080413kon03_zaproszenie_do_przyjazni.pdf

Konferencja 3: Zaproszenie do przyja ź ni

13 kwietnia 2008

Szczęść BoŜe. Ojciec Dariusz Michalski, jezuita. W kolejnej konferencji chciałbym

zatrzymać się nad tematem przyjaźni z Bogiem.

Czym jest przyjaźń? Trudno jest podać jej definicję, ale najlepiej chyba odwołać się do tych

momentów z naszego Ŝycia, gdy po prostu potrzebujemy obecności przy nas drugiego człowieka,

kogoś, kto umiałby przyjąć nas takimi jakimi jesteśmy. Kogoś, kto umiałby nas zaakceptować,

zrozumieć, stanąć po naszej stronie, wesprzeć i potwierdzić naszą ludzką wartość. Bóg postawił nas

pośród ludzi i przemawia do nas przede wszystkim przez ludzi. Ośmiela się swoją doskonałą miłość

do nas okazywać nam przez nasze ludzkie, jakŜe często niedoskonałe relacje. Mówi o tym prorok

Ozeasz: „Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości” (Oz 11, 4). Nasze pierwsze

doświadczenia miłości zawsze są związane z relacją do drugiego człowieka – do matki, ojca, sióstr,

braci, przyjaciół, dalszej rodziny, znajomych itd. Nasze powołanie do miłości, choć moŜe zabrzmi

to jak banał, nie moŜe się zrealizować bez innych ludzi. Tu warto zatrzymać się nad prawdą, Ŝe Bóg

to Trzy Boskie Osoby. Bóg nie mógł być jedną osobą, gdyŜ wtedy nie mógłby kochać, nie mógłby

być Miłością. Nie wiedziałby co to miłość! To chyba najkrótsze rozjaśnienie tajemnicy Trójcy

Świętej. Bóg jest szczęśliwy w miłości i przyjaźni, która ma miejsce między Ojcem, Synem

i Duchem Świętym. I chce tym szczęściem podzielić się z człowiekiem. Dlatego nas stwarza.

Jesteśmy więc stworzeni do szczęścia! Jesteśmy stworzeni i powołani do miłości, do przyjaźni. Do

tego, by Bóg osobiście i przez drugiego człowieka powiedział kaŜdemu i kaŜdej z nas: „Pragnę Cię!

Chcę Ciebie! Chcę Twojego istnienia na tej ziemi i chcę Cię wspierać w Twoim Ŝyciu i rozwoju!

Jestem po Twojej stronie!”. Przyjaźń z Bogiem rozpoczyna się z naszej strony wtedy, gdy

zaczynamy wierzyć juŜ nie tylko w to, Ŝe Bóg istnieje, ale przede wszystkim w to, Ŝe Bóg jest nam

Ŝyczliwy, Ŝe pragnie naszego dobra, Ŝe nas akceptuje takimi, jakimi jesteśmy, Ŝe jest nam bliski, Ŝe

zaleŜy Mu na tej bliskości, Ŝe udziela nam wszystkiego, czego potrzebujemy do Ŝycia,

a jednocześnie nie ogranicza naszej wolności. W naszym Ŝyciu przyjaźń do Boga zaczyna

rozkwitać wtedy, gdy zaczynamy postrzegać przykazania nie jako ograniczenia, ale jako

wyzwolenie ku pełni Ŝycia.

Najlepszym przykładem jest chyba to, co miało miejsce po grzechu pierworodnym. Gdy

Adam i Ewa zerwali owoc z drzewa poznania dobra i zła i zgrzeszyli nieposłuszeństwem, Bóg nie

odwrócił się od nich, ale stanął po ich stronie. Jak to? - moŜe ktoś zapytać. PrzecieŜ Bóg wypędził

Adama i Ewę z raju! Tak, ale właśnie ten gest był wyrazem błogosławieństwa, a nie przekleństwa.

Bóg nie chciał, aby człowiek spoŜył owoc z drugiego drzewa, drzewa Ŝycia, bo wtedy choć Ŝyłby

wiecznie, to jednak Ŝyłby w nieskończoność nieszczęśliwy, ponosząc konsekwencje swego

nieposłuszeństwa, Ŝyjąc w cierpieniu i niepokoju serca. Bóg chciał nas przed tym uchronić! Bóg

inaczej chce nam ofiarować szczęście. Chce nam je ofiarować przez przyjaźń ze sobą tu na ziemi,

abyśmy w ten sposób osiągnęli szczęście wieczne.

Zatrzymajmy się jeszcze nad tym, czym jest przyjaźń. Być przyjacielem drugiego, to znaczy

mieć z nim bliską relację dającą Ŝycie tej osobie, umacniającą Ŝycie w tej osobie. Popatrzmy,

ilekroć uda nam się porozmawiać szczerze i serdecznie z przyjacielem, tylekroć doświadczamy

w sobie radości Ŝycia. Cieszymy się sobą, światem i ludźmi na nowo. Powraca w nas Ŝycie i chęć

Ŝycia! Przyjaźń jest konfirmacją, potwierdzeniem ze strony drugiego człowieka sensu naszego

istnienia, naszej osoby, dobra, które w sobie nosimy, a o którym często zapominamy.

Mottem tegorocznych rekolekcji radiowych są słowa ze zdania, które znajdujemy

w Ewangelii wg św. Jana: „JuŜ was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale

nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego”

(J 15, 15). Jezus, mówi nam wprost kim dla niego jesteśmy. Jesteśmy Jego przyjaciółmi. Jesteśmy

zaproszenie do przyjaźni -

dla niego kimś najwaŜniejszym, najdroŜszym. KaŜdy i kaŜda z nas jest waŜny, waŜna. Świat bez

nas, byłby umniejszony, byłby niepełny. Jezus stara się nam o tym przypomnieć i utwierdzić tę

prawdę w naszych sercach, aby stała się naszym fundamentem: „Jesteś kochany przez Boga, a Bóg

jest Twoim Ojcem!”. To największy dar przyjaźni: bycie zaproszonym do wejścia w BoŜą rodzinę.

Popatrz na to tak: Jezus jest Twoim Bratem! Twoim starszym Bratem, który z całą Ŝyczliwością

i przyjaźnią mówi Ci: „Bóg jest Twoim Ojcem!”. Jezus mówi: „(...) nazwałem was przyjaciółmi,

albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego”. Zwróćmy uwagę

na modlitwę, którą wypowiadamy na koniec kaŜdej medytacji: „Ojcze nasz...”. Być przyjacielem

Boga, to właśnie uwierzyć w to, Ŝe jest on naszym Dobrym Ojcem, który troszczy się o to, czego

nam potrzeba, który chce być w naszych sprawach, codziennych trudach, obowiązkach. Chce,

abyśmy Mu mówili o wszystkim, nawet o tzw. błahostkach, byśmy dzielili się z Nim swoimi

radościami i zmartwieniami.

Gdy Jezus umiera na krzyŜu umiera jak dziecko. Jego ostatnie słowa to słowa syna: „Ojcze,

w Twoje ręce powierzam ducha mego!”. Umiera na krzyŜu w zjednoczeniu z Ojcem, choć pewnie

nie wszystko rozumie, dlaczego tak, a nie inaczej, ale umiera w posłuszeństwie Ojcu i umiera

z czystym sercem. Bez nienawiści do Boga-Ojca i bez nienawiści do ludzi. To dlatego Jego śmierć

jest dla nas zbawcza. Jest jedyną osobą, która tak umiera. Dlatego jego śmierć daje nam Ŝycie. Jego

śmierć na krzyŜu jest pieczęcią i potwierdzeniem: popatrz na mnie i zobacz, Ŝe teraz umieram za to,

co Ci powiedziałem. W Ewangelii św. Jana czytamy, Ŝe śydzi usiłowali zabić Jezusa „bo nie tylko

nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem” (J 5, 18). NajwaŜniejsza nowina

przekazana nam przez Jezusa jest taka: „Bóg jest dobry i ten Bóg jest kochającym Cię Ojcem! Za tę

prawdę oddaję Ŝycie!”.

MoŜe lepiej zrozumiemy to zaproszenie do przyjaźni z Bogiem, a więc do bycia ukochanym

synem, ukochaną córką Boga, gdy zrozumiemy takŜe plan jaki ma zły duch wobec nas. Szatan

utracił kiedyś przyjaźń z Bogiem, gdyŜ nie chciał Mu słuŜyć i zbuntował się przeciw Bogu. Szatan

utracił bliskość z Bogiem i dlatego robi wszystko, aby nie dopuścić do naszej bliskości z Bogiem.

Jest o nią potwornie zazdrosny i nienawidzi jej! Dlatego próbuje nas nieustannie przekonywać, Ŝe

Bóg jest zły, Ŝe o nas nie pamięta, Ŝe nie troszczy się o nas, Ŝe o nas zapomniał. Próbował to robić

nawet z samym Jezusem, gdy kusił Go na pustyni: „Weź sprawy w swoje ręce i zamień te kamienie

w chleb. PrzecieŜ Twój Ojciec zupełnie o Tobie zapomniał!” - tak zdaje się mówić szatan, gdy kusi

Jezusa. Jak dobrze znamy ten ton i ten sposób przemawiania: „Zajmij się sobą, zatroszcz się

o siebie! Umiesz liczyć, to licz na siebie!”. Tak Ŝyje dziś większość ludzi i większość z nas

odczuwa z tego powodu niepokój serca, który doprowadza nas do stałego poczucia strachu,

poczucia braku bezpieczeństwa, niepewności co do swojej wartości, a w konsekwencji do wielu

chorób ciała i duszy. Bóg dobrze wie, Ŝe tak Ŝyjemy, dlatego posyła nam swego Syna, aby On

przekonał nas, Ŝe wcale tak nie musi być. Nie musimy czuć się oddzieleni od Boga, wyobcowani

i wrodzy wobec samych siebie i innych. Pozwólcie, Ŝe zacytuję słowa kapitana Jeffa Struecker'a,

Amerykańskiego komandosa, który nawrócił się do Boga. W swojej biograficznej ksiąŜce „Droga

do odwagi” pisze tak:

„Niemal kaŜdy uczciwy człowiek musi przyznać, Ŝe czegoś w Ŝyciu się lęka. Budzimy się

o wpół do trzeciej nad ranem w ciemności i w naszych głowach kłębią się obawy:

MoŜe mój syn bierze narkotyki, a ja nic o tym nie wiem?

MoŜe moja nastoletnia córka zaszła w ciąŜę?

MoŜe moja Ŝona, która leŜy tuŜ obok, oznajmi mi w ten weekend: 'Chcę, Ŝebyś wiedział, Ŝe

od kilku miesięcy widuję się z kimś innym. Między nami koniec. Chcę się rozwieść'?

Co będzie, jeśli podczas kolejnej wizyty u doktora, po wykonaniu jakichś rutynowych badań

dowiem się, Ŝe mam raka kości?

A co, jeśli w ten piątek moja firma ogłosi grupowe zwolnienie trzech tysięcy ludzi i ja będę

jednym z nich?

(...) MoŜe tej nocy ktoś wpadnie do mojego domu z bronią w garści i przystawi mi lufę do

zaproszenie do przyjaźni -

skroni?”

I daje odpowiedź na te dręczące pytania:

„Bóg zapewnia nas, Ŝe jeśli zaufamy Jego mądrości, to mimo wszystko przeŜyjemy. On jest

naszą ostateczną podporą, skałą i ucieczką. Nie ma Ŝadnego lepszego lekarstwa na nasze lęki. Jeśli

zapomnimy o Jego miłości, o tym, Ŝe On słucha naszych modlitw i szykuje nam miejsce w niebie,

wówczas utoniemy w obawach, jak wszyscy inni. Jeśli jednak pozostaniemy przy tym, co jak

wierzymy, jest prawdą, to wówczas potrafimy się wznieść ponad swój strach” 1 .

Wierzymy, Ŝe Bóg jest naszym Przyjacielem, a swoją przyjaźń ofiaruje nam jako BoŜe

Ojcostwo, jako osobową, serdeczną opatrzność, opiekę. To nie magia! To nie jakaś cudowna ale

bezosobowa siła! Nie!To Ŝywe serce Boga, które jest dobre i które pragnie naszego dobra. Owszem

Bóg dopuszcza róŜne trudne sytuacje w naszym Ŝyciu, ale po to, by wyciągnąć z tego większe

dobro, by nauczyć nas zaufania, które jest podstawową postawą w przyjaźni. Jego spojrzenie

na nasze Ŝycie jest całościowe. My patrzymy na nie jedynie w wąskiej perspektywie. Św. Ignacy

Loyola przeŜył wielki dramat. Został zraniony, gdy kula armatnia strzaskała mu jedną nogę i mocno

raniła drugą. Czy to juŜ koniec – pytał Ignacy? Okazało się, Ŝe nie. To był dopiero początek.

Początek jego nowego Ŝycia w Bogu. Stał się przyjacielem Boga. Nas zachęca w kaŜdej medytacji,

abyśmy w rozmowie końcowej rozmawiali z Bogiem jak przyjaciel z przyjacielem. Mówi to

człowiek, który był bliski śmierci z powodu odniesionych ran, człowiek, który przed nawróceniem

tkwił w cięŜkich grzechach. Człowiek, który zaufał Bogu i zaufał BoŜej dobroci, choć pewnie tak

jak Jezus nie rozumiał tego wszystkiego co się działo.

Bóg ofiaruje nam nowe Ŝycie. śycie, gdzie kaŜdy rodzący się w nas lęk moŜe zostać

przezwycięŜony w Bogu, ale prosi nas w zamian o zaufanie, prosi o przyjaźń. Prosi o powierzenie

Mu siebie, swojego Ŝycia w sposób bezwarunkowy. Nie tylko wtedy, gdy przychodzi nam to łatwo,

bo jeszcze liczymy na pomoc jakiegoś innego przyjaciela czy znajomego. Nie! Prosi nas o to, gdy

wszystko wydaje się walić i gdy po ludzku nie ma Ŝadnych szans na odmianę naszej sytuacji.

„Ojcze, w Twoje ręce powierzam mego ducha” - wyznaje Jezus na krzyŜu. Pozostaje do końca

w zawierzeniu!

Kiedy wchodzimy w logikę przyjaźni i rezygnujemy z logiki zabezpieczeń, pewności

i kontroli wtedy nasze Ŝycie zaczyna się zmieniać. Zaczyna pojawiać się odwaga. Przypatrzmy się

chociaŜby apostołom. Ci przestraszeni jeszcze do niedawna ludzie rozchodzą się śmiało po całym

świecie. Nie boją się ruszyć w nieznane. Popatrzmy na Piotra, który zdradził Jezusa: „Nie znam

tego człowieka!” mówi, aby odciąć się od jakichkolwiek powiązań z Jezusem, nawet nie chce

wypowiedzieć Jego imienia! Ale potem umie uwierzyć w wybaczenie i miłosierdzie: patrzy

Jezusowi w oczy i widzi w nich zrozumienie i przebaczenie swojej zdrady.

Kiedy pozostajemy w logice kalkulacji i liczenia na siebie i gdy wcześniej czy później

przyjdzie nam upaść wtedy w pierwszym odruchu przekreślamy siebie, czujemy do siebie

nienawiść, złość, często pogardę. Jezus nie chce, Ŝebyśmy będąc Jego przyjaciółmi tak traktowali

siebie, ani innych. To właśnie przyjaźń, którą nam ofiaruje pokazuje nam zupełnie inne

rozwiązanie: przebaczenie, odpuszczenie, łagodność, wyrozumiałość. Taka jest oferta przyjaźni

z Jezusem.

Pamiętamy scenę, gdy Jezus wybiera się w drogę i przybiega do niego bogaty młodzieniec

i pyta: „Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby osiągnąć Ŝycie wieczne?”. Jezus w odpowiedzi

przypomina, aby Ŝył przykazaniami. Gdy młodzieniec wyznaje: „Przestrzegałem tego wszystkiego,

czego mi jeszcze brakuje?” Jezus w odpowiedzi patrzy na niego z miłością. Ten opis jest opisem

nas samych. Jesteśmy umęczeni rygoryzmem, w który wpędziliśmy siebie i przychodzimy

do Jezusa, aby wyznaczył nam kolejne zadanie. To o nas jest ten fragment, o ludziach, którzy

czynią i osiągają, którzy popadają w skrajność aktywizmu albo przeciwnie nic nie robienia.

Panie Jezu, oto my, którzy chcemy czynić i osiągać przychodzimy dziś do Ciebie, a Ty

Jeff Struecker, Dean Merrill, Droga do odwagi , W drodze 2007, ss. 231-232, 243.

zaproszenie do przyjaźni -

zwyczajnie patrzysz na nas z miłością, bo brakuje nam jej w stosunku do nas samych. Chcesz,

abyśmy przyjmując dar przyjaźni, bliskości z Tobą w taki sam sposób spojrzeli na siebie:

z miłością. Chcesz, abyśmy stali się przyjaciółmi nas samych, chociaŜ tyle w nas jeszcze

niedoskonałości, nałogów, przywiązań, grzechu. Proponujesz nam przyjaźń chociaŜ wiesz kim

jesteśmy, chociaŜ wiesz ile w nas jeszcze zła. JakŜe wiele musiałeś się wycierpieć Jezu, gdy

wychodziłeś z przyjaźnią do celników, mataczy, zdzierców, kombinatorów, prostytutek i ludzi

z marginesu, gdy szedłeś by z nimi jeść, rozmawiać, przebywać, pocieszać ich i odkrywać w nich

dobro. MoŜe najbardziej cierpisz nie tyle z powodu moich grzechów, co raczej z powodu mojej

niewiary, Ŝe ta przyjaźń między nami jest w ogóle moŜliwa? A ja uparcie boję się jej, bo często

liczę tylko na swoje siły zapominając o Twojej łasce.

Panie Jezu, jak bardzo potrzebujemy daru Twojej przyjaźni, moŜe właśnie przede wszystkim

w odniesieniu do nas samych. Byśmy siebie nie potępiali, ale kochali wbrew wszystkim swoim

złym uczynkom, wbrew wszystkim upadkom. JakŜe brakuje nam tego pokrzepiającego spojrzenia

na siebie, tak jak wtedy, gdy spojrzałeś na kobietę pochwyconą na cudzołóstwie: „Kobieto, gdzieŜ

oni są? Nikt cię nie potępił? Nikt, Panie! I ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili juŜ nie

grzesz!”.

Zastanówmy się w tym miejscu, w jaki sposób Bóg patrzy na ludzi, których my nie lubimy,

których nie akceptujemy, którymi pogardzamy! PrzecieŜ Bóg ofiaruje im wszystkim dar swojej

przyjaźni! Dlaczego mielibyśmy ich odrzucać? Tylko dlatego, Ŝe nie spełniają naszych wymogów,

warunków i wymagań?

Nie moŜna być przyjacielem Boga pozostając wrogiem wobec innych. Nie moŜna być

przyjacielem Boga pozostając wrogiem dla siebie samego. Kto wierzy w Boga ten wierzy teŜ

w siebie. Ten wierzy w dobro, które Bóg w nim złoŜył. Nie musi sobie tego udowadniać, nie musi

tego udowadniać wszystkim innym na około. Wystarczy, Ŝe wierzy.

Jak moŜemy poznać, Ŝe jesteśmy na dobrej drodze do przyjaźni z Bogiem, z bliźnimi

i z samymi sobą? Mówi o tym św. Paweł: „Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój,

cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Gal 5, 22). Jeśli jest w nas

coraz więcej radości, pokoju serca, cierpliwości to jesteśmy na dobrej drodze do zjednoczenia

z Bogiem, a to właśnie ma się stać owocem przyjaźni: przebóstwienie. „JuŜ nie ja Ŝyję, ale Ŝyje we

mnie Chrystus” – powie dalej św. Paweł. Jeśli autentycznie jesteśmy przyjaciółmi Boga, będziemy

się do Niego upodabniać. Jaki jest Bóg? Jest „łagodny i miłosierny, nieskory do gniewu i bardzo

łaskawy” (Ps 145) – jak o tym mówiliśmy w poprzedniej konferencji. Jeśli będziesz pozwalał, Ŝeby

Bóg coraz bardziej mógł zamieszkiwać w Tobie, kiedy otworzysz się na dar Jego przyjaźni wtedy

coraz bardziej będziesz się upodabniał do Niego. On sam cię przemieni! O tym właśnie mówi

św. Jan opisując prawa przyjaźni z Jezusem w piętnastym rozdziale swojej Ewangelii: „Wy

jesteście przyjaciółmi moimi, jeŜeli czynicie to, co wam przykazuję! To jest moje przykazanie,

abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”. Nie musimy wcale myśleć od razu

o oddawaniu Ŝycia za drugiego w sensie śmierci, ale przecieŜ wystarczy przebaczenie, wystarczy

łagodność, wystarczy próba zrozumienia drugiego zamiast osądzania, oceniania czy teŜ potępiania.

Tak niewiele trzeba nam dziś, by stać się jak Jezus! A my zamiast łagodności i miłości pogłębiamy

swoje ambicje, liczymy tylko na swoją mądrość, chcemy się wyróŜnić za wszelką cenę.

W przyjaźni z Jezusem doświadczamy cudownej lekkości płynącej z faktu, Ŝe moŜemy być nikim

dla wszystkich i wszystkim dla Jezusa. Gdybyśmy nie byli dla Niego wszystkim, On nie umarłby

za nas.

Przyjaźń z Jezusem prowadzi nas do wolności w miłości, w słuŜbie drugiemu człowiekowi,

do wybierania tego, co Bóg nam przygotował, do poczucia bezpieczeństwa w najbardziej trudnych

sytuacjach Ŝyciowych. Do tego cudu zaprasza nas dzisiaj Bóg w tych rekolekcjach. Dla Niego nie

ma rzeczy niemoŜliwych!

Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu, jak była na początku teraz i zawsze i na wieki

wieków. Amen.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: