowi oraz Salomonowi (zbudował w Jerozolimie

Świątynię), po którego śmierci (ok. 922 p.n.e.) konflikty międzyplemienne doprowadziły

do rozpadu królestwa na część pn. (Izrael) i pd. (Juda). W VIII w. p.n.e. Izrael został

podbity przez Asyrię, natomiast Judę w VI w. p.n.e. zniszczyła Babilonia, a ludność

wysiedlono.

Po upadku państwa babilońskiego Palestyna weszła w skład imperium perskiego, a w IV

w. p.n.e. - monarchii Aleksandra III Wielkiego. W II w. p.n.e. zamieszkane przez Żydów

obszary Palestyny uzyskały niepodległość (rządy Machabeuszy), od 63 r. p.n.e. podlegały

Rzymowi jako państwo sprzymierzone, zaś w 6 r. n.e. stały się rzymską prowincją

(Judea); w tym okresie w Palestynie żyło ok. 2,5 mln Żydów, w innych krajach ok. 5,5

mln. Panowanie Rzymian wywoływało protesty ludności żydowskiej, która dwukrotnie

wystąpiła przeciw obcej władzy.

Rzymianie, tłumiąc powstanie 66-73, zburzyli Świątynię, a po klęsce kolejnego

powstania 132-135 prawie całą ludność żydowską wygnali z Judei. Rozpoczęło to okres

diaspory, czyli, obiektywnie mówiąc, powrót do stanu przedpalestyńskiego.

I tutaj trzeba zaznaczyć, że Żydzi (poza maleńką liczbą) od tej pory nie zamieszkiwali tej

ziemi przez 1800 lat!

Natomiast jej ludność tworzyli potomkowie starożytnych Kananejczyków i Filistynów (od

nich nazwa krainy!), czyli dzisiejsi prawowici właściciele tej ziemi - Palestyńczycy.

Zamieszkiwali oni tu nieprzerwanie, lecz nigdy nie udało im się uzyskać niepodległego

bytu państwowego. Syjonizm, na podobieństwo hitleryzmu, tworzy własną historię

zrabowanej ziemi i rości prawa do terytorium, na którym przez 18 wieków nie było

Żydów. Według niej ziemie palestyńskie były do ponownego zajęcia przez "rasę panów"

leżącym odłogiem terenem, na którym nie było takiego narodu jak Palestyńczycy !!!

Kim są ci Arabowie. Nawet w "polskiej" Encyklopedii Multimedialnej PWN są określeni

jako " arabscy mieszkańcy byłego brytyjskiego terytorium mandatowego Palestyny i ich

potomkowie ". Co za parch to napisał?!! O narodzie, który już na początku XX wieku

stworzył narodowy ruch niepodległościowy.

Czym innym jak nie czystym semifaszyzmem jest twierdzenie o "historycznym(?)",

"boskim(?)" czy "moralnym(?)", "naturalnym(?)" prawie do odtworzenia starożytnego

państwa, które istniało 3 tys. lat temu! Od końca XIX wieku rozpocząła się, zgodnie z

ideą syjonistycznego lebensraumu, kolonizacja Palestyny, co wzbudziło oczywisty

sprzeciw Palestyńczyków.

Chylące się ku upadkowi Imperium Osmańskie (w przeszłości przychylne dla Żydów) nie

reagowało. W okresie I wojny Najwyższa Rada Aliancka przyznając W. Brytanii mandat

zobowiązała rząd brytyjski do stworzenia warunków powstania w Palestynie "żydowskiej

siedziby narodowej" (1917 tzw. deklaracja Balfoura) przy zapewnieniu praw cywilnych i

wyznaniowych ludności nieżydowskiej.

To wszystko mimo, że naród palestyński stanowił wówczas 92% mieszkańców terytorium

mandatowego a Żydzi zdołali wykupić tylko 2% ziemi !!! W okresie międzywojennym

Palestyńczycy występowali przeciw kolonizowaniu ich kraju w 1920, 1921, 1929 i w

wielkim powstaniu 1936-39. Po wojnie napływ obcych wzmógł się, a Wielka Brytania

zwróciła się do ONZ. I organizacja ta, wysmarowana prawami człowieka, miast bronić

prawowitych właścicieli podjęła 29 listopada 1947 pod naciskiem USA decyzję o podziale

Palestyny na państwo palestyńskie i żydowskie.

Żydzi uzyskali 56% ziemi Palestyńczyków (i to najżyźniejszej), choć dotąd zdołali jej

wydrzeć tylko 6% i było ich 500 tys., gdy autochtonów 1130 tys. Państwo żydowskie

miało mieć 1100 tys. mieszkańców, w tym 600 tys. Palestyńczyków. Zbrodnia przeciw

ludzkości. I tak się stało. Tymczasem Wielka Brytania zapowiedziała wycofanie wojsk i

administracji z Palestyny na 14 V 1948, dzień wcześniej Tymczasowa Rada Narodowa w

Tel Awiwie proklamowała utworzenie Państwa Izrael.

Spowodowało to wkroczenie oddziałów armii egipskiej, irackiej, syryjskiej, libańskiej,

jordańskiej, jemeńskiej i Arabii Saudyjskiej dla obrony swych braci. Działania wojenne

trwały do 1949.

Żydowscy agresorzy posiadali wsparcie zamożnej diaspory i braci z ZSRR (np. czołgi z

Czechosłowacji), którzy liczyli na stworzenie bliskowschodniego ośrodka

komunistycznego. Izrael zwyciężył i pod jego kontrolą znalazło się 6,6 tys. km2, czyli

znacznie więcej niż to wynikało z wcześniejszego podziału Palestyny przez ONZ.

726 tys. Palestyńczyków zostało wysiedlonych lub uciekło przed ludobójstwem

syjonistów. Żydzi opanowali część obszaru przyznanego Arabom, powiększając

terytorium swego państwa do ok. 20 tys. km2 (z 14 tys. km2 przyznanych przez ONZ).

Po klęsce rządy państw arab. zostały zmuszone do podpisania między II a VII 1949

zawieszenia broni z Izraelem (Arabia Saudyjska wycofała swe wojska bez podpisania

zawieszenia), akceptującego tymczasową granicę na linii przerwania ognia. Pozostała

część kraju weszła w skład Jordanii.

W 1964 powstała Organizacja Wyzwolenia Palestyny.

W 1967 podczas tzw. wojny sześciodniowej agresor zajął syryjskie Wzgórza Golan,

jordański Zachodni Brzeg Jordanu i wschodnią Jerozolimę, egipski Synaj i Okręg Gazy. Po

wojnie Jom Kipur 1973 Egipt zdołał odebrać Kanał Sueski, a Syria część Wzgórz. Synaj

powrócił do Egiptu na mocy pokoju w 1979.

6 czerwca 1982 miała miejsce żydowska agresja na Liban w celu likwidacji ruchu oporu

OWP. Okupant wycofał się dopiero w 1985, a ze strefy bezpieczeństwa w południowym

Libanie w 2000.

Tak w zarysie przedstawiają się ramy historyczne zbrodni i agresji żydowskich na Bliskim

Wschodzie.

Teraz przyjrzyjmy się szczegółom.

Ludobójstwa, rzezie i masakry Palestyńczyków od 1947roku

- Hotel King David , 22 lipiec, 1946 - Hotel King David został wysadzony w powietrze

przez syjonistow zydowskich 22 lipca 1946 roku zabijając 91 osób.

- Masakra w Jehida - 13.12.1947 - ludzie z arabskiej wioski położonej w pobliżu Petah

Tekva (pierwszej syjonistycznej kolonii) siedzieli w miejscowym lokalu, gdy zobaczyli, iż

do wioski zbliżają się kolumny wyglądające na brytyjskie patrole. Nie byli zbyt

podejrzliwi, gdyż Brytyjczycy zapewniali im bezpieczeństwo. Szczególnie, że

poprzedniego dnia żydowscy terroryści wymordowali 12 Palestyńczyków. Cztery

samochody zatrzymały się przed kawiarenką i wysiedli z nich mężczyźni ubrani w

uniforny khaki i hełmy. Szybko okazało się, że nie przybyli ochraniać wieśniaków. Zaczęli

strzelać w tłum wypełniający kawiarenkę. Kilku Żydów zaczęło podkładanie bomb pod

domami, podczas gdy inni rzucali granatami. Przez chwilę wydawało się, że bandyci

wymordują całą wioskę, jednak nadjechał prawdziwy patrol i przerwał masakrę. Zginęło

7 Arabów. Wcześniej, jednego tylko dnia, 6 Palestyńczyków zostało zabitych, 23

rannych, kiedy wybuchła bomba w tłumie zebranym blisko Bramy Damasceńskiej w

Jerozolimie. W Jaffie bomba zabiła 6 Arabów, raniła 40 .

- Masakra w Kiszas - 18.12.1947 - 2 samochody z terrorystami Hagany otwierającymi

ogień i rzucającymi granatami przejechały przez wioskę, zabijając 10 osób.

- Masakra w Qazaza - 19.12.1947 - 5 dzieci zginęło w wysadzonym budynku muktara

("sołtysa").

- Masakra w Al-Szejk - 1.01.1948 - tej nocy około 200 uzbrojonych żydowskich

morderców Podeszło pod małą wioskę 5km na południowy wschód od Hajfy. Bandyci

wrzucali do domów granaty i wykańczali niedobitki ogniem karabinów. Zginęło ponad 40

osób.

- Masakra w Deir Jassin - 9-10.04.1948 - najlepszy przykład żydowskiego bestialstwa i

neohitlerowskiego zdziczenia. Muktar wioski zgodził się dostarczyć syjonistom pewnych

informacji. W operacji nazwanej "Jedność" Hagana współpracowała z Irgunem i Gangiem

Sterna. O godz. 4:30 w nocy 9.04. syjoniści otoczyli wioskę, która była położona między

żydowskimi osadami Givat Shaul i Montefiore. Przez dwa dni żydowscy kaci mordowali

mężczyzn, kobiety i dzieci, bez względu na wiek. Gwałcili kobiety i rabowali domy.

Mężczyznom odcinano genitalia. Relacja z eksterminacji pochodzi od doktora z

Czerwonego Krzyża, który przybył na miejsce następnego dnia. Masakra została

dokonana różnymi sposobami. Rozstrzeliwano, rzucano w ludzi granatami, zażynano

nożami. Rozcinano brzuchy ciężarnych kobiet. Szczególną przyjemność sprawiało

oprawcom zabijanie dzieci na rękach matek. Ok. 25 kobiet w ciąży zostało zakłutych

bagnetami w brzuch. 52 dzieci okrutnie okaleczono i obcięto głowy na oczach rodziców.

Agencja Żydowska i władze brytyjskie wiedziały o trwającej masakrze. Odpowiedzialnym

za akcję był Menachem Begin, późniejszy laureat pokojowej nagrody Nobla. Pochodził z

Polski. Hagana organizowała w 1946 zamach na hotel jerozolimski King David, w którym

z rąk żydowskich kolonistów padło 500 osób.

- Masakra w Naser Al-Din - 13-14.04.1948 - oddział Irgunu wszedł do tej wsi (blisko

Tyberiady) w nocy 13.04. przebrany za partyzantów. Mieszkańcy wyszli ich powitać i

zaczęli ginąć pod żydowskim ogniem. Na kilkaset osób przeżyło 40. Wszystkie domy

zrównano z ziemią.

- Masakra w Beit Daras - 21.05.1948 - po licznych nieudanych próbach zajęcia tej wsi

bandyci zorganizowali większy oddział i otoczyli ją. Mężczyźni zdecydowali, że kobiety i

dzieci powinny opuścić wieś. Jak tylko opuściły wieś, wpadły w zasadzkę i zostały

wymordowane.

- Masakra w meczecie Dahmash - 11.07.1948 - po zajęciu przez żydowski 89 batalion

komandosów Mosze Dajana Liddy, Żydzi powiedzieli Arabom, przez głośniki, że będą

bezpieczni jak wejdą do meczetu. W odwecie za śmierć kilku żołnieży Żydzi wymordowali

ponad 100 Palestyńczyków w meczecie, a ich ciała rozkładały się przez 10 dni w upale.

Meczet jest pusty do dzisiaj. Masakra ta wywołała panikę między mieszkańcami Liddy i

Ramle, którym rozkazano opuścić te miasta. Większość z 60 tys. mieszkańców tych miast

przybyło do obozów uchodźców blisko Ramallah. Około 350 zginęło z odwodnienia i

upałów. Wielu przeżyło dzięki piciu własnej uryny. Warunki w obozie pochłonęły dalsze

ofiary.

- Masakra w Dawajme - 29.10.1948 - z zeznań żołnierza biorącego udział w okupacji

wioski w okręgu Hajfy wiemy, że kaci wymordowali od 80 do 100 mężczyzn, kobiet i

dzieci. Zabijali dzieci bijąc je pałkami po głowach. Jeden z oficerów rozkazał wprowadzić

dwie kobiety do budynku, który miał zamiar wysadzić. Zeznający żołnierz mówił, jak

jeden z morderców chwalił się zrabowaną biżuterią kobiety, którą zabił. Masakra została

przeprowadzona przez ludobójców z Liddy.

- Masakra w Falameh , 2 kwiecień, 1951

- Masakra w Szarafat - 7.02.1951 - regularne oddziały przekroczyły linię zawieszenia

broni i wkroczyły do wioski położonej 5km od Jerozolimy. Wysadzono dom muktara i jego

sąsiadów. 10 osób zginęło (2 mężczyzn, 3 kobiety, 5 dzieci), 8 było rannych.

- Masakra w Kibja - 14.10.1953 - 21:30, około 700 żydowskich żołnierzy zaatakowało

przygraniczną wioskę w Jordanii, na północny zachód od Jerozolimy. Używając

moździerzy, karabinów i materiałów wybuchowych wysadzili 42 domy, szkołę i meczet.

Każdy znaleziony mieszkaniec został zamordowany. 75 wieśniaków zginęło, ich ciała

wrzucono do studni. Rozkaz akcji wydał rzeźnik Arabów - Ariel Szaron.

- Masakra Kafr Qasem - 29.10.1956 - izraelska straż graniczna zaczęła akcję nazwaną

Trójkąt Wsi o 16:00. Powiedzieli muktarom tych wsi, że godzina policyjna tego dnia

aczęła się od 17:00 zamiast jak zwykle od 18:00. Muktarzy protestowali, iż poza wioską

jest 400 pracujących i nie ma czasu, by ich powiadomić o zmianach. Oficer zapewnił, że

się nimi zajmą. Mordercy czekali na powracających u wejścia do wsi. Wymordowano 43

osoby. Przy północnym wejściu do wsi zabito jeszcze 3 , a 2 w samej wsi. Porucznik

Dajan, kierował masakrami, objeżdżając teren jeepem.

- Masakra w Al-Sammou - 13.11.1966 - armia przeprowadziła rajd na wioskę, niszcząc

125 domów, wiejską klinikę i szkołę. 18 osób zginęło, 54 zostało rannych.

- Masakra w obozach Sabra i Szatila - 15-18.09.1982 - wymordowanie przez

marionetkową Falangę Libańską i żydowskich żołnierzy przebranych za Libańczyków

ponad 3000 Palestyńczyków. Żydowska armia dostarczyła buldożerów i reflektorów

oświetlających w nocy teren obozów. Liban znajdował się pod okupacją Izraela. Operacja

zaplanowana i kierowana przez ministra obrony Szarona i Menachema Begina.

- Masakra w Ojon Qara - 20.05.1990 - żydowski żołnierz ustawił w szeregu ponad 20

ludzi i zastrzelił 7 . 13 osób zginęło podczas protestów przeciw zbrodni na innych

terenach.

- Masakra w meczecie Al-Aqsa w Jerozolimie - 8.10.1990 - policja otworzyła ogień do

modlących się, zabijając 22 wiernych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: