31 Tajemnica nieznośnego kolekcjonera.pdf

ALFRED HITCHCOCK

TAJEMNICA

NIEZNOŚNEGO

KOLEKCJONERA

PRZYGODY TRZECH DETEKTYWÓW

Przełożyła: ANNA IWAŃSKA

Słowo od Alfreda Hitchcocka

Witajcie, miłośnicy tajemniczych opowieści! Poproszono mnie o ponowne

zaprezentowanie Wam naszych niezmordowanych Trzech Detektywów. Tym razem ratują

oni od zguby, na którą prawdopodobnie zasługuje, najbardziej antypatycznego człowieka w

mieście. Przy okazji wydobywają z mroków liczącą czterysta lat tajemnicę pewnego

południowoamerykańskiego kraju, z którą łączy się historyczna postać okrutnika oraz

zaginiony skarb. To powinno Wam dostarczyć dostatecznych emocji, ale znajdziecie ich

więcej. Męczące i denerwujące przyjęcie, plotkarski komputer i nawiedzony dom nie dadzą

detektywom wytchnąć ani na chwilę.

Więcej o tych tajemniczych sprawach nie powiem. Co za sens miałoby ujawnianie

wszystkiego we wstępie? Ale może ci z Was, którzy nie zetknęli się dotąd z Trzema

Detektywami, chcieliby wiedzieć o nich więcej?

Przywódcą zespołu jest Jupiter Jones, chłopiec pulchny, niektórzy powiedzieliby

nawet gruby. To bez znaczenia. Jest bystry i zdecydowany i prześciga niejednego w

umiejętności dedukowania prawdy z najwątlejszych przesłanek.

Pete Crenshaw, Drugi Detektyw, jest najroślejszy z chłopców, bardzo sprawny

fizycznie i... boi się duchów.

Bob Andrews, chłopiec zrównoważony, zajmuje się dokumentacją. Bardzo często

miejscem jego pracy detektywistycznej jest biblioteka, gdzie zdobywa różne zadziwiające

informacje.

Detektywi mieszkają w Rocky Beach, nadmorskim mieście kalifornijskim,

położonym niedaleko mego miejsca zamieszkania — Malibu. Ich bazą operacyjną jest

sekretna siedziba na terenie składu złomu, który należy do państwa Matyldy i Tytusa

Jonesów, wujostwa Jupitera.

Teraz, skoro poznaliście już chłopców, bierzcie się do czytania.

Alfred Hitchcock

ROZDZIAL 1

Największy kutwa w mieście

— Uważajcie, chłopcy! — zawołał Harry Burnside. — Jeśli coś rozbijecie, wymysły

starego zrzędy spadną na was jak grad z burzowej chmury.

Burnside, zazwyczaj jowialny i żartobliwy, miał teraz ponurą minę.

— Cóż to za sknera! Nie sposób z niego wydusić trochę forsy na przyzwoite uniformy

dla was. Jupe, czy zmierzyłeś tę marynarkę przed wypożyczeniem? Zupełnie nie pasuje na

ciebie!

Jupiter Jones odstawił tacę z przekąskami i przyjrzał się sobie. Był korpulentnym

chłopcem i biała marynarka kelnerska z trudem dopinała się w krągłej talii.

— Nic lepszego nie mogłem znaleźć — powiedział. — Mieli większe marynarki, ale

ręce topiły mi się w rękawach, a chyba dziś będę potrzebował rąk.

Za Jupe'em stał Pete Crenshaw z tacą pokrojonej marchewki i majonezem. Jego

biała marynarka była tak krótka, że sięgała mu zaledwie do pasa, a rękawy kończyły się

powyżej przegubów. Wyglądał w niej jak sympatyczny strach na wróble.

Bob Andrews, najmniejszy z chłopców i zwykle najbardziej zadbany, miał na sobie

marynarkę o wiele za dużą. Żeby móc trzymać tacę, musiał zawinąć rękawy. Po raz

pierwszy w życiu wyglądał niechlujnie.

Harry Burnside westchnął.

— Okay, teraz nic się już nie da zrobić. Idźcie podać gościom przekąski i trzymajcie

się z dala od starego Pilchera. Jeśli coś upuścicie, gotów pourywać wam głowy.

Jupiter przytrzymywał drzwi kuchni, a Pete i Bob wynieśli swoje tace. Zaczęli krążyć

między zebranymi w salonie gośćmi. W pokoju było tłoczno, tak od ludzi, jak i od starych,

niewygodnych mebli i półek, pełnych różności. Przeszklone drzwi do ogrodu stały

otworem, wpuszczając do pokoju czerwcowe ciepło bez najmniejszego powiewu. Chłopcy

byli spoceni, skrępowani i zdenerwowani. Każdy skupiał całą uwagę na trzymanej tacy, by

przypadkiem czegoś nie upuścić i nie ściągnąć na siebie gniewu strasznego pana Pilchera.

Chłopcy nigdy go nie poznali, ale słyszeli o nim dużo, i to dużo niedobrego. W

świecie biznesu byt notowany jako najbogatszy człowiek na Zachodnim Wybrzeżu.

Przypisywano mu nieprzeliczone miliony. Jego sąsiedzi z Rocky Beach i prowadzący z nim

interesy właściciele sklepów uważali go za największego kutwę w mieście. Powiadano, iż

jest tak skąpy, że wciąż trzyma dziewięćdziesiąt centów z pierwszego zarobionego dolara.

Chłopcy wiedzieli, że Harry Burnside zaangażował ich do pracy na przyjęciu Pilchera

w akcie rozpaczy. Był nowym i najmłodszym organizatorem przyjęć i bankietów w mieście i

to zlecenie otrzymał jako pierwsze. Musiał się dobrze nagimnastykować, żeby sklecić

obsługę przyjęcia, a Pilcher uczynił zadanie podwójnie trudnym. Zachowywał się, mówił

Burnside, jakby brał udział w konkursie na najtańsze podejmowanie gości. Na protesty

Burnside'a odpowiadał, że cała sztuka w tym, żeby wydać jak najmniej. Kłócił się i targował

o każdy wydatek i upierał się przy najniższych stawkach dla kelnerów. W rezultacie stoły w

ogrodzie nakryły i obsługiwały tegoroczne absolwentki szkoły średniej w Rocky Beach,

obowiązki barmana pełnił praktykant ze szkoły kelnerskiej w Los Angeles, a talerze zmywał

przybłęda, imieniem Ramon, którego Burnside wynalazł w przytułku “Nowej Nadziei”.

Hors d'oeuvres serwowali Jupiter, Pete i Bob.

Chłopcy zgodzili się do pomocy nie dla zarobku. Oczywiście, pieniądze przydadzą się

zawsze, ale podjęli się tej pracy głównie z ciekawości. Jako Trzej Detektywi, jedyna

młodociana agencja detektywistyczna w mieście, nieustannie poszukiwali tajemnic do

wyjaśnienia, a Jeremy Pilcher był tajemnicą. Stanowił niemal legendę Rocky Beach. Żył

prawie jak pustelnik. Szansy poznania go i zobaczenia jego domu nie można było

zaprzepaścić. Mieszkał przy Mocking Bird Lane w starej, walącej się ruderze, stojącej

wśród zarośniętego, przejmująco wilgotnego ogrodu. Było tu bardzo ponuro i ludzie

mówili, że w domu straszy.

Przyjęcie, które organizował Burnside, wydawano dla córki Pilchera, Marilyn.

Jedynaczka, pieczołowicie chroniona spadkobierczyni, pobierała edukację w prywatnych

szkołach. Dlatego też dzieci z Rocky Beach nigdy nie miały okazji jej poznać. Teraz była już

studentką koledżu, jak powiedział chłopcom Burnside, i zamierzała ogłosić na przyjęciu

swoje zaręczyny. Burnside zwierzył też chłopcom, że Pilcher nie akceptuje narzeczonego

córki i zżyma się na samą myśl o przyjęciu.

— Powiedział, że to tylko wyrzucanie pieniędzy — mówił Burnside. — Wyraził w

końcu zgodę, bo jego córka wierciła mu dziurę w brzuchu. Doszedł do wniosku, że tępiej już

urządzić tę całą hecę, wynająć nawet orkiestrę taneczną, i mieć na jakiś czas spokój.

Zamierza nakłonić córkę do zerwania zaręczyn i tym samym zapewnić sobie chwilę

oddechu, nim przyjdzie czas na jej zamążpójście. Wtedy znajdzie jej jakąś grubą rybę z Wall

Street albo wprowadzi ją w swoje interesy. Czuję, że tego by chciał najbardziej.

Jupiter roznosił herbatniczki serowe wśród rozgadanych gości i zastanawiał się,

który z panów może być Pilcherem. Większość stanowili mężczyźni w średnim wieku. Jupe

wiedział, że Pilcher jest stary, ma co najmniej siedemdziesiąt lat. Większość panów była też

dobrze ubrana. Widać było, że są bywalcami kosztownych salonów fryzjerskich i

szykownych klubów sportowych. To nie pokrywało się z wyobrażeniem Jupe'a o Pilcherże.

Natomiast każdą z roześmianych, przekrzykujących orkiestrę, dziewcząt mogła być

Marityn Pilcher. Może jest nią rudowłosa w białej sukni? A może brunetka w różowej? Albo

blondynka, która gawędzi z wyblakłą kobietą w szarych jedwabiach? Kobieta owa

wyglądała na strapioną. Kiedy blondynka odwróciła na chwilę głowę do gładkiego

młodzieńca u swego boku, jej rozmówczyni popatrzyła na sufit i podniosła rękę do ust.

Jupe poszedł za wzrokiem kobiety. W rogu sufitu wisiała pajęczyna. Niżej, na ścianie

ktoś niedawno rozgniótł robaka.

Pani w szarej sukni skrzywiła się z niesmakiem i szybko odwróciła wzrok. Jupiter

stłumił uśmiech. Praca kelnera była poniekąd trudniejsza od pracy detektywa, ale miała

swoje zabawne strony.

Nagle, właśnie w momencie, gdy orkiestra zakończyła serię melodii, jedna z

młodych kelnerek w ogrodzie upuściła szklankę. Szkło rozbito się z brzękiem na kamiennej

ścieżce.

Jupe dowiedział się natychmiast, który z panów jest Pilcherem. Wysoki, bardzo

chudy mężczyzna ze zmierzwionymi, siwymi włosami i w czarnym, wyświechtanym ze

starości ubraniu wybiegł z kąta i z okrzykiem złości ruszył do ogrodu. Przez moment Jupe

myślał, że Pilcher złapie kelnerkę i zacznie nią trząść. W ostatniej chwili powstrzymał się

jednak.

— Uważaj, co robisz, ty mała...

Nie skończył zdania i tylko popatrzył na dziewczynę. Następnie odwrócił się i

przemaszerował między swymi gośćmi do kuchni.

— Tato, nie przejmuj się tak, co? — blondynka w niebieskiej sukni biegła za

Pilcherem.

— Marilyn — pani w szarych jedwabiach wyciągnęła rękę, jakby chciała

powstrzymać dziewczynę. Zaniechała jednak tego zamiaru i ręka jej opadła. Popatrzyła na

gładkolicego młodzieńca. — Jim, doprawdy! Ten człowiek...

Jim podreptał za dziewczyną.

— Marilyn, poczekaj. Panie Pilcher, ona nie upuściła tego umyślnie. Proszę pana!

Gdyby zechciał pan tylko...

Pilcher nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. Pchnął drzwi kuchenne na oścież i

stanął w progu. Jupe, który w milczeniu obserwował całą scenę, miał wrażenie, że tamten

nabiera tchu, żeby wreszcie wyładować całą furię na niezręczną kelnerkę.

Harry Burnside biegał od pieca kuchennego do stołu, nakładając w pośpiechu

jedzenie na półmiski. Przy zlewie czarnowłosy przybłęda zanurzał talerze w mydlinach.

— Burnside, zabieraj tę niewydarzoną dziewczynę z mego domu! — krzyczał Pilcher,

wyraźnie nie licząc się z tym, że go któryś z gości usłyszy. — Jeśli myślisz, że zapłacę za

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: